mm
en wel gehockeyed met de Musschen. Musschen sec wel te verstaan daarna is dat geworden Musschen
Haarlem Combinatie en weer later Bloemendaal Musschen Haarlem Combinatie. Wij speelden destijds op een
terrein in het verlengde van de tennisclub. Je mocht toen nog met de rechterkant van je stok slaan en je deed
dat tegen de zogenaamde 'sinaasappel', je hoefde niet eerst binnen een cirkeltje met de bal te komen om een
goal te mogen maken - de ene keeper mocht gerust van zijn doel uit, zijn collega in het vijandelijke doel ver
schalken - en we brachten het nog op om 2 x 45- minuten te spelen. Dit is alles veranderd; hetgeen bleef is
dat hockey nog steeds een spel voor en van amateurs is. Gratis kun je heden ten dage nog naar zulke wed
strijden gaan kijken!
Maar ik ben afgedwaald en vertelde juist dat er heel wat gebeuren moet als ik een thuiswedstrijd van het eerste
wil overslaan. Weer of geen weer, ik ga er heen. Ik hoop dan natuurlijk altijd dat ze zullen winnen. Doen ze
dat, wel dan is alles natuurlijk prachtig, ook al hebben ze nog zo beroerd gespeeld, hetgeen overigens zelden
voorkomt, en speelde de tegenpartij alleen nog maar een beetje beroerder. En verliezen wij - wel, dan is er
geen grens aan de critiek, ook al hebben ze best gespeeld en alleen maar reuze pech gehad. Maar naar iedere
thuiswedstrijd ga ik zonder pardon.
Als het enigszins goed weer is, zit ik dan graag op zo'n mooie nieuwe bank, liefst eerste rij, voor de tribune.
Ik zie nu eenmaal graag goed alles wat er binnen de lijnen gebeurt. Toch valt dat zelfs op zo n plaats nog niet
eens altijd mee. Ik wil het nu niet hebben over de laatste 1 Januari-wedstrijd, toen je nergens iets zag en het
er niet op aan kwam, waar je zat of stond. Maar ook onder normale omstandigheden maak ik het wel mee,
dat mij op die eerste rij allerlei belangrijke episoden van de wedstrijd ontgaan. Zo in het vorig seizoen nog
tegen V.V.A., toen mij twee goals, door V.V.A. gemaakt, volkomen ontgingen. Ik schrijf dit hieraan toe
dat er de laatste tijd geregeld twee grensrechters langs het lijntje aan de tribune-zijde af en aan lopen: meestal
één slanke, kennelijk de officiële en dan nog een tweede, altijd een minder slanke. Deze laatste ontneemt mij
nu geregeld de belangrijke momenten, waarover ik zojuist sprak. Ik heb onze voorzitter daarover al eens ge
ïnterpelleerd en gevraagd of dit eigenlijk wel mag, waarop deze mij de geruststellende mededeling deed dat
het inderdaad geoorloofd is, mits de tweede zich niet met het spel bemoeit en alleen maar kijkt. Waarom
hij dit niet ergens anders kan doen, is mij niet duidelijk. De voorzitter zou dit onderzoeken, begreep overigens
niet, wat het mij eigenlijk schelen kon, hetgeen ik weer wel begreep, omdat de voorzitter nu eenmaal nog
nooit, zover ik weet, op mijn meerbedoelde plaats onder meergenoemde omstandigheden gezeten heeft!
Met de uitwedstrijden liggen de zaken iets anders. Zoals gezegd, ga ik zoveel mogelijk altijd met ons eerste
mee naar buiten. Vroeger alleen, tegenwoordig gaarne vergezeld door mijn zoon. We mogen dan nog al eens
meerijden in de auto van een rijk vriendje. En eerlijk gezegd zijn die uitstapjes wel aardig. Je ziet er nog
eens wat van de wereld: je komt op de meest onogelijke en onmogelijke voetbalterreinen - vooral toen wij -
hoe is het mogelijk nog in de derde klasse speelden. En daar sta je dan enige uren in een bar weertje te ver
kleumen en te kijken naar het spel van je favorieten, die verliezen. En thuis komende, zweer je dan. Nooit
ga ik meer met het eerste mee'. Je vrouw accentueert dit nog eens met: Jullie zijn ook net gek Totdat er
weer een uitwedstrijd is en je weer meegaat. Daar zie je het dan gebeuren dat Jan Moolenaar z n laatste
goede knie er aan gaat en hij weer enige maanden buiten bedrijf zal zijn. De pleister op de wonde is dat zijn
plaatsvervanger, een zekere Ort, diezelfde wedstrijd nog uit het vuur sleept. Zeeburgia in Amsterdam. Maar
toch - je besluit niet meer mee te gaan. Je gaat natuurlijk toch mee en dan gaat onze 'goochelaar met de
benen'Kees Timmerman, door één van zijn tot dien nog hele knieën. Ook weer voor maanden uitgeschakeld
En dan krijg je, behalve een sneeuwstorm, nog met 4-0 op je kop. Z.F.C.-H.F.C. 3 Januari 19^4. Wederom
zweer je, maar dan met meer nadruk, de bekende eed. En enz.
Maar ja, ondanks alles blijft er ook inderdaad altijd het nodige te genieten. Zo zie ik dan weer voor mij het
'stille' spel van Hans als hij, de bal vlak voor zich op de grond, tegenover zijn tegenstander staat, deze in het
onzekere latend, waarheen hij zal uitwijken en tevens de achterhoede van de tegenpartij de gelegenheid gevend,
zich te herstellen; ik zie Hein, de altijd harde en enthousiaste werker, die, hoewel halt spelend, graag nog
eens een goaltje maakt; ik zie de terriër Bijleveldik zie het succesvolle keepen van v. d. Lee en bewonder
de moed, wa armede hij zich op de bal werpt, al houd ik mijn hart dan wel eens vast over de mogelijke gevol
gen van deze moed. Ik zie de snelvoetige Domhof, die in de eerste de beste wedstrijd, welke hij voor het eerste
speelt, bijna zijn eerste doelpunt scoort; ik zie onze hechte achterhoede, met als rots in de branding Leo
Molijn. Inderdaad, er is veel schoons te zien. En dus zal ik zolang mijn bloed door de aderen vloeit, naar de
wedstrijden van ons eerste gaan kijken, wat ook de resultaten zullen zijn, zowel van de wedstrijden als voor mij. b
141
