EEN LIEFDE IN CHINA
De eerste Duitsche beeldzender Witzleben, die voortaan
regelmatig op Maandag, Woensdag en Zaterdag een
beeldprogramma gaat uitzenden, is gereed. Een kijkje
in het interieur
Het Europeesch kampioenschap biljarten driebanden is
Maandagavond te Amsterdam door den Franschman La-
gache gewonnen. De winnaar neemt de prijzen in
ontvangst
De werkzaamheden bij de Oosterdoksluis te Amsterdam, die een onderdeel vormen van de groote spoorwegwerken
rond de hoofdstad vorderen goed Een overzicht van het werk
De aankomst der Engelsche staatslieden te Berlijn. Sir John Simon in gezelschap
van den Duitschen Rijksminister Von Neurath bij aankomst op het vliegveld
Tempelhof
Het door de compagnie Tchecoslovaque de Navigation Aerienne gecharterde
K L.M. vliegtuig de .Uil* Is Maandag met Tsjechische bemanning van Waalhaven
vertrokken
Dr C. P. van Nes, die be
noemd is tot directeur der
Anna-kliniek te Leiden
Onder groote belangstelling
heeft Maandag te Almelo de
begrafenis plaats gehad van
wijlen Graaf van Regteren
Limpurg, oud-commissaris der
Koningin in Overijssel
Tijdens de kijkdagen voor de bontveiling |n
de veilinglokalen van de Centrale Markt t,
Amsterdam
FEUILLETON.
Uit liet Engelsch
door BEN BOLT.
5)
m.
De waarschuwing van den Mandarijn.
Toen dokter Dick Forsyth naar de trap liep,
was hij zich terdege bewust van de aanwezig
heid van die in zijde gehulde gedaante.
Kathleen Barrington had gezegd, dat dit de
gouverneur was van de provincie, waar
hoewel zij het niet wist zijn nieuw arbeids
veld zou liggen. Hij kon dan ook niet anders
dan belangstelling hebben voor den man. die
daar stond, met zijn kornaüynen halsketting
om. spelend met een kleine kunstig gesneden
ivoren waaier. Terwijl hij naar hem keek, be
groette Li Weng-Ho hem met diens waaier.
De zendingsarts maakte een buiging.
„Zoo, Dr. Forsyth, bent u aan de gevaren
van Chinatown ontsnapt?" vroeg de manda
rijn met een rustig glimlachje.
Li Weng-Ho sprak het Engelsch nagenoeg
zonder accent: en Dick Forsyth was even ge.
schrokken, niet zoozeer om 't perfecte Engelsch
dan wel om het hooren van zijnnaam. Hij
wist zijn verbazing echter te verbergen en
antwoordde eveneens met een glimlach:
„Ik ken die buurt nogal goed. Ik heb daar in
een ziekenhuis gewerkt en aangezien Miss
Barrington haar vader moest spreken, heb
ik haar begeleid.
„Ah!"
De oogen van Li Weng-Ho ontmoetten die
yaa Forsyth in een ijzigen blik. Zijn gezicht
was absoluut uitdrukkingloos en de Engelsch-
man kon slechts vage gissingen maken wat
deze uitroep te beteekenen had. Daarna trok
er een lachje over het koele gezicht.
„Dr. Forsyth, wilt u met mij theedrinken?"
„Met buitengewoon veel genoegen, geachte
heer".
Toen hij aldus aangesproken werd, was ei-
even een schittering in de oogen van den
mandarijn.
„Als u mij dan. volgen wilt, dokter
Zich omkeerend, ging de Oosterling naar
een deuropening, die door een zijden gordijn
afgesloten was en nadat Forsyth er was door
gegaan, trof de schoonheid van de kamer hem.
Het was één kleurenpracht. Uit een twin
tigtal Chineesche afgodsbeelden steeg een
scherpe zoete geur omhoog. Zijn oog viel op 'n
bonte mengeling van kleurige bloemen. Een
prachtig dik tapijt bedekte den vloer, terwijl
het meubilair uit kostbaar gebeeldhouwd eb
benhout bestond: eèn tafel, diep zwart van
kleut, bankjes, maar geen stoelen, 'n paar
kabinetten, gevuld met snuisterijen van on
schatbare waarde en Chineesch porcelein.
De mandarijn zag Forsyth's verrasten blik
en begreep dien.
„U bent verwonderd zoo'n kamer te zien,
Dr. Forsyth?"
„Ja", lachte de arts, „in een hotel
„Dit is mijn eigen kamer", verklaarde Li
Weng-Ho. „Ik hen veel in Canton en heb deze
kamers gereserveerd voor mijn privé-gebruik.
Ik vind het prettig mooie dingen om mij heen
te hebben en heb een gedeelte van mijn kost
bare bezittingen hier".
Hij ging naar het einde van de kamer en
sloeg op een antieke gong, die daar opgehan
gen was. Onmiddellijk daarna verscheen een
Chineesche bediende, die orders kreeg, ver
dween en een moment later terugkwam met
een blad waarop twee kopjes, dun als een
eierschaal en een potje met naar jasmijn
geurende thee. De man schonk de thee in,
waarna hij verdween. Toen begon de man
darijn te spreken.
„Vertrekt u morgen naar Yong-Foo, Dr.
Forsyth?"
De Engelschman was verbaasd. „Hoe weet u
dat?"
Een vluchtige glimlach trok over het gezicht
van den Ohinees. „Het is in mijn provincie
gelegen", legde hij uit. „Het behoort tot mijn
ambt dingen te weten, die er mee in verband
staan; wie komt en gaat, in het bijzonder
welke vreemdelingen dat gebied bezoeken".
Hij zweeg een oogenblik, als om deze woorden
goed tot zijn gast te laten doordringen; toen
voegde hij er aan toe: „De menschen inYong-
Foo houden niet van vreemde duivels".
Hij uitte deze verklaring op kalmen toon,
onverschillig of de woorden als een opzettelijke
beleediging zouden worden opgevat, en wacht
te. De zendings-arts dronk een paar slokjes
thee voor hij antwoordde. Daarna sprak hij
glimlachend: Maar ik ben een dokter, geen
prediker. Ik 'kan uw zieken genezen, hun lijden
verzachten en
..Hun heilig geloof schenden; hun gebon
den voeten bevrijden, hun leeren, dat het
verkoopen van huwbare meisjes uit den booze
is. Is dat niet zoo?"
„Och", gaf F-orsyth gemoedelijk toe, „u zegt
het nogal grof, geachte heer, maar dat onge
veer is het programma".
„Dus u zult dat in Yong-Foo, dat in mijn
provincie ligt, uitvoeren?"
De mandarijn zweeg en staarde zijn gast
onverstoorbaar aan, toen vervolgde hij:
„U bent zich bewust dokter, dat u daar al
leen met myn toestemming handelen kunt?"
„Die zal mij hoop ik, niet onthouden wor
den", antwoordde Forsyth rustig.
Li Weng-Ho waaide zich koelte toe. Toen
hij weer sprak, was de Engelschman verbaasd
want zijn gastheer veranderde plotseling van
koers.
.Kent u Leiand Barrington goed, Dr. For
syth?"
„Neen", was het prompte antwoord. „Ik heb
hem vanavond pas voor het eerst in mijn
leven gezien". -
,Ah!" Na dien uitroep bewaarde de manda
rijn een oogenblik het stilzwijgen; daarna
vroeg hij abrupt: „En de charmante miss
Kathleen, is zij ook een vreemde voor u?"
„Zij was een vreemde. Ik hoop dat we nu
vrienden zijn".
Het gezicht van den Chinees was even on
beweeglijk als een masker, maar toch scheen
er na de vurige woorden van den ander een
schaduw over te zijn gevallen en hij vouwde
met vlugge bewegingen zijn waaier dicht. Toen
sprak hij met effen stem:
„Dr. Forsyth, in Yong-Foo zal er geen tijd
zijn voor vriendschap".
„Maarbegon Forsyth impulsief, doch
een gebiedend gebaar met den ivoren waaier
deed hem zwijgen.
„Ik zei: geen tijd. Ik zou er aan toe willen
voegen geen gelegenheid als u ten minste
van uiw werk houdt, dat, vergeet het niet,
geheel van mijn genade afhankelijk is".
Dick Forsyth was zich ineens bewust wat
de ander bedoelde en begreep waaraan hij
deze uitnoodiging te danken bad. Hij herin
nerde zich wat hij had gevoeld, toen hij den
Zoon van het Hemelsche Rijk met het meisje
had zien praten in het Paleis der Tienduizend
Zaligheden, en. wist dat hij zich niet vergist
had. Hij begreep drommels goed. dat er achter
die effen woorden een nauwelijks verborgen
dreigement lag; dat de mandarijn met een
eigen doel zijn vriendschap met Kathleen
Barrington verbood; en dat hij indien hij zich
niet neerlegde bij de wenschen van den
Chinees, dat duchtig in zijn werk merken zou
Een gevoel van verontwaardiging, dat Li Weng
Ho veronderstellen zou dat hij zich tot zulk
een gemeente overeenkomst zou verlagen, greep
hem aan; maar hij hield zich in, deed alsof hij
het bedekte dreigement niet begreep en ant
woordde bedaard:
,.Ik heb die geneigdheid wel en ik hoop dat
ik tijd zal hebben een vriendschap te onder
houden, die mij aantrekt".
De mandarijn vouwde met een klap zijn
.waaier dicht en stond plotseling van zijn zit
plaats op. Forsyth begreep, dat het onderhoud
een einde had genomen en voelde bij instinct,
dat de man voortaan een vijand zou zijn. Li
Weng-Ho's gezicht echter was even onbeweeg
lijk als steeds en zijn stem klonk vlak toen
hij sprak:
„U moet mij nu excuseeren, Dr. Porsytn. m
heb een langen dag achter mij en ik ben Ver
foeid". fA«i
■Hij liep naar de gong, luidde en zei .weu
de bediende binnenkwam:
„We zullen elkaar, zonder twijfel, in Yong-
Foo terugzien".
Hij boog, Forsyth beantwoordde de buigias
en nadat de bediende de zijden voorhang#-*
terzijde geschoven had, verdween hij uit
rijke vertrek om naar zijn eigen kamer ie
gaan.
Maar toen hij in bed lag, wilde de s aap
eerst niet komen. En toen hij eindelijk snep,
droomde hij van een groote spin met een Koe
uitdrukkingsloos gezicht als dat van o
mandarijn, die in een geweldig eroore weo
zijn slachtoffer zat te wachten. Hij zeil
de spin ademloos gade en toen hij op den
van het web Kathleen Barrington ontoe^,
riep hij haar toe en wilde haar waarschuw
hij werd wakker van zijn eigen stem.
Het was morgen. De geluiden op stvaal,
den hem, dat het tijd was om op te sra
aangezien hij dien dag per sampan n
Yong-Foo zou reizen. Hij kledde zien aaDL;
pakte de handtasch die hij bij zich lm
geheelen tijd waren zijn gedachten ve
van Kathleen Barrington. Zou hij haar z
Zou hij gelegenheid hebben haar te spr
voor hij wegging?
(Wordt vervolgd.).
