Een boottocht van het Internationaal Botanisch Congres. Volkenbondzitting te Genève
ALS IEMAND VERRE
REIZEN DOET
1)
Het standbeeld op het Plein 1813 te den Haag ondergaat
een grondige schoonmaakbeurt
Voor de buitenopnamen der nieuwe tórn .Rubber" vertrok Donderdag
uit den Haag een filmexpeditie naar Sumatra. Voor het coupéraam
v.i.n.r.: Joh. de Meester, Jules Verstraete, mevr. Rutten en Gerard
Rutten, regisseur
De ontvangst van den Japanschen aviateur Katsutaro Ano, die een
solo-vlucht van Londen naar Tokio maakte, op het Haneda vliegveld
bij de Japansche hoofdstad
FEUILLETON.
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
door ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
„Zoo hang jij op onze kosten den ge
braden haan uit?" plaagt Diesel, ,,'t Is gemak
kelijk riemen snijden van andermans leer!"
En Volkers informeert belangstellend: „Wat
is dat voor een „zij"?"
Maar op hetzelfde oogenblik krijgt hij reeds
gelegenheid zich persoonlijk te overtuigen. Een
jong meisje, met een verstandig, vriendelijk
gezichtje en bruine krullen, waar de wind
vroolijk mee stoeit, treedt op het drietal toe
en geeft Snavel den geleenden kijker met dank
terug.
Deze springt onmiddellijk uit zijn dekstoe!
overeind en staat nu, bijna een hoofd boven
het meisje in den roodbruinen jumper uit
stekend. een beetje links naast haar.
„Symphonie in rood", zegt Volkers minzaam.
doelend op het, van verlegenheid vuurroode
hoofd van zijn vriend. Deze laatste voelt ech
ter meer spot dan welwillendheid in die woor
den en wreekt zich op zijn beurt door Lou
als „de korte" en Diesel als „onkruid" voor te
stellen.
De jonge dame introduceert hij als onder
wijzeres, die op weg is naar Afrika om den
zwartjes het twee maal twee is vier bij te
brengen.
„Ik heb nu al een zeer weetgierigen leerling
gevonden", merkt zij op. ..De kleine Moham
med heeft mij verteld, dat hij van u drie si
garetten te vorderen heeft. Klopt dat?"
„Ja en neen", antwoordde Diesel. „We heb
ben ze hem weliswaar beloofd, maar hij heeft
de opdracht, welke er voor vereischt werd,
niet behoorlijk uitgevoerd".
„Was die dan zoo moeilijk?"
Snavel brengt haar in 't kort van een en
ander op de hoogte.
„Dat is inderdaad een lastig geval", meent
zij lachend. „Maar we hebben gelukkig een
assessor aan boord, de Don Juan van de Toe
ristenklasse. Die zou misschien in dit probleem
beiden partijen recht kunnen doen weder
varen".
De omstanders, die belangstellend naar het
gesprek hebben geluisterd, vinden dit even
eens een geschikte oplossing. Plechtig dragen
zij den uitverkoren rechter, ondanks diens
hardnekkige protesten, met dekstoel en al naar
de plaats, waar het drietal zich met het on
derwijzeresje ophoudt. Een zwart Alpine
mutsje van een der passagiers wordt hem,
ter vervanging van de baret, op het hoofd ge
drukt en een zwarte reisdeken doet dienst
als toga.
De jurist trekt zijn jong, glad geschoren ge
zicht in een ernstige plooi en dan kan de
zitting geopend worden.
„Wat is het onderwerp van het geschil?"
vraagt hij ernstig.
„Onkruid" legt zwijgend drie sigaretten op
de leuning van den rechterlijken dekstoel.
De assessor stelt zich nauwkeurig op de hoogte
ran 't merk en neemt er dan een af en steekt
die op.
„Waar geprosedeerd wordt ontstaan kosten"
■'erontschuldigt hij zich tegenover het ver
raste auditorium. „Wie is de aanklager?"
„Ik vertegenwoordig hier Mohammed Ben
Ali uit Korogwe bij Tanga, aan boord van de
.tTkami" als Jumbo bekend!" neemt de on
derwijzeres, die op het voeteneind van Snavel's
lekstoel heeft plaats genomen, het woord.
„Een vrouwelijke verdediger dus. Ook al
Topd Steekt u maar van wal!"
Zij deelt mee, wat zij van de zaak af weet,
Dan vvil Volkers zijn pleidooi met de woor
den: „Edelachtbare Heer, president en rech
ter" beginnen als plotseling Nini Collijn ten
tooneele verschijnt.
Zij doet, alsof zij in de Toeristenklasse thuis
hoort, geeft Diesel, Snavel en Voïkers de
hand en neemt zonder op een uitnoodiging te
wachten, plaats op het voeteneind van Die
sel's ligstoel.
„Het schijnt mij hier heel wat gezelliger
dan bij ons in de eerste klas", zegt zij,
een blik om zich heen werpend.
Nini is een verschijning, die overal en bij
iedereen opvalt en daardoor komt het ook,
dat rechter, verdedigers, partijen en publieke
tribune een oogenblik de kluts kwijt zijn. Allen
hebben slechts oog voor de elegante jonge
dame, die er zoo allerliefst uitziet en de ge-
heele Toeristenklasse benijdt op dit oogenblik
de drie studenten, die haar zoo goed schijnen
te kennen.
De belangstelling van de verzamelde passa
giers gaat echter niet alleen uit naar de jonge
dame, maar ook naar den fraaien steen, dien
zij in een ring aan haar vinger draagt. Het is
een kristalheldere diamant van zeldzame
grootte, welke de zonnestralen in alle kleuren
van den regenboog weerkaatst.
Niet iedereeen blijkt in staat zijn afgunst
voor zich te houden. „Hij zal wel van echt
geslepen glas zijn", zegt een gezette slagers
vrouw, met een blik vol jaloezie op het kost
bare kleinood.
„Ik zal in m'n leven geen giraf meer van
gen, als die steen niet echt is en niet minstens
vijf honderd pond kost", protesteert de dieren
handelaar. „En ik kan het weten ik heb
lang genoeg onder diamantzoekers geleefd, ik
heb zelf ook eens een keer zoo'n steen gevon
den, maar een paar dagen later heb ik hem
in de woestijn geruild voor een flesch water".
De assessor meent, dat de stoornis thans
lang genoeg geduurd heeft en komt weer in
zijn rol. „Stilte daar!" roept hij, „anders laat
ik de tribune ontruimen!"
En als allen eerbiedig zwijgen, voegt hij
er, de tweede sigaret opstekend, aan toe: „U
kunt voortgaan, verdachte!"
„Edelachtbare Heer President en Rechter!"
begint Lou Volkers opnieuw.
„Ik zou een beroep willen doen op dat goede
deel van uw rechterlijke borst, dat de leek het
hart pleegt te noemen. Alleen van dat stand
punt uit is onze handelswijze verklaarbaar.
Een dame van buitengewone schoonheid had
onze drie harten in vuur en vlam gezet
Onwillekeurig richten zich aller oogen op
Nini Collijn. Onkruid knijpt Volkers in zijn
arm en de rechter zegt verbaasd: „Drie tege
lijk? Dat vind ik vrij veel!"
„Voor elk van ons ongetwijfeld maar voor
de dame in kwestie is het niet de moeite
waard; die vliegen de harten van alle kanten
toe!"
Nu kijken allen natuurlijk weer naar Nini
Collijn, die over het heele gezicht bloost. De
rechter, die graag zelf voor Nini het middel
punt zou vormen, roept het publiek tot de
orde. En dan vertelt Volkers verder van het
zwartje, dat als. postillon d'amour in dienst
werd genomen en de drie, als belooning in uit
zicht gestelde sigaretten verspeelde, omdat hij
den brief, inplaats van aan de knapste, aan
de zacht uitgedrukt minst opvallende
dame overhandigde, alleen doordat hij rechts
en links verwisselde en ook zij een wit toilet
droeg.
Wederom concentreerde zich de aandacht
der aanwezigen op Nini Collijn en ditmaal
in het bijzonder op haar wit japonnetje.
„Dan hebben jullie een vreeselijke verwar
ring gesticht", zegt zij lachend, maar de open
lijke belangstelling van al die vreemde men-
schen maakt haar toch wat verlegen. Haastig
neemt zij afscheid, als zij op het bovendek
den eleganten jongeman ontwaart, die met
een verveeld gezicht neerziet op hetgeen zich
daar onder hem afspeelt,
Diesel heeft nu „dien blagueur", zooals hij
hem verachtelijk bij zichzelf noemt eveneens
ontdekt. Het is dezelfde, die met Nini Collijn
aan boord kwam en met wien hij die' pijnlijke
ontmoeting voor de deur van haar hut had.
Zijn woede ontlaadt zich over Volkers: „O,
kameel, die je bent! Hoe haal je het in
's hemelsnaam in je hoofd om dat alles in
tegenwoordigheid van die vreemde menschen
en van haar zelf te vertellen?"
Maar de korte bewaart zijn kalmte. „M'n
lieve man wat wil je nu eigenlijk?Nn
weet zij het tenminste en behoeven wij haar
geen brief meer te schrijven!"
De assessor heeft intusschen de laatste der
drie sigaretten opgestoken en verklaart zich
onbevoegd in deze recht te doen. Dit is een
zaak voor den hoogen raad van arbeid!
De jonge onderwijzeres, die naar den naam
Hilde Boersma luistert, verklaart echter met
dezen gang van zaken niet accoord te kunnen
gaan. Volgens haar meening dient den kleur
ling de betrouwbaarheid van den Europeaan
als iets onaantastbaars te worden bijgebracht.
Snavel is het volkomen met haar eens. Zij is
weliswaar tegen sigaretten, maar zij weet iets
anders, dat Jumbo zeker nog meer genoegen
zal doen. En zoo adviseert zij het drietal hem
als schadevergoeding een notitieboekje te
schenken, zooals men dat aan boord kan
krijgen.
De „Ukami" is intusschen te Southampton
aangekomen. Men zal hier slechts een uur
blijven en de passagiers mogen daarom niet
aan wal. Zij leunen bijna allen over de ver
schansing, kijken naar den politie-agent, die
ernstig zijn best doet het drukke verkeer
op de kade te regelen, verdringen zich om
een krantenverkooper, die met een wagon
lading nieuwsbladen en tijdschriften uit alle
landen van de wereld aan boord is gekomen,
lachen, als bij het innemen van proviand de
inhoud van een gebarsten haringvat zich over
het dek verspreidt en kijken belangstellend
uit naar de aankomst van nieuwe passagiers,
.(Wordt vervolgdj.
Laval arriveert te Genève ter bijwoning van de VoHoenbondzd#«g top
behandeling van het Italiaanseh—Abessynisch conflict
Het congres vaart. De deelnemers aan het Internationaal Botanisch Congres
dat te Amsterdam gehouden wordt, werd Donderdag door het gemeente
bestuur een boottocht aangeboden
Tede Hawariate, de Abessymscha
vertegenwoordiger ter Volkenbomk
zitting, verlaat zijn hotel te Genève
Te Beverwijk werden Donderdag de groote handicap draverijen om
den grooten prijs van Kennemerland gehouden, welke de onverdeelde
belangstelling van oud en jong hadden
