1
c
s
IDE
u -
ïl
gastenboek
F
I
phj
i
I.
r
■b
mm
O
1
27
I
A
i I
i
f
F
e
n
en
pw
1®
-
"F
-
I
Emmy thuis, met Leontientje uit haar eerste huwelijk met John Peters.
(foto 's Ron Pichel)
J!
I
'X
r
X
meester is.
En toch
is Emmy
best lief
gewoon aangewaaid. En dat is fantastisch,
andere concertmeesters hebben minstens
vijftig concerten te doen”, zegt ze.
MAAR HET ENIGE wat hem uiteinde
lijk gelukt is, zijn twee benen te knippen
die nog net onder een paraplui uitstaken.
EN TOCH LATEN de kritieken haar
niet koud, vertelt Paul. „Ik vind het erg
leuk om goeie dingen te horen, maar dan
loop ik niet de hele dag in een hoerastem-
ming rond. Ze schrijven ook wel eens
anders en om dan de hele dag in een
pesthui te lopen, dat kan ik me niet permit-
ZE DRAAIT HAAR gezicht af, een
scherp profiel. Ze wil gaan repeteren. Op
staan, kind verzorgen, repeteren, spelen.
Hoe lang wil ze met dit ritme doorgaan?
„Ik weet niet. Het moeder zijn houdt op
een gegeven moment op. Ik ben niet van
plan eeuwig door te gaan. Ik geloof dat het
heel simpel is. Als ze me niet meer hoeven
hou ik op.
„De mensen zijn er aan gewend dat we
hier wonen. Ze leven ermee’, zegt ze met
spot in haar stem.
je Russisch, maar dat is nu ook verwaterd,
maar ik denk dat ik het met wat oefenen
met het grootste gemak terug krijg”.
PAUL IS OOK haar „chauffeur in vaste
dienst”. Hij rijdt haar meestal naar de
zalen waar ze moet optreden. „Dat moet
gewoon vind ik”, zegt hij, „ik kan niet in
een luie stoel thuis zitten en weten dat zij
onderweg is”. En nu zeker niet, want over
vier maanden verwacht Emmy haar twee
de kind. Na een eerste kortstondig huwe
lijk met de acteur JohnPeters, trouw
de ze anderhalf jaar geleden met de ronde
nu 36-jarige Limburger Paul.
EMMY LAAT NOG MAAR met grote
reserve de schijnwerpers op zich richten.
Ik bespeur zelfs een lichte weerzin wan
neer ze zich bij het begin van het gesprek
in een stoel laat zakken. Ze draagt een
rode colltrui onder een overgooier van een
rood-wit ruitje, rode laarzen. Blauwe ogen
die vlammend seinen van: vraag maar.
„Die dingen horen er nu eenmaal bij”, zal
ze later zeggen. Kritieken en andere verha
len verdwijnen bij haar niet in een plak
boek. „Ik ben geen type dat alles netjes
bijhoudt, dus het zou zo ’n puinhoop wor
den. Bovendien vind ik het niet zo interes
sant. Interviews horen er bij, mensen wil
len weten hoe je bent, hoe je er uit ziet”,
zegt ze gelaten.
,PAPA, JE MOET DIE MENEER VER-
TELLEN dat je nieuwe schoenen
HEBT”. Le o n tientje fluistert de in
structie halfluid in het oor van haar
I nieuwe vader, Paul V os sen, die man
I met wie EmmyVerhey anderhalf jaar
I geleden trouwde. Zelf leunt de wondervio-
jliste geamuseerd achterover in een dik
Ibekleedde crapaud, lacht breed om de
Ibijdrage van haar snoezige 6-jarige blonde
[dochter en wisselt een snelle blik met Paul.
„MAAR ZO IS HET GENOEG, je kan
niet alles tegelijk doen. Ik kan nog genoeg
aannemen, er is me ook les aangeboden op
het conservatorium. Maar dat is me alle
maal teveel, ik heb het druk genoeg. Ik wil
tijd hebben voor m’n familie. Als je ’n
kerel bent, is dat misschien wat anders.
Paul doet zoveel mogelijk mee, maar op ’n
bepaald moment houdt het op. Hij kookt
vaak en dat is heerlijk. Hoeveel werkende
PAUL HEEFT TUSSENDOOR brood
gehaald. „Er is weer een mooi gerestau
reerd huis afgebrand op de markt”, meldt
hij bij terugkomst, „de mensen waren weg.
Dan hebben ze in ieder geval een mooie
vakantie gehad zei de bakkersvrouw”,
lacht hij. En Emmy ook.
Weert
■22630
r
EMMY VERHEY, achtentwintig jaar nu.
Eenentwintig jaar geleden omklemde ze
haar eerste viool. Ze is er inmiddels meer
derjarig in geworden. En in gelouterd lijkt
het.
HET WAS EEN FEEST dat voor de
buitenwereld taboe was. Ver van de sfeer
van die1 eerste keer, toen fotografen zich
verdrongen om die nieuwe fase uit het
leven van het wonderkind voor eeuwig op
de gevoelige plaat vast te leggen. De enige
die lucht had gekregen van het huwelijk
was een winkelier, de plaatselijke corres
pondent van een Utrechtse krant, die de
hele dag op de loer heeft gelegen om
tenminste élén foto van de gebeurtenis te
verschalken.
IN ZALTBOMMEL zijn ze inmiddels
aan haar aanwezigheid gewend. „We wa
ren laatst in ’n restaurant, toen hoorde
Paul: hé, daar heb je Emmy Verhey en ze
is nog zwanger ook”, zegt ze geamuseerd.
EMMY VERHEY, thuis in Zaltbommel.
Een prachtig door de vereniging H e n-
MrickdeKeyser gerestaureerd huis
je, trapgevel niet ver van de wallen en de
fcasthuistoren, waaruit elk kwartier de
Manken van het carillon opklinken. Niet
[ver ook van de oude St. Maartenskerk,
foraarvan de stompe, rijk geornamenteerde
Horen hoog boven het rivierlandschap uit-
kteekt en op die manier eenmaal per jaar
wegwijzer is voor in glimmend leer gehul
de motorfanaten. Want elke tweede Pink
sterdag is het gedaan met de rust in het
'anders slapende stadje en worden op de
fciterwaarden langs de Waal internationa
le crosses gehouden.
F
VINDT ZE ZICHZELF SPONTAAN:
Aardig? „Jeetje nog an toe. Ja ik weet het
niet. Want vind je nou van jezelf. Nou, niet
zo eng, meer gewoon. Vaak knap chagrij
nig en vervelend. Valt ook weer best mee
hoor. Wat moet je nou zeggen? Ik ben in
zoverre een buitenbeentje dat ik vanavond
weer voor een groot publiek sta te spelen.
Dat doet natuurlijk niet iedereen. Maar
door het dagelijkse leven heen zie ik niets
bijzonders.En toch is Emmy best lief.
vrouwen zijn er niet die ’s avonds ook nog
thuis werken en ’n dubbele baan maken.
Die zitten thuis niet op hun achterwerk
naar de televisie te kijken”, zegt Emmy.
„IK VIND HET ERG KNAP van haar
hoe ze alles combineert. Ze heeft veel werk
en alleen al het repertoire dat ze moet
spelen kost haar veel tijd. Dat vraagt
enorm veel energie en wilskracht en geeft
een ontzettende spanning”, zegt Paul. Zelf
heeft hij ook conservatorium gedaan, ook
viool, en geeft nog les. Het succes van
Emmy laat hij zich graag aanleunen. „Ik
ben geen carrièrejager, dus dat geeft geen „We wilden echt helemaal geen publiciteit
conflicten. En Emmy is geen diva, dat is
haar aard niet. Als we allebei fanatiek
zouden zijn, zou je wel conflicten kunnen
krijgen, èn jaloezie”.
few - A vX -
teren. Het is erg vervelend als je een rot
kritiek krijgt. Als het terecht is, is het niet
erg, maar als je weet dat je goed hebt
gespeeld, vraag je je af waarom ze dat
doen, dan sta je machteloos”, zegt ze. En
Paul vult aan: „ze kan niet tegen achter
bakse en oneerlijke dingen. Kwaadwillig
heid. Als er gemene dingen worden gezegd
die bijna persoonlijk zijn, kan ze dat abso
luut niet hebben. De manier waarop die
kritieken worden geschreven is beneden
alle peil”.
Het is óók alweer tien jaar geleden dat ze
een jaar in Moskou studeerde, bij D a v i d
O i s t r a c h. „Ik zou nog wel eens terug
willen, maar niet om er langere tijd te zijn”
zegt ze, „ik heb ook geen contacten meer,
maar dat ligt aan mij, want ik ben zo
en Paul heeft zelfs m’n naam van de deur- ontstellend slordig. Ik sprak zelfs een beet-
post weggehaald, zodat hij ook niet wist
waar hij precies moest zijn”, vertelt Em
my. Die naam is er ook nooit meer opgeko-
men. Paul en Leontientje prijken er nu
alleen op, zodat ook ik bij aankomst in
Zaltbommel dacht voor het verkeerde huis
te staan.
EMMY VERHEY, het wonderkind van
weleer Nog steeds staat het me bij: het
vertederende beeld van het meisje met de
■roodblonde lokken dat bijna geschrokken
■leek van het ovationele applaus en het met
grote verwonderde ogen in ontvangst nam.
iEmmy Verhey, een naam om te onthou-
den", juichte Jos de Klerk in deze
■krant na een optreden in het Haarlemse
■Concertgebouw in januari 1963. „Haar de-
buut is een verrassend evenement. Ze is
een der voorbeschikten voor wie viool spe-
len een even normale functie is als adem
■halen", zo schreef hij.
H DRIE JAAR LATER een bekroning op
■het Tsjaikovsky-concours in Moskou Em-
Hmy was er de jongste deelneemster. Aan
de vooravond van haar terugkeer uit de
■Russische hoofdstad zegt haar moeder in
een interview: „Een wonderkind? Welnee,
ze is heel gewoon en heeft overal interesse
voor Haar leven is natuurlijk anders dan
dat van andere kinderen, maar het is hele
maal geen buitenbeentje. Ze is eerder be-
scheiden en zal zich nooit uit zichzelf op de
voorgrond plaatsen. Het is ook niet zo dat
de muziek alles is en de rest niets. Emmy
houdt van paard rijden en ze leest ontzet-
tend veel”.
TWAALF JAAR LATER is ze een huis-
inoeder in Zaltbommel.Een werkende
vrouw, die probeert gezin en muziek even-
veel kansen te geven. Die vier uur per dag
tjuis repeteert en tijdens het concertsei-
zoen zo ongeveer om de dag ergens in
Nederland op de planken staat. Vijfent
wintig keer daarvan met het Utrechts
Symfonie Orkest, waar ze eerste concert-
„Dat is me zo aangeboden,
Vormgeving: Leen van Bergeijk
„Wat ik van me
zelf vind? Niet zo
eng, meer gewoon.
^P^JA^PECÏAU5PE?ÏARpÊcÏAn
CIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPE(
AL SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECli
SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL S
ECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIALSPf
SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL S
CIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPEC
AL SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIZ
rlnnr I Irin I RlIVQ SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL S
uuui uuu j. uuya ecial special special special spi
SPECIAL SPECIAL SPECIAL SPECIAL j
a
