Bloemenpracht te 's Gravezande.
GELD EN LIEFDE
FEUILLETON
De heer B. C. Akkerman, gezagvoer
der van de .Van der Wijck", het
K.P.M.-vaartuig, dat op reis van Soera-
baia naar Semarang kapseisde en ver
ging
De 29-jarige marconist M. J. Uyter-
merk van het K.P.M.-vaartuig .Van der
Wijck", die bij de scheepsramp op de
reis van Soerabaia naar Semarang om
het leven kwam, na tot op het laatste
oogenblik op zijn post te zijn gebleven
Na haar fraaie prestatie in de zweminrichting van de A.M.V.J. te
Amsterdam, waar Nida Senff Dinsdagavond het ten name van de
Amerikaansche Miss Bridges staande wereldrecord 150 yards rugslag
met 5.4 sec. verbeterde, wordt zij door haar moeder (links) en
mevr. Triebeis Coen gelukgewenscht
Het medisch onderzoek der deelnemende paarden voor het begin van den
vierdaagschen afstandsrit der Koninklijke Militaire Sportvereeniging, die Dins
dag te Amersfoort aangevangen is De dokter onderzoekt den hartklop van
een der viervoeters
6)
Roman van HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden.)
Maud, negentien lenttes, donkerblond haar
een aardig wipneusje en ontroerend onschul
dige oogen, was werkelijk allerliefst en Fred
maakte haar galant en ijverig het hof. Hij
vertelde van Amerika, liet zich door haar
allerhande dingen vertellen en vond Maud's
naïeve manier van babbelen alleraardigst.
In den loop van het gesprek vroeg hij haar,
hoe de man er uit moest zien, dien zij zou
•willen trouwen.
Maud bloosde, sloeg de onschuldige oogen
neer en antwoordde zachtjes:
„In de eerste plaats moet hij puissant rijk
zijn. Al het overige komt dan wel in orde".
Het was Fred, alsof iemand hem een
emmer koud water over zijn rug goot.
„Maar lieve Miss Holborn rijkdom alleen
maakt toch niet gelukkig".
„Neen, men moet dien ook werkelijk be
zitten", antwoordde Maud met een dweepe-
rigen oogopslag. „Ziet u, als ik trouw, moet
mijn man dadelijk een groot deel van zijn
vermogen op mijn naam zetten. Ik zou niet
graag willen, dat het mij verging als m'n
nichtje Bessy. Die is verliefd geworden op
een zeer gefortuneerd man en toen ze twee
jaar getrouwd waren, verloor hij zijn heele
vermogen door mislukte speculaties. Enfin
ze heeft nog geluk bij een ongeluk gehad en
leerde een anderen rijken man uit Sydney
kennen, liet zich daarop zoo vlug mogelijk
weer scheiden en trouwde toen opnieuw. Maar
niet iedereen Is zoo gelukkig dadelijk weer
een passende partij te vinden".
Fred verslikte zich in een sneedje toast met
caviaar en richtte zich toen tot de beide
zusters Rose en Blanche. De eene was acht
tien, de andere twintig, beiden zeer knap en
haar wederkeerige zusterlijke hartelijkheid
deed aangenaam aan. Gewoonlijk zaten ze
dicht naast elkaar, gelijk een paar musschen
op een boomtak.
De vrouw des huizes had de beide arme,
knappe meisjes een wenk gegeven, om tegen
over de schitterende partij, Fred Holme, zoo
flink mogelijk uit te pakken en een kwar
tiertje later wist Fatty reeds, dat de zusjes
Chopin speelden, dat zij een waren hartstocht
hadden voor Longfellow, dat Shaw hun te
wereldsch was en dat zij bloemen konden
schilderen.
Hij sprak heel even over trouwen, waarop
Blanche, de oudste, goedig glimlachend zeide,
dat zij daartoe slechts moeilijk zou kunnen
besluiten, wijl ze niet van haar lief zusje
zou kunnen scheiden.
Rose, de jongste, knikte toestemmend. Ook
haar kwelde het vooruitzicht, eens ver van
haar zuster te moeten leven.
Fred trachtte haar dat uit het hoofd te
praten. Het was immers de bestemming van
de vrouw den man, dien zij lief had te volgen
en als de een nu bijv. in het gezegende
Amerika in het huwelijk trad, zou de andere
dat immers eveneens kunnen doen?
Waarop de meisjes tranen in de oogen
kregen en zich nog inniger tegen elkaar aan
drukten. Fred mopperde binnensmonds. Dat
één-vrouwenstelsel of monogamie was toch
eigenlijk een malle uitvinding, 't Zou lang
niet kwaad zijn die beide meisjes tegelijk te
trouwen. Hij zag zichzelf al als een pacha
met een fez op het hoofd links en rechts
naast hem één van de beide zusjes, terwij
hij met gekruiste beenen en een lange
pijp erbii zat. Maar dat beeld vervaagde
spoedig, want hij herinnerde zich nog juist
bijtijds, dat hij zelf heel ems al niet In aan
merking kwam. aangezien hij een vrouw voor
Henry Garrick moest zoeken.
Later begaven de heeren zich in de rook-
salon om te rooken en zich aan een honderd
jaar oude Schotsche Whiskey te goed te doen,
bij Mr. Lawrence, een der heftigste voorvech
ters van onthouding, verklaarde, dat whisky
niet als genotmiddel, maar als een medicijn
moest worden beschouwd. Daarna werden de
nieuwste moppen getapt, die zoo flauw en
oud waren, dat Fred er de voorkeur aan gaf
zich onopgemerkt te verwijderen en de beide
zusjes weer op te zoeken.
Achter een grodijn van gele zijde, dat een
der kleine salons afsloot, hoorde hij stemmen
Het onderhoud was een beetje heftig en on
willekeurig luisterde Fred, want er was hem
veel aan gelegen een kijk te krijgen op het
innerlijke gevoelsleven der beide zusjes.
Rose siste als een slang:
,,'t Is erger dan gemeen, zooals je met dien
dikken .Amerikaan koketteerde, 't Scheelde
niet veel of je was hem om den hals ge
vallen!"
„Brutaal nest, jij wilt hem alleen maar voor
m'n neus wegkapen! Maar ik ben de oudste
ik kom het eerst aan de beurt!"
„Domme eend!"
„Daar!"
Een lichte kreet, een klap en weer een
kreet.
Fred hief het gordijn even op en zag,
dat de beide lieftallige zusjes elkaar in de
haren waren gevlogen. Waarna hij de vlucht
nam, na van Mr. en Mrs. Lawrence afscheid
te hebben genomen.
Buiten zuchtte hij:
Poe! Arme Henry! Dat zouden de beste
vrouwen voor je geweest zijn? Ik zie nu, dat
er in den hooiberg meer slangen dan naal
den zijn'
Fred besloot dezen dag met een bezoek
aan een groot café met muziek.
Daar gaf een geboren Londenaar, met wien
hij toevallig kennis maakte en wien hij zijn
nood klaagde, hem den raad eens naar Rich
mond aan de Theems te gaan, waar heel
Londen Zondags acte de présence gaf Niet
de aristocratie, maar de middenstand en de
kleine luijden".
Nu, Henry had hem toch uitdrukkelijk ge
zegd, dat het mooiste en beste meisje van
de wereld zoo arm als een kerkmuis mocht
zijn. Daarom: op naar Richmond!
De wonderlijke Iersche.
Het was een heerlijke lente-Zondag, zóó
zacht en stralend als schijnbaar alleen in
Engeland mogelijk is en Fred Holme stond
zielsvergenoegd eerst om twee uur des mid
dags op.
Een fraaie auto wachtte reeds en kort
daarop snelde zij met Holme, temidden van
vele honderden andere automobielen, over den
straatweg naar Richmond on Thames.
Daar heersche een geweldige drukte en
krioelden de menschen dooreen zooals Holme
nog nooit had gezien. Honderdduizend, een
millioen, neen, bier waren minstens twee
millioen menschen, langs de oevers, in de
botoenhuizen, de restaurante, maar toch voor
namelijk in het heerlijke park dat zich langs
de Theems uitstrekt, neergestreken. En op de
rivier, die vandaag een veel blauwere tint.
had dan de Donau op zijn mooiste walsdagen,
bewogen zich vele duizenden zeil- en motor
booten en stoombootjes, maar ook ontelbare
cano's, wherries sloepen en andere roeivaar
tuigen, met in sneeuwwitte jurkjes gedoste
meisjes.
Fatty slenterde door het park. constateerde
dat de kinderen hier even lief waren als die
in New York en ook onder de volwassenen
de knappe meisjes een groote plaats in
namen.
Ja, ja, in dezen hooiberg zaten naalden
in overvloed' het kwam er alleen maar op aan
de juiste te vinden
Fatty loosde een diepen zucht.
Henry, Henry je verlangt toch eigenlijk
bet onmogelijke van mij. In ons veel geprezen
Amerika heb ik werkelijk al heel wal onaan
gename zaakjes voor je moeten opknappen
maar een zoo moeilijke opdracht als deze,
heb ije nog nooit op m'n zwakke schouders
gelegd. Ik geloof, dat hier toch minstens tien
duizend aardige meisjes dooreen krioelen.
En nu zal ik met m'n tweehonderd pond
lichaamsgewicht de beste, knapste en braaf
ste daaruit voor jou opdiepen? En dan boven
dien nog wel een, die nog geen „sweetheart"
heeft en bereid is aan jou haar hartje te
geven. Aan jou en niet aan je vier- of vijf
hónderd millioen dollars, die misschien intus-
schen al wel tot een zeshonderdtal zijn aan
gegroeid.
Fred stond nu voor een klein paviljoen,
waaromheen vele witte tuinstoelen waren
geplaatst, die het opschrift droegen: „Ame
rican Icecream Parlour" hetgeen in het Ne-
derlandseh zooveel beteekent als „Ameri
kaansche IJssalon" en reeds het zien hier
van was voldoende om een knagend heim
wee naar „God's own contry", zooals de be
scheiden Yankee zijn vaderland noemt, bij
hem op te wekken.
Hij bleef staan en zag, hoe nette meisjes
met witte mutsjes en schortjes bedienden.
Toen hij wilde doorloopen, botste hij tegen
een jongedame aan, die met groote, be-
geerige oogen een portie aardbeien-ijs na
staarde.
Als aan den grond genageld bleef Fred
staan, zijn ooren, oogen en mond wijd open
sperrend. En in plaats van zich te ver
ontschuldigen. bleef hij stom verbaasd zwij
gen.
Neen zoo iets moois als dit jonge meisje,
dat hem nu eveneens ietwat verschrikt aan
keek, had hij sedert lang niet meer ge
zien.
Slank als een den, goudblond haar, een
fijn gezichtje, fluweelachtig als een perzik
en groote, stralende, groene oogen. Haar
witte japonnetje was smaakvol en fijn, zij het
dan ook niet buitengewoon kostbaar; zij droeg
witte, lage schoenen aan de kleine voetjes
m een klokhoedje op het mooiste kopje, dat
men zich maar kon voorstellen.
(Wordt vervolgd). 'I
