De Graf Zeppelin boven Berlijn
EEN LIEFDE iN CHINA
Het tragisch vliegtuigongeluk van het toestel van gouverneur-generaal Renard en zijn metgezellen in
Afrika. Wat de expeditie vond, die uitgetrokken was om naar de vermiste machine te zoeken
De -Graf Zeppelin" verscheen Dinsdagmiddag boven Berlijn, waarna het gevaarte
•en vlotte landing op het vliegveld Staaken maakte. Het statige gevaarte trok veel
belangstelling
Op het terrein der Wereld
tentoonstelling te Brussel heeft
een aantal autoriteiten, onder
wie de burgemeester van Brus
sel, de eerste rit meegemaakt
van den lilliputtrein, die de
duizenden bezoekers langs de
verschillende paviljoens zal
rondrijden
De Emmabloem-collecte welke Woensdag te Amsterdim
gehouden werd, kon zich in een groote belangstelling ver»
heugen. Een chauffeur die niet vergeten werd
Vijf slachtoffers. Te Vught heeft onder groote belangstelling de plechtige uitvaart en begrafenis plaats gehad van de vijf slachtoffers van het tragisch
auto-ongeluk te St. Michiels Gestel. Een foto tijdens de aangrijpende plechtigheid
Tijdens het bezoek dat de in ons land vertoevende Spaansche danseres La Argentina Woens
dag aan de bloemententoonstelling te Heemstede bracht, ontmoette zij eenige Volendammerl
waarmede de danseres spoedig goedemaatjes was
FEUILLETON.
Lit het Engelsch
door BEN BOLT.
13)
In de kronkelende straat, die hij nu vol
gen moest, moest hij wel de aandacht trek
ken met zijn druipende kleeren. maar geen
mensch hinderde hem, al werd er menige ve
nijnige blik op hem geworpen.
De vloek van den mandarijn was blijkbaar
nog niet tot dit stadsgedeelte doorgedrongen,
al kon zijn boodschap ieder oogenblik ge
kend worden.
Hij kwam veilig en wel op het plein, waar
het missiegebouw gelegen was. maar toen
brak een helsch lawaai los. Hij keek om en
zag de voorhoede van de menschenmenigte
aal het plein opkomen. Een twintig meter
scheidden hem nog van het gebouw. Hij zette
het op een loopen. Een woest gebrul verkon
digde hem. dat ze hem ontdekt hadden, maar
hij zag geen enkele maal om. Het hek stond
open en terwijl hij er door rende, keek hij
achter zich. Het gespuis drong naar voren,
huilend' als wolven achter een bloedspoor.
Haastig duwde hij de poort dicht, schoof er
e«n houten balk voor en zich omkeerend,
rustte zijn blik op zijn verbaasden collega.
Dr. Wang-Hi.
„Mijn beste vriend", begon deze „wat be-
teekent
Een salvo van steenen ratelde tegen de
houten poort, terwijl er enkele over den muur
vlogen.
„De jacht ls begonnen. Wang-Hi. We mogen
van geluk spreken, als we over een half uur
Cdet in brand staan".
„Maar de mandarijn, Li Weng-Hobe
gon de Chinees.
„Het is zijn schuld, daar durf ik '11 eed op
te doen. Die kerels daar zouden niet zoo van
leer trekken, als ze niet wisten, dat ze de
sanctie van den mandarijn hadden. Luister!
Ze zullen probeeren de poort in te trapen".
Het leek er inderdaad op, dat er iets derge
lijks ging gebeuren, maar plotseling klonk er
een schelle stem boven het lawaai en het ge
bons uit. Als bij tooverslag werd het stil, toen
leek het alsof iemand spijkers in het hout
werk sloeg.
„Wat is dat, Wang-Hi?", fluisterde Forsyth
verbaasd.
De Chinees schudde het hoofd en terwijl ze
stonden te luisteren, hield het gehamer op en
hoorden zij schuifelende voetstappen. Daarna
werd het doodstil. De twee mannen keken el
kaar aan.
..Wat heeft dat te beteekenen?" vroeg Wang
Hi.
„Ik weet het niet", gaf Forsyth ten ant
woord, „maar ik ga op onderzoek uit".
Op het gras lag een korte ladder, die een
werkma had achtergelaten. Voorzichtig zette
Forsyth die tegen den muur, klom er op en
keek behoedzaam over den rand. Behalve een
hond, die liep rond te snuffelen, was het
plein leeg!
vni.
KATHLEEN BARRINGTON KOMT IN
OPSTAND.
Toen Kathleen Barrington zich bij haar
vader op de veranda gevoegd had, kwam er
een strakke trek op haar gezicht,, hetgeen
haar vader niet ontging.
„Wat deed dat jongmensch hier?", vroeg hij
op zijn gewonen ruwen toon.
..Hij kwam mij bezoeken", antwoordde
Kathleen koel.
„Dan zal het voor het laatst^ geweest zijn.
Ik wil niet, dat hij hier rondhangt", ver
klaarde Barrington op een toon, die geen
tegenspraak duldde.
Zijn dochter keek hem aan zonder iets te
zeggen, maar er was iets in haar blik, dat
hem niet weinig verontrustte.
„Heb je het gehoord?" schreeuwdoe hij. „Ik
wil hem hier niet meer hebben".
„Ik veronderstel, dat hij weinig lust heeft
terug te komen na wat hij vandaag ontdekt
heeft", hernam het meisje bitter.
„O!" zei haar vader. „En wat is dat dan
wel?"
„Dat u een opiumsmokkelaar bent en zich
niet geneert uw dochter in dat vuile werk te
betrekken".
Leiand Barrington was een man, wiens ge
voel door zijn levenswijze aafgestompt was,
maar de minachting in zijn dochters toon
sneed hem desondanks diep door de ziel. Het
bloed stroomde naar zijn gezicht; zijn koude
oogen schitterden fel en het leek alsof er een
uitbarsting van woede zou volgen.
Toen beheerschte hij zich en lachte luid.
„Des te beter, als die bemoeial wegblijft. Ik
duld niet, dat hij hier rondhangt, alleen om
dat hij mij toevallig dien kleinen dienst in
Canton heeft bewezen".
Het meisje zweeg een oogenblik, maar haar
volgende woorden verrasten haar vader on
aangenaam.
„Ik ben besloten weg te gaan uit Yong-Foo
Ik wil niets met dien minderwaardigen handel
te maken hebben en geen spion in uw schaak
spel zijn".
„Wat ben jij plotseling kieskeurig gewor
den!"
„Neen", klonk het bedaard", ik ben niet
plotseling zoo geworden. Het leven hier staat
me allang tegen. En nu u mij gebruikt hebt
om dat gemeene goed, dat het leven van
China verwoest, binnen de stad te smokke
len, nu u mij Dr. Forsyth hebt laten
„Nu slag je den spijker op den kop!", viel
Barrington haar in de rede. „Daar had ik niet
mee te maken. Het was je eigen schuld. Ik
dacht, dat je met Li Weng-Ho hier zoudt
komen
Hij zweeg toen hij den blik op het meisjes,
gezicht zag en schuifelde onrustig heen en
weer, toen ze hem met minachtende verwon
dering bleef aankijken Het leek een heelen
tijd dat Kathleen bleef zwijgen; toen begon
ze kalm en beheerscht te spreken, maar haar
stem klonk snijdend.
„Ik heb mij wel eens afgevraagd of u wer
kelijk mijn vader bent".
„Wat bedoel je, juffertje?", vroeg hij
barsch.
„Precies wat ik zeg", antwoordde het meis
je". U zei dat u dacht dat ik met den man
darijn hier zou komen...."
„Zeker".
„Maar u hebt niet verteld, dat u en hij
dat overeengekomen waren".
„Wie zegt dat dan?", riep de handelaar.
„Ik! Het was niet moeilijk dat te gissen.
Ik heb den loop der gebeurtenissen al een
heelen tijd gade geslagen. Ik heb oogen in
mijn hoofd. Het is mijn niet ontgaan welk
spel u met Li Weng-Ho speelt. Ol" ze brak
in snikken uit „het is meer dan schandelijk
van u!"
Leiand Barrington kon niets zeggen om zich
te verdedigen en hij wist dat, maar waagde
toch een kans. „De mandarijn wil met je
trouwen. Hij is onmetelijk rijk. Het zou prach
tig voor je zijn. Hij...,"
„Zou het prachtig voor mij zijn? Een Chi-
neesch huwelijk! Ben ik werkelijk uw eigen
vleesch en bloed? O, hoe kunt u? Hoe kunt u
zoo iets vreeselijks zeggen!
Is geld belangrijker voor u dan mijn geluk
mijn leven? Ja, mijn leven; want als door
u toedoen zooiets zou gebeuren, zou ik geen
dag meer leven!"
Haar stem trilde van verontwaardiging en
er was een felle gloed in haar donkere oogen.
Leiand Barrington wist eerst niet wat hij
antwoorden moest; toen mompelde hij:
„Die verduivelde dokter heeft je hoofd op
hol gebracht 1" •- -
„Neen!", protesteerde ze onmiddellijk.
„Neen! Ik heb er altijd zoo over gedacht
Ieder weldenkend meisje zal het met mij eens
zijn. Ik
„Maar je mocht Li Weng-Ho toch altijd
lijden. Je accepteerde zijn geschenken. Je.„
„Ik was nog een kind, toen ik van school
kwam, uit Engeland. Hoe kon ik vermoeoen
wat hij wilde, kon ik denken dat mijn eigen
vader zoo iets vreeselijks op het oog had. ik
ga naar mijn kamer om mijn koffers te pak
ken. Ik vertrek naar Canton en vandaar naar
mijn moeders familie in Engeland, Ze heö-
ben me «al zoo dikwijls gevraagd, maar u
wilde me nooit laten gaan. Nu ga ik. voor....
het heelemaal met mij gedaan is".
Ze keerde zich snel om en liep door ce
veranda het huis binnen. Leiand Bamng-on
achterlatend met een gezicht, zoo zwart as oe
nacht.
Een heelen tijd bleef hij zoo staan, in |e*
dachten verdiept; toen praatte hij in zm
zelf:
„Daar moet een stokje voor gestoken wor
denZet doet het ookPion dokter
ontbreekt het niet aan moed en als ze
hulp in roept, geeft hij die ook. Hoe eero
Weng het weet, hoe beterHij zal Fors)
op zijn vingers tikken".
Daarop begaf hij zich naar zijn
kamer,
schreef een kort briefje, dat hij naar 0
Yamen liet brengen, stak een sigaar op
wachtte. Het kwam niet in hem op, dat u
dochter vanuit haar kamer op den weg
zien, die naar den Yamen voerde. Kat"'
zag den bediende de hekken van het ?ou
nementspaleïs binnengaan en verm°^t n
dat haar vader overleg wilde plegen me
Weng-Ho, bleef ze wachten op wat geoe
zou.
((Wordt verrolg®.;
