HFC 115 JAAR Het gehalte van de wedstrijden De organisatie HFC eigen: verenigd en gezellig! steentje prima heeft bijgedragen. Alle wedstrijden liepen goed op schema, terwijl ook de lunches prima verzorgd waren. Vooral de rust die van Rob Matzinger in het zenuwcentrum uitging, was verademend. De dames Onder leiding van Moeder de Gans (Pink Huijgens) vertrokken 40 veteranen in een bus richting het Stadscafé in Haarlem. Tijdens deze rit werden aan de dames Polaroidcamara's uitgedeeld, met als opdracht om een te gekke foto te maken, met als thema 115 jaar Koninklijke HFC. Deze opdracht was niet zo moeilijk: een foto van Pink was zeker in de prijzen gevallen, en dan niet vanwege die 115 jaar, als men begrijpt wat ik bedoel. Hoe je Pink ook wendt of keert, zij is wel HFC. En zeg nou zelf, wie van ons haalt nu die 230 jaar Kon. HFC? Tijdens het vertrek van de bus onstond er enige paniek door het ontbreken van de tourleider. Nu kan ik het verkeerd verstaan hebben, maar er werd regelmatig gevraagd naar de heer Grafei land. De reden van de paniek bij de dames vond ik dan ook begrijpelijk. De vreugde onder de voetballende mannen hierom sprak boekdelen. Later bleek mij dat de desbetreffende heer, Graafeiland heette... In het Stadscafé konden de vrouwen, tijdens een uitstekende lunch, drie keuzes maken: - een monumententocht (25 vrouwen o.l.v. de heer Graafeiland) - een hofjestocht (10 vrouwen o.l.v. een plattegrond) - lekker winkelen in de stad (5 vrouwen die echt begrepen waar het om ging). Terug op HFC gingen de dames knippen en plakken om een collage van de leukste foto's te maken. Uiteindelijk wonnen de dames van Hercules. Bij de afsluiting van deze geslaagde middag schijnen alle dames Pink een handje te hebben gege ven. Of alle mannen Pink gezoend hebben is de vraag, maar wat de heer Graafeiland gedaan heeft zullen wij nooit te weten komen... Beschouw de laatste zin maar als niet geschre ven, anders kom ik nog in moeilijkheden in verband met de Wet op de Gelijke Rechten en Anti-Discrimi natie. HFC veteranen: techniekkracht en karakter. In de poules werd er over het algemeen goed gevoetbald. De eerste wedstrijden gingen in een rede lijk tempo, terwijl men ook nog genoeg adem over had om de scheidsrechter te bekritiseren. In sommige gevallen moesten de heren scheidsrechters wel eens defensief fluiten, zoals bij een HFC'er die bij Telstar iets op bestuurlijk niveau doet. Wel of niet buitenspel was niet aan de orde: het 'on the spot' zijn van de scheids had een duidelijk preventieve werking. Vete- ranenvoetbal wil niet altijd zeggen dat men ook een veteranenscheidsrechter heeft. In de laatste wedstrijden sloeg de vermoeidheid toe. Hijgend, kreunend en steu nend wist men zich nog door de 2 x 12 minuten heen te slaan. Het resultaat of het meedoen was niet meer van belang. Nee, het halen van het eindsignaal was het ultieme doel. Speciale aandacht in deze, voor het team van de Old Internationals. Nooit geweten dat Freek de Jonge, Rokus Hoogendoorn en Frans de Vlieger ooit een keer in het Nederlands Elftal hebben gespeeld. Verder viel ook de conditie van Loek Biesbrouck sr. mij wat tegen. Niet meer zo snel als vroeger, maar o zo handig in het ontwijken van de messcherpe tackles van hondse behandeling kunnen noemen. De organisatie was in handen van de heren J.W. Dekker, R.H. Matzinger, J.L. den Rooijen, W.B.H. Veniet, J.H. Weduwer en voortreffelijk. Tevens noem ik ook R. Heerkens Thijssen die vanaf de briefing van de scheidsrechters tot aan het bewaken van Freek van Muiswinkel op de dug-out, ook zijn

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jubileumboeken HFC | 1994 | | pagina 34