EEN LIEFDE IN CHINA
In de stallen Ie Epsom, waar vele beroemde
viervoeters vertoeven. - De kleine Clive
Donoghue is goede maatjes met „Luthia*
Philips liet voor de Wereldten
toonstelling te Brussel dit gigantisch
ontvangtoestel bouwen, waarin
het publiek duidelijk de werking
van een radio-toestel kan zien
A
Voor de tweede expositie in het hoofdgebouw der bloemententoonstel
ling Flora 1935 te Heemstede, welke expositie voor de Aalsmeersche
cultures wordt ingericht, zijn de werkzaamheden in vollen gang
Het nieuwe Belgische kabinet. Zittend v.ln.r.Paul Hijmans, Vandervelde, Van Zeeland, Poullet,
Devèze, Delattre en Soudan. - Staande v I n r.De Man, Van Isacker. De Schrijver, Rubbens, Spaak,
Bovesse, Du Bus de Warnalfe en Max Leo Gerard
Een vleugel voor zieken en invaliden, geëxposeerd op
de tentoonstelling .Het ideale huis" in Olympia Hall te
Londen
Sonja Henie, de Noorsche wereldkampioene in het kunstrijden op de schaats,
is Woensdag te Amsterdam aangekomen. Sonja aan de lunch
De Engelsche minister van Buitenlandsche Zaken Sir John Simon in gesprek
met jhr. d.- Graeff, de Nederlandsche minister van Buitenlandsche Zaken en
zijn tante Mrs Alfred Simon Tayninga, tijdens het oponthoud op Schiphol, waar
Sir Simon Woensdag op doorreis van Berlijn naar Londen arriveerde
Het landgoed _De Hooge Veluwe' met het fraaie jachtslot .St. Hubertus is behou
den. Een stichting is in het leven geroepen, die de belangen ervan zal behartigen
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
7)
Ze kwamen plotseling in 'n rustige straat, die
heel donker leek na de straat met al die
lantaarns; Forsyth bleef voor een hooge
schutting staan en klopte luid op de deur.
Even daarna hoorden ze het geluid van zachte
voetstappen op het grint en toen de dokter
weer klopte, vroeg een stem in het Chineesch:
„Wie is daar?"
Forsyth antwoordde, de stem zei iets terug,
daarna verwijderden de voetstappen zich weer.
Een van de anderen fluisterde:
,.Uw vriend is een voorzichtig man, dok
ter'.
„Hij is verstandig op een avond, dat er
feest is! De menschen hier zijn nogal vijandig.
Hé... maar wie komt daar?"
Een draagstoel werd door twee mannen de
stille straat binnengedragen, voor en achter
bungelde een lantaarn. Naast den stoel liep
een derde man, die iemand van gezag bleek
te zijn, want. nu de kleine stoet bij de poort
van het ziekenhuis kwam gaf hij een bevel,
waarop de dragers den stoel neerzetten. Ter
wijl zij dit deden, hoorden de Engelschen
een klaagelijk gekreun.
Forsyth ging een stap naar voren.
„Wat is er?", vroeg hij in. de taal van het
land.
„Mijn dochtertje Nang-Kung", antwoordde
een beschaafde Chineesche stem. „Ze is erg
ziek. Haar voetjes zijn gebonden
Forsyth liet een uitroep van ergernis hooren
haakte' vlug een der lantaarns los en hield
die boven den open draagstoel. Hij zag dat
Üe inzittende 'n, Chineesch ïnfisje was van
een jaar of zeven. Ze was rijk in zijde gekleed,
maar haar gezicht was doodsbleek en onder
haar oogen waren donkere kringen. Terwijl het
licht op haar viel, openden zich de oogen, don
kere oogen vol tranen, en weer kwam er een
pijnlijk gekreun over de bleeke lippen.
„Och, dat arme kind!", fluisterde een van
de Engelsche meisjes. „Het is zeker erg
ziek!"
„Er zijn duizenden kinderen in China, die
er zoo aan toe zijn", vertelde Kathleen Bar
rington.
„Hallo, Forsyth!", kwam een stem van over
den muur. ..Ben jij daar, kerel?"
„Ja, Burritt met gezelschap".
Een houten afsluitboom werd teruggescho
ven. de poort ging open en een lange, magere
man met een lantaarn in zijn hand, werd
zichtbaar. Voor hij hem goedendag kon zeg
gen, kwam Dick Forsyth tusschenbeide.
„Bekommer je niet om ons, kerel. Hier is
iemand anders, met een kind, waarvan de
voeten gebonden zijn. Schijnt een autoriteit
te wezen en het kind is er naar aan toe. Schenk
daar eerst je aandacht aan; wij vinden onzen
weg wel".
Hij sprak met de meisjes en ging een groot
huis binnen, waarvan de benedenvensters
verlicht waren. Hij wilde juist vertellen, dat
Burrit ongetrouwd was, toen de Amerikaan
hem achterna kwam.
„Ik heb je noodig, Forsyth. Wat een geluk!
De man, dien je zag, is een mandarijn en
heel gezien in deze streek. Meer dan eens heeft
hij gedreigd het hospitaal met den grond ge
lijk te maken; nu brengt hij me zijn eenig
kind. zijn oogappel, dat voeten heeft, die weg
rotten. Als we ze konden redden
„D^.t moet!", zei Forsyth, terwijl hij naai
de deur liep. „U moet ons excuseeren, dames".
„Misschien kunnen wij helpen", stelde een
van de Engelsche meisjes voor.
..Kent u de taal?", vroeg de Amerikaan
bruusk.
„Ik wel", antwoordde Kathleen Barrington
rustig. - V
Dr. Burritt wierp haar een stuggen, goed
keurenden blik toe en sprak: „Mooi. Als u
dan dat arme meisje probeert te kalmeeren,
maken wij alles klaar. Kom mee".
Door de twee doktoren vergezeld, liep ze
naar een kamer, als ziekenzaaltje ingericht,
waar vier bedjes stonden. In een ervan la?
het kleine patiëntje te kreunen van pijn. Bur
rit wees naar het bedje en fluisterde Kathleen
toe:
„Praat wat met haar. Doe wat u kunt. Ze
heeft ontzettende pijn en is bang van ons.
We zijn over tien minuten klaar".
Het meisje had de oogen gesloten. Haar
donkere wimpers waren nat van tranen en
een klaaglijk gejammer kwam over haar lip
pen. Kathleen stond een oogenblik stil, door
medelijden bewogen; toen ging ze op een
bankje zitten en nam de hand van het kind
in de hare.
..Kleine bloem!", zei ze met rustige stem.
Het meisje opende de oogen, die vol ver.
wondering op Kathleen gericht werden, maar
eensklaps kromp ze weer ineen door de
hevige pijn.
„Mijn voeten", fluisterde ze. „Ze branden
zoo".
„Ja, ik weet het. Maar de dokter komt.
Hij zal de windsels losmaken, dan branden
ze niet meer. Je moet niet bang zijn, kleintje!"
„Neen als u bij me blijft. Ik weet niet
wie u bent. maar ik houd van u".
Ze gaf Kathleen's hand een drukje en sloot
de oogen weer. Zonder verder iets te zeggen,
bleef Kathleen het handje vasthouden, ze keek
met medelijdende oogen naar het kleine
figuurtje, dat gekleed was in een blauw jakje
en rose zijlen broek, met de zielig gebonden
voetjes kreupel ten gevolge van de barbaarsche
gewoonte, die jaarlijks duizenden kinderen
het leven kost en de jeugd voor een halve
natie tot een vreeselijke nachtmerrie doet
zijn.
Terwijl ze zoo zat, kwamen de doktoren
weer binnen en na een kort onderzoek, waar
bij Kathleen het kinderhandje bleef vast-.
houden, bracht Forsyth het meisje onder nar
cose. Toen legden ze het kind op een tafel
en terwijl ze de arme verminkte voetjes ont
zwachtelden, wendde Kathleen haar oogen af.
Ze hoorde Dek Forsyth zeggen, dat het een
geluk was, dat het verband er niet meer zoo
vast omheen zat en ving het geluid van water
op, toen Dr. Burritt de windsels nat maakte
om te verhinderen, dat het vleesch meege
trokken werd. Na een heelen tijd hoorde ze
de stem van den Amerikaan, die van veront
waardiging trilde:
■Alle teenen van den rechtervoet en twee
van den linker. Arm kind! De idioten die dat
gedaan hebben, moesten gestraft worden!"
r't?^>Ullen W d8 voetjes kunnen redden, Bur-
„Wie zal het zeggen?"
Het wer weer een poos stil; zoo nu en
dan klonk een korte aanwijzing; toen sprak
Dick Forsyth:
„Klaar, gelukkig! Vreeselijk vind ik zoo iets
en dan te moeten bedenken, dat er millioenen
zijn, die in hetzelfde geval verkeer en als d^ze
peuter".
De twee sterke mannen legden het kind
zacht m het bedje, terwijl Kathleen Barring
ton haar plaats naast het bedje weer innam
Daarna ging dokter Barrit weg om enkele
minuten later terug te komen met den vader
van het kind. Zijn gezicht was even uitdruk-
kingioos als dat van een steenen Boeddha
maar door het vlugge bewegen van zijn waaier
terwijl hij zich over het kind heen bukte,
merkte men de ontroering, die zijn gezicht-
verborg. Een minuut lang keek hij onafge
broken naar het kleine slachtoffer van een
barbaarsche gewoonte, toen zochten zijn
oogen dien van Kathleen Barrington.
„Zult u goed op mijn duifje passen?", vroe»
hij plotseling.
Dr. Burrit begon te spreken, maar werd
door Kathleen in de rede gevallen.
„Voor een paar dagen, ja als ik mag?"
voegde ze er in het Engelsch aan toe, terwijl
ze zich tot Dr, Burritt wendde.
„Mag?", beet hij haar haast toe. „Ik wilde
het u juist vragen, want ik heb wel gemerkt
dat de kleine meid erg op u gesteld is en
als ik dit kind redden kan, dan heb ik
meer bereikt dan in al de vijf jaar die achter
mij liggen".
„Dan zal ik blijven", antwoordde ze, en na
nog een blik op zijn dochtertje geworpen te
hebben, groette de mandarijn Kathleen ten
afscheid met zijn waaier, waarna hij in gezel
schap van den Amerikaan het vertrek ver
liet.
„Wat zal uw vader zeggen?", vroeg Dick
Forsyth, toen hij met het meisje alleen was.
„Ik weet het niet", zei ze kalm. ..Ik S2t
dit arme kleine ding niet alleen laten. Maai
als u alles behalve mijn eigen bagage
meeneemt naar Y-ong-Eoo, dan is hij misschien
niet kwaad. De vader van het kind is een
mandarijn" ze zweeg even en liet een schel;
lachje hooren „en mijn vader bevordert
graag de vriendschap met officieele personen,;
Misschien beschouwt hij mijn verblijf hier als
't brood op de wateren".
Er klonk iets bitters in haar stem wat
Forsyth niet ontging, maar hij achtte het beier,-
daar geen aandacht aan te schenken.
„Ik vind het heel lief van u", zei hij. „Als
u mij vertelt welke bagage van u is, zal ik
zorgen, dat u die hier krijgt en dat de rest
met den grootsten spoed naar uw vader ge
stuurd wordt.
Ze beschreef de bagage, die ze noodig had
en zonder eerst te eten verliet Forsyth het
ziekenhuis en bégaf zich door de stad naar de
rivier. Daar overkwam hem een ongewoon
avontuur. In tegenstelling met de stad met
de honderden lantaarns, was de kade erg
donker en nagenoeg verlaten en het kostje
hem eenige moeite om een boot te krijgen oie
hem naar de sampan zou brengen. Plotseun?
maakte zich een boot uit- de duisternis m
waarvan de inzittenden drie Chineezen waren
hij begon met hen te onderhandelen.
