Het geheim van Lady Littenton
De Kroonprins oan de Hidfctaz
in ons land.
In voile vaart vliegen de deelnemers over de baan. - Een moment uit de internationale motor- Een geweldige brand heeft te Nieuwaal bij Zaltbommel een zestal boerderijen met opslagplaatsen en scheren m cfe asoh
wedstrijden welke op Woudenstein zijn gehouden ,egd Een kiJkje
FEUILLETON.
door
ELSA KAISER.
20)
Hij was zichtbaar verlegen en zeide met
moeilijk bedwongen ergernis: ,Ik had u ook
het liefste bij' onze feestelijkheden gezien,
miss Forthik mis u altijd."
Scherp antwoordde Alice: .Maar lady Jane
mist mij niet mylord, zij heeft het duidelijk te
kennen gegeven".
„Ik smeek u miss Forth, rijdt u vandaag
met ons uit?" vroeg hij. Ér was een onder
drukte hartstochtelijke klank in zijn stem, die
Alice deed ontroeren. Zij had spijt over haar
zooeven scherp gegeven antwoord, maar het
had haar geërgerd, dat hij niet den moed had
gehad tegenover lady Jane voor zijn verlan
gen uit te komen, wat beteekende dan zijn
hef de voor haar?
Lord Littenton zag haar aarzeling. „De rest
neem ik op mij, alle eventualiteiten" zeide hij
overredend. Dezen toon had Alice niet kun
nen weerstaan en sedert was zij eiken mor
gen met het paar uitgereden. Deze ritten wa-
Een kwelling, omdat zij Claire zag naast hem,
ren èn een kwelling èn een geluk voor haar.
Claire die rechten op hem had als zijn toe
komstige vrouw, maar de ritten waren haar
een vreugde om het genot van het rijden.
Claire was niet verheugd geweest, dat Alice
de ritten medemaakte. Niet dat zij haar vrien
din niet gaarne bij zich had, maar juist op
deze morgenritten hoopte zij met Arthur al
leen te zijn, om eindelijk de woorden van hem
te hooren, die zij zoo gaarne hooren wilde,
maar zijn gevoel voor haar scheen hem min
der gewichtig dan zijn vriendschap met
Alice. Arme Claire, bij hoopte al niet meer op
de toekomst en op zijn liefde. „Dus een ma-
riage de raison", dacht zij dof, „nu goed, ais
me dan moet, ik heb toch zelf ook gewild en
papa is tenmjimste gelukkig."
Vandaag waren zij alle drie zwijgzaam, mis
schien dachten zij aan het naderende feest
en de officieele bekendmaking' van het huwe
lijk. Bij Claire moest het echter iets anders
zijn, want toen lord Littenton haar recht
streeks in het gesprek betrok, scheen het alsof
haar gedachten uit verre verten terugkeer
den. Hij moest telkens zijn woorden herhalen
en zweeg daarom ten laatste beleedïgd en
somber.
Toen zij na een uur rijden naar het kasteel
terugkeerden, ging Clair's paard "plotseling in
een scherpen galop over en vloog er met zijn
berijdster vandoor. De anderen verloren haar
uit het oog.
Alce trok haar wenkbrauwen op, zij be
greep haar vriendin niet.
Grillen" zeide lord Arthur. „Kent u miss
Claire van dezen kant?"
„Neen mylord", antwoordde Alice kort.
Maar inplaats van zijn bruid achterna te
rijden, liet hij zijn paard stappen en zich
naar haar overbuïgend, zeide hij vleiend „Het
is heerlijk een oogenbnik met u alleen in het
bosch te zijn, miss Forth."
Het heete bloed schoot haar in het gezicht.
„Wat meent u, mylord?" vroeg zij gesmoord.
„Ja, gaf hij zwaarmoedig toe. „Neemt u mij
niet kwalijk, miss Forth, men is zich zelf
niet altijd meester en zegt dan iets dat beter
was als het niet gezegd werd."
„Ik heb u niets te vergeven" fluisterde zij.
Zij had haar paard ingehouden en keek hem
verlangend en teeder aan. Zijn oogen ver
zonken in de hare en een kort oogenblik had
den zij beiden alles om zich heen vergeten.
Het was Alice die het eerste haar bezinning
terug kreeg. „Mylord wij moeten Claire inha
len."
Hij volgde zwijgend.
Vlak bij het kasteel haalden zij Claire in.
Zij stond nu naast haar paard en hield den
teugel over haar arm geslagen en was in een
levendig gesprek met 'm tuinmansleerlmg ge
wikkeld.
Toen de twee ruiters naderden, zeide zij
een beetje ademloos: „Ja dat 'komt ervan
als men op een vreemd paard rijdt. Ik wilde
eens even heerlijk galoppeeren en daar slaat
het paard in een razend tempo over. Ik kon
mij niet meer houden en toen kwam deze
jonge man, die mij het leven gered heeft!"
Lord Littenton was afgestegen. Er was niets
aan zijn gezicht te zien en zelfs geen angst
klonk in zijn stem over het gevaar waarin
zijn bruid verkeerd had, toen hij koel be-
heerscht zeide: „Ik dank u, wilt u zoo goed
zijn de paarden naar den stal te brengen?"
Terwijl hij Alice hielp bij het afstijgen, zeide
hij tot zijn bruid: „Wij hadden toch samen
een galop kunnen rijden als je dat gewild
had! Ik verzoek je met je leven een beetje
voorzichtiger om te gaan lieve Claire en voor
de toekomst ook een beetje aan mij te denken
het geheel maakte een tamelijk vreemden in
druk".
Claire lachte, zij scheen hem zijn woorden
niet kwalijk te nemen. Den geheelen verderen
dag bleef haar gezicht vxoolijk en zij lachte
nu en dan verstolen
HOOFDSTUK XVII.
Alice ging naar haar 'kamer èn Claire
vroeg niet of zij bij haar kwant. Ditmaal
vond Alice het wel prettig eens een poosje al
leen te zijn spoedig zou zij weder bij lady
Angelique geroepen worden. Zij had zich
nauwelijks verkleed of de kamenier van lady
Angelique kwam haar al roepen. Het waren
voor Alice de heerlijkste uren van den dag
want haar vereering en liefde voor de vroegere
meesteres van Littenton Castle nam hand
over hand toe. Als ze bij lady A clique was,
kwam zij tot rust en voelde b efde voor
Arthur Littenton als een treurig ^eluk.
Lady Angelique was niet alleen toen Alice
bü haar werd. aangediend. Six Edward Doblin
het type van de oud Engelschen aristocratie,
hij was schatrijk, onafhankelijk en lady An-
gelique's vereerder sedert jaren, hij volgde
haar als een schaduw overal waar zij ging.
Ook nu was hij haar weder, een paar dagen
na haar aankomst op Castle Littenton, ge
volgd. Alice die tamelijk vertrouwelijk met
Vivian was, wist van haar, dat hij sedert den
dood van lady Ajngelique's man haar voort
durend met zijn aanzoeken vervolgd had.
Altijd opnieuw wees de mooie vrouw hem af.
Eindelijk berustte hij er in en bleef haar
vriend, hij kon zonder haar niet leven.
„Blijf rustig hier mijn lieve kind, noodigde
lady Angelique, toen zij zag dat Alice zich we
der bescheiden wilde terug trékken. „U stoort
ons heelemaal niet."
Sir Edward scheen van andere gedachten
te zijn. Hij zweeg, zooals hij- altijd deed als er
andere menschen bij waren. Onderhoudend
was hij enkel als hij met lady Angelique al
leen was.
„Mijn huisdokter was weder hier" vertelde
lady Angelique aan Alice, „hij wil dat ik zoo
spoedig mogelijk naar het - Zuiden vertrek,
mag ik met miss Claire praten of zij u aan mij
wil afstaan?"
Een oogenblik weifelde Alice. Het aanbod
was zoo aanlokkend en het kostte al haar
energie om het te weigeren. Maar zij wilde
weg en eindelijk uit al de leugens en huiche
larij loskomjen, zij verloor de achting voor
zichzelf als zij deze vrouw -bleef bedriegen.
„Ik kan miss Claire nu niet verlaten, my-
lady", antwoordde zij moeilijk. „Zij heeft mij
zoo juist nog gezegd, hoe moeilijk zij mij in de
komende dagen kan missen."
Het was de waarheid en lady Angelique
deed geen verdere pogingen om Allee over te
halen, wel zag zij er treurig en leb-urgcsteld
uit.
Het was ook Alice droevig te nu. wude
nu nog eerst het vertrek van lady Angelique
afwachten en dan zoo spoedig mogelijk Lit-
t^ton_Castle veraten. Wel zou zij dan erg
eenzaam zijn, maar er was geen andere keuze,
Onwillekeurig huiverde Alice.
Toen zij een paar uur later bij Claire bin
nenkwam, vond zij deze in ernstig overleg
met haar kamenier. Een menigte lappen, kan4
en lint lagen in het rond. Een blonde pruik
slingerde op de tafel en een kostbaar kleed-
van zijde en kant uit den tijd van Lodewijk
XIV hing over den divan.
Verwonderd -kwam Alice binnen en bekeek
de uitstalling.
„Ik heb in de krant gelezen, dat er in Looi
den een gecostumeerd feest zal gehouden wor
den dat enkel door dames mag bezocht wor
den. Nu wou ik dolgraag weten hoe het daar
toegaat Vandaag eerst ontdekte ik waarvoor
zoo'n oud kasteel als dit nog nuttig zijn kam
Ik héb boven in een oude zaal deze costuums
gevonden, pruiken en allerlei andere dingen,
allemaal van de voorvaderen van mijn brui
degom. Wij moeten de costuums een beetje
verstellen en schoonmaken en er twee beel
dige markiezinnen in den tijd van Lodewijk
XIV van samenstellen."
„Twee?" vroeg Alice dom.
„Natuurlijk twee, want u zult met mij méé
gaan, miss Forth". Claire wierp haar vriendin'
een snellen waarschuwenden blik toe, want de
kamenier was nog steeds in de kamer.
Claire wilde uit de kleeren precies twee
gelijke costuums gemaakt hebben die niets,
mochten verschillen zelfs de kleur niet. „Men.
zal ons niet herkennen en ons verwisselen,
wat vreeselijk leuk zal zijn", zeide Claire
lachend.
De kamenier beloofde alles op den bepaal
den tijd gereed te hebben en vertrok met de
kleeren.
Toen de beide meisjes alleen waren, vroeg
Alice. „Waarom wil je naar dat feest en
waarom moeten wij precies eender gekleed
^aan?"
„Omdat ik er schik in heb, Alice!"
„En je bent zoo ineens op dit idee gekomen,
vreemd hoor."
.(Wordt vervolgd*
Een kijkje tijdens de zeilwedstrijden tusschen Belgische- en Nederlandsche platbodemjachten, welke op het
Hollandsch Diep en het Haringvliet zijn gehouden
Op de Loosdrechtsche plassen hadden Tweeden Pinksterdag zeilwedstrijden ptaats, we»
van hierboven een aardig moment
De Kroonprins van de Hidj'aaz, Emier Sa'oed
is Maandagavond in den Haag aangekomen tot
het brengen van een kort bezoek aan ons
land. De ontvangst aan het station door jhr.
mr. G. C. J. van Reenen
Op de Veka-baan te Amsterdam zijn Zondag
de Holland België wielerwedstrijden gehouden.
Een moment uit het rijk beladen programma
