- 90 -
niets af. Toen de bal voor de vierde maal in het net ging, floot ik tegelijkertijd het
einde. Moltzer vond dat eigenlijk nog erger dan het doelpunt zelf. Hij verklaarde, dat
een scheidsrechter in zoo n geval het recht moest hebben, om den wedstrijd met b.v.
2 minuten te verlengen, teneinde aan de andere partij toch nog even de gelegenheid te geven
revanche te nemen. Het beëindigen van den wedstrijd onmiddellijk na het maken van
een doelpunt vond hij onsportief. Een verlenging van een enkele minuut zou volgens
hem al voldoende gelegenheid geven, om nog eens even de tanden op elkaar te
kunnen zetten
Onder mijn collectie voetbal-herinneringen bevindt zich ook een zilveren bekertje in
zakformaat. Dat kreeg ik als herinnering aan den beker-eindstrijd D. F. C.—H.F.C. op
het terrein van Ajax te Amsterdam in 1913. Tegen alle verwachtingen in won H.F.C.
dezen wedstrijd, niettegenstaande zij in dat seizoen tweemaal van de Dordtsche club
had verloren. Ik herinner me van dien wedstrijd, dat het ontzettend warm was. dat Jan
Laan de hattrick verrichtte en dat Mannes Francken kort voor het einde een juweel van
een doelpunt maakte.
Een wedstrijd van H. F. C., dien ik me nog zeer goed herinner, is die aan het
einde van het seizoen 19001901 tusschen H.F.C. en Sparta aan de Spanjaardslaan.
H. F. C. had dat seizoen in de tweede klas gespeeld, waarin zij na zwaren strijd
kampioen was geworden. Zij moest nu de promotiewedstrijden spelen tegen Sparta,
een ploeg, die evenals H.F.C. jarenlang een leidende positie in het Nederlandsche
voetbal had ingenomen. Sparta had voor dezen wedstrijd beroep gedaan op verschillende
veteranen, waaronder Heybroek en Kees van Hasselt. H. F. C. speelde met het elftal,
dat het kampioenschap had gewonnen, waarin de beide van Waveren's. de beide
Kakebeeke's, Swens, Moltzer, Pereira en Hulshoff Pol de hoofdfiguren waren. Toevallig
liep ik juist enkele dagen geleden op het station te Utrecht tegen Pereira op en
natuurlijk zaten we onmiddellijk midden inde voetballerij van die vroegere dagenToen
Pereira's trein vertrok, zag ik een van de Kakebeeke's in een coupé achter Pereira
stappen. Zeker zullen deze twee veteranen uit dien moeilijken en ten slotte toch met
succes bekroonden tijd van H. F. C. niet geweten hebben, dat ze weer eens zóó dicht
bij elkaar waren.
Sparta was bij den bewusten wedstrijd door heel wat Rotterdamsche vrienden
vergezeld. De strijd had echter een droevig verloop voor de rood-witten. Ze werden
door H.F.C. met 80 geslagen, waarmede H. F. C. weer met één been in de eerste klasse
stond. Den volgenden Zondag volgde het andere been. Dat was aan de Spanjaardslaan
een dag van voetbalvreugd en voetbalsmart. De smart is gelukkig slechts tijdelijk geweest,
want ook Sparta heeft spoedig het goede voorbeeld van H. F. C. gevolgd door weer
in de eerste klasse terug te keeren.
Nog een eigenaardige herinnering heb ik aan H. F. C. of liever aan het H. F. C.-
terrein. Eens op een Kerstdag was ik aan de Spanjaardslaan scheidsrechter bij een
wedstrijd van H. F. C. tegen H. B. S. Het had dien voorafgaanden nacht gerijpt. De
zon kwam eerst onder den wedstrijd kijken en bescheen toen de berijpte boomen van
de Spanjaardslaan, wat een onvergetelijk gezicht was. Eerlijk gezegd, boeide de Spanjaards
laan in wintercostuum me meer dan de wedstrijd, waarvan het gevolg was, dat op een
gegeven oogenblik de bal in het net lag, zonder dat ik een flauw idee had, hoe hij er
ingekomen was. Wat er eigenlijk gebeurd was, weet ik op het huidige oogenblik nog
niet en ik zou dan ook zeker in moeilijkheden gekomen zijn, indien de doelverdediger
den bal niet uit het net gehaald en kalm neergelegd had, om een doeltrap te nemen.
