met 2-i. Het was nauwelijks in te denken, dat dit team tevoren zo prima tegen Z.F.C. voor de dag was
gekomen! Thuis werd Holland met de weinig overtuigende cijfers 3-2 geklopt, waarna in den Helder tegen
H.R.C. het eerste punt in een uitwedstrijd werd behaald. Na een aanvankelijke 2-0 achterstand slaagde de
naar voren gedirigeerde stopper Molijn er in, om in de laatste phase van de match (met het rechter be n!)
de gelijkmaker te scoren. De matige resultaten in de uitwedstrijden geven te denken of wij vooral op kleine
en hobbelige velden wel de doeltreffendste tactiek toepassen. Onze matige competitiestart werd extra
aangedikt door D.W.V. Zij bengelden met één schamel puntje onderaan de ranglijst. Dat zouden wij aan
de Spanjaardslaan wel even 'klaren'. De zaak werd geklaard, maar niet door H.F.C. Er waren nog geen vijf
minuten voorbij of we stonden al met 0-2 achter. Na een half uurtje kwamen we op 1 -2. Na rust is H.F.C.
echter nauwelijks meer op de D.W.V.-helft geweest en wij konden feitelijk blij zijn, dat het bij een 1 -4
nederlaag bleef. Het slechte spel tegen D.W.V. en de 3 punten uit 6 wedstrijden (de uiteindelijke kampioen
West-Frisia had toen al elf punten binnen) deden de pessimisten al naar de derde klas uitkijken.
Geen nood echter! Dat ons elftal in hogere regionen op de ranglijst thuis behoorde, bleek in de volgende
serie wedstrijden. Eerst moest het zwakke Z.V.V. er in Haarlem met 3 - 1 aan geloven. Hans Corbeth,
de jongste der drie gebroeders, debuteerde verdienstelijk als linksback, terwijl Cees Timmerman de links
buitenplaats op wel doeltreffende wijze bezette. Captain de Nijs speelde die dag een productief partijtje.
Vervolgens moest Zeeburgia er in Amsterdam met 1-2 aan geloven. Een goede wedstrijd, die het nodige
zelfvertrouwen terugbracht. Jammer, dat evenals aan het begin ook aan het einde van het seizoen zo kwistig
met (vaak onnodige) verliespunten werd gestrooid, want anders hadden wij de Enkhuizenaren nog best
kunnen passeren. Uiteindelijk scheelde het maar een paar puntjes! De overwinning in Amsterdam tegen
Zeeburgia werd bezegeld door twee doelpunten in één minuut, vrij kort na de rust, door De Nijs en Timmerman.
Een sterk verdedigende tactiek na de 0-2 voorsprong was mede de doorzaak van een spannend slot, waarbij
H.F.C. echter met 1-2 toch een uitstekend resultaat behaalde.
Vervolgens het nog steeds ongeslagen West-Frisia in Enkhuizen, nadat in een matig vriendschappelijk
partijtje van (en in de) Watergraafsmeer met 3 - 3 werd verloren. Invaller Ort opende de score in Enkhuizen,
doch de gelijkmaker vloog al spoedig in de bovenhoek: 1 -1Nog voor de rust maakte Hans Winter op onna
volgbare wijze ons tweede doelpunt. Ons betere spel vond tenslotte zijn beloning in een derde doelpunt van
Robert Ort. Alle elf spelers waren 'geladen' ten strijde getrokken en hebben enorm hard gezwoegd voor
dit mooie resultaat. Een extra pluim voor het spel van onze kanthalves Bijleveld en Hein Winter. Aan de
Spanjaardslaan moest Hollandia er met 3-0 aan geloven. Wederom vormden onze bovengenoemde kant
halves met spil Molijn de hechte kern van een goed samenspelend team en wederom scoorde Ort twee keer.
Tegen V.V.A. ging het thuis niet zo gemakkelijk. H.F.C. was flink in de meerderheid geweest, toen Joche-
mus ons vlak na rust aan een verdiende 2-0 voorsprong hielp, hoewel de tegenstanders in het veld nauwelijks
zwakker waren. Na onze tweede goal kwamen de gasten meer en meer opzetten en ons spel begon bepaald
onzeker te worden. Tegengoals bleven dan ook niet uit. Tien minuten voor tijd kwam de gelijkmaker.
Zouden wij dan tenminste nog één punt kunnen redden? Op niet onfortuinlijke wijze echter scoorde Joche-
mus uit een scrimmage aan de andere kant en een gelukkige 3-2 zege werd ons deel. Doelman van der Lee
en Walter Dekker hadden door prima verdedigend spel het hunne bijgedragen tot onze vijfde competitie
overwinning in successie.
Eén Januari 19 34 en dus de traditionele match tegen de Old Internationals met voor de eerste maal
vriend Gerrie Stroker in de gelederen. Wij genoten (voorzoverre wij tenminste iets hebben kunnen zien!)
weer van het spel der oud Nederlands elftalspelers. Vooral Kick Smit, Bas Paauwe, Co Stijger en Wim Roozen
kregen menig open-doekje, terwijl ook het spel van de 'oudsten der ouden' Leo Halle en aanvoerder Henk
Pellikaan ieders bewondering afdwong. Met een paar krachtige doelpunten kwamen de gasten kort na de
thee zelfs op o -4, doch nog juist op tijd passeerde Hans Winter zijn oud-trainer (dekking, Gerrie?) en werd
het nog een broederlijk 4-4 gelijk spel
Vele vrije competitiedagen waren voorafgegaan, er zouden er nog diverse volgen. Bovendien waren wij
'voor' op West Frisia, doch de K.N.V.B. onze één Januari-traditie toch goed kennende bleek die dag
bij wijze van uitzondering haast te hebben. Ons redelijk verzoek om 3 Januari vrij te zijn, werd niet ingewil
ligd en een vermoeide ploeg verloor met liefst 4-0 tegen een overigens goed spelend Z.F.C. In Zaandam
werd zo onze fiere zege-reeks onderbroken en achteraf bleek het zelfs de kentering na de prima middenmoot
in de competitie, vooral de voorhoede bleek na 1 Januari zijn kruit voor het gehele seizoen praktisch ver
schoten te hebben. Ons binnentrio was volkomen kansloos tegen de puike Zaanlandse defensie. Nico van
der Lee moest nog heel wat keren reddend optreden om de tegenscore tot vier te beperken. Leo Molijn
179
