digen met 16 punten uit 18 matches. In de Afdeling Haarlem eindigden de meeste elftallen in of boven het
midden, slechts het vijfde, dat in dezelfde afdeling als het vierde uitkwam, had moeite zich te handhaven,
maar slaagde hierin door 6 punten te behalen en met een voorsprong van 14 punten op D.I.O. 2 de
hekkensluiters, te eindigen. Dit elftal verloor n.l. al zijn wedstrijden en liep niet minder dan 8 strafpunten
op. Er gebeurden wonderlijke dingen in die dagen. De veteranen met Constant Lamp als aanvoerder deelden
in afdeling 2C de eerste plaats met Halfweg 2, in een beslissingswedstrijd legden de onzen het af (0-1).
Zeer waardeerden wij het contact met H.B.S., dat in dit seizoen een waar hoogtepunt bereikte. Wij ver
meldden reeds de wedstrijd tussen de eerste elftallen, ook de reserve-teams ontmoetten elkaar (2-0 voor
H.F.C. 2), en in de Kerstvacantie bekampten drie jeugdelftallen van beide clubs elkaar eerst in Haarlem, ver
volgens in den Haag. Vier keer wonnen onze spelers, tweemaal was H.B.S. de gelukkige. Op Goede Vrijdag
werd de grondslag gelegd voor een traditie: de commissieleden van beide clubs bonden de strijd aan in een
doelpuntenrijke wedstrijd Nog steeds kunnen twee deelnemers u vertellen, hoe zij het H.B.S.-Kanon
Anton van der Vegt vernagelden.
De Paas-sixes (2 j2 deelnemers) trokken grote belangstelling en verliepen als van ouds. Omstreeks Kerst
mis vond een groot onderling tournooi voor juniores plaats en het veteranentournooi met B.M.H.C., af
gewisseld door een boerenkool-maaltijd in 'Dreefzicht'. De training op Woensdagmiddag voor juniores en
op Donderdagavond in het gymnastieklokaal voor eerste en tweede elftal, stond weer onder leiding van
Martien Houtkooper. Het bezoek was verheugend groot, ondanks de dikwijls verwarde schooltijden van de
jongeren. Ook Vader Jongeneel, Aad Schoute en de helaas te vroeg overleden Cees Bultman hebben zich
met het verlenen van assistentie aan de trainer op Woensdagmiddag verdienstelijk gemaakt.
Tot grote voldoening mocht het stemmen, dat wij er in slaagden de klauwen van de onderdrukker af te
houden van ons terrein-complex. In deze tijd begon een nieuwe plagerij, n.l. het weghalen van graszoden
en het plaatsen van palen om landingen van zweefvliegtuigen te voorkomen. Tot het einde van het seizoen
1943—1944 zijn wij er zonder kleerscheuren afgekomen.
Het behoeft geen betoog, dat het bestuurslidmaatschap in deze tijden niet steeds een onbezorgde baan was.
Wim Heybroek (voorz.), Mac Neill Sr. (vice-voorz.), Jhr Mollerus (secr.), Vader Jongeneel (penningm.)
mogen hier wel eens voor het voetlicht worden geplaatst. Zij hebben van vele leden belangrijke steun bij
hun werk gehad: de clubleven-commissie, de redactie van het tweemaandelijks overzicht, dat clandestien
werd gedrukt en aan de leden werd rondgezonden, de jeugdcommissie en niet iri de laatste plaats de aanvoer
ders. Ondanks het gebrek aan fietsbanden en het afsnijden der telefoonverbindingen spande ieder zich in om
de zaak draaiende te houden. In één opzicht maakte H.F.C. een, zij het niet materiële, dan toch morele
oorlogswinst: velen, vooral zij die in handel en industrie waren, hadden weinig of niets te doen en konden
dus meer tijd aan het verenigingswerk besteden. Dat zij dit inderdaad en met grote ambitie gedaan hebben,
stemt tot dankbaarheid. Er waren echter anderen, die in minder gunstige omstandigheden leefden. Velen
waren het slachtoffer van de deportatie van arbeidskrachten naar Duitsland niet allen slaagden er in hieraan
door 'onderduiken' te ontkomen. De krijgsgevangen officieren bevonden zich in Stanislau, zowel zij als
de gedeporteerde arbeidskrachten zonden geregeld tekenen van leven en toonden zo hun belangstelling
voor hun oude club. Het ergst waren zij er aan toe, die door de bezetter of hun handlangers waren gearres
teerd en naar een concentratiekamp waren gezonden. In het beruchte kamp Neuengamme overleed Tonny
Fibbe op 24-jarige leeftijd. Zijn tijdgenoten zullen hem in herinnering houden als een geestdriftig en opge
wekt sportvriend, met wie zij in de H.V.B.-elftallen steeds prettig samengespeeld hebben. Over het lot van
onze Joodse leden verkeerden wij in deze dagen geheel in het onzekere. Velen hebben wij na de oorlog
niet meer teruggezien
In het najaar overleed onverwacht Dr Frits Kuipers, oud-speler van het Nederlands Elftal en H.F.C., Fid
van Verdienste van onze vereniging. Tot aan zijn dood was zijn belangstelling voor onze kleuren onverflauwd,
hetgeen hij vooral toonde door als medisch adviseur geblesseerde spelers met raad en daad bij te staan. Er
heerste grote verslagenheid op ons veld, toen dit droeve bericht in de ochtenduren van Zondag 10 October
1943 bekend werd.
Onze oprichter Pim Muiier was na de gedeeltelijke evacuatie van Den Haag naar Warnsveld verhuisd,
waar hem een ernstige ziekte trof. Zijn onverwoestbaar gestel kwam deze slag echter gelukkig te boven.
Wij hebben gemeend, dat het goed was bij dit seizoen, dat het laatste oorlogs-seizoen zou zijn, wat langer
stil te staan. Het is bijna niet mogelijk zich de omstandigheden weer volledig voor ogen te stellen. Misschien
heeft men na lezing van het bovenstaande enigszins een indruk gekregen, hoe door inspanning van alle krachten
H.F.C. er in geslaagd is stand te houden te midden van de afbraak en vernietiging van veel, dat ons ver
trouwd was en dat onvergankelijk scheen.
96
