Een goede zakenvrouw
Het Spaansche vluchtelingenkamp te Luchon in
het Zuiden van Frankrijk. Een overzicht, dat
een duidelijk beeld geeft van den toestand ter
plaatse
De Raad van Bestuur en directie der K.N.I.L.M. maakten Maandag ter kennismaking een
tocht met het nieuwe Lockheed-Super-Electra-vliegtuig „Ekster". Even voor het yertsek
iDe Gouverneur-generaal van Ned. Indiê
keerde in den ochtend van 28 Maart
met zijn familie per gouvernements-
stoomer Rigelvan zijn reis naar
Sumatra te Batavia terug. Tijdens h^t,
spelen van het Wilhelmus
Een felle brand woedde Maandagnacht in de „Claridge" te 's Gravenhage. De Op het geëlectrificeerde baanvak Amsterdam Arnhem werd Maandag voor een aantal genoodigden
brandweer tijden, bet blu,s=hing,werk S"°°^ tl'
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
20)
„Winky!" bracht Jonathan er met moeite
uit. „Waar is Winky? Ze wil het Gouverne
mentshuis onheilen en
„Man, houd je bedaard", suste Ben. „Winky
doet niet anders dan de lui opbellen. Het
kan me niets schelen, of ze het Gouverne
mentshuis opbelt. Ik heb er alleen wel eens
wat op tegen, als ze ineens iemand in Parijs
of Rome of Sydney wil opbellen, omdat
Maar Jonathan ging op zoek naar de tele
foon. Hij vond die eindelijk in de gang ach
ter een scherm. Winky was er niet. Opge
lucht keerde hij naar de woonkamer terug
en nam met bevende hand een borrel aan.
Een oogenblik had het gedreigd dat zijn
kostbare avond totaal in de war gestuurd
zou worden. Maar zijn opluchting duurde
slechts kort. Winky had een toestel op de
bovenverdieping gebruikt. Ze keerde in de
woonkamer terug, sloeg lachend handen
voor haar gezicht op het zien van hun vriend
in zijn badjas en begon dan opgetogen te
vertellen: ..Net wat ik dacht! Ze wisten niet,
dat je in de stad was. Ik heb gesproken met
Lord Dacre. de adjudant van den gouver
neur. Ze zuilen hee gaarnee Mijnheer Blair
ontvangen. We zijn ook op de receptie ge-
noodigd, samen met Corry. Is dat niet fijn,
Ben?"
..Ik heb geen bleeren bij mij, Winky!
„Ja. dat zie ik wel", zei Winky lachend.
!jk' bedoel avondkleeding", zei hij ge
jaagd. „Winky, wat heb je me daar een poets
gebakken!" >x
„Dat is dit wel een heel vreemd uitstapje
van je, Corrie". vond ze. ..Hoe kom je er toe.
naar Bermuda te gaar. zonder je avond-
costuura? Nou ja. dat doet er ook niet toe.
Dan neem je dat van Ben maar. Ben gaat
dan wel in smoking. We komen er toch wel
binnen op Corry's invitatiekaart".
Jonathan moest er wel in berusten. Hij
kon er niet tusschenuit. Dat zou vreeselijk
onbeleefd zijn. Maar wat een manier om zóó
zijn kostbaren avond te moeten doorbren
gen!Naar eeii receptie ter eere van die
Bronco-rijdster te gaan, die hem zijn schip
ontroofd had.
Ze reden in een heerlijke avondstemming
naar het Gouvernementshuis toe. Jonathan
Corinthius Blair lag achterovergeleund in
het rijtuig in een onberispelijk rokcostuum,
met een keurige scheiding in zijn zwarte
haar en een tegen zijn witte das scherp af
stekend gebruind gezicht en luisterde naar
het romantische gebabbel van Winky Meade.
Ze was onweerstaanbaar en onverbeterlijk.
Toen ze op het Gouvernementshuis aan
kwamen. was de receptie al in vollen gang
Genietend van den heerlijken avond wan
delden de gasten op de terrassen en gazons
tegen een verlichten achtergrond. Er was
muziek en de maan wierp een breéden licht
straal tusschen de hoornen door. Jonathan
liep naar den ingang en bleef dan plotseling
staan.
Valentine wandelde langzaam over het ter
ras met lord Dacre. den adjudant van den
Gouverneur. Ze leek wel een zilveren zuil.
gehuld in een golvende avondjapon van glin
sterende stof, die haar gestalte glanzend deed
uitkomen in het licht, dat uit de vertrekken
straalde. Ze droeg een fijn lichtblauw kan
ten zakdoekje tusschen haar diamanten
armband gestoken en haar hoffelijke bege
leider droeg een avondmantel van eveneens
glanzende lichtblauwe stof voor haar over
zijn arm. De directrice van de Blair Lijn
was meer dan betooverend. ze zag Jonathan
bijna op hetzelfde oogenblik als hij haar
en haar glimlach werd stroef. Jonathan Blair
in Bermuda! Zoodaar had hij dus al
dien ti.id gezeten! Voor zijn plezier wat in
Bermuda rond gehangen!
xin.
Valentine stond roerloos boven op het ter
ras en Jonathan even onbeweeglijk onder
aan de treden. Ongeloovïg keken ze elkaar
aan.
Jonathan kon er feitelijk niet goed bij.
Dat meisje kon in stoffige leeren rïjkleedij
tegen een kraalomheïning geleund staan en
ze kon ook op een terras door de maan be
schenen wandelen in een glinsterende avond
japon aan de zijde van een gouverneursad
judant! Hij staarde haar aan in haar koelen
zilverglans. Drommels, wat was ze mooi!
Gelukkig was Lord Robert-Dacre Twynings
een van die prettige Engelschen, die zich
zelfs door een aardbeveling niet van hun
stuk laten brengen. Hij herkende Ben en
Winky, die juist de trappen opkwamen en
hij vulde de lucht terstond met zijn harte
lijke luidruchtige begroetingen.
„Hallo. Winky!" riep hij met een stralend
gelaat. „En daar hebben we Ben ook! En is
dit mijnheer Blair? Aangename kennisma
king! Echt leuk je hier te zien, ouwe jongen!
Kom mee naar boven, ja?"
Jonathan rukte zich uit zijn gepeinzen los.
Hij kwam mee en schudde hem de hand. Ben
en Winky werden aan Valentine voorgesteld.
„Mijnheer Blair.ik veronderstel, dat u
met hem allicht wel een beetje bekend bent.
is het zoo niet?" voegde Dacre er joviaal
aan toe.
„Ik vrees van wel?" zei Valentine liefjes.
„Hè? Oaja. jaha, ha! Die is
goed!"
Werkelijk, lord Dacre was ee nsoort veilig
heidsklep, die ontstemmingen voorkwam,
want als ooit iemand de neiging gevoeld had,
een ander zoo maar zonder meer dood te
schieten, dan was het wel Valentine Ran-
some. Ze keek Jonathan aan met een beleefd
glimlachje, dat ieder oogenblik van haar lip
pen kon verdwijnen. Ze was over den eersten
schok heen en voelde zich nu bitter teleur
gesteld. Ze had kunnen vermoeden, dat hij in
Bermuda of ergens aan het pierewaaien was,
maar de ontdekking, dat.het werkelijk zoo
uitkwam, maakte haar woedend. Ze had hem
een handschoen in het gelaat geworpen en
hij was er van doorgegaan om zijn vermaak
in Bermuda- te zoeken
.Amuseert u zich nog al, mijnheer Blair?"
vroeg ze vrij vinnig in haar toon.
„Ik heb me geamuseerd", antwoordde Jo
nathan.
„Nou zeg!' lachte Dacre als een spetterend
stuk vuurwerk. „Hebt u zich geamuseerd,
mijnheer Blair? Toch niet waar?"
„Heuseh", zei Jonathan. „Toch waar!"
Maanlicht en muziek en zelfs het gouden
lichtspel op glanzende gewadendat alles
beteekende niets voor hem. Ze hadden geen
pistolen, geen secondanten, geen aanbreken-
den dageraad, maar niettemin was het duel
in vollen gang. Winky Meade had zich lang
genoeg rustig gehouden.
„Ik heb toch zoo in spanning gezeten", zei
ze. „Toen de eerste berichten binnen begon
nen te komen kon ik al niet meer stilzitten,
lieve! Vertel me toch eens hoe alles gegaan
is".
Valentine wendde haar blik van Jonathan
af en keek Winky glimlachend aan.
„Als mannen een toppunt van moed en
durf en volharding bereiken, dan is dat niet
onder woorden te brengen, mevrouw Meade'..
zei ze langzaam' „Misschien is mijnheer Blair
er toe in staat".
.,Ik denk van niet", zei Jonathan. „Ik ben
niet erg sterk in het beschrijven van derge
lijke gebeurtenissen".
„Waarschijnlijk, omdat u zooiets nooit mee
gemaakt hebt", waagde ze te zeggen.
„Waarschijnlijk'', gaf hij toe. „Ik weet al
leen, wat ik in de kranten gelezen heb". Hij
was al te hoffelijk naar haar zin. Hij scheen
in het minst niet verlegen over het feit, dat
hij als deserteur gebrandmerkt werd die op
een eiland zijn vermaak zocht, terwijl zijn
mannen geworsteld hadden om zijn vlag hoog
t.e houden. Hij scheen zich daar zelfs niets
Koning Leopold woonde de militaire
steeplechase te Groenendael bij en
liet de deelnemende officieren aan
zich voorstellen
van aan te trekken. De trouw van den ouden
Marstond aan de Blair Lijnwat
was dat een verspilling geweest!
„Maar iemand moet het me toch beschrij
ven", zei Winky, niet van zins zich te laten
afschepen. „U was op die boot, miss Ran-
some en Corry niet, dus u bent de aange
wezen persoon!"
„Ik zal het probeeren", zei Valentine. „Het
eenige, wat ik kan zeggen, is, dat je dan pas
begint te beseffen, hoe ideaal de scheeps
dienst is en wat voor echte kerel zeelui zijn.
Een ideaal, dat levend gehouden moet wor
den, ook al zou iemand er een paar polo-
ponies of een vischpartijtje voor moeten
opofferen. Alle polo-ponies van de heele
wereld zijn niet zooveel waard, dat daarvoor
zulke mannen zouden mogen verloren gaan.
Hoe staat het met uw golfspel. mijnheer
Blair?"
Ze had zich plotseling tot hem gewend. Ze
kon raak slaan; en in haar diepen afkeer
kou ze zelfs hard raak slaan. Winky schrok
bijna van de plotselinge wending in het ge
sprek.
Jonathan keek haar onverschillig aan. Hij
draaide langzaam een sigarettenkoker tus
schen zijn handen rond en gaf niet dadelijk
antwoord, ook al had de vurige schicht van
haar minachting hem pijnlijk diep getroffen.
„Golf?" herhaalde hij eindelijk. ..O
dat gaat niet zoo heel goed. Ik heb mijn vin
ger bezeerd". Hij liet zijn verbonden vinger
zien. „Kan geen golfstok vasthouden."
Valentine voelde zich nog meer geërgerd.
Niets ter wereld scheen hem op stang te
kunnen jagen.
„Dat is heel erg", zei ze op medelijdenden
toon. „Misschien hebt u dus uw tijd wel moe
ten verbeuzelen. U hadt beter met de Mari-
noco kunnen meevaren. Dan hadt u wellicht
nog een en ander kunnen leeren".
(Wordt vervolgd)
Een tweetal snapshots van de demonstraties te Assen, welke Maandag in het kader
der groote luchtbeschermingsoefeningen in de provincies friesland, Groningen en
Drente zijn gehouden. Het blusschen van een denkbeeldigen brand, ontstaan in
het gerechtshof en het reinigen der straten na een „aanval" met mosterdgas
Oud en nieuw ontmoeten
elkaar, gezien uit de be
stuurderscabine van een der
nieuwe electrische treinen
op het traject Amsterdam
Arnhem
