tussen cfecoulissen
maakt zich klaar voor
150-jarig jubileum
Bedrijf kampt
met tekort
„Zang en Vriendschap”
stad
in het kort
J
Vernhout Van Sluyters: Export vijf miljoen per week
aan vakmensen
Bijna 10 miljoen
meer winst VNU
nt E
15
V R I J D A G 2
MAART
19 7 9
door Cor Boos
Die brave mannen
Beneveld van verdriet
Opleiding
Specialisatie
Ploegendienst
Precisiewerk
Toonaangevend
STAD
kkgak
HAARLEM. Terwijl achterin de grote drukhal een enorme rol
Zweeds karton langzaam kleiner wordt, spuwt de indrukwekkende
machine waarboven een bord „verboden te roken” aan de
voorzijde honderden fraaie goudbedrukte sigarettendoosjes uit. Ze
zijn bestemd voor een Britse tabaksgigant. Per dag worden er één
miljoen geproduceerd. Haarlem mag in de wereld dan bekendheid
genieten door de chocolade, bankbiljetten, postzegels, hijskranen en
verkeersborden, we mogen daar de verpakkingen voor sigaretten best
aan toevoegen. Elke week gaan per trailer en soms per chartervlieg-
tuig vijf miljoen vouwdoosjes naar een of andere tabakverwerkende
industrie in het buitenland. En dat aantal zou wel eens belangrijk
kunnen toenemen.
HAARLEM. Een week geleden ben
ik op bezoek geweest bij het Koninklijk
Toonkunst Mannenkoor „Zang en
Vriendschap”, een uitgekookt, maar blij
moedig gezelschap van nette heren, die
iedere vrijdagavond bij elkaar komen in
het eigen huis aan de Jansstraat, in de
dichte nabijheid van de Oude Sint Bavo.
Ze zoeken elkaar daar op om zich te
bekwamen in de zangkunst en tegelijk te
oefenen voor het eerstvolgende concert.
Maar ook zijn ze present om in de pauze
en vooral na afloop hun onderlinge
vrienschap waar te maken en te beves
tigen.
(Van onze stadsredactie)
Buitenlandse sigarettendoosjes
F
komen van Haarlemse drukpersen 4*
ngrenzan-
DORT
WIM HELVERSTEIJN
verpakkingen plotseling wegvalt? Bent u
door dit specialisme niet erg kwetsbaar?
Vermindert het aantal arbeidsplaatsen
niet in de grafische bedrijven door de
opmars van nieuwe technieken en tijds-
besparende zetcomputers en was het wel
verstandig in Schalkwijk een nieuwe gra
fische school te openen?
De heer Meijer, ook districtsvoorzitter
van het Koninklijk Verbond van Grafi
sche Ondernemingen en hoofdbestuurslid
van de Vereniging Beroepsopleiding Gra
fische Industrie: „Ondanks de felle bui
tenlandse concurrentie, blijkt het nog
steeds mogelijk een goed produkt te ver
kopen als dat exclusief is en snel geleverd
kan worden. Er is in de grafische bedrij
ven een stijgende vraag naar vakmensen,
terwijl het aanbod afneemt. Ik vind die
grafische school in Haarlem dan ook een
grote aanwinst en vooral juich ik het toe
dat er zoveel meisjes (53, red.) voor dit
En ik beken het eerlijk: ik vind dat een eervolle
opdracht, een onderscheiding zelfs, want Haarlem-
ser kan het niet. Het is toch een eer, toegelaten te
worden tot de geheimen van zo’n eerbiedwaardig,
niettemin springlevend instituut.
De grafische industrie heeft er zelf
schuld aan. Mede door de hoge kosten,
hebben veel bedrijven de interne oplei
ding verwaarloosd. Metname op het ge
bied van de offsetdruk. Daar plukken we
nu allemaal de wrange vruchten van. Er
bestaat overigens wel een omscholings-
mogelijkheid. De opleiding wordt gegeven
in Deventer en is erg goed. De mensen
moeten en tweeëntwintig dagen naar toe.
Het is wel een kostbare zaak, maar toch
fijn dat het mogelijk is”.
Waar
aan is dat tekort aan beschikbare vak
mensen te wijten?
Als je nagaat dat alle vliegtuigen en
schepen sigaretten aan boord hebben, zou
je kunnen stellen dat dit Haarlemse pro
dukt overal ter wereld in handen is.
De rook was om te snijden, een dikke blauwe
kegel trok op onder de lamp-met-groene-kap boven
de biljarttafel. Daar stonden ze omheen, beneveld
van verdriet en niet onberoerd door de drank. Ze
schraapten hun kelen, het werd stil, de acht waren
zich van hun ouderdom en het historische ogenblik
bewust. Na die stilte nog een stilte. Drie tellen. En
toen zetten ze in: „Am Brunnen vor dem Tore, da
steht ein Lindenbaum”. Het was om te huilen, zei
iemand later tegen me. Ik heb niet gevraagd, wat ie
precies bedoelde. Er moesten nog meer liederen
gezongen worden, maar de acht kwamen in tijd- en
ademnood. Zij volstonden toen en dat was het
definitieve einde met een Ave Maria, dat ik
met een muzikaal optimisme zijn jubileumjaar
tegemoet gaat.
Er is in de loop van een paar eeuwen heel wat
afgezongen in Haarlem. Niet alleen in koorver
band, maar ook in kwartetten en andere combina
ties. Ik heb er al eens eerder over geschreven, lang
geleden. Graag wil ik mezelf hier citeren, want het
was voor mij een onvergetelijke avond, toen een
dubbel mannenkwartet zich zingend de laatste
adem uitblies. De mannen waren bijeen gekomen
in een oud café in de binnenstad: een planken
vloer, tafeltjes zonder kleedjes, patronaatstoelen.
beis fhaakt dit bedrijf ook. Vooral die
reprodukties van schilderijen waren een
winstgevende zaak, tot de dollar kelderde,
verduidelijkt de heer Meijer, die er eerder
al op had gewezen dat het de grafische
industrie niet makkelijk wordt gemaakt.
Die tijd is onherroepelijk voorbij, ook vpor
„Zang en Vriendschap”, dat zich onder zijn laatste
dirigenten 'een nieuwe en boeiende muziekstijl
heeft aangemeten. Dat is ook zijn behoud geweest.
Maar voorlopig ben ik nog verdiept in die menselij
ke en muzikale geschiedenis van dat koor, vol
trillende fortissimi en gedragen andantes, veel ont
roerend geweld met weldadige intermezzi. Van
daar mijn binnenpretjes, als ik in de nachtelijke
uurtjes, stilletjes weggedoken in het licht van de
schemerlamp, zit te genieten van de avonturen van
die brave Haarlemmers van weleer. Al weer lang
geleden dus.
Meijer: „Er is wel sprake van normalisa
tie, maar per concern. Het scheelt soms
enkele millimeters en dat heeft weer met
concurrentie-overwegingen te maken. Dit
betekent dat we de machine regelmatig
opnieuw moeten instellen, maar ook om
dat we doosjes maken voor acht, tien,
twaalf, twintig, en vijfentwintig sigaret
ten, afhankelijk vah het land”.
Hoewel de stansrol, waarmee de uitspa
ringen en insnijdingen van doosjes wor
den gemaakt, pas na honderd miljoen
exemplaren geslepen hoeft te worden,
bleek tijdens ons bezoek dat een zandkor
rel al voor een storing kan zorgen. De
drukhal moet daarom bijzonder school
worden gehouden. Er heerst een constan
te temperatuur en vochtigheid. Het is
werkelijk verbluffend te zien hoe in een
bewerkingsgang uit een rol wit karton van
5 kilometer honderdduizend met goud of
zilver en andere kleuren bedrukte doosjes
worden gemaakt. Per 250 afgebundeld en
op pallets van 100.000 stuks ingepakt. De
machine wordt bediend door zeven man
en kan continu draaien. Zodra een rol
karton opraakt, wordt zonder te stoppen
een nieuwe rol ingevoerd.
De diepdrukpers waarmee per uur honderdduizend sigarettendoosjes worden vervaardigd De
produktie wordt verdubbeld als personeel gevonden is. Een tweede hal is al gehuurd
noorderlingen dus, ten toon spreiden. En de Haar
lemmers zelf? Och. een overwinning op de Belgen
is nooit weg.
Soos. Het C.O.C. houdt vanavond weer
een soos, die zoals gebruikelijk om half
negen begint in het pand aan de Gedemp
te Oude Gracht 24. Morgenavond is er een
vrouwenbijeenkomst. Deze begint om ne
gen uur.
Spannend. Speeltuinvereniging Burcht
ter Cleeff draait zondagmiddag in haar
clubhuis Het Trefpunt aan de Kleverpark-
weg 17 een spannende film over een man
die alles kan. De rolprent begint om twee
uur.
Hoe komt een drukker er toe zich te
specialiseren in de vervaardiging van si
garettendoosjes
Handbal. Zijn er nog sportievelingen
vanaf zes jaar, die graag willen handbal
len? Sportvereniging Concordia heeft nog
plaats in haar jeugdteams. Willen kinde
ren en tieners meer weten over het spel en
over de vereniging, dan kan informatie
worden ingewonnen bij het secretariaat
aan de Meeuwenstraat 44, telefoon 371105.
De Concordia-handballers spelen ook re
gelmatig op zondag in de Beijneshal.
Lezingen. De werkgroep Oude Wijsheid
start vanavond met een serie lezingen
over de Edda, een zeer oude verzameling
IJslandse sagen en mythen. Mevrouw
Dunnewölt, uit Zweden afkomstig, vertelt
op deze bijeenkomsten over de achter
gronden van de sagen. Alle lezingen wor
den gehouden in het gebouw Theosofia
aan het Nassauplein 8.en beginnen om
kwart over acht.
fES
(behalve
ngenmenu
matinee
voor kon-
feesten en
I 3-k. app
in Bouwes
zoen Nog
P.S. Hier volgt een uitvoerig naschrift op hetgeen-
ik heb geschreven betreffende het geestelijke leed,
waarmee mensen blijven zitten, die het slachtoffer
zijn geworden van beroving, inbraak, overvallen
enzovoort. De slachtoffers, die me hebben geschre
ven, hebben inmiddels persoonlijk antwoord ont
vangen. Ik werd nog attent gemaakt op twee instel
lingen, die zich met het lot van de slachtoffers bezig
houden. Van regeringswege bestaat er sinds drie
jaar een Schadefonds, maar er is ook, al sinds 1967,
een particuliere „Stichting Medeleven met Gedu
peerden ten gevolge van Misdrijf”, afgekort Stich
ting M.G.M.
Deze stichting stelt zich ten doel „aan diegenen,
die buiten hun schuld de dupe zijn van een misda
dige handeling, zonder daartoe aanleiding gegeven,
te hebben of die op enigerlei wijze te hebben
uitgelokt, een blijk van medeleven te geven en
daar, waar nodig, de geleden schade zo mogelijk
geheel of anders gedeeltelijk te vergoeden.” In de
desbetreffende folder staat verder te lezen: „Niet
alleen het ontvangen van materiële steun, maar
ook het gevoel, dat anderen zich om hun leed
bekommeren, zodat zij niet alleen staan, helpt de
getroffenen dikwijls over het ondervonden leed en
of opgêdane schade heen en kan in sommige geval
len hun wrok tegen de maatschappij verzachten."
De activiteiten van de stichting zijn over het
gehele land verspreid, waarbij ook contactperso
nen zijn ingeschakeld. Ook voor de regio Haarlem
is er zo'n contactpersoon. Het landelijk adres van
de stichting is: Postbus 40, ’s Gravenhage.
In een prijzenkast aan de muur medailles en vaant
jes. Met een herkenbare weemoed waren de man
nen bezig zichzelf te liquideren, de jongere genera
tie had verstek laten gaan. De jongste van het
dubbel kwartet was 76 jaar, de oudste 89. De
zekerheid, dat ze toch geen kwart eeuw meer
zouden bestaan, had ze doen besluiten zichzelf op
te heffen, ,,’t Is droevig”, zei de oudste, „maar nu
kunnen we gelukkig niet uitsterven."
Kienen. Aquariumvereniging De Na
tuur houdt vanavond een groot kieneve.-
nemenf in de bovenzalen van restaurant
De Wintertuin aan het Stationsplein. De
leden kunnen, als ze snel genoeg reageren,
mooie prijzen winnen. Een kleine greep:
een fiets, schemerlampen, taarten, ser
viesgoed en grote poppen. Het kienen be
gint om 20.00 uur.
Ik zie ze optrekken naar het zangconcours in
Brussel, ze nemen ernstig maar met een blij ge
moed afscheid van moeder de vrouw, de kinderen
krijgen nog een vaderlijk vermaan: „Braaf zijn
hoor, lief zijn voor moeder en gehoorzaam zijn.” Ja
zeker, ik hoor het ze zeggen. Braaf zijn, maar de
secretaris neemt toch het zekere voor het onzekere
en als de Haarlemmers ’s avonds om tien uur in
Brussel aankomen, krijgen ze zij het met andere
woorden ook te horen: „Braaf zijn, jongens, en
gehoorzaam.” Ze krijgen tot elf uur de tijd om even
een ommetje te maken, maar dan is het bedtijd. De
andere ochtend vroeg uit de veren, om negen uur
aantreden voor het eerste concert. Terwijl de kin-
deren thuis in Haarlem braaf zitten te zijn, zijn er
een paar pappies, een heel klein groepje, in nachte
lijk Brussel blijven hangen en worden ze in de
vroege ochtend opgevist door meneer de secretaris.
Maar 's morgens zijn ze allemaal present, keurig in
het gelid, ingedeeld naar hun partijen. Brussel
raakt over z’n toeren bij zoveel uitbundige en
muzikale soeplesse, die dt Haarlemmers, die
mooie vak kiezen. Juist door die nieuwe
technieken komen er aantrekkelijk func
ties, ik denk aan fotozetten, montage en
dokawerk, die toekomstmogelijkheden
bieden voor vrouwen. Het aantal arbeids
plaatsen loopt wel wat terug en er heeft
een verschuiving plaats doordat in onze
bedrijfstak nieuwe beroepen hun intrede
doen”.
Om aan de grote vraag te kunnen vol
doen, wil de directie de produktie opvoe
ren door in twee ploegen te draaien, van
zes tot twee uur en van twee tot tien. „Er is
afzetgebied voor, er zit wat men noemt
een gat in de markt”, verzekert de heer
Meijer. Probleem blijft mensen te vinden
die in de nieuwe hal in de Cruquius willen
werken.
Als die belangstelling voor sigaretten-
De belangrijkste poot moet echter
wel sigarettenverpakking zijn, want er
ligt hier nogal wat opgestapeld. Kunt u er
iets meer over vertellen?
We maken op de Houtmarkt honderd-
vijftig miljoen doosjes per jaar en we
kunnen op de Cruquius tot vierhonderd
miljoen gaan
bij tweeploegendienst. Het is gewoon onze
specialiteit geworden. Er worden zeer ho
ge kwaliteitseisen aan gesteld, waaraan
wij kunnen voldoen. De sigarettenfabri
kanten moeten die eisen wel stellen, om
dat anders de verpakkingsmachines vast
lopen. Ter illustratie, de afwijkingen in
druk- en ponswerk mogen niet meer dan
éénvierde millimeter zijn. Dit eist een per
manente elektronische én visuele bewa
king en registratie. Als later eventueel
klachten komen moet de fout namelijk
direct te lokaliseren zijn”.
Zijn die verpakkingen internationaal
genormaliseerd?
„Zeker niet, onze produktielijn is flexi
bel, we kunnen direct overschakelen op
ander verpakkingsmateriaal. Trouwens
dat drukken we nu ook al op de Hout
markt. Doosjes voor geneesmiddelen bij
voorbeeld en chocolade. Nee, het hoeven
niet perse doosjes voor sigaretten te zijn.
Op dit gebied hebben we gewoon interna
tionaal een naam verworven,maar dat wil
niet zeggen dat we niets anders kunnen
maken”. Wordt het gebrek aan personeel
veroorzaakt door een groot personeels
verloop of dient zich gewoon meer werk
aan?
„Dat het werkklimaat bij ons goed is
mag u af leiden uit het feit dat vijf mensen
hier vijftig jaar hebben gewerkt, twee
veertig jaar meedraaien en de meisjes
meestal vertrekken als de ooievaar komt.
Nee, we werken hier allemaal met plezier
en het is ook een mooi gevarieerd vak. In
de grafische wereld zit veel variatie en ik
hoop dan ook dat meer mensen een be
roep in deze branche zoeken, wij kunnen
in ieder geval best leerlingen gebruiken,
ook meisjes. Dat houdt gewoon verband
met het feit dat we meer werk moeten
verzetten, omdat de vraag naar onze pro-
dukten toeneemt".
En de 35-urige werkweek?
Waar moeten we de mensen vandaan
halen, speciaal vaklui? Wie betaalt het?
Trouwens ook nu doen we al een beroep
op Pakistani en Turken, waarover we
overigens erg tevreden zijn. Nee dat zal
grote problemen opleveren, want ermoet
dan toch meer personeel komen om het
zelfde werk te kunnen blijven doen”.
„Inderdaad, maar we maken ook ver
pakkingen voor medicijnen, biscuits en
chocolade".
Tijdens de rondgang door het bedrijf op
de Houtmarkt bezichtigen we de foto- en
ontwerpstudie, lithografie afdeling, het
inktlaboratorium, de offsetdrukkerij, de
pragedrukkerij en kartonnage-afdeling.
We zien dat Vernhout V. Sluyters wens
kaarten voor de Unicef heeft gedrukt, wat
toch een vererende opdracht mag worden
genoemd. Verder kleurige etiketen met
onbegrijpelijke teksten bestemd voor bui
tenlandse flessen en blikken. Kerstkaar
ten, reprodukties, affiches, posters en la-
nadien nooit meer zo gehoord heb en nooit meer zo
te horen zal krijgen.
Ze zijn afkomstig van de specialist op
dit gebied Vernhout Van Sluyters
Drukkerijen B.V., opgericht in 1898 door
lithograaf Vernhout. Het bedrijf is sinds
1954 gehuisvest op de Houtmartk 7, waar
in 1630 de bierbrouwerij een van de
vele in Haarlem ”Het Scheepje” geves
tigd was. Vorig jaar is in de Cruquius een
moderne diepdrukhal in gebruik geno
men, omdat expansie in de stad onmoge
lijk was. In deze hal is een vijfkleuren-
pers geplaatst, voorzien van stans-,
vouw-, prage- en controle-apparatuur. Er
is geen tweede exemplaar in de wereld te
vinden in deze uitvoering. Volgens de 63-
jarige directeur J. H. Meijer, laten niet
alleen de Engelsen maar bijvoorbeeld
ook Noord-Afrikaanse fabrikanten hun
sigarettenverpakkingen op deze pers ma
ken. Zelfs uit Australië en Nieuw-Zee-
land kwamen al mensen naar Haarlem
om deze unieke diepdrukmachine te be
kijken. De heer Meijer, die zelf niet rookt:
„Naar mijn mening wordt er stevig ge
rookt, we krijgen tenminste veel op
drachten. Om de produktie te kunnen
opvoeren, zal in twee ploegen moeten
worden gedraaid. Probleem is echter het
personeel er voor te vinden. Advertenties
in binnen- en buitenland tot in Ierland
hebben nog niets opgeleverd. We zoeken
vaklui en mensen die de handen uit de
mouwen willen steken. Leerlingen oplei
den doen we zelf, dat hebben we altijd
gedaan. Bij ons werken momenteel vij
fentachtig mensen en we kunnen er min
stens nog zeven bij gebruiken, maar waar,
haal je ze vandaan?
U merkt wel aan dit anecdotische verhaal, dat ik
in mijn historische terugblik pas aan het begin van
deze eeuw zit. Ik ga er nu niet al te diep op in. Ik zou
daarmee het gras voor mijn eigen voeten wegmaai
en. Wel moet ik nog kwijt, hoe het me is opgevallen,
dat „Zang en Vriendschap" tientallen jaren lang in
zoverre toonaangevend in Haarlem is geweest, dat
er niets in de stad kon gebeuren, of de liedertafe-
laars gestoken in vlekkeloos jacquet en afgedekt
met hoge hoeden waren present.
In hun geschiedenis lees je ook de geschiedenis
van Haarlem. Dat was nog in de jaren. dat niet
alleen de Liedertafel maar ook ménige andere
vereniging zo met het Haarlemse leven verweven
was, 'dat ze vaak een beslissende rol speelden bij
ieder feestgetij. Ik herinner me nog een der zomer
feesten in de vijftiger jaren, toen in het kader
daarvan „Zang en Vriendschap" een volksconcert
gaf in het intussen wijlen geworden Krelagehuis
aan de Leidsevaart. Honderden en honderden
Haarlemmers zorgden voor een volle bak, vele
teleurgestelden moesten buiten de wacht houden,
er was voor hen geen plaats meer in het bloembol
lenpaleis.
Wel konden ze nog horen, hoe binnen het ene
operalied na het andere de toehoorders in een
hysterische extase bracht, hoe de soldaten van
Faust de noten bij ponden kraakten, maar ze
konden helaas niet zien, hoe twee fenomenale zang-
coryfeeën, Erna Sporenberg en Theo Baylé, al hun
kunstzinnige emoties op een hoop veegden en zich
roekeloos stortten in een weergaloos zangfeest,
waarbij het geëerde en vereerde publiek zelf mee
begon te zingen. Al die aria's, die gewoonlijk tij
dens de vaat was in de keuken werden gezongen.
sa
HAARLEM. De .netto-winst van
VNU over 1978 bedroeg 39,7 miljoen gul
den. Dat betekent een stijging van 9,4
miljoen gulden in vergelijking met het
vorige jaar. Als gevolg van deze positieve
resultaten stelt de raad van bestuur van
VNU aan de jaarlijkse algemene vergade
ring van aandeelhouders voor over 1978
een contant dividend uit te keren van zes
gulden per gewoon aandeel van twintig
gulden nominaal. Hiervan werd reeds als
interim-dividend 2,20 per gewoon aan
deel uitgekeerd.
De gunstige resultaten zijn bereikt bij
een omzet van 1096,5 miljoen gulden, een
toename van bijna duizend gulden in ver
gelijking met het jaar daarvoor.
De Raad van Bestuur deelt mee, dat het
jaarverslag over 1978 op 26 april van dit-
jaar zal worden gepubliceerd.
Directeur Meijer: „Dat dateert al van
1932 toen dit Haarlemse bedrijf door mijn
vader werd overgenomen. Ik kwam uit
een bedrijf waar ik geleerd had huisjes en
schuifjes te maken. We begonnen in Haar
lem, toen nog in de Zakstraat, met siga
rendoosjes. In 1950 kregen we vaste voet
op de buitenlandse sigarettenmarkt. Mo
menteel exporteren we naar twintig
landen”.
stroomden daar in één massaal koor samen en
deden het Krelagehuis op zijn grondvesten sid
deren.
Tegenwoordig noemen ze dat een happening,
toen volstonden we te zeggen, dat het een leuk
volksconcert was geweest. En de recensent, ik
meen van het Algemeen Handelsblad, schreef de
andere avond in zijn Amsterdamse krant: „Ik weet
zeker, dat ik gisteren bij een concert in Haarlem,
ben geweest, maar aan de dolle manier, waarop?
koor, solisten en publiek met elkaar bezig waren,
zou ik zeggen, dat ik... ja waar èigenlijk geweest
ben? Haarlemmers blijven enige, gekke mensen.
Als ze onder elkaar zijn tenminste. En binnens-
huis.”
Dat was het dan, wat „Zang en Vriendschap"
betreft. De heren zijn druk bezig voor hun concert,
deze maand. Daarna moet de zaak op meer dan
volle toeren draaien ter voorbereiding van het
jubileumjaar. Het moet niet alleen een muzikaal
maar ook een echt Haarlems feest worden. Als de
voortekenen niet bedriegen, wordt het dat ook. De
geSchiedenist van dit mannenkoor, waarin zang en
vriendschap samengaan, is er om dat te bewijzen.
Iedere avond, tot diep in de nacht, zit ik te
genieten van het indrukwekkende levensverhaal
van dit mannenkoor: van z’n bescheiden begin bij
kaarslicht en olielamp, van z’n vette en magere
jaren, van z’n glorietijd, waarin op nationale en
internationale concoursen de ene na de andere
prijs in de wacht werd gesleept. Ooit een koor van
tweehonderd man, dat ook een diepe neergang
gekend heeft, maar dat terwijl menig mannen
koor in den lande ten onder ging stand hield, en
nu met een fors en verantwoord vertrouwen en ook
W
Ik vind het zalig, dat er nog zo iets als een
mannenkoor bestaat, sterker nog: dat het in deze
tijd, waarin exclusiviteit een taboe geworden
schijnt, nog een kans van leven heeft en zelfs weer
tot volle bloei komt. „Zang en Vriendschap", eer
tijds als onze Koninklijke Liedertafel geducht en
gerespecteerd op concoursen in binnen- en buiten
land, is nog zo’n exclusief gezelschap. Het bereidt
zich nu voor op de viering van het honderdvijftig-
jarig bestaan, volgend jaar, in 1980. Het heeft in
leeftijd en kwaliteit die anderhalve eeuw alle con
currentie van zich af geslagen en het figureert nu in
de muziekwereld als Neerlands oudste mannen
koor.
Ik schrijf daar nu over, omdat ik sinds een paar
weken met hart en ziel in de geschiedenis van
„Zang en Vriendschap” gedoken ben en alle notu
listen vanuit het voor mij grijs geworden verleden
op de letter volg om uit hun aantekeningen en uit
de mondelinge overlevering van de nog levende
oude(re) garde een gedenkschrift samen te stellen.
Huisvrouwen. Mevrouw Hiemstra
treedt zondagmiddag weer op als gast
vrouw tijdens de zondagmiddagclub van
de Nederlandse Vereniging van Huisvrou
wen, afdeling Haarlem. Vanaf twee uur is
iedereen welkom in het Eigen Huis aan de
Boekenrodestraat 9.
1
