Helga's weddenschap.
De wielrijders-veiligheidsweek
te Amsterdam
FEUILLETON.
Uit het Noorsch door
SIGRID BOO.
(Nadruk verboden).
5)
Ze ontving me vriendelijk, hoewel ze zich
tegelijk blijkbaar had voorgenomen, duide
lijk den na ai-uk te leggen op den afstand
tusschen meesteres en personeel, zoodat ik
hierover geen seconde in twijfel behoefde te
verkeeren. Ik werd dadelijk naar een kleine,
hooge en donkere keuken gebracht, waar
een keukenkrukje voor me werd neergezet.
Mevrouw sprak den heelen tijd buitengewoon
druk en intensief tegen me, levendig bijge
staan door haar kinderen, die de' een na den
ander binnenkwamen en zich om haar heen
drongen om de nieuwelinge te bezichtigen.
Gelukkig liep het gesprek niet over mijn
huishoudelijke bekwaamheden. Het betrof
ja, wat betrof het eigenlijk? Meer dan
een derde snapte ik er niet van. Om te be
ginnen praatte ze zoo razend vlug en ge
jaagd, dat ze voortdurend over haar eigen
woorden struikelde; in de tweede plaats
scheen ze uit te gaan van de veronderstel
ling, dat ik volkomen op de hoogte was van
haar familieaangelegenheden en noemde ze
ooms en tantes en neven en nichten en
vrienden en iedereen enkel bij hun voor
naam, en ten derde leidden, de nieuwe om
geving en al die starende oogenparen me
min of meer af.
Maar zooveel begreep ik dan toch, dat
deze woning slechts een tijdelijk verblijf was.
Het huis was te klein en te donker, de buurt
veel te gewoon, iVergeet niet, hoe jullie
het gewend bent, had Ella gezegd. En Hans
vond, dat ze er geen dag langer moesten
blijven. Mikael wilde hen met alle geweld bij
zich hebben in zijn groote villa op Vinderen,
maar Eugen wilde er niet van hooren, bui
ten de stad te wonen.
Het was wel wat veel verlangd, dat ik zou
weten wie Ella, Hans en Mikael waren, Wee
minuten nadat ik in huis was, maar ik hield
me goed en het niets merken en glimlachte
ken van herkenning.
De kwestie was, dat ze juist van uit Dene
marken hief gekomen waren; haar man had
daar de positie van directeur van een fa
briek bekleed. Ze waren nog niet geheel op
orde. Zelf voelde ze het meest voor een aar
dig klein, alleenstaand huisje, ergens in
Frogner. Hun meubelen hadden ze verkocht
in Denemarken, omdat ze niet zooveel wil
den meesleepen en omdat ze graag eens wat
nieuws had, meer modem. Dus leefden ze
momenteel nogal spartaanseh.
Het klonk bijna als een verontschuldiging
tegenover mij, en ik haastte me. m'n beleef
den glimlach te verwisselen voor een begrij
penden.
Daarop deelde ze me mee, dat zij en haar
man thans alle meubelzaken van de stad
afliepen om iets te vinden, wat goed genoeg
was. Als ze iets kocht, moest het eerste-klas
wezen, want massa-fabrikaat kon ze niet om
zich heen verdragen. Ze had gedacht de eet
kamer in donker eiken.
Nu volgde een lange uiteenzetting over
meubelen en andere gebruiksvoorwerpenen
ik vrees dat m'n glimlach een ietsje vager
werd. Aangezien ik mij tot dusver in onver
loofden staat had bevonden, had ik vrijwel
nooit over meubelen en zoo gedacht. Bo
vendien had ik nog altijd m'n mantel aan
en kreeg ik het langzamerhand knap warm.
Ook had ik honger.
Van de meubelen kwam ze op de opvoe
ding van de kinderen. Het moest vast een
eeuwigen tijd geleden zijn, dat ze met een
volwassene had gesproken, haar woorden
vloed was meer dan onrustbarend. Waar
waren Eila, Hans, Mikael en Eugen, dan al
dien tijd geweest, dacht ik. Wat betreft
„Eugen" zou ik daar gauw genoeg achter ko
men, daar ze me vertelde, dat haar man voor
zaken op reis was geweest, maar misschien
morgen thuis kwam.
Vluchtig sprak ze over het eten en het
huishouden. Ze leefden eenvoudig en gezond;
overdaad, van welken aard dan ook, verkoos
ze niet in haar huis. En terwijl ze midden
in dit onderwerp was, vroeg ze op een toon,
die geen tegenspraak duldde:
-Ja, u hebt zeker gesoupeerd?
Ik had noch gedineerd, noch gesoupeerd,
maar het leek mij op dat oogenblik dat ik,
door dit te bekennen, een groote tactloosheid
zou begaan; dus glimlachte ik, ja, dank u,
dat had ik.
Ja, ik wil met alle genoegen wat voor
u klaar zetten, zei ze, met een stem, die heel
wat beminnelijker klonk. -Maar als u per
sé niets wilt hebben.
Het is trouwens ook niet gezond, zoo
laat op den avond nog te eten.
Nee, dat is het ook niet, glimlachte ik
en was het met haar eens, vond dat het
moeilijk was, haar den eersten avond den
besten al tegen te spreken.
Daarna kreeg ik een overzicht van de di
verse dienstmeisjes, die ze gehad had. Tea,
die altijd en altijd snoepte; Mafhilde, die
bezoek van heeren ontving; Inga, die stal,
en Lucy, die onder het afwasschen sigaret
ten rookte. Nu hield ze het niet langer uit,
nu moest ze een beschaafd iemand om zich
heen hebben, en ze geloofde, ja, ze was er
vast van overtuigd hier kleurde ze en sta
melde wat dat we het samen goed zouden
kunnen vinden.
Hierna kwamen de verschillende goede
eigenschappen van de kinderen aan de
beurt. Ze waren legio. De oudste jongen was
dermate begaafd, dat de onderwijzer ver
klaard had, dat hij hem niets meer had te
leeren. Het oudste meisje had een uitge
sproken practischen aanleg. De vele deug
den der andere kinderen ontgingen me he
laas, daar ik langzamerhand duizelig begon
te worden van te veel praten en te weinig
voedsel. Ik liet den glimlach, dien ik tot nog
toe krampachtig had behouden vallen en dat
hielp, daar ze me nu na verloop van tijd
naar het meidekamertje loodste en me goe-
dennacht wenschte met een paar vriende
lijke woorden, en dat ik niet vóór 6 uur be
hoefde op te staan!
Half versuft zette ik me op den rand van
het wankele Engelsche ledikant om een over
zicht te verkrijgen over m'n heiligdom en
m'n gedachten te verzamelen. Het was het
gewone model zolderkamer, de houten wan
den waren fel saumon geschilderd. Het meu
bilair was zoo eenvoudig als maar mogelijk
was, Behalve het kleine roestige, spijker- en
nagelvaste ding, dat een kachel moest voor
stellen, 'bestond de inrichting uit een vuren
houten commode, een gaatjes stoel, het reeds
bovengenoemde ijzeren ledikant, een ijzeren
driepoot, waar in een ronding een wasch-
kom hing en een spiegel, welks eenige doel
blijkbaar was, iemand van z'n ijdelheid te
genezen. Ik weiger tenminste met groote stel
ligheid aan te nemen dat het scheeve, platte
gezicht met het lage voorhoofd, dat me aan
grijnsde, eenige gelijkenis had met het ge
laat van ondergeteekende.
Het heeft geen zin, mijn gevoelens van
dien avond verder te ontleden. Laat ik er
me toe beperken, dat het restant van tante
Aleksandra's roomwafels me bevrijdde van
de ergste knaging in de maagstreek, en dat
ik me tegen de nachtelijke koude wapende
door m'n trui en mén wintermantel bovenop
het dunne gewatteerd katoenen dek te leg
gen, Toen ik het raam openzette, kreeg ik
een vagen glimp van het uitzicht. Een vier
kante, ingebouwde binnenplaats, met twee
vuilnisbakken, en een naar voren springend
uitbouwsel met een-twee-drie-vier-vijf smalle
langwerpige raampjes, dat geen nadere ver
klaring behoefde, trok inzonderheid mijn
aandacht. Maar een klein stukje 'boven het
bovenste raampje blonk, waarachtig, een
ster! Bijna riep ik: „hallo daar!" en ik knap
te er heelemaal van op.
Daarna zette ik m'n wekker op 6 en
sprong in m'n bed, wat me dadelijk zeer na
drukkelijk te 'kennen gaf, dat het niet be
stand was tegen veel strapatzen. De voor
uitzichten voor den dag van morgen, waren
om de waarheid te zeggen, niet al <te bemoe
digend; maar aan alles komt een einde.
Het duurde niet lang of ik had door, waar
'em de schoen wrong in m'n nieuw tehuis.
Die moest trouwens op verscheidene plaat
sen te gelijk knellen. He>t was niet enkel het
geld, dat er niet was. De chaos, die me van
alle kanten aanstaarde, toen ik den volgen
den ochtend een onderzoekingstocht in de
keuken begon, de geweldige bende in kasten
en laden en overal, deden me bijna rillen;'
en ik gevoelde dat tante Aleksandra's woor
den van netheid en orde, ondanks alles, niet
op onvruchtbaren bodem waren gevallen.
Gewapend met stoffer, emmer en poetsdoek
deed ik vergeefs een aanval op de drie ver
trekken onzer woning, maar overal werd ik
begroet door ongeduldige standjes van half
slapende menschen en moest ik me haastig-
lijk terug trekken Ik trachtte daarna de
keuken en de gang aan een intensieve kunst
bewerking te onderwerpen, en toen de be
woners van het huis eindelijk ontwaakten
uit een verkwikken den slaap en teekenen
van leven begonnen te vertoonen, was ik
reeds doodmoe en had blaren op knieën en
handen.
Tegen acht uur kwamen de drie oudste
kinderen in de keuken om een stukje te
eten voor ze naar school gingen. Mevrouw
was niet te zien. In allerijl zete ik den,
koffieketel op het gas en met vereende
krachten scharrelden we alles bij mekaar,
wat eetbaar was, een half broodje, een
hompje kaas, wat margarine en een drupje
zure room. Wat er over bleef, at ik zelf op.
(Wordt vervolg#),
Duikeroefeningen. Door de Duitsche marine zijn deze week uitgebreide Athletiek als onderdeel van het militair feest, dat congres Van de Ned. Mij. ter bevordering der Pharmacie te Valkenburg. Na ontvangst der deel»
duikeroefeningen gehouden, waarbij verschillende systemen van scaphanders deze week te Aldershot gehouden wordt nemers door het gemeentebestuur in de gemeentegrot, werd de, door den kunstschilder Tielens ver*
beproefd werden vaardigde gedenkplaat onthuld
Het natuurhistorisch museum te Rot
terdam is Woensdag officieel geopend.
Burgemeester Droogleever Fortuyn
(links) bekijkt met dr. S. Birnie de ver
zameling
André Citroën, de Fransche Mevrouw Fabius in actie tijdens de golfwedstrijden om het Ifiterna'ttönafêS
j?a"igen°b|ik(tijr3iverle^ dameskampioenschap van Nederland te Noordwijk aan Zee
Wielrijders, houdt nóg meer rechts! Onder dit motto wordt in de hoofd
stad thans de wielrijders-veiligheidsweek gehouden. In verband daar
mede wordt ook een openbaar jeugdverkeersexamen afgenomen, waar
van hierboven een foto
De nieuwe automatische telefooncen
trale te Maastricht begint de voltooi
ing te naderen
