voorzitter. Hoewel het succes in de competitiewedstrijden aan
vankelijk uitbleef, begon het verenigingsleven snel op te bloeien. Dat
bleek een belangrijk fundament te zijn.
Het nieuwe en fraai gelegen veld aan de Spanjaardslaan was, in een
tijd dat nog weinig mensen over een automobiel beschikten, vanaf
het Haarlemse spoorwegstation te bereiken per paardentram naar
Den Hout of met de Electrische Ceintuurbaantram, in beide
richtingen tot halte Dreef. Vandaar vijf minuten rechtuit lopen. In
het hotel Scholten aan de Haarlemmerhout kleedden de spelers zich
om. In het seizoen 1900-1901 heroverde hfc weer het le klasse
schap, na tien wedstrijden met 16 punten (doelsaldo 27-3). Het
tweede elftal behaalde tezelfdertijd binnen de Haarlemse Voetbal
Bond het kampioenschap met een doelsaldo van 47-9. Het reserve
materiaal diende zich dus ook aan.
Nu speelde hfc al sinds het midden van de jaren '90 regelmatig wed
strijden tegen haar rivaal in eigen stad, de club 'Haarlem'. Die
matches hadden altijd veel bekijks getrokken en waren voor het
voetbalminnende publiek lokale hoogtepunten in het seizoen. Maar
in 1902-1903 splitste men de le klas in twee afdelingen, waarbij hfc
en Haarlem elk in een andere afdeling terecht kwamen.
De populaire ontmoetingen tussen beide clubs dreigden te verdwijnen
ten gevolge van een administratieve maatregel. De Haarlemse
Voetbal Bond kwam met een lofwaardig initiatief, zij stelde een 'plak',
de Gouden Ruit genoemd, ter beschikking en daar konden de le klas
elftallen van beide clubs tweemaal per seizoen om strijden. Wie de
Gouden Ruit driemaal won mocht hem houden. Als de rivalen tegen
elkaar uitkwamen bracht dat in het rustige Haarlem enige opwinding
teweeg. Al weken van te voren verschenen op muren en schuttingen
de kreten 'Haarlem wint' en 'Hup hfc', waarbij over en weer door
ijverige supporters de leuzen van de tegenpartij werden overgekalkt.
Op de grote dag zelf waren de tribunes afgeladen. Zelfs de bomen
rondom het veld zaten vol enthousiaste jongens en het donderend
gejuich van de toeschouwers was dan tot ver in de Haarlemmerhout
te horen.
De strijd om de Gouden Ruit duurde vier seizoenen achtereen, met in
totaal negen wedstrijden waarvan Haarlem er twee won, hfc zes,
en er één in gelijk spel eindigde. In 1906 kon hfc de Gouden Ruit
definitief in de prijzenkast ophangen.
Daarmee waren de voor Haarlemmers zo sfeervolle wedstrijden tussen
beide clubs geenzins van de baan want een nieuwe herindeling
bracht hen weer in dezelfde afdeling, zodat ze toch in competitie
verband tegen elkaar bleven uitkomen. Dan was er ook nog de strijd
Inzetfoto: Martinus Loosjes. Daaronder een
groepsfoto ter ere van het feit dat hfc-i in
1903-04 voor de eerste keer de Holdert-beker
had gewonnen.
V.l.n.r. achterste rij: E.Molzer, J.Ferf.
Middelste rij: J.M.Cherieux, A.Prins, J.Swens,
W.van Waveren.
Voorste rij: I.Rodrigues Pereira, E.Holdert,
L.v.d.Vinne, M.Henny en F.v.d.Vinne.
