Piet van Houten,
onze eigen legende
20
Kiek Giltay Veth
HFC 115 JAAR
Het bankie
De suite van Piet
DOOR
Een wedstrijd uit tegen DEM. Begin tweede helft,
Gerard Koenders reageert slap op een ingooi. 'Ome
Piet' wordt écht kwaad en laat dat Koenders duide
lijk weten. Gerard pakt de hal in zijn handen en
met een drop-kick schiet hij Van Houten van 't
bankie, waarna hij achterover in een greppel valt.
De scheidsrechter stopt de wedstrijd en een ieder
helpt Van Houten met de nodige moeite weer op de
been.
Ikzelf maakte die wedstrijd vijf goals. Hoogtepunt
in mijn voetbaljaren. Na afloop kwam. Van
Houten naar mij toe en zei: "Mooi die vijf goals,
maar je hebt er nog vijf lelijk gemist.
Gouden tijden!
Rob Tuilenaar
Piet van Houten, zo kende een ieder in Haar
lem en ver daarbuiten hem, ook degenen die niet tot de
intimi behoorden. Hij was een 'pur sang' Haarlemmer,
hoewel geboren in Medan op Sumatra en ofschoon hij,
afgezien van zijn politieke activiteiten op latere leeftijd,
nimmer in Haarlem werkzaam is geweest. Zijn school
jaren bracht hij door in Haarlem; toen ook werd hij lid
van de voetbalclub HFC en van de zustervereniging
aan de Spanjaardslaan, de
cricketclub Rood en Wit.
Grote prestaties waren
voor hem als sportman
niet weggelegd, hoewel
zijn niet geringe corpu
lentie niet een kenmerk
van zijn jonge jaren
schijnt te zijn geweest.
Aan de Spanjaardslaan
heeft hij echter terdege
een rol gespeeld. Als
jonge man was hij vooral
bekend als grensrechter
bij het eerste elftal, dat
toen nog uitkwam in de
eerste klasse van de toen
malige Nederlandsche
Voetbal Bond, pas later
KNVB geworden, ter
gelegenheid van het veer
tigjarig bestaan in 1929.
Na zijn Haarlemse HBS-jaren, niet helemaal
vlot verlopen, maar toch na een zevental jaren
bekroond met het einddiploma, vond Piet van Houten
zijn eerste werkkring bij de Java-China-Japan Lijn. Hij
was voor deze maatschappij eerst werkzaam in Soera-
baja, later in Kobe (Japan) en promoveerde vervolgens
tot chef vrachtzaken in Batavia. Nog later werd hij
benoemd tot agent in Manilla op de Filippijnen. Bij het
uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was Piet van
Houten in Nederland. Hij trad in dienst bij de Neder
landse Spoorwegen als inspecteur voor het personen
vervoer en tevens als adjunct-directeur voor de
NS-dochter ATO Van Gend en Loos. Na de bevrij
ding werd hij benoemd als directeur van Van Gend en
Loos, een functie die hem door en door vertrouwd
maakte met het nationale en vooral ook het internatio
nale vrachtvervoer. In 1948 deed zich een kans voor
terug te keren naar de scheepvaart, een kans die Piet
van Houten zich niet liet ontgaan. Hij werd benoemd
tot chef vrachtzaken van de Holland-Amerika Lijn, in
1955 tot adjunct-directeur en in 1957 trad hij toe tot
de directie. In die jaren had hij steeds zijn hoofddomi
cilie in Haarlem, aan de Kleine Houtweg 131, ten
huize van zijn oude vriend Willem Bok. Later zou hij,
tot zijn dood toe, komen te wonen aan de Willem de
Zwijgerlaan 15, zelf steeds vrijgezel gebleven, een huis
houden vormend met zijn enige zuster, nadat die
weduwe was geworden.
Ofschoon ik dat alleen van horen zeggen heb,
is het mij terdege duidelijk geworden dat de verdien
sten van Piet van Houten voor de Holland-Amerika
Lijn, en daarmee voor de hele havenstad Rotterdam,
bovenal hebben gelegen bij het van de grond krijgen
van het containervervoer. Hij heeft daar een centrale
rol in gespeeld -ook in internationaal verband- en er in
belangrijke mate toe bijgedragen dat Rotterdam, mede
door dit containervervoer, 's werelds havenstad
nummer één werd. Nadat Piet van Houten de zestig
was gepasseerd, verkoos hij de Holland-Amerika Lijn
de rug toe te keren en zich geheel aan Haarlemse
zaken te wijden. Hij was nu eenmaal een man die de
hele wereld had bereisd, maar voor wie alleen de stad
Haarlem werkelijk telde. Zijn voortdurende banden
met HFC droegen daar stellig toe bij.
In 1947 was hij voorzitter van de thans
Koninklijke HFC geworden en onder zijn energieke
leiding werd de oudste voetbalclub van Nederland
vanuit de derde klasse omhoog gestuwd tot de top van
de amateurs. Twaalf jaar lang bleef hij voorzitter, HFC
in alle onderdelen krachtig dirigerend, waarbij hij er
steeds weer in slaagde bestuurlijke talenten ertoe te
krijgen veel van hun vrije tijd aan HFC te geven. Het
sprak dan ook wel vanzelf dat hij de door het overlijden
Gedurende zijn voorzitterschap heb ik hem als
leider van HFC 1 vele jaren van dichtbij meege
maakt. In de tijd dat ik captain van het Eerste was
heb ik veel met hem gesproken. Iedere maandag
morgen werd op ons kantoor van de Holland
Amerika Lijn het voorbije weekend besproken en de
opstelling voor de komende zondag.
In mijn ogen is zijn grote verdienste voor HFC
geweest, dat hij op het juiste ogenblik de goede trai
ners heeft aangetrokken. Zonder andere trainers
tekort te willen doen, waren het vooral Gerrie
Stroker, die ons op technisch gebied zeer veel heeft
geleerd en Cor Steeman, die als geen ander de sfeer
bij HFC heeft aangevoeld. Ik zal Piet van Houten
blijven herinneren als iemand die goed kon delege
ren en een enorm gevoel voor humor had. Zo
konden wij hem op een kast zetten of in een over
volle trein zingen "Ome Piet is weer terug uit
Amerika
Ik kan me nog levendig herinneren dat hij iedere
zomer met zijn grote HFC- en Rood en Wit-
vriendenjohn van Eeghen, Wim Bok en Theo
Elias voor de testmatches naar Londen ging. Nooit
naar de Oval, altijd naar Lord's. Dan moest ik de
mooiste hutten regelen op de Nieuw Amsterdam of
de Statendam. De vier heren boiTelden uitsluitend
in 'de suite van Piet'. Prachtige herinneringen aan
een groot vriend en een groot HFC'er!
Cees de Nijs
