EEN E-VERTELSEL.
De centerzwengel. (Levensschets eens lederspelers).
18 Bert verscheen ter wereld
Deed het leepjes, wel zeer bedremmeld eerst, bedeesd eerder, herstelde
echter snel, wreef even z'n beentjes, bekeek z'n teentjes, schertste met de ver
pleegster, trekkebekte tegen 'r, kneep ze perversjes, de leepert 'n Vreemd, kleen
wezentje, 'n eng-eltje.
't Ventje teemde, blerde, geewde breedkeels, 't schreewde, 't être
De geneesheer, steeds gereed, zegt ree Verpleegster, geef hem de flesch,
de heele flesch, nee geen jenever, melk eerder, veel beter zeg
Ze keken, de meester en de verpleegster, teeder, te teeder zelfs. „Lekker
he, vent gekscheerde ze. Eh 't ventje lebberde, zwelgend de melk, kwetterde
speelsch, gebbetjes gevend en ree weergevend de scherts. Welk een beeldje zee ze
dweepend en welk een lengte reeds, 'n heele kerel.
De verpleegster schenkt de thee, gezelzend met den geneesheer. „Wel"
zegt de heelmeester, tevreden neergezeten, z'n zetel even wendend, „heden thee
zeg, geef me echter méér melk en een lepeltje".
Ze verdween meteen, keert weer, brengt de thee mee.
Men speende het kereltje.
Welk een speelsch, kleen heertje en verwend reeds, 't pretventje, zee ze week.
'n Schreew, 'n kreet, schei-snerpend, fel 't Schepseltje kermde. Ze beef
den „geef snel het steekje", zee heesch de geneesheer, bleek, heerschend, streng
Ze keken. Wel, wel! Ze keken weer: „zeer veel" zee ze, ,,'n weelde", veel be-
teekenend schelend.
„Zeep hem terdege" zee de geneesheer.
Ze deed het. Ze meende' het wel met het ventje.
Met sterken greep neemt ze de steek, brengt ze netjes weer, herspelde hem.
Slecht weer. Sneew bedekt de steden en beemden. Ter kerke reed men,
weleer, eewen geleden, 'n gebedscel. Heden hersteld, sterk vermetseld met schel
geverfde vensters, de engelen des hemels verbeeldend, ze weêrgevend met fletse
wegsmeltende verven enkele leege zerken, verder gesmeede hekwerken, 'n bekken,
