EINDELIJK THUIS.
jubileum der Zeevaartschool te Amsterdam
Het 150-jarig
FEUILLETON
Roman, door JOE LEDERER.
Vertaling van ELSA KAISER.
13)
„Corodi, lieve. Ik wil niets weten. Dat alles
gaat mij toch niet aan".
Maar Mathieu liet zich niet het zwijgen
opleggen. Hij stamelde nogeens een veront
schuldiging' en was oprecht wanhopig.
„Zij heeft mij eenvoudig overvallen. Heeft
in de krant gelezen dat ik vanavond weer
speel en is hier gekomen. Ik dacht dat zij mij
pas morgen zou opzoeken en daarom vond ik
het prettig dit meisje nogeens duidelijk te
zeggen, dat.ik weet niet wat ik met haar
moet beginnen is van staal. Zie je Jearinine
zij heeft mij een jaar lang dwaze brieven ge
schreven en in dezen herfstiederen dag
heeft zij voor het huis heen en weer geloopen
zelfs in den regen en eens, toen was het al
koud, toen heb ik haar. binnen laten roe
pen
„Groene thee is een heerlijke drank".
Jeannine bracht haastig haar kopje naar
haar mond.
„U moet mij het adres geven waar u ze
koopt".
„Graag", zei Corodi. „Ik zal het opschrij
ven. Ik liet dus dat meisje binnen roepen, ik
had medelijden met haar, zij was kletsnat
geregendJeannine het is alles zooais ik het
je vertel, zij zat bij mij en ik wist nieteens
waarover ik met haar moest praten. Zij zag
eruit alsof zij geschrokken was van haar
eigen moed. En ik dacht: het is een arm
schepsel, men moet haar-een beetje warmte
Eeven.,,." - --•
Tommy had het zich in een zachten stoel
gemakkelijk gemaakt en sliep. Het kleine
houtvuur flakkerde. Op den steenen rand
lagen krantenknipsels en cahiers met rollen
in bonten mengeling door elkaar, daartus-
schen stond een oude tinnen kroes, een
kalender, een Fayence doos en een doos luci
fers. Een stoflaag lag over alles verspreid..
Jeannine dacht: Nooit heb ik geloofd dat
Andy een ander zou kunnen liefhebben.
Wat zal er nu van mij worden. Wat zal....
„Jeannine, waarom luister je niet?"
Zij hief het hoofd op en lachte zwak.
Hij zeide boos: „De schijn is tegen mij.
Maar u moet mij gelooven dat meisje is mij
zoo onverschillig als wat. Ik heb geen andere
schuld dan dat ik te vriendelijk voor haar
was".
Hij zeide bijna de waarheid hoewel dat
meisje -hem een paar dagen lang niet heele-
maal onverschillig was. Het had hem gestreeld
dat dit bleeke meisje in zijn armen was ge
vallen. En hij was werkelijk vriendelijk tegen
haar geweest. Maar het jonge meisje had heel
snel de verwonderlijke gave getoond om zich
met ijzeren energie aan hem vast te klampen.
Toen Mathieu haar op een dag 'n brief zond
waarin hij haar voor de belangstelling dankte,
nam zij de kennisgeving niet aan.
„Ik had een verkeerde meening' van haar",
zei Mathieu nederig. „Zij leek, voor mij, op
glas, voorzichtig te behandelen, gemakkelijk
te breken".
„Maar zij is als een kabeltros", voegde hij
er na eenige oogerablikken aan toe.
Jeannine keek opmerkzaam in het vuur
waar een houtblok in gloeiende stukken
viel.
Jeannine zuchtte en sloot de oógen., Maar
zelfs met gesloten- oogen zag zij Andy voor
zich.
Jeannine geloof je in ernst dat Ulla iets
•oor mij heeft beteekend?"
„Wie?"
„Nu", zeide Mathieu en gooide een nieuw
kputfelok 5© het yuur. ^Ulla, het meisje waar
over wij den geheelen tijd spreken. Dat u
helaas hier hebt gezien".
„Ach, ja, zijmompelde Jeannine. Zij
keerde zich weer om en keek in het vuur.
Alle meisjes schenen plotseling Ulla te
heeben.
Spitse,1 helle vlammetjes sprongen uit het
vuur. „Ulladacht Jeannine.
Zij rilde. Deze naam was als een spooksel
een zwarte vleermuis, die haar cedert gisteren
Corodi stond op en begon in de kamer heen
en weer te loopen. Zóó kon 't niet door gaan,
neen, zoo kón het niet doorgaan.
Hij bleef dikwijls staan en wierp een blik
naar Jeannine. Zij verroerde zich niet. Zij zat
voorovergebogen, de kin nadenkend in de han
den geleund. Haar gezicht, de lange in zacht-
kleurige zijden kousen gestoken beenen,
waren rozig door het vuur bestraald.
Mathieu kwam langzama naderbij. Hij keek
naar haar mond, haar oogen.
Gezicht vol geheim. Zeven dagen geleden
kende hij haar nog niet. En nu was hij voor
bestemd om van haar te houden.
„Jeannine", begon hij onbeholpen. Hij
wilde haar een vraag doen. sedert dien mor
gen toen hij met Ha-rald den D-trein Rome-
Berlij-n nagejaagd had, had hij het besluit
genomen haar deze eene gewichtige vraag te
doen.
Maar een stem, vreemd en toch die van
Jeannine zeide plotseling:
„Mathieu, ik zou graag iets willen weten,
het is dwaas, maar ikhoe heet dat meisje
van haar achternaam?"
Mathieu zweeg, hij glimlachte tegen haar
verlegen en gestreeld tegelijk.
In de kamer er naast telde een klok half
luid het zesde uur af.
Als Jeannine later probeerde om zich dezen
avond te herinneren, scheen alles wat toen
gebeurd was, in een dichten nevel gehuld. Al
leen dook nu en dan een enkel beeld op,
scliadu-wachtig als een verbleekte sfflfna^
Zij wist niet meer hoe zij van Corodi af
scheid had genomen, zij wist ook niet hoe
zij in het hotel was teruggekomen, misschien
had zij eerst door de straten gerend en had
dan ergens een auto genomèn, tenminste zij
meende zich een schokkende taxi te her
inneren. waarin de geur van ouden sigaret
tenrook had gehangen.
Een uur later had zij voor den theater-
ingang gestaan, de wind blies door haar zil-
verbrocaten avondmantel maar eerst had
den zich nog een paar merkwaardige dingen
voorgedaan.
Het was gebeurd dat Andy haar in de hotel
hall opwachtte en haar met gedwongen
vroolijkherd tegemoet trad.
„Ik wilde maar even zien hoe je het maak
te. Misschien kunnen wij een beetje uit
gaan?"
Zij staarde hem aan en brachtg een woord
uit.
,3en je niet goed?", vroeg Andy.
Zij nam haar hoed af en schudde de sneeuw
uit beur haar. Zij voelde dat men naar haar
keek, maar het was haar onverschillig wat de
menschen van haar dachten.
„Neen, zeide zij. „Ik ben heel wel, het gaat
mij goed, ik heb een wonderlijken dag be
leefd".
Haar oogen hingen strak aaan zijn ge
zicht.
„Een wonderlijke dag", herhaalde zij.
Zij had het onweerstaanbare verlangen hem
in het gezicht uit te lachen, zij liet haar nat
ten hoed op haar vingertoppen dansen en
brak plotseling in een luid gelach uit.
Andy keek haar bevreemd aan.
Zij had tranen in de oogen.
Zij hield zich aan Tommy's halsband vast,
dat was een kleine steun. Haar vingers sloten
zich vast om den lederen riem.
„Ik wil alleen zijn Andy, ik
Hij ging niet weg, integendeel hij bleef
naast haar staan.
Misschien dacht hg dat zg. -ója.
geluk leed en wilde haar troosten. Misschien
hield hij haar voor zwak en hulpeloos, terwijl
zij voor niets anders bang was dan voor haar
eigen macht en dat zijn lot in haar handen
was gegeven. Nu kon zij hem losrukken van
zijn kleine heilige, die stilletjes op avontuur
uitging. Nu had het toeval haar den weg aan
gewezen waarlangs zij hem kon terughalen,
hem, de makker, die voor haar bestemd ge
weest was, haar eerste en eenige liefde.
Zij hoorde dat Andy iets tot haar zeide,
maar zij verstond de woorden niet. Zij zag
zijn gezicht, ver weg, als achter een sluier.
En er was een gevaarlijke, bittere lust in haar
die haar met de gedachte, hem alles te zeggen,
liet spelen. Maa-r zij wilde zwijgen, zij wilde
sterker zijn dan haar hongerig gewetenloos
hart. Maar daarom moest zij hem wegsturen
tot eiken prijs, gauw, voordat zij hem alles
vertelde. Zij zocht naar een leugen.
„Ik moet mij verkleeden, Andy, het is laat,
ik moet mij haasten
„Ga, je naar de comedie?", vroeg hij.
„Ja, natuurlijk, naar de comedie".
„Om Mathieu. Corodi in „Caro Asz" te zien?
Het is van daag de honderdtwingtiste voor
stelling".
„Ja", stotterde zij.
Andy keek opgewonden langs haar heen.
„Ik zal hier op je wachten en je erheen
brengen. Ik moet tochlangs het Stads
theater".
Nu was zij in haar. eigen netten gevangen.
Zij ging naar boven, waar was de schakelaar,
zij struikelde over een stoel.
De kroon vlamde aan. Tommy liep geeuwend,
naar zijn hoek. Zij had moeten zeggen dat
zij naar Ha-rald ging, dat zou het eenvoudig
ste geweest zijn.
Als ik vandaag niet naar Mathieu was ge
gaan, als ik alles niet gehoord had....
Het was hard, zooveel te weten!
(Wordt vervolgd).
De officieele herdenking van het 150-jarig bestaan der Kweekschool voor de Zeevaart werd Donderdagmiddag o.m. bijgewoond
door den minister-president dr. H. Colijn, minister prof. dr. Siotemaker de Bruïne, den commissaris der Koningin in Noord Hol
land, jhr. mr. dr. A. Röell en den burgemeester van Amsterdam, dr. W. de Vlugt
Op de terreinen van het hoögovenbedrijf te IJmuiden werd
Donderdag de enorme berg slakken met dynamiet opge
blazen. De deskundigen hadden op veiligen afstand in een
versterkte schuilplaats post gevat
ln bewondering voor het van kleine chrysanten vervaar
digde stuk .Elsje Fulton" op de tentoonstelling, welke de
gelijknamige Chrysanthemumclub in het IJpaviljoen te
Amsterdam heeft georganiseerd
Een vreemde figuur vertoonde zich Donderdag in de straten der hoofdstad.
De Katwijksche omroeper Piet Hoek, deed de Amsterdamsche burgerij konde,
dat er in het Oude Mannen en Vrouwenhuis van 29 31 October a.s. een
bazar gehouden zal worden
Te Scheveningen heerscht thans groote drukte in verband met het invaten en verzenden
van haring naar Polen. Duizenden tonnen zeebanket liggen voor transport gereed
De oud-president
van Spanje, Aza-
na, tijdens zijn
rede bij de jongste
meeting der repu
blikeinen teMadrid
De heer en mevrouw dr. Ph. C. Visser-
Hooft (derde en vierde van links) op
terugreis van hun vierdè Karakorum-
expeditie bij aankomst te Genua aan
boord van het m.s. .Victoria"
