That’s a no-no!Be cel-
voetbal in Amerika!
„Dit leven is
opwindend”
J
„Ik wil het hetzelfde doen als Cruijff”
door Harry Muré
Grillig
J
Klappen
Opwindend
„Kaasmaas”
Onrustig
Memopauze
tl
J
'X
9
V
Het voorspel van een training van de Hamburger Sportverein is een
leerzame happening. Eerst verschijnt Uwe Seeler. Handtekeningen
uitdelen. „Uns Uwe”, behoort nog altijd tot de vaste inboedel. Dan
zoeft, met tussenpozen, een konvooi van zestien normale Mercedes-
sen de parkeerplaats op. Die ligt buiten de afrastering van het
sportcomplex. Voorop doelman Rudi Kargus. Als laatste spits Horst
Hrubesch, bijgenaamd Das Ungeheuer, Het Monster. Dan een hele
tijd niets. Een supporter mompelt verontrust: „Ik geloof niet dat
Keegan vandaag komt”. Op hetzelfde moment scheurt een rode
Mercedes 350 SL, het lage sportmodel van zeventigduizend gulden,
door de poort, het binnenterrein op. Hij wèl. Als enige. Toeval of
privilege? In elk geval een vreemde eend in de bijt
sill®»
W
iff
MfF/f
Bij Kevin Keegan
is de Klant Konmg
Bste
f op
j
Der
aid.
sling
•ic Het enorme Giants-stadion in New-York
J
i
jel).
u
taat is bekend’. Kevin Keegan: „Ik
ben Gunter Netzer daarvoor eeuwig
dankbaar”.
binnen. Kijk, dat is nou weer attent.
„Sorry, jullie hebben toch al zo lang
moeten wachten”.
Heel even is hij in de Lindenhof.
Hij grapt: „Ik word een oude man.
Zo’n training is niets voor mij. Ik
heb geen conditie. Gelukkig hebben
we een week pauze gehad”.
Dan het bloedserieuze verhaal
over hoe het allemaal begon. Gebo
ren in Doncaster, Yorkshire. Be
taald debuut in de vierde divisie bij
Scunthorpe United. Op 21-jarige
leeftijd, in 1971 naar Liverpool.
Je stamt uit het proletariaat en
nu ben je een VIP?
„Vader was mijnwerker, onder
gronds. Bij ons in Doncaster is het
precies hetzelfde als in Gelsenkir
chen. Schalke ’04. Glückauf. We wa
ren niet arm, maar ik kan me wel
herinneren dat vader het altijd ont
zettend zwaar heeft gehad. Hij is nu
dood. „Kevin”, zei hij, „jij gaat nooit
de mijn in. Jij wordt voetballer”. Op
school bracht ik er niets van te
recht. Tot mijn zestiende heb ik het
volgehouden. Ik was altijd bezig
met voetbal”.
Waarom ben je vertrokken bij
Liverpool? Toch een merkwaardi
ge transfer?
„Niet alleen voor het geld. Bij
Liverpool verdiende ik ook goed.
ar:
g.
nen
ir-
van
m te
en-
»n-
tsel-
Maar de laatste jaren was ik een
robot. Zes jaar hetzelfde stadion,
zes jaar dezelfde corner, dezelfde
pass. Ik kende elk grassprietje, elke
kale plek op het veld. Daarom ben
ik weggegaan”.
Wie is Kevin Keegan? Als jonge
man van 28 een tikkeltje oneven
wichtig, grillig. Hij spreekt zichzelf
herhaaldelijk tegen. In een vroeger
interview met Voetbal Internatio
nal verklaarde hij tegen Bert Ne-
derlof dat hij „geen type is als
Cruijff”. Tegen ons zegt hij: „Ik wil
het allemaal precies hetzelfde als
Cruijff doen”. En wat Spanje be
treft: eerst laat hij doorschemeren
dat hij er per se naar toe wil, maar
wat verder in het geprek ontkent hij
dat weer. „Want Spanje geeft te veel
rompslomp. Weer verhuizen, weer
een vreemd land en een andere
taal”.
Het ene moment is het hem aan te
zien dat het geduw en de opdringe-
righeid van de fans hem de keel
uithangen. Even later reageert hij
erg aardig tegen een jongetje dat
met een piepklein fototoestelletje,
zo’n ding dat je bij zeeppoeder ca
deau krijgt, een plaatje probeert te
schieten. „Dat kan hier binnen niet.
Je hebt geen blitz. Ik kom dadelijk
buiten. Daar heb je meer licht”.
Tijdens de oefenpartij zwaait hij
voortdurend afkeurend met het
handje als hij in vrije positie niet of
onzuiver wordt aangespeeld. Een
irritant trekje. Na het laatste fluit
signaal van de heer Ristic verdwijnt
hij pijlsnelzo hard heeft hij de
hele middag nog niet gelopen
richting kleedlokaal. Drie minuten
later stapt hij, 'halsoverkop ge
doucht en zonder massage of medi
sche verzorging, het clubrestaurant
Voor de Nederlandse voetballiefheb
ber is het stadion van Cosmos in New
York een soort verwennerij. Een gigan
tisch parkeerterrein, dat bij een op
komst van zo’n vijftigduizend toeschou
wers nog niet eens helemaal vol is, rol
trappen naar boven, veel en nette wc’s,
prettig zittende stoeltjes in het hele
stadion, veel bedienend personeel, vol
doende „snackbars” om de behoefte aan
lafenis niet tot een verbitterd gevecht
tegen de medemens en de tijd te maken,
en veel vertier op en rond het veld in de
vorm van clowns, die voor de wedstrijd
langs de railing lopen om kinderen een
moeizaam handje te geven, swingende
Cosmos Girls die een nummertje opvoe
ren waar je heet noch koud van wordt
(ik zeg het maar eerlijk) en voorwed-
strijden van junioortjes, om het Ameri
kaanse volk duidelijk te maken dat het
scoren van een doelpunt heus een hek
sentoer is. Voordat Cosmos-Hurricane
Houston van start ging, zagen we im
mers twee voorwedstrijden van jonge
tjes, die met grote nijverheid over het
astrosurf draafden (het veld heeft ken
nelijk de maximummaten), maar er niet
in slaagden een goal te scoren.
Terwijl het elektronische scorebord
al vanaf een uur of één de tijd tot de
aftrap om half drie per seconde aan het
aftellen was (even hoopte ik, dat de
organisatie zo perfect zou zijn, dat de
scheidsrechter inderdaad zou laten af
trappen op het moment dat de digitaal-
klok van 00:01 op 00:00 zou springen,
maar daar leek het in de verste verte
niet op, er werd een minuut of vijf na de
vastgestelde tijd begonnen), kwam om
2.08 uur Hurricane het veld op, begroet
door enig licht geloei. Het duurde toen
tot 2.20 uur voordat Cosmos (uitgespro
ken als „Kaasmaas”) het veld betrad, als
nooit meer worden. THIS IS COSMOS
COUNTRY verzekerde het scorebord
met grote letters, en in de loop van de
wedstrijd bleek het de moeite te lonen
met één oog dat scorebord in de gaten te
houden, niet zozeer omdat sommige
wedstrijdbeelden er rechtstreeks, of als
„repeat” op te zien waren, maar omdat
de wedstrijd erop van begeleidend com
mentaar werd voorzien. Met grote let
ters zag je opeens CHARGE! staan, als
de man aan de knoppen vond dat Cos
mos maar weer eens moest aanvallen.
Of OOPS als het OFFSIDE was ge
weest, of GIVE’M A HAND FANS! als
de -toeschouwers geacht werden even te
klappen voor een opgelapte speler. En
als Cosmos-doelman Erol Yasin (27
maal in het Turkse nationale elftal), de
enige overigens die bij het betreden van
het veld het epitheton ALL RIGHT op
het scorebord meekreeg, een fraaie save
verrichtte, kwam het woord SAVE! op
het scorebord, begeleid door twee klap
pende handen.
Toen Hurricane een penalty veroor
zaakte meldde het scorebord, in kinder
taal, THAT’S A NO-NO!, en bij een
schot vlak langs de paal kwam het
woord CLOSE! op het scherm, en zagen
we hoe Wilhelm Teil een pijl afschoot
naar de appel op zijn zoontjes hoofd,
waarbij de pijl juist over diens hoofd en
onder de bijtijds opwippende appel
heenging: „close" dus. Maar mijn voor
keur ging toch uit naar de visuele bege
leiding van de bal die huizenhoog over
last van een onwillige kuitspier. An
derhalf uur blauwbekken. Een en
kele keer haalt hij uit. Schitterend,
die lage schoten die het gras
schroeien. Links en rechts, even ge
makkelijk. Verbluffende schijnbe
weging: op volle snelheid naar de
tegenstander, afremmen, het ver
wachte schot, maar in een fractie
van een seconde gebeurt iets heel
anders, een pasje naar het centrum.
Truc special; de vleugelverdediger
staat voor schut. Die tracht een bal
te onderscheppen die er helemaal
niet is.
Eenmaal aan de bal is Keegan,
altijd aanspeelbaar, weergaloos.
Een bal afnemen kan hij niet. Zo’n
voetballer is volslagen afhankelijk
van zijn collega’s Daar zat ’m nou
net de kneep. Manager Gunter Net
zer heeft na zijn komst in Hamburg
meteen één ding afgedwongen: „De
bal moet naar Keegan”. Het resul-
HSV heeft een trainingscentrum
annex sjiek restaurant gepacht in
Norderstedt benoorden Hamburg,
twintig kilometer van het beroemde
Volkparkstadion. Ver van stads
drukte en uitlaatgassen. Toch vindt
de nieuwe Bundesliga-kampioen
(Keegan: „Want dat zijn wij in feite
al”) ook in het Ochsenzall nauwe
lijks de broodnodige rust. De ijze
ren hekken zijn volgekliederd met
„I Love Keegan” en „Keegan ist
super”. De fans storten zich op hun
favoriet, vechten om handtekenin
gen en als de kleine vedette na de
training onder de douche vandaan
stapt, heeft hij nog een veeg ball
point onder zijn oog zitten.
Je moet wat over hebben voor een
jaarsalaris van dik vier ton. Kevin
Keegan is vorig week met zijn
vrouw Jean en dochtertje Laura-
Jean (Made in Germany) naar een
nieuwe woning gevlucht, in Duven-
stadt, een dorpje dat nog een stukje
noordelijker ligt. Hij hoopt dat zijn
gezin daar tenminste een paar we
ken buiten schot van de telelenzen
blijft. „Ik wil thuis geen gezeur. Er
komt bij mij niemand de deur in. Je
moet je privacy controleren. An
ders slokken de mensen je helemaal
op”.
Als voetballend talent maakt hij
I geen problemen. In het stadion is
bij Kevin Keegan de Klant Koning,
en erbuiten is hij sympathiek. Hij
loopt op hoge hakken om wat groter
te lijken. Broek met wijde pijpen,
kennelijk om de schoenen aan het
oog te ontrekken, want dat soort
pantalon is allang uit de mode. De
enorme bos haar scheelt ook een
paar centimeter.
Kevin Keegan, een soort vergulde
tuinkabouter tussen de reuzen van
HSV. Op de training haalt hij de
I dolste fratsen uit. Duikt languit in
het struikgewas en schatert van ple-
I zier. Tijdens het interview geeft hij
I een rondje, maar als het op betalen
I aankomt, is hij plotseling geblazen.
Gunter Netzer is afwezig. Die on-
I derhandelt in Frankfurt met de
I Eintracht-spelers Wolfgang Kraus
I en Rudiger Wenzel. Trainer Branko
I Zebec is naar Frankrijk, ook al op
I zoek naar nieuwe aanwinsten. As-
I sistent Ristic, met Zebec uit Joegos-
I lavië overgewaaid naar het West-
I duitse voetbal, haalt op de training
I bij afwezigheid van zijn bazen geen
I experimenten uit. Hij houdt het bij
I een obligate oefenpartij.
International Manni Kaltz en
I Spielmacher Felic Magath zijn licht
geblesseerd. Kevin Keegan heeft
Je bent voetballer van het jaar.
Heb je gevonden wat je zocht?
„Nou en of! Dit leven is opwin
dend, exciting. Ik geniet ervan met
volle teugen. Elke dag. Overal waar
ik kom, kennen de mensen me.
Over de hele wereld. Brazilië, Span
je, Frankrijk. Ik wilde de top. De
Bundesliga is heel anders dan En
geland. Iets nieuws, een uitdaging.
Het maakt me ook helemaal niets
uit wat er straks, als ik 32 ben,
gebeurt. Ik leef nu. Ik wil geen
uitgestippeld leven. Ik moet bezig
zijn. Toch kun je niet alles hebben.
Dat weet ik best. Ik mis mijn fami
lie, moeder, broer en zus. Soms
barst ik van heimwee.’ Het verlan
gen naar Kerstmis in Engeland. Dat
blijft”.
Je wordt altijd in één adem ge
noemd met Gunter Netzer. Die
heeft je bij HSV „gebracht en ge
maakt”. Populariteit delen met een
ander, is dat niet vervelend?
„Dat raakt me niet. Netzer zie ik
als iemand die ik kan vertrouwen.
En dat is heel wat in de voetbalwe
reld. We worden altijd samen ge
vraagd voor handtekening-uurtjes.
Dat begrijp ik best. Misschien zijn
de mensen een tikkeltje jaloers dat
we zo goed met elkaar kunnen óp
schieten. Binnen het team merk ik
daar niets van. We hebben elkaar
toch nodig”.
Je hebt de laatste wedstrijden
aardig wat concurrentie van Cas
per Kemering op het middenveld.
„Cappi’s” contract is met drie jaar
verlengd. Op aandringen van Gun
ter Netzer...
„Cappi is drie jaar jonger dan ik.
Goed voor het team dat hij nu door
breekt. Ja, ik heb het gelezen in Bild
(Westduitslands grootste boule
vardblad). Kemering zou op dit mo
ment beter zijn dan ik. Flauwekul.
Cappi zal zich even goed als ik
moeten aanpassen aan het team. En
wat er elke dag in Bild staat, zo’n
blad kun je beter kapot scheuren”.
Hamburger SV is niet in glans-
vorm. In Dortmund werd Kevin
Keegan perfect afgestopt door Bo-
russia-cipier Votave. Horst Hru
besch is alleen gevaarlijk in de
lucht. De enige constante factor in
de verdediging is de Joegoslavische
voorstopper Ivan Buljan. Verder is
de achterste lijn (Manfred Kaltz,
Peter Nogly, Peter Hidien) nogal
krakkemikkig.
Kevin Keegan: „Wij hebben het
beste programma. Als wij blijven
winnen, zijn we kampioen”. Dank
je de koekoek...
Achter de schermen van Ham
burger SV dat voor het laatst in
1960 landskampioen was, is het on-
Bij Kaasmaas speelde Beckenbauer
en Cruijff helaas niet mee. De eerste
was geblesseerd, de tweede „nog niet
rond”. Hij zou het, zoals later bleek, ook
gen halen en zich daar niet van lieten
weerhouden door zoiets triviaals als
een voetbalwedstrijd die aan de gang
was. Om de waarheid te zeggen zijn wij
ook maar een kwartiertje voor het eind
signaal weggegaan, omdat ik het toen
wel gezien had. Cosmos leidde toen al
met 3-0.
En hoe was dat voetbal nu, Wilt u
weten? Er werd heus wel goed gevoet
bald. De spelers van Hurricane waren
me allemaal onbekend, maar bij Cosmos
speelde tenslotte een heel rijtje oud-
internationals uit echte voetballanden:
Rijsbergen, Chinaglia, Tueart, Bogice-
je bij astroturf tenminste nog van „veld’
mag spreken, wat van het woordenboek
Van Dale gerust mag, want die defini
eert „veld” als een „reglementair afge
perkt terrein waarop enigerlei sport be
oefend wordt”.
Twee minuten later werden beide elf
tallen weer teruggeroepen door de
scheidsrechter, die gewoon in het zwart
opereerde, waarna vijftien ballenjon
gens het veld op holden, richting mid
dencirkel, waar zij netjes in een rij
gingen staan en eerst naar de toeschou
wers op de hoofdtribune bogen, en daar
na nog eens naar de toeschouwers op de
tribune aan de overzijde. Beleefde knul
letjes dus. Met de majorettes vormden
ze vervolgens een erepoort vanaf de
plaats waar de spelers, naast een der
doelen, om 2.28 uur een voor een naar de
middencirkel draafden, dat de speaker
eerst hun naam („Wilhelmoes Rajsber-
gen”) had afgeroepen.
De ballenjongens applaudiseerden
ondertussen, en probeerden de passe
rende speler even aan te raken, de majo
rettes bewogen hun plumeaux heen en
weer, zij het minder extravagent voor
de Hurricane-spelers dan voor de Cos-
mos-spelers. De speler die naar de mid
dencirkel draafde, zag je tezelfdertijd
op het elektronische scorebord, dat als
een soort uitvergroot tv-toestel functio
neerde, naar de middencirkel draven.
Vermoedelijk als bewijs dat datgene
wat de toeschouwers op het veld zagen
gebeuren, ook echt plaatsvond, want
Amerikanen geloven hun eigen ogen pas
als ze iets op het beeldscherm zien.
vic Bogey voor zijn fans), Eskanda-
rian, Marinho, Carlos Alebert..En
toch, en toch, ik weet het niet. Het bleef
een soort zaalvoetbal op een te groot
veld, een soort Becel-margarine vol on
verzadigde vetzuren in plaats van gras-
boter. Het beweegt anders, het valt an
ders, het voetbalt anders, kortom: er
mist iets, er mankeert iets aan. Het ligt
niet aan de kwaliteit of de inzet van de
spelers, het ligt aan dat astroturf, waar
door je minivoetbal krijgt op een maxi-
voetbalveld.
ging: een giraffe, die naar boven kij
kend een bal die over hem heen ging
nakeek...
Leidt zoiets nu niet erg af van het spel
op de astroturfmat, zult u vragen? So
what? De Amerikanen, krijg je de in
druk, gaan niet naar de wedstrijd, maar
naar de totaalhappening daar omheen.
Voordat de wedstrijd begint wordt op
de tribune de Amerikaanse vlag gehe
sen en staat iedereen stram rechtop
omdat het Amerikaanse volkslied
wordt gespeeld, er worden wat ballen in
de tribunes geschoten als presentjes, en
door de luidsprekers klinkt het vrolijke
trompetgeschal van een garde attake-
rende huzaren. De show gaat beginnen!
Geen wonder dus, dat de fotograaf die
een teruggegooide bal op zijn hoofd
kreeg, minstens zoveel bijval kreeg als
Dennis Tueart die al na enkele minuten
fraai scoorde. Dat triomfantelijk trom
petgeschal zou nog menigmaal opklin
ken, tijdens een gevaarlijk ogenden
aanval van Cosmos. Ook zou, in memo-
pauzes van de stilte op de tribunes, de
geluidstechnicus de applausplaat enke
le keren opzetten, om de supporters
weer tot geklap en bijval te stimuleren,
en steeds met succes.
Ondertussen was het een af en aan
geloop van mensen, met of zonder kin
deren die moesten plassen, die tijdens
de wedstrijd even een versnapering gin-
rustig. Van de acht contracten die
aflopen, zijn er tot nu toe twee ver
lengd (Kemering en Nogly). De on-
derhandelingen verlopen moei
zaam. Kevin Keegan geeft toe „dat
zoiets altijd een bepaalde sfeer met
zich meebrengt” en treedt verder
niet in details. De vraag of hij deze
zomer overwipt naar de Washing
ton Diplomats doet hij schouderop
halend af. Hij heeft in zijn nieuwe,
eenjarige contract de clausule laten
opnemen dat hij vanaf 10 juni tot 10
september naar de States kan. Een
kwartaal dat hem een bedrag van
acht ton oplevert. Gunter Netzer
heeft deze concessie moeten doen;
anders zat Keegan nu waarschijn
lijk al in Spanje.
Kevin Keegan aarzelt. „Als ik tot
10 september in Amerika blijf, mis
ik de eerste vijf wedstrijden van de
nieuwe Bundesligacompetjtie. Het
zou bovendien betekenen dat ik niet
gerechtigd ben voor de eerste wed
strijden om de Europa Cup. De
zaak wordt hoog gespeeld. Ik weet
wél dat ik de komende drie jaar
helemaal afstem op het wereldkam
pioenschap 1982. Dat is mijn doel.
Zo’n tussentijdse trip naar Amerika
is waarschijnlijk niet eens goed
voor het type-voetballer als ik”.
Je blijft dus voorlopig in
Hamburg?
„In elk geval in Europa. Nog een
jaar HSV en dan naar Spanje. Het
is belangrijk dat ik tot het wereld
kampioenschap in het Europese
voetbal blijf. Anders heeft Ron
Greenwood, de Engelse trainer,
niets aan me. Nu al definitief naar
Amerika, is waardeloos omdat daar
geen echt voetbal wordt gespeeld”.
Een Brit die in Duitsland op Fran
se schoenen voetbalt (merk Pa
trick). Hij geeft zijn naam aan de
gekste artikelen, van ijslollies tot
sjaals. In augustus komt zijn twee
de boek uit, getiteld „Against the
World”. Het Engels voetbal van de
laatste tien jaar. Een primeurtje:
deze maand debuteert hij als pop
zanger. Niet zo maar een plaatje a la
Van Hanegem, maar een EMI-sing-
le met de Engelse popgroep Smo
key. Kevin Keegan weigert er ver
der ook maar een toontje over los te
laten. Hij vat het kennelijk heel
ernstig op. „Het wordt een echte
popsong”.
Johan Cruijff. We dachten alle
maal dat hij miljonair was. Jij ver
dient intussen ook goed. Als het
zover is, breng jij zeker zélf je geld
naar Zwitserland?
„Ik wil dezelfde loopbaan als hij.
Stoppen als ik aan de top sta, als ik
genoeg heb verdiend. Cruijff heeft
pech gehad. Meer weet ik er ook
niet van”. Hij kijkt bedenkelijk, zo
van: „Dat mag mij niet gebeuren”.
Allan Simonsen. Hij gaat naar
Barcelona...
„Fijn voor hem; jammer voor
HSV. Ik had hem graag zien komen.
We zouden een ideaal paar hebben
gevormd. Wie weet, misschien heeft
Gunter Netzer een andere verras
sing”.
Het Duitse sportmagazine Kicker
bevat wekelijks een paar redactio
nele kolommen Keegan, want het is
bij onze oosterburen Keegan hier
en Kevin daar. Een paar weken
geleden drukte het blad een dubbel
zijdige advertentie af, een fraaie
actieplaat van Keegan-met-bal en
de kop „Engelsman wordt Duits
Kampioen”. De advertentie was ge
plaatst in opdracht van de pers- en
voorlichtingsdienst van de West-
duitse Bondsregering. In de begelei
denden tekst wordt gewezen op het
belang van de verkiezingen van het
Europees Parlement op 10 juni.
Waarom leen je je daarvoor?
Met sigarettenreclame is meer te
verdienen.
„Ik ben normaal politiek niet
geïnteresseerd. En ik heb er maar
een paar mark voor gekregen. Ik
heb het gedaan omdat ik erin ge
loof. De Europese zaak vind ik ge
woon belangrijk. De mensen moe
ten vrij zijn om te gaan en te staan
waar ze willen”.
STOPPER
