Ook wij
een eigen
voetbaltas
LEO MOLIJNgetrouwd met Spanjaardslaan
Een frapant voorbeeld van een H.F.C.-er die met de Spanjaardslaan
is getrouwd, is Leo Molijn. Hij is een van die leden die zo'n slordige
dertig jaar geleden op z'n verjaardag voetbalschoenen vroeg en kreeg
met een lidmaatschapskaart tussen de veters, naar onze velden trok
en daar eigenlijk nooit meer is weggeweest. Een H.F.C.-er dus in hart
en nieren, die alle velden heeft afgewerkt: van het onderlinge-landje
achter de grote tribune tot en met de arena ervoor. Leo was niet wat
men in vakjargon 'een groot voetballer' pleegt te noemen (wel een
lange), maar door zijn voortreffelijke instelling en grote enthousiasme
slaagde hij er toch maar in om jarenlang een hoge graad van nuttigheid
te bereiken als stopper van het eerste elftal een speler die er altijd
was (ook op de trainingsavonden toen hij in Doorn woonde), die altijd
een maximale inzet kon opbrengen, die zelden echt uitblonk maar ook
nooit faalde en die na de wedstrijd altijd te porren was voor een borrel
of een biertje om iets of niets al dan niet uitbundig te vieren. Leo
Molijn zal ik me als speler van ons topelftal altijd herinneren als
een rijzige, moeilijk te omspelen spil die door zijn allengs groter wor
dende routine alle foefjes van de tegenstander door ging krijgen, waar
over hij na de de match, al grijnzend, trots kon vertellen.
Leo Molijn was het prototype uit de school-Steeman, een groot aanhanger dus van het streven om met
elf volkomen verschillend geaarde en getalenteerde spelers mentaal en technisch een zo'n grote eenheid
te bereiken dat de resultaten boven het normaal mogelijke uit gingen steken. Leo ook slaagde er als
haast geen ander in in praktijk te brengen wat wij als jongmaatje van de jeugdleiding van onze tijd
ingeprent kregen, namelijk dat je in H.F.C. ook je vrienden kon vinden. Ook hij heeft later begrepen dat
H.F.C. een brok opvoeding en vorming betekende met een niet weg te cijferen gewicht. Ik acht me
ontslagen van de opgave om uit te zoeken hoeveel wedstrijden Leo in ons topelftal speelde en wat voor
min of meer plezierige klusjes hij voor zijn club opknapte, omdat het zonder meer niet fatsoenlijk is in
het huwelijk Molijn-Spanjaardslaan te wroeten. Wel lijkt het me zinnig de wetenschap te prijzen dat
een H.F.C.-er als Leo Molijn, wiens kinderen zo langzamerhand ook al weer voetbalschoenen op hun
verlanglijstje hebben staan, altijd een steunpilaar zal blijven, omdat zijn mentaliteit en instelling, zijn
nuchter observeren en constateren, zijn gevoel voor humor en vriendschap jegens velen tot in lengte
van jaren goud waard blijven.
E. KONING
61
