len, voltrok zich dan het wonder: er werd op alle vijf terreinen gespeeld en de eerste uitslagen kwamen bin nenrollen. Door mysterieuze krachten was de machine toch nog op gang gekomen! De Heren van het 'bureau' kregen dan een klein soulaas. De aandacht raakte geconcentreerd op het schoons, dat binnen de krijtlijnen te beleven viel. Hiet moet de geschiedschrijver zijn pen beteugelen, wil dit opstel niet tot een boekwerk uitgroeien. De Bestuurssix (zie de foto's in het Gedenkboek 1879-1929 blz. 226 en het Gedenkboek 1929-1939 blz. 83) bleek dra de chéri van het publiek, dat de forse charges van de robuuste Voorzitter kennelijk meer apprecieerde dan de tegenstanders binnen de lijnen. Bevallige safes van keeper Van Eeghen stonden in scherp contrast met de hoekige stijl, welke de onvermoeibare Jackie Marchant demonstreerde. En wie zich niet sloot voor wat scherts op het groene tapijt verlustigde zich aan de potsen van de Sorry Six van Frans Baljon en zijn mannen (zie foto Gedenkboek 1929-1939 blz. 17). De jeneverkruik, die het vaandel van dit zestal voerde, kon niet duidelijker het verlangen, dat in hun harten besloten lag, vertolken: het einde! Maar zo ver was het voorlopig niet. Na een ochtend spelen werd de consumptietent opgezocht voor een korte onderbreking. In deze knusse localiteit verschenen de kuchies van thuis op tafel, terwijl de meer ge goeden zich waagden aan de uitsmijters, waarvan we mild willen constateren dat ze een eigen karakter had den. En in het prille begin van de Sixes was er ook nog lunchmuziek, ten gehore gebracht door de gramo- phoon van Van der Steur, die lange van de tennisbaan, waarbij een zekere plaat met lach-effect buitengewoon aanstekelijk bleek te werken. In de middaguren spitste de strijd zich toe. Er kwam tekening in de competitie en gemeenlijk werden alle hypothesen, verbonden aan de ploegindeling, omver geworpen. De Six, die vooraf als winnaar gedoodverfd stond, bleek niet boven de middelmaat uit te komen. Het op papier zo zwakke zusje verzamelde één-nulletjes en twee-ééntjes en stevende stilweg naar de prijzenzöne. Toch waren er specialisten, die telkenjare toonden het Sixes-métier tot in de toppen van hun tenen te be heersen. Kerels als Wim Kruyer, Nico Dorsman, Piet Hagenaar, om enigen uit dit gilde te noemen, verston den de kunst om het poverste materiaal om te vormen tot een eenheid, die aan het einde van de dag de zege kar zou bestijgen. De ruimtelijke mogelijkheden, welke anders de tegenpartij ten dienste stonden om zulke cracks te ontwijken, waren op het gehalveerde veld te niet gedaan. Als een magneet zogen deze groten het spel aan en waar de krachten van de vijf anderen versaagden, wonnen zij desnoods op eigen houtje de strijd. Daar viel werkelijk wat te genieten. En zoals zoetjes aan de uitslagenschema's van de Commissietafel zich steeds meer vulden, zo vulden zich de kanten van het veld, hetwelk deze meesters met hun scharen betraden om het volgende lesje uit te delen. En dan de penalties! Geprezen de machten, die er voor zorgden, dat steeds weer enige teams gelijk eindigden. De gewone man is nu eenmaal belust op sensatie en aan dit oerinstinct werd hier ruimschoots voedsel gegeven. Uiteraard moest een gewichtige zaak als een beslissing door strafschoppen op het 'centrecourt' vóór de overdekte uitgevochten worden. De achter de goal opdringende jeugd zorgde voor ampele vertraging, zodat de spanning ten top kon worden gevoerd. Maar eindelijk volgde dan toch het eerste salvo van zes schoten, goed of slecht gemikt, al naar gelang de scherpschutterskwaliteiten de mentale spanningen de baas bleken. Vaak zagen wij later een mismoedig man in de Haarlemmerhout lopen. Hij had de laatste en beslissende penalty om zeep gebracht! De dag neeg ten einde. Op het kleine bijveld onderging de Christelijke gezindheid van Jan Heesterbeek de vuurproef, omdat die bliksemse kwajongens weer een bal hadden zoekgemaakt. Helaas stond hij alleen in deze innerlijke beproeving, want de anderen hadden zich verzameld vóór de tribune, waar de prijsuitreiking een aanvang ging nemen. De Voorzitter bracht dank aan de organisatoren en constateerde in goed-Haarlems, dat hij enige prijzen ter overhandiging voor zich had 'leggen'. Daarna traden zij één voor één voor het voet licht, de dapperen, de mannen met de langste adem, die in deze voetbalmarathon waren komen bovendrijven. En als dan ieder zijn deel gehad had, dan schalde het over de velden 'Er is maar ene club in 't land'. Dan ging een ieder geradbraakt doch tevreden huiswaarts of volgde het doel, in de banier van de Sorry Six aan gegeven. Dan ook kon de Secretaris in zijn jaaarverslag rapporteren, gelijk hij dat deed op blz. 137 van het Gedenkboek 1929—1939: 'Sixes als gewoonlijk.' Zo zij het nog tot in lengte van dagen! JSPOELDER 92

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jubileumboeken HFC | 1954 | | pagina 96