De brand van de „Ausonia
EINDELIJK THUIS.
De weigering van den Italiaanschen gezant,
graaf Vinei, om Addis Abeba te verlaten.
Urenlang wachtten personeel der legatie en
journalisten buiten het gezantschapsgebouw en
aan het station op het vertrek van den gezant.
De brand van het Italiaansche mailschip «Ausonia in de haven van Alexandrië.
Engelsche oorlogsschepen, welke zich in de nabijheid bevonden, snelden ter
hulp, zoodat de opvarenden gered konden worden
De negende partij om het
wereldschaakkampioenschap
tusschen dr. Euwe en dr. Alje-
chin is Dinsdagavond in het
meisjeslyceum te Amsterdam
gespeeld
De bemalingsinrichting van de Peizer- en Eelder-
maden is Dinsdag officieel door den commissaris
der Koningin in de provincie Drente, baron De
Vos van Steenwijk, geopend, De commissaris
Stelt het gemaal in .werking
Het zelfportret van den schilder Dickj
Ket op de najaarstentoonstelling van
Arti et Amicitiae te Amsterdam, dat)
bekroond werd met de gouden medaille
van H. M. de Koningin
Chaja Goldstein, de danseres, die een
tournée door ons land maakt, in een
yan haar creaties
„Hooge" belangstelling voor de negende partij tusschen de schaak
meesters dr. Euwe en dr. Aljechin, welke Dinsdagavond in het
meisjeslyceum te Amsterdam werd gespeeld
Op het Domplein te St. Pölten is in tegenwoordigheid van de leden der
Oostënrijksche regeering het monument voor wijlen dr. Dollfuss onthuld.
Een overzicht van de plechtigheid
FEUILLETON
Roman, door JOE LEDEEER.
Vertaling van ELSA. KAISER.
16)
Zij kwamen in de gele zaal. Op een kleine
estrade zat de muziekkapel.
„Kijk naar links, want rechts zit Louise met
haar kliek. Ik wil niet dat je hen moet
groeten!"
Jeannine keek gehoorzaam naar links.
„Waarom niet Andy, wat heb je tegen dit
goede, oude Louise?"
„Niets", mompelde hij zenuwachtig. „Asje
blieft Jeannine wees niet kinderachtig".
Jeannine zweeg verwonderd. Maar Louise
was te onbelangrijk dan dat het de moeite
loonde er over na te denken waarom zij bij
Andy in ongenade was gevallen.
Zij gingen naar hun tafeltje. Een jonge
bleeke kellner zette de stoelen recht en ver
dween.
„Jeannine.lieveik.
„Het is alles goed, Andy". Zij knikte hem
toe. „Maar nu is de kellner weggeloopen en
ik heb een razenden honger!"
„Arme Jeannine, voedingskwesties zijn ver-
schrikklijk".
„Ja, antwoordde zij waardig. „Maar ik
neem ze dapper aan. Niét waar, ik ben dap
per?"
Hij kee,k haar peinzend aan. Plotseling
Vroeg hij: „Waarom draag je je paaiden niet
meer?"
„Ook dat hangt met die genoemde dapper
heid samen", legde zij luchtig uit. „Sedert een
half jaar draagt mademoiselle Fernande van
Folies Bergère ze".
Do kellner kwam, nam zijn bestelling op en
verdween.
„Ik begrijp je niet", zeide Andy verwijtend
„Waarom heb je mij niet geschreven dat je
in moeilijkheden was? Ik heb allang gedacht
dat fotografeeren niets oplevert".
Koe' vertrouwd was zijn stem, vertrouwd,
zacht en vol bezorgdheid.
„Niet alleen dat. je dezen vreeselijken onzin
doet om je paarlen te ver-koopen maar je
verzwijgt het nog bovendien. Het is niet mooi
dat je zulke geheimen voor mij hebt".
„You ware meant for mespeelde de
kapel.
„You were meant for mespeelde de
verstolen naar de tafel waar Jeannine zat. Ook
Louise keek. „Als hij een gentleman is zegt
hij het haar pas na het diner. Ik vind het
een schande om een vrouw den eetlust te be
derven".
Jeannine luisterde. Muziek, stemmenge-
ï-Uisch, gedempt licht. Zij zat naast Andy en
hij was vol bezorgdheid en alles was goed.
Was men eens door sneeuw en storm ge
reisd, verstard van angst? Had men eens in
een ijskoude hotelkamer gelegen, met niets
anders voor oogen dan de zwartheid van den
winternacht en de verschrikkelijke zekerheid
van eenmaal te moeten sterven?
Nu was het leven niet zwaarder dan deze
lichte vioolmuziek en geurde als de goud
kleurige Bordeaux die de kellner in haar glas
schonk.
You were meant for me....
,Ik denk steeds dat je nog een paar ge-
ïeimen in voorraad hebt", zeide Andy met
8en moe verward lachje.
„Neen, lieveling, ik geloof het niet. Nu ben
'e teleurgesteld, nietwaar?"
Andy speelde met zijn wijnglas. Hij keek
/aak diep in gedachten verzonken naar het
nidden van de zaal waar 'een paar jongelui
lansten.
„En Corodi?"
Hij wendde snel het hoofd naar haai" toe,
maar op haar gezicht was niets anders dan
een openhartige verwondering te lezen.
Corodi is geen geheim. Harald en ik heb
ben hem op reis leeren kennen. Een oogenblik
verbeeldde hij zich dat hij op mij verliefd
was. Maar ik geloof dat hij het weer heeft
vergeten. Hoe weet je het?"
„Men heeft mij verteld' dat je vanmiddag
met Corodi door de Tiergarten gereden hebt.
Iedereen ként zijn wagen...."
„En?" vroeg Jeannine zonder te begrij
pen.
Hij zei langzaam, „Je moet voorzichtig
zijn"'.
Jeannine lachte en zweeg. Zij wist -werke
lijk niet- wat zij antwoorden zou. Was hij
jaloersch? O, misschien was hij werkelijk
jaloersch?
„Ik bedoelmen zegt dat Corodi altijd
avonturen heeft. De afgod van alle bakvis-
schen en
„Wil je mij voor hem redden', Andy?"
Hij lachte even, dan werd hij weer' ern
stig.
,flk wil niet dat men over je praat".
Er was een oogenblik stilte.
„Andy", zeide Jeannine na een poosje. „Ik
geloof niet dat het je ook maar iets kan
schelen wat anderen van mij zeggen".
Zij was zoo blij. Deze uitvlucht over klets
praatjes was te doorzichtig. Zij moest zich be
dwingen om hem niet uit te lachen. Waarom
maakt hij het zich zoo moeilijk? Eindelijk!"
dacht zij. „Eindelijk!
Andy dronk haastig z-ijn glas leeg.
„Ik kan het geen pleziertje vinden als men
jver een vrouw spreekt die mij zoo na staat
als jij".
„Werkelijk?" vroeg Jeannine lachend.
Zijn gelaat verduisterde.
,Je maakt er je vroolijk over. Ik zou mij nooit
net je privé aangelegenheden hebben be-
ooeid, als niet
Hij weifelde.
„Kun je je niet indenken, begon hij nog
eens. „Het is voor mij als of je mijn zuster
bent. En.
Zij lachte nog steeds, maar haar lippen
beefden.
Hij sprak verder en het klonk alsof hij iets
van ibuitengeleerdis zeide. Een:oogenblik gingen
de woorden haar ooren voorbij-zonder dat zij
den zin kon begrijpen.
en wij dragen denzelfden naam", ein
digde Andy ergens een zin.
„Vindt, jij dat het een naam is die nog door
iets geschaad kan worden?", vroeg Jeannine
apatisch.
„Wat beteekende dit alles..Wat bedoelde hij
met dit belachelijk gepraat? Als hij nu einde
lijk eens spreken wilde
„Vroeger heb ik mij aan alles wat con-
ventië hette niets laten gelegen liggen Jean
nine. Maar nu...."
Hij brak af en keek tobbend voor zich
uit.
Wildé hij dat zij vragen deed? Neen, hij
scheen heelemaal vergeten te zijn dat hij
niet alleen aan tafel zat. Hij zat daar en
dacht over al die dwaze dingen na die hij
zichzelf, de hemel weet waarom, ingepraat
had.
Hoe grijs waren zijn slapen. Zoo afgemat
en vervallen zag hij er uit, precies als iemand
die op de vlucht is en nog niet weet wat er
van hem zal worden.
Eensklaps hief Andy het hoofd op.
Jeannine bewoog zich niet. Zij hoorde nog
dat ergens ver weg muziek klonk. Toen kwam
een zwarte stilte.
Andy zeide:
„Ik houd van een jong meisjewij zul
len over twee weken trouwen".
Zij is een wees", voegde hij er langzaam aan
toe. „Zij woont bij een ouden oom een kind
dat nog niéts van de wereld weet. Ik wil haar
voor alles wat haar kwétsen kan, bewaren
„Ja", zeide Jeannine en staarde hem aan,
I-Iaar slapen deden haar pijn en in haar hoofd
draaide een gonzend wiel. Waarom vernederde
hij haar zoo, waarom vernederde hij zich
zelf? Was het niet genoeg dat hij haar ver
liet?,
„Ik ken haar een half jaar, Jéamiine. In
het eerst heb ik haar nauwelijks opgewerkt.
een nietig, roodblond schepseltje, Ulla Heydt,
zfj sprak niet veel, is het niet merkwaar
dig, dat ik haar wekenlang gezien heb zonder
haar eigenlijk op te merken? En danop
£en goeden dag ben ik begonnen haar met
al de tegenwoordige meisjes te vergelij
ken
Jeannine had een vermoeid lachje. „En toen
heb je ontdekt dat zij heel anders is dan alle
andere meisjes, niet waar?"
„Ja", zeide hij kort.
„Maar wat heb ik daar allemaal mee. te
maken, Andy, met
„Je bent dikwijls zoo ondoordacht", zei hij
zacht. „Hai'ald gaat met je naar Italië, je
vertoont je met Corodi er zijn veel menschen
die dit verkeerd uitleggen. Men zal er mét
Ulla over praten.
Hij nam haar hand.
„Jeannine zij is immers nog een kind, leeft
nog in een droomwereld".
Jeannine luisterde naar zijn klanklooze, ge
jaagde stem. Dit kind dat het had klaarge
speeld een man zóó te veranderen moest wel
erg wakkere en nuchtere droomen hebben.
Aan een tafel sprong een champagenekurk
omhoog. Op den dansvloer bewogen de paren,
ernstig en verveeld deden zij hun taak af.
„Misschien had ik het je allang moeten-
sclmijven of
Hij zweeg vei-ward.
Zij zei moeilijk: „Het is immers goed Andy,.
kwel je niet zoo".
De jonge kellner kwam en rolde een dién
tafeltje bij. Stil en deftig bégon hij te ser
veeren.
(Wordt vervolgd).
