s°
John van Eeghen en dat Henk v. d. Berg? En die korte dikke daar, dat kon toch niemand anders zijn dan good
old Boko Faber? 6
Ja, waarachtig, het was zo. De H.F.C. bestond nog en leefde nog. Hier was niets veranderd; de velden
waren vol jongetjes, die de wereld van voor de oorlog nauwelijks gekend hadden, maar het waren in wezen
dezelfde knaapjes, die daar tien, twintig, dertig en veertig jaar terug achter een bal aanliepen. En, al speelde
het eerste dan ook in de derde klas, de CLUB bestond. Voor buitenstaanders misschien één voetbalclub uit vele
honderden in Nederland, voor mij en voor u: de kring van vrienden, waarin wij geleerd hebben, wat sport is
en hoe men die hoort te spelen. En wanneer in de komende jaren nog duizenden van die jochies op hun vrije
dagen de weg naar dat veld aan de zoom van de Haarlemmerhout zullen inslaan en daar zullen vinden wat wij
ouderen er gevonden hebben, dan zullen zij als ik, na jaren van afwezigheid steeds weer met kloppend hart
de Spanjaardslaan opzoeken. Aan de nieuwe H.F.C.-generatie de taak te zorgen, dat hun tocht niet voor niets
zalziin! G. A. E. DE VRIES
BIJ EEN FOTO
Een onzer leden schrijft: De oproep om toto s voor ons Gedenkboek bij het 7^-jarig bestaan meende ik niet
onopgemerkt te mogen laten voorbijgaan. Een oud foto-album leverde enige buit op: foto's uit de periode
1920-1922. Foto's uit een periode van overgangsklasse en 2e klas-voetbal, waarvan ik geloof dat zij voor de
binding van onze club van de grootste betekenis is geweest. We hadden het eerste-klasseschap verloren, maar
de ware clubgeest gevonden. Zelden zijn er jarenlang enthousiaster supporters-scharen ons eerste gevolgd op de
smalle wegen van Noordholland dan in die dagen: tochten naar Alkmaar (vanwaar met 6-1 onze eerste victorie
kwam), naar Hoorn (wat zagen we dat zwaar in!), naar Zaandam. Ik moet zeggen dat ik ze na dertig jaar opnieuw
belet 1 met alle details van dien. Frits Kuypers als nieuweling in de gelederen, een gebroken been van Bijvoet
(tegen E.D.O.), een j-2 zege tegen Hollandia thuis, wijlen Ben Verwey's reizen iedere week uit Duitsland.
Dit zijn zo enkele flitsen uit een door mij intensief beleefde tijd. Gelukkige, onbezorgde jeugdjaren tevens.
Gelukkig en onbezorgd door ons 'home' aan de Spanjaardslaan. Direct na 'tien over drie' op de fiets de Hout
dooiNaar huis als het al donker was. Tijd voor huiswerk? H.F.C. kreeg soms wel wat teveel, 's Woensdags
en Zaterdags onderlinge jeugdcompetities, waarvoor toen reeds onze huidige voorzitter zich danig inspande,
zowel organisatorisch als op het veld. Een goede doelman in die dagen. En een aankomend scheidsrechter!
Eén foto uit de jaren 1924 of
192 j, die ik u hierbij aanbied, zult
u wellicht niet van andere zijde
krijgen. Ik weet niet meer wie de
fotograaf was. 't Zal wel met zo'n
Qk eenvoudige Brownie zijn gemaakt,
w .JKSÈÜSSr maar ik kan alle gezichten gemak
kelijk thuisbrengen. Verschillenden
van hen, die op het wrakke staan-
tribunetje naar het tweede veld
staan te kijken, hebben een belang
rijke rol in onze club gespeeld of
spelen die nog. Piet van Houten
en Henk van den Berg zijn bestuur
ders, de laatste met Theo van Eek,
Henk van Riemsdijk, Charles Mar-
chant, Piet Hoomans en Eddy
Snouck Hurgronje hebben langer
of korter tijd in ons eerste gespeeld.
Allemaal waren en zijn ze
volbloed H.F.C.-ers. Bij het zien
van de foto zullen ze ongetwijfeld
met plezier misschien ook toch
met enige weemoedterugdenken
aan hun jeugd, zo lang geleden alweer, toen zij aan de Spanjaardslaan hun eerste sportieve ontspanning vonden.
En dankbaar zijn voor wat H.F.C. hun altijd geboden heeft.
Een foto uit 1924/21Staande v.l.n.r.Piet Hoomans, Jo Brongers, Cees 't Hoen, Hans
Müller, Henk van den Berg, Theo Elias, Jaap Sturm. Zittend v.l.n.r.Eddy Snouck
Hurgronje, Theo van Eek, Henk van Riemsdijk, Piet van Houten en Charles Marchant.
Een jong Heesterbeekje kijkt toe.