doornen bezaaide harde weg, vol gevaren..' Ieder jaar opnieuw moest
bewezen worden wat men op topniveau waard was. In het seizoen
1931-1932 zette de degradatie in, met 8 punten uit 18 wedstrijden,
24 doelpunten voor en 47 tegen.
Hetgeen nogal merkwaardig was met internationals als v.d.Meulen
en Wamsteker in de verdediging. Men redde het niet in de degradatie
wedstrijden tegen dhc en Gouda, dus zag hfc zich voor het volgend
jaar in de 2e klas geplaatst. En dat terwijl de vereniging overigens kern
gezond was. Met niet minder dan 25 elftallen behoorde hfc tot de
grootste clubs van Nederland.
Dan volgt weer zo'n karakteristieke opleving. In één seizoen,
1932-1933, herovert het eerste het verloren terrein en keert terug in
de le klas. De beslissende wedstrijd daarvan was die tegen Zeeburgia
in het stadion te Amsterdam dat voor die gelegenheid stampvol zat.
Piet Hagenaar en Henk van Riemsdijk scoorden de enige doelpunten,
zodat hfc met 2-0 won en het team een glorieuze intocht in
Haarlem ten deel viel. In deze competitie maakte Gé Koper 26 van
de 59 HFC-goals. Een beste tweede bleek Nico Dorsman met 15 doel
punten.
De twee volgende seizoenen handhaafde de club zich in de le klas,
meer kon er niet van worden gezegd. En dan, in 1935-1936, degra
deert hfc-i opnieuw. De eerstvolgende 22 jaar zal de club niet meer
in de le klas komen.
In het jubileumboek staat bij deze afgang van 1935-1936 genoteerd:
'Waren er aanwijsbare oorzaken voor deze herhaalde degradatie?
Waren het de grote concurrenten en de verscherpte strijd om het be
staan in het Walhalla van de knvb, waren het de gewijzigde ver
houdingen in ons voetballandje, waardoor verenigingen als de onze
tenslotte ten onder moesten gaan? Wij zullen er niet op ingaan. Wel
leek het alsof wij onze nieuwe degradatie met een soort berusting
aanvaardden, misschien in de verwachting, dat wij voor de derde
maal de krachttoer zouden uithalen, in één ruk het verloren terrein
te herwinnen...'
En nu veerde hfc niet terug. Integendeel, de daling zette zich in de 2e
klas voort. De gouden jaren van het eerste klasseschap waren voor
bij.
In 1939-1940 vierde hfc haar 60-jarig bestaan. Dick Laan vertoonde
nogmaals zijn films Nick Carter's Avonturen, De droom van een hfc-
ertje, Het Waterrad des Doods en De rokende Boeddha. In het voetbal-
tournooi kon de club geen vuist maken.
Bovendien hing het uitbreken van Tweede Wereldoorlog als een
doem over alles.
Jonkheer Mollerus was behalve secretaris van
hfc ook voorzitter van de Sociëteit
Vereniging, aan de Zijlweg te Haarlem. Om
dat hfc nog steeds geen behoorlijk clubhuis
heeft vraagt hij in oktober 1929 het bestuur
van de sv of er geen lokaaltje beschikbaar is
waar hfc clubavonden en vergaderingen kan
houden. Het sv-bestuur stelt daarop de
fietsenstalling van het pand ter beschikking
tegen een huur van 300,- per jaar. Nadat
er eerst voor 300,- aan is vertimmerd. En:
hfc moet alle consumpties van de soos be
trekken. Het Sociëteit-bestuur meent dat
deze inwoning mogelijk ledenwinst uit hfc-
kringen kan opleveren. In november 1929
wordt een deel van het kolenhok bij de hfc-
ruimte getrokken. Om de huurlast van
300,- per jaar te verlichten verhuurt hfc in
1937 de clubruimte aan mevrouw Jongeneel,
die er dan eenmaal per week een bridge-drive
gaat houden voor 10,- per maand. Tot in
de oorlog blijft deze fietsenstalling/kolenhok
combinatie het clubhuis van hfc.
