Een goede zakenvrouw
Het vliegveld van Weenen is bezaaid met
Duitsche bombardementsvliegtuigen en toestel
len, die legerafdeelingen aanvoerden. Duitsche
soldaten verlaten de machines na de landing
De bouw van de „Oranje", welke het vlaggeschip zal worden van de Stoomvaart Mij.
Nederland". Een overzicht van den stand der werkzaamheden bij de Neder andsche Scheeps
bouw Mij. te Amsterdam. De „Oranje" zal tevens het grootste schip der Amsterdamsche haven zijn
Te's Gravenhage is aan het
gebouw der Oostenrijksche
Legatie de hakenkruisvlag
geheschen naast de Oosten
rijksche vlag
De intocht der Duitsche troepen in Oostenrijk. Kufstein begroet de leger
afdeelingen, die de stad binnentrekken
Een telegrafisch overgebrachte
foto van den intocht van Adolf
Hitler in Weenen. Staande in
zijn auto brengt de Führer de
wachtende menigte zijn groet
Leon Blum, de nieuwe Fransche minister-president doet den journalisten mede-
deeling omtrent de resultaten zijner kabinetsvorming
Een der voor Ned. Indië bestemde D O 24-vliegbooten, welke te Friedrichshafen worden gebouwd, is
Maandag naar Papendrecht overgevlogen, om bij „Aviolanda" voor de verzending naar Ned. Indië
gedemonteerd te worden
De grenzen van Oostenrijk worden
scherp bewaakt door S.A.- en S.S.-
manschappen. Passencontróle in een
der internationale treinen
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
2)
„U hebt het schitterend gedaan", zei hij
opgetogen. „Dat wilde ik u juist komen ver
tellen. En tevens zeggen hoe jammer ik het
vind. dat u geen prijs behaald hebt. U hadt.
bet heusch wel verdiend. Als ik scheidsrech
ter was geweest, dan hadt u onherroepelijk
gewonnen!"
„Dank u," zei het meisje. ..Dat is erg aar
dig van u".
„Hebt u u zelf geen pijn gedaan", vroeg
Jonathan benieuwd, „toen u tegen den grond
smakte?"
„Neen", antwoordde ze. „Ik was een beetje
versuft, dat was alles".
,0 zoo, was dat alles? Alleen maar wat
versuft, terwijl ze vlak bij die moorddadige
hoeven lag! Blijkbaar was dat de moeite niet
waard om het te" vermelden.
„In elk geval was het schande, dat u voor
dién tweeden rit geen belooning hebt gekre
gen". meende hij.
Ze geven niemand ooit een tweede kans.
Ik" deed het alleen maar voor de aardig-
^.Hê?" zei Jonathan Blair onzeker. „Voor
de'aardigheid?"
..Zeker! voor de aardigheid antwoordde ze.
„Het hoort er nu eenmaal bij, dat je er wei
eens afgegooid wordt. Dat weet u ook wel".
Ze nam hem vluchtig van top tot teen op.
ziin goedzittend licht pak zijn bruine schoe
nen zijn keuris overhemd en hoed uit Bond
Street. ,,Of soms niet?"
„Nou, en of!" zei Jonathan. Hij klauterde
ieni° op de omheining en schoof zijn hoed
wat" achterover. „Ik zou er een boek over
kunnen schrijven. Ik ben eens gevallen bij
een voetbalwedstrijd op college. Ik rende het
veld zóó driftig op. dat ik over mijn eigen
beeneri struikelde, hals over kop vloog en
iets in mijn nek verrekte".
Ze keek hem een oogenblikje aan. Dan be
gon ze te glimlachen.
„Gaat u door", zei ze. „U doet mij mezelf
erg klein voelen",
„Ik leg het er niet op aan, u een minder
waardig gevoel te bezorgen", zei hij bemoe
digend. „Ik ben zelf zoo dikwijls gevallen. Er
wordt wel eens op gezinspeeld, dat ik uit
mijn wieg gevallen ben met heel noodlottige
gevolgen, maar daar hecht ik niet veel ge
loof aan. Mijn volgende val van beteekenis
was, toen ik in Lake Placid van een toboggan
rolde". Hij hield eensklaps op. bedacht zich
even, keek op zijn horloge en riep uit. „Goede
genade, de Limited moet er bijna zijn!" Hij
sprong op den grond en stale de hand uit.
„Goeden dag", zei hij. Ik wenscb u graag
veel geluk".
Het meisje nam zijn hand aan.
„Hoe is uw naam, heilwenscher?" vroeg ze.
„Blair", zei Jonathan, „Jonathan Blair.
Feitelijk Jonathan Corinthius Blair. Dat Co-
rinthius is een erfstuk. Het gaat van de eene
generatie op de andere over met een „Shera
ton" sofa en een stoomvaartmaatschappij
..Uit New-York?"
New-York. ja".
Zijn grijze oogen keken ernstig, toen hij
zich naar haar toeboog.
„Goedendag, miss Texas en nogmaals mijn
dank. U was schitterend! Ik wou, dat ik net
als u kon opstaan en me midden in den
strijd gooien".
Hii drukte haar de hand glimlachte en
liep met snelle schreden weg. Uit de rich
ting van de stad klonk het fluiten van eer
trein Hii '->ogon t.p hnlfen Dp Limited kwam
binnen en hij betwijfelde, of Dick Segrave
aandeelen genoeg had om den trein nog wat
langer op te houden Hij rende her terrein
af en keek wanhopig rond aan een taxi. Ner
gens eens te zien. Hij holde verder. Opeens
klonk er achter hem hoefgetrappel en het
meisje, op een pony gezeten hield naast
hem den teugel in. Ze voerde een tweede
pony met zich mee.
„Kunt u iets van rijden?" vroeg ze kortaf.
„Zeker", antwoordde Jonathan.
„Spring dan op!"
Hij vroeg nergens naar. Hij sprong in het
zadel, trok den rand van zijn hoed in de
oogen en volgde het meisje. De stijgbeugels
waren hem te kort en het zadel zat erg
vreemd, maar er was nu geen tijd om er iets
aan te veranderen.
Pointdexter was geen wereldstad, maar het
was toch ook geen gewone veemarktplaats.
Een stel menschen, dat in halsbrekenden
galop over de geplaveide straten renden, was
iets ongewoons. De menschen bleven hen
staan nakijken, toen ze door de hoofdstraat
renden langs bioscopen en winkels, drie
trams en de noodige verkeerslichten. Een po-
litie-agent blies hard op zijn fluitje, maar
kreeg ondanks al zijn moeite zelfs geen ant
woord. Bij een volgend kruispunt sprong een
agent op den rijweg en stak zijn hand op.
Hij moest opzij springen, toen het meisje
hem voorbijvloog. Jonathan rende achter
haar aan en hef gekletter der hoeven van
zijn pony op de straatsteenen ratelde
vreemd in zijn ooren. In galop bereikten ze
het station. Juist reed de lange trein der
Southwestern Limited de overkapping uit.
Gelaten hield Jonathan de teugels in. maar
het meisje keerde zich in het zadel om en
wuifde hem bevelend, haar te volgen.
„Waar wacht je op?" schreeuwde ze.
.Vooruit dan toch!"
Jonathan moest er eigenlijk niet veel van
hebben. Hij zag er geen heil in, kunsten uit
te halen met een rijdenden trein. Maar ge-
Iwnnger 1opp hij ».Hn paard >an. Ze liet hen-
geen andere keus.
Voordat, de trein op volle vaart was had
den ze de laatste wagon ingehaald. Dick
Segrave stond op het achterbalcon en keek
of hij een heeten aardappel had ingeslikt.
..Spring er op!" riep het meisje. „De pony
laat je niet in den steek!"
Er op springen! Wie dacht ze wel, dat hij
was? Tom Mix soms? Maar het ging toch
ook niet, als een gek door de stad gereden
te hebben en dan dien trein te laten schie
ten? Jonathan Blair besloot het te probee-
ren. Hij liet de teugels los en leunde over
den nek van het paard heen. Dan greep hij
het hekwerk van het platvorm vast haalde
zoo diep mogelijk adem en schudde de stijg
beugels van zijp voeten af. Hij sloeg tegen
het harde houtwerk aan, maar hij wist zijn
voeten op de treeplank te krijgen en door
Dick en den conducteur geholpen, kwam hij
veilig en wel binnen, al was hij clan ook deer
lijk gehavend.
„Groote goedheid!" riep Segrave uit.
„Waar heb je dat geleerd?"
..Mijn eerste les", hijgde Jonathan. „De
hemel zij dank, dat het gelukt is".
Hij krabbelde overeind en keek de lijn
langs. Ver achter hem zat het meisje te
paard. Hij wuifde en ze stak haar slanken
arm ten groet omhoog.
„Wie was dat, Corry?? wilde Diok graag
weten.
„Mis Val, of zooiets", zei Jonathan Corin
thius. „Haar voornaam ken ik niet. Geen tijd
gehad om haar te vragen. Ze is een schat
maar.ze is krankjorum!"
„Die is raak!" merkte Segrave grinnikend
op.
n.
Maar het rossige meisje in het grauwe rij
kostuum kreeg een dubbele bekeuring van de
DOlitie in Pointdexter. De eene. omdat ze een
'erkeerslicht gepasseerd was en de andere
veerpns roekloos rijden denkelijk was
dit de eerste maal. sedert Pointdexter *n fat
soenlijke stad was geworden, dat iemand we
gens te hard paardrijden bekeurd werd.
Maar ze scheen er zich niets van aan te
trekken. Ze glimlachte zelfs herhaaldelijk,
toen ze rustig in stap door de stad naar het
wedstrijdterrein terug reed.
„Een geldprijs!" mompelde ze in zichzelf.
„Dat is schattig!"
En ze lachteeen onwillekeurige jui
chende lach! En telkens als ze terugdacht
aan dien bruusken jongen man, die zoo on
omwonden haar rijkunst bewonderd had,
kwam er een glimlachje om haar lippen. Hij
was op slag voor het waagstuk te vinden ge
weest, zonder iets tegen te sputteren. Zoo wa
ren er tegenwoordig niet zoo heel veel man
nen meer te vindenJonathan Blair....
Jonathans Corinthius Blair uit New-York!
Een groepje veedrijvers stond haar bij het.
veepark o;p te wachten. Een hunner trad,
vooruit en nam de teugels van de paarden
over.
...Bedankt, Sam", zei ze. „Ik moest wel
haast maken".
„We hebben staan wachten", zei hij, „om
u te bedanken voor dit alles. Het was een
pracht van 'n „rodeo". Nog eens bedankt,
miss Val".
Ze gleed uit het zadel onder de herhaalde
toejuichingen van de rest van het troepje.
„Binnenkort houden we er weer een", zei
ze. „Ten minste als ik zoo gauw een vergun
ning er voor krijgen kan. De politie is nijdig
op me. omdat ik de hoofdstraat gegaloppeerd
heb. De lui schijnen dat niet meer te doen
Och, als onze grootvaders dat eens hoorden'"
Ze grinnikten tegen haar Het waren allen
oudgedienden van de groote Ransome ranch
„Maar ja. de tijd heelt veel", zei het meis
je ..Waar heb ik eigenlijk mijn wagen ge
laten?"
„Joe is hem gaan halen", antwoordde een
''er mannen.
(Wordt vervolgd)
