Het cement
van het kasteel
De gedecoreerden 1979-2004
Rob Rib
Op het eerste gezicht lijkt het of de belangrijkste mensen in een voetbalclub de mannen
zijn die de doelpunten maken. Maar is dat wel zo? In theorie kan een voetbalclub altijd
doordraaien zonder dat er ook maar één doelpunt gemaakt wordt. Zolang er maar
leden zijn.
Nee, dat enorme legioen aan vrijwilligers, de mensen die altijd maar weer voor hun
kluppie klaarstaan, weer of geen weer, dat zijn de mensen zonder wie een club nooit
125 jaar of nog veel ouder wordt. Daar waar de voetballers de fiere ridders te velde
zijn, vormen de vrijwilligers het cement van het kasteel van HFC.
Neem om te beginnen alleen al de voetbalvaders. Waar zou HFC zijn zonder al die
enthousiaste mannen die in weer en wind wedstrijden fluiten of vlaggen, geblesseer
de spelers opvangen, zich over de opstelling buigen en het hele seizoen voor taxibe
drijf spelen? Of kijk eens in het clubhuis. Al die mannen en vrouwen die bereid zijn
urenlang boven het vet te hangen om kroketten te bakken, aan één stuk door de bier-
pomp te bedienen, thee te zetten of broodjes te smeren.
Neem bijvoorbeeld iemand als Elske Uildriks. Ik kan niet bij HFC binnenlopen of ze
is bezig. Versiering aanbrengen of juist weer verwijderen, lege flessen verzamelen,
vuilniszakken verwisselen, asbakken legen, de vloer aanvegen, achter de bar staan, is
er ook iets dat ze niet doet? Kom ik op een zondagochtend binnen, staat Elske daar
alweer vitrage op te hangen die ze thuis gewassen heeft en die er weer smetteloos wit
uitziet.
Maar zij is natuurlijk niet de enige. Wip ik op een maandagavond eens aan, lijkt het
wel of ik het hoofdkantoor van een multinational ben binnengestapt. Links en rechts
zitten commissies te vergaderen. De jeugdcommissie, de barcommissie, de commis
sie selectievoetbal, de commissie complexbeheer, de commissie seniorenvoetbal,
moet ik nog verder gaan? En wie zie ik daar? Jan Domhoff, die al sinds mensenheu
genis met zijn team de kleine 'HFC'er' maakt. Dinsdagavond arriveert Pinky
Huygens met een slordige 1250 exemplaren van 'de HFC'er' achter in haar auto, die
zij met een groep vrijwilligers van etiketten voorziet. Met de hand. Elke week weer.
Waar worden deze mensen - en al die anderen die ik vergeten ben - door gedre
ven? Clubliefde. Betaling wordt niet verwacht. Maar af en toe een schouderklopje
doet wonderen. Daarom is er elk jaar een feestavond voor de vrijwilligers. Een
avond waarop zij nu eens in de watten gelegd worden. En ook kent de club voor
buitengewoon vrijwilligerswerk niet minder dan zes in de statuten en het huis
houdelijk reglement vastgelegde onderscheidingen en één buitengewone, maar
daarom niet minder begeerde, beker. Het is niet precies aan te geven, maar in
totaal heeft HFC in zijn bestaan ongeveer 300 onderscheidingen uitgereikt, dat is
dus ongeveer tweeënhalf per jaar.
Kees Zeeman, lid van verdienste.
Arie Kalkman, lid van verdienste.
Kiek Giltay Veth, erelid.
134
