Een goede zakenvrouw
Vanwege c|£n luchtbeschermingsdienst te Arnhem wordt op een terrein aan de Sperwerstraat een scherf- en gasvrije
schuil-loopgraaf aangelegd ten behoeve der hulpploegen van dezen dienst
Ook Maastricht krijgt zijn ..kei". In de grindlaag, die het mergelmassief van den St. Pietersberg bedekt,
is een kei blootgelegd met een gewicht van ongeveer 7000 K.G. Het gevaarte zal geplaatst worden voor
het Natuur-Historisch Museum te Maastricht
Engeland werft récruten voor z'n weermacht. Een der Kunstig werk op de jaarlijksche tentoonstelling van het werk
propaganda-posten voor Mansion-house te Londen der leerlingen van de vakschool voor banketbakkers in de
Quellijnstraat te Amsterdam
De leden der Papanin-expeditie werden
bij hun terugkeer van de Noordpool
in Rusland enthousiast ontvangen
Steigers zijn in de hall van het hoofd
postkantoor te Amsterdam aangebracht
voor het maken van een glasbedekking
in het plafond, waardoor meer en
beter daglicht verkregen zal worden
Op het geëlectrificeerde baanvak Den Bosch - Eindhoven is Dinsdag proef gereden met het nieuwe electrische materiaal. - Per
stoomtractie arriveerde de nieuwe trein aan het station te Den Bosch om vandaar op eigen kracht den proeftocht te aanvaarden
De jonge Russische bruine beertjes in den Haagschen
Dierentuin mochten Dinsdag van wege het mooie
weer voor het eerst de buitenlucht in
FEUILLETON
door HEKMAN ANTONSEN.
9)
„Ik toegrijp er nog niets van", vervolgde
hij. „Wist 11, dat deze reederij van mij was?"
„Ja", zei Valentine.
Hij hief het hoofd op en keek haar scherp
aan.
„En u hebt u dus niet kalm overleg van
de leiding meester gemaakt?"
„lil het begin...." Ze hield op en begon
nog eens. „De aandeelen waren gemakkelijk
in handen te krijgen, ze vielen me om zoo
te zeggen, in den schoot; en te voren
Weer hield ze op. Jonathan keek haar ijzig
koel aan.
Ja, gaat u door?" noodigde hij haar uit.
Valentine haalde haar schouders op.
„Ik heb altijd graag een reederij willen
besturen", zei ze tenslotte. „Als ik deze niet
gekocht had, dan zou iemand me wel den
veerbootdienst van Staten Island verkocht
hebben".
Ze glimlachte. Maar Corry Blair keek niet
zoo vroolijk.
„Ik weet niet, wat ik u ooit misdaan heb",
zei hij bitter. „Ja zelfs, ik dacht dat we nog
al goede vrienden warenik bedoel dan
voor lui, die elkaar pas heb leeren kennen.
Ik kan me niet voorstellen, waarom u voor
deel hebt willen trekken uit onzen ongunsti-
gén toestand. Wat hebt u echter gedaan? U
bent hier in de stad gekomen en hebt deze
reederij opgekocht, enkel en alleen omdat ze
van mij was?"
,Preeies zoo", antwoordde Valentine.
'„Ik zou graag een gedeelte van die aandee
len terugkoopen", zei Jonathan.
..„Voor u kan het niet naif zooveel betee-
kenen als voor mij. Wilt u verkoopen?"
„Het spijt me", zei het meisje kortaf.
„U wilt niet?" Hij keek haar aan, liep dan
om zijn lessenaar heen en ging weer zitten.
„Maar hoe sta ik er dan precies voor, miss
Ransome?" vroeg- hij beleefd.
„Och, dat komt wel goed", weerde ze luch
tigjes af. „Ik had eigenlijk verondersteld, dat
u gewoon als altijd met alles zoudt doorgaan.
Polo en visschen en dergelijke bezigheden",
eindigde ze met een vaag handgebaar.
Corry kon geen woord uitbrengen. Het was
hem beslist onmogelijk. Het was al erg ge
noeg, dat een meisje hem van zijn directeurs
plaats verdrong', alleen omdat ze zin had een
reederij te besturen en dat als een pretje be
schouwde; maar nu ze hem gewoonweg zei,
dat hij wel kon gaan visschen en zoo meer.
nou, dat had veel weg van een opstopper
tusschen je oogen.
„Hoort u eens", zei hij eindelijk. „Laten we
eens ronduit praten. U denkt er Immers toch
niet ernstig over, om deze lijn te gaan ex-
ploiteeren?"
„Zeker wel", antwoordde het meisje. „Waar
om niet? Ik kan het niet slechter doen dan
u; dat is zeker".
„Hoor eens", herhaalde Jonathan, zijn be-
heersching verliezend. „Ik heb mijn best ge
daan, beleefd te blijven. Ik weet niet, hoe u
eigenlijk hier gekomen bent en de financieele
omstandigheden van mijn reederij onderzocht
hebt, maar u hebt een gemeenen voorsprong
op me genomen en als ik niet een deel van
die aandeelen van u terug krijg, dan zult u
tot de ontdekking komen, dat u de spaar
duitjes van uw grootvader, zóó gauw kwijt
bent, dat u naar Texas terug zult moeten
wandelen! Wat hebt u voor verstand van h.et
beheer van een reederij?"
„Niets", antwoordde Valentine. „Maar u
weet er net zoo min iets van af en wat doet
het er dan toe, wie van ons beiden er de
aardigheid van heeft?"
„Aardigheid?" brulde Jonathan „Aardig
heid? Mijn familie heeft deze scheepvaart
lijn gesticht! En u kunt er niet mee rond-
toddelen alleen omdat uw overgrootvader
zijn oude landgoed of iets dergelijks voor
goed geld verkocht- heeft".
De oogen van Valentine begonnen te schit
teren.
„Hen en vijftig procent van het aandeelen-
bezit beteelcent, dat ik de schepen op bot
kan laten gaan visschen ergens in de buurt
van New-Poundland, als ik daar zin in heb!"
zei ze brutaalweg.
Hij barstte bijna weer los. Dat was wat
moois! Prachtig! Een malle meid uit Texas
aan het prutsen met de conservatieve, ouder -
wetsche Blair Lijn!
„Verdraaid!" viel hij uit. ,,Ik wed. dat u
nog nooit op een schip hebt gevaren!"
„Dat zou het juist des te interessanter ma
ken, zou ik zoo zeggen!"
„Voor het laatst, miss Ransome". zei hij
met nadruk. „Wilt u ophouden met die krank
zinnige plannen? Wilt u alstublieft naar
Texas terugkeeren en daar „broncos" gaan
temmen, en de lui, die verstand van schepen
hebben, deze reederij laten besturen?"
„Als u daarmee u zelf bedoelt", zei ze, „dan
zié ik niet in, dat het eenig verschil maakt".
Hij wist geen woorden meer te vinden. Dat
meisje sloeg raak. Hij kon zich niet herinne
ren, dat hij nog óóit aan iemand zoo'n hekel
had gehad.
Zij stond op.
„Wel, ik veronderstel, dat hiermee alles
afgedaan is?" zei ze. „Zoudt u het zoo kun
nen schikken, dat u overmorgen dit kantoor
verlaten hebt? Ik wilde liefst zoo spoedig
mogelijk beginnen".
„Daar zult u spijt van hebben", zei Jona
than met een gevaarlijke dreiging in zijn
stem. ,Hh ik zal deze lijn weer in handen
'krijgen, wat het me ook kosten moet!"
Ze bleef met haar hand op den deurknop
staan, keek hem een oogenblik glimlachend
aan en gaf hem een knikje.
„Probeert u het. mijnheer Blair", zei ze op
beleefden toon. „Tot ziens".
De jonge meneer Blair begon met een bor
rel voor het diner, dat Leila Stuytevant ter
eere van haar verloofde Mike Guerdon gaf
die juist uit de West was teruggekeerd
en eindigde met het dirigeeren van het or
kest in de Nightcap Club. In den daartus-
sehen verloopen tijd kon hij zich vaag her
inneren in taxi's heen en weer gerend te
hebben en gespeeld te hebben niet een buks
in een schiettent op de Sixth Avenue. Hij had
den neus van een paard der bereden politie
gestreeld, iem|piid in Harwich in Massachu
setts opgebeld en een rede over klippersche-
pen gehouden op een vergadering in Union
Square. Hij had ook de lift van het Elan
Hotel tusschen de verschillende verdiepin
gen als dol op en neer laten suizen, tot men
den stroom uitschakelde en hem te pakken
kreeg, toen hij de negende verdieping pas
seerde. Carol Wallace was ook in de Night
cap Club. Ze was er niet den regisseur Mor
timer Lockwood. En ze zette groote oogen
op, toen ze den-jongen man in avondcostuum
den dirigeerstaf over het orkest zag zwaaien.
In de Nightcap Cluib werden dergelijke bui
tensporigheden als regel niet toegestaan.
„Hij drong er zoo op aan", zei Theodore,
de ober'kellner tegen haar met een schouder
ophalen. „Mijnheer Blair is een goede beken
de van ons en daarom lieten we het hem
maar eens probeeren. Ik hoop alleen, dat hij
het niet in zijn hoofd krijgt een der instru
menten te gaan bespelen, vooral niet de pau
ken".
Jonathan liet zijn orkestleiderschap al
even spoedig varen als het in zijn hoofd was
opgekomen en liep de zaal door. Carol greep
hem bij zijn arm en haalde hem over, aan
haar tafeltje te komen zitten.
„Zoo Carol! Zoo Lockwood!" zei hij met
schitterende oogen.
Lockwood glimlachte en knikte hem eens
toe. „Wat te drinken hebben?" vroeg hij.
„Heen, dank je", antwoordde Jonathan.
„Ik heb nu genoeg van die dwaasheden. Ik
voel me vrij moe. Toch gekje wilt je
dronken drinken, om niets meer af.te weten
van de ellende 0111 je heen, en dan word je
wakker, met een kater en in precies dezelfde
omgeving. Zoo is het mij vergaan. Maar ik
ben nog pas begonnen er tegen te vechten.
Reken maar. Ik ben begonnen een klein kind
naar Texas terug te jagen". Hij knikte hef
tig.
„Een meisje?" informeerde Carol.
„Ja", bevestigde Jonathan. „Een meisje.
En ik ben eenmaal heelemaal weg van haar
geweest. Ik dacht, dat ze een juweel was. Ik
heb dat zelfs tegen haar gezegd. En toen
hielp ze mij den put 111, louter en alleen voor
het plezier zich zelf één dag koningin tc
voelen! ik heb me vreeselijk in haar vergist.
Wat een teleurstelling! Maar vooruitze
heeft er zelf om gevraagd! Ze is zelf begon
nen!"
„Groote idioot, dat je bent", riep Carol uit.
„Weet je wel, dat ik er niet het minste be
grip van heb, waar je nu over zit te zwam
men?"
„Ik heb vandaag de Blair Lijn verloren".
.Hè
„Maar ik krijg '111 wel terug. Enteraars van
de schuit afhouden! Sabels trekken en mus
ketten laden enzoovoorts!"
„Dat is een geweldige pech", zei Lockwood.
„Het spijt me voor je".
„Ik wist niet, dat de zaak er zóó slecht
voor stond", zei Carol, hem scherp opnemend.
„Is het niet erg onverwachts gekomen? Ar
me jongenje bent toch niet heelemaal.
aan den grond?"
„Vast als een muur", zei Jonathan.
„Drommels, het komt me toch zoo onge
looflijk voor!"
„Maar hoe ben je van plan er weer boven
op te komen?" vroeg ze.
„Ik heb het allemaal al bedacht. Doodeen
voudig".
Carol glimlachte tegen hem en vroeg'. „Ver
tel het mij eens".
(Wordt vervolgd)
