k. f
De pauze (gelukkig nog steeds 15 minuten met thee) brengt alle toe
schouwers bij elkaar in het clubhuis. Bestuurderen bestijgen de trap naar
hun heiligdom. De sympathie van iedere HFC'er gaat uit naar de barme-
dewerkers. Alleen de supporters van de tegenstanders kunnen maar niet
begrijpen, dat er geen professionele barkeepers achter de bar staan, ook
al is dat maar al te duidelijk door de kleding en het taalgebruik. Wachten
totdat alle HFC'ers hun bestellingen hebben gedaan valt ze zwaar.
Buiten klinkt het fluitje: de tweede helft is begonnen. De bestuurde
ren dalen voorzichtig de trap af, waarbij opvalt dat de ouderen zich
krampachtig aan de leuning vastklemmen. Verrassend snel haasten ze
zich naar de tribune.
Langzaam loopt het clubhuis leeg om weer gestadig vol te lopen met
fris gewassen voetballers van de lagere elftallen, die hun wedstrijd er
weer op hebben zitten. De douches waren heet genoeg en de sporttassen
liggen weer op een grote hoop in de hal. De eerste meters bier worden
besteld en de frituren zijn gloeiendheet. Het volume van de muziek en
van de conversatie zwelt aan. Buiten klinkt gejuich. De wedstrijd van het
eerste is afgelopen. Het clubhuis is nu bomvol. De muziek loeit op or
kaankracht. De bestellingen worden luidkeels doorgegeven. Links aan
de bar wordt een nieuw vat aangesloten. Ieder zoekt dekking bij het eer
ste getapte biertje. De tijd vliegt voorbij, de klok kan het nauwelijks bij
houden, het publiek al helemaal niet meer.
De bel klinkt voor de laatste ronde. Op weg naar de uitgang. De auto
staat er nog. Geen bon. Voorzichtig naar huis. Het gezin heeft al gege
ten. Routineus wordt een restant in de magnetron opgewarmd.
Gelukkig: net op tijd voor Studio sport. Tijdens het reclameblok (zonder
geluid) denk je nog eens aan HFC en onwillekeurig dringt zich een
variant op de tekst van één van Marsman's karakteriseringen van
Holland op:
...de 'screenaangeboden door Haarlem
ter ere van 100 jaar HFC.
