Wal daetUiaw vtiien ttyd
KORT VERHAAL
„Eerst mijn huis
werk En dan
de... poppen"
E'
^Vierde antwoord
^op onze vraag
r-De directeur
van Haarlem's
Marionetten-
Theater
vertelt..".. -
P de Lagere School maakten we vroe
ger poppetjes van krantenpapier die
met 'n beetje lijm bestreken op
kunstzinnige wijze door middel van
elastiekjes tegen de borden of het plafond
werden geschoten.
Verder dan twee straf-Zaterdagmiddagen
heeft deze liefhebberij me echter nooit ge
bracht.
Nee, dan heeft Loek v. d. Broek met zijn
poppenliefde heel wat meer bereikt.
Dat komt zoo.
Van zijn prille jeugd af hij is nu H.B.S. er
en zit voor zijn eindexamen heeft Loek
zich altijd met poppen bezig gehouden. Dat
was niet zoo maar 'n manie, 't was ook niet
een meisjesachtig verlangen om met poppen
te spelen, maar meer 'n uitleven van de kin
derfantasie die in deze fraai aangekleede pop
pen de tastbare figuren van zijn sprookjes
wereld meende te herkennen.
Die zucht naar sprookjes heeft zich m late-
ren tijd verder ontwikkeld en daardoor ont
stond het verlangen om met poppen ook wer
kelijk die sprookjes te gaan vertoonen.
Het Marionettentheater werd geboren!
Geleidelijk wist Loek een aantal prachtige
Nürnberger poppen te verzamelen en tijdens
zijn H.B.S.-tijd zag hij kans een stel „geest
verwanten" om zich heen te verzamelen die
gezamenlijk poppenkastvertooningen begon
nen te geven.
Een leerares hielp 'n handje mee en de
eerste trede van de marionetten-ladder was
beklommen.
Hoofdfiguren in de ontwikkelingsgeschie
denis van het Haarlemsche Marionetten
theater zijn dus: Loek en 'n stel vrienden en
de Duitsche leerares. Nu wordt echter om
in stijl teblij ven een derde belangrijke fi
guur'het tooneel opgeschoven en wel de heer
v. d. Broek Sr.
Het poppenkastspelen- begon de H.B.S. ers
die hoogere aspiraties koesterden, namelijk
spoedig te vervelen en op aandringen van
hoofdman, Loek, die al vele marionetten-
gezelsohappen had zien spelen, werd tot op
richting van een marionettentheater besloten.
Er werden hier en daar inlichtingen inge
wonnen en tenslotte werd vader v. d. Broek
aangesproken om het benoodigde bedrijfs
kapitaal te fourneer en. Bemerkend dat dit
marionettenvuur met geen drie stralen te
blusschen was werd dit welwillend door hem
verstrekt en daardoor was de oprichting van
het eerste Haarlemsche Marionettengezelschap
een feit geworden.
Het repertoire was aanvankelijk niet groot:
Simrocks „Dokter Johannes Faust" nam er de
voornaamste plaats in. Voor het zoover was
heeft het echter nog heel wat voeten in de
aarde gehad. Maar laat de directeur van
„Haarlem's Marionetten Theater" U dat zelf
maar vertellen, ziehier wat hij in het gedenk
boek over die eerste moeilijkheden schrijft.
Met den bouw van het Marionetten Thea
ter werd op 3 Augustus '35 een aanvang ge
maakt, Er werd meteen hard aangepakt, het
geen wel bleek uit de resultaten want 6 Augus
tus was het geraamte al heelemaal klaar. Nu
konden we met het tooneel beginnen. Ge moet
weten, we werkten volgens een teekening!
Deze hebben we tot stand gebracht op drie
vergaderingen.
Terwijl er gebouwd werd schreef Meyjes
(met den directeur Kees van Meeuwen en
Felix Klein één der marionetten-pioniers
B. K.) een passend tooneelstuk. Dit moest
passend zijn omdat het gespeeld moest woe
den met Marionetten. Bv. Men kan een ma
rionet niet zoo goed een telefoongesprek laten
voeren als een levend wezen. Dus ook dit was
een nieuwe moeilijkheid. Meyjes moest er ook
aan denken dat slechts vier personen tegelijk
op het tooneel mochten zijn. Hij heeft vol
gens mij een keurig tooneelstukje in elkaar ge
draaid waarin hij deze twee moeilijkheden
mooi heeft weten te overwinnen. Het tooneel
stuk heette „The Green Mystery", een detective
verhaal waarbij het publiek zelf den moorde
naar moest aanwijzen.
Nu begonnen de repetities.
Dit was, al hebben we er veel bij gelachen,
toch niet het gemakkelijkste, integendeel.
Het valt niet mee om, geleund over
een plank, met aan elke hand een
zware pop, deze ook nog menschelijke
bewegingen te laten maken. We heb
ben daarom in huis vele vingeroefe
ningen moeten houden.
Gij hebt dus even een kijkje genomen ach
ter de schermen van het Marionetten Theater
en bemerkt dat men hier voor vele en dikwijls
geheel nieuwe moeilijkheden stond.
Na de eerste voorstellingen die ten huize van
den directeur werden gegeven volgde al spoe
dig de school-première enmet daverend
succes.
Het tweede jaar van het. bestaan werd het
repertoire duchtig herzien en uitgebreid.
„The Music Hall" en „De Prijsvraag" beide
van den acteur-regisseur-directeur v. d. Broek
zélf vormden een niet ongewenschte comple
teering van het programma.
Ook J, Meyjes liet zich niet onbetuigd en
vooral zijn bewerking van den roman „Het
Mysterie der Vampyrs" moet een doorslaand
succes zijn geweest.
In dit stuk worden de „sinistere" mogelijk
heden die het Marionetten Theater biedt ten
volle uitgebuit en Loek van den Broek vertelt
met zichtbaar genoegen hoe de zaal altijd bij
het zien van dit stuk waarin vampyrs en
doodenkelders een voorname rol spelen grie
zelt.
Langzamerhand kreeg Haarlem's Marionet
ten theater wat meer bekendheid en zoo werd
o.m. gespeeld op een feestavond van de afd.
Hoorn van het Ned. Padvindstersgilde. Ook
in Haarlem werden voor verschillende school-
vereenigingen o.a. die van de Meisjes H.B.S.
en het Gymnasium voorstellingen gegeven.
Met groote belangstelling heb ik de hier
naast genoemde voorstelling die van Faust
gevolgd. Niet alleen het zichtbare van de
opvoering, maar ook de dictie van den tekst
stond uit een artistiek oogpunt op een hoog
peil. Tegen den vorm van het tooneel, heb ik
een klein bezwaar evenals tegen de m.i. min
der fraaie voorzijde van de poppenkast. Dit
schreef de heer W. v. d. Berg, directeur van
de le H.B.S. B in het gedenkboek.
Zijn critiek werd ter harte genomen want
reeds het volgend jaar werd een nieuw thea
ter vervaardigd dat belangrijk grooter, doel
matiger en fraaier dan het oude was. Een
theater waarop Loek van den Broek en zijn
mannen terecht trotsch zijn.
Tenslotte nog iets vermeld over de hoogst
eigenaardige techniek van het marionetten
spel.
Worden die poppen nog speciaal gepre
pareerd Loek?
Ja, de koppen worden meestal gemaakt
door de actrice Nel Knoop uit Amsterdam en
dan door ons verder van een geraamte voor
zien en aangekleed.
Uit hoeveel leden bestaat het gezelschap
nu?
Twaalf leden, 8 jongens en meisjes en 4
ouderen, met mij als algemeen opperhoofd.
Maar om nog even op dat prepareeren van die
poppen terug te komen, in de armen en de
voeten wordt lood gestopt terwijl aan de
knieën, het hoofd en de polsen touwtjes zit
ten.
Bedient ieder van de medespelenden
één pop?
- Nee, meestal twee maar nu is het eigen
aardige, degene die speelt spreekt niet. De
spreker staat ergens in een hoekje waar hij het
geheele tooneel kan overzien, hij moet zich
laten leiden door de bewegingen die de pop
pen maken.
- En tenslotte nog 'n gewetensvraag: je
marionetten vergen natuurlijk veel van je
vrij en'tijd', lijdt het'schoolwerk daar niet
onder?
- Er zijn twee excuses om niet op de repe
tities te komen: ziekte en veel huiswerk en
omdat, ik vandaag nogal veel van 't laatste
heb
Deze „stille" wenk mag ik niet negeeren en
de directeur van Haarlem's Marionetten Thea
ter, die tevens een zeer verdienstelijk dilettant
acteur en 'n gewaardeerde drummer in de
schoolband is, loodst me op vriendelijke maar
besliste wijze de deur uit.
De deur die 'n geheime wereld afsluit, een
wereld in 't klein, met dertig marionetten en
één man die aan de touwtjes trekt.
Een wereld in 't klein.maar geen vreem
de wereld!
B. K.
De zaak-Hansen voor tie
Haagsche Rechtbank.
De vooral in journalistieke kringen, zoo ge
ruchtmakende zaak Hansen werd Dinsdag voor
de Haagsche rechtbank behandeld.
Naar men zich zal herinneren verschenen in
het ochtendblad van „Het Vaderland" van 21
September 1937 in het gemeenteraadsoverzicht
eenige zinsneden betreffende een geheime
zitting, waarover de burgemeester van den
Haag, mr. S. J. R. de Monchy van den schrij
ver van het stuk, den journalist 'C. L. Hansen,
nadere verklaring vorderde, hoe hij aan gege
vens voor dit artikel was gekomen. Hansen wei
gerde toen den naam te noemen van dengene,
die hem deze gegevens had verstrekt, waarop
zijn gijzeling volgde.
Aan Hansen is letterlijk ten laste gelegd:
„Dat hij te 's-Gravenhage bij dagvaarding
wettelijk als getuige opgeroepsen en op 6 De
cember 1937 als zoodanig verschenen voor den
heer rechter-commissaris, belast met de be
handeling van strafzaken bij de arrondisse-
ments-rechtbank aldaar, om als getuige ge
hoord te worden in de zaak van den officier
van justitie aldaar, tegen N. N„ verdacht van
overtreding van art. 272 Wetboek van Straf
recht, in welke zaak een gerechtelijk voor
onderzoek loopende was, bij dat verhoor, na
verklaard te hebben de geheele waarheid en
niets dan de waarheid te zullen zeggen, op
zettelijk niet heeft voldaan aan de wettelijke
verplichting, welke hij als getuige te vervullen
had, om te antwoorden en wel in het bijzon
der zonder wettigen grond geweigerd heeft te
antwoorden op de hem door dien rechter-com
missaris gestelde vraag, wie de persoon was
van wie(n) hij, verdachte, inlichtingen had
ontvangen, welke hij verwerkt had in een pas
sage van een door hem in het dagblad „Het
Vaderland" geschreven overzicht van het be
handelde in een geheime vergadering van den
gemeenteraad van 's-Gravenhage en
weigering bij het vervolg van zijn voormeld
verhoor als getuige op 7 December heeft her
haald en toen eveneens opzettelijk in strijd
met de wettelijke verplichting en zonder wet
tigen grond geweigerd heeft mede te deelen,
wat die inlichtingen behelsden".
De president van de rechtbank was mr. A.
N. Kuhn, het O.M. werd waargenomen dooi
den substituut-officier van justitie mr. P. R.
Blok.
Raadsman van verdachte was mr. G. A.
Boon.
De belangstelling van de zijde van de colle
ga's van den heer Hansen was zeer groot.
Van de zijde van het O.M. waren geen ge
tuigen gedagvaard, de verdediging had twee
getuigen meegebracht, nl. de heeren G. K.
Elout, eere-lid van den Ned. Journalisten Kring
en kunstrecensent van het Algemeen Handels
blad en mr. J. J. van Bolhuis, voorzitter van
de Haagsche Journalisten Vereeniging en par
lementair redacteur van de Nieuwe Rotter-
damsche Courant.
De president, mr. Kuhn, las allereerst het
proces verbaal van den rechter-commissaris
voor, waaruit o.a. bleek, dat Hansen zich op
art. 218 Wetb. van Strafrecht (het beroeps
geheim) heeft beroepen om niet op hem ge
stelde vragen in zake de inlichtingen 'over de
geheime raadszitting behoeven te antwoor
den.
De beide getuigen a décharge werden tevens
als deskundigen beëedigd.
De heer Elout deelde op een desbetreffende
vraag van den verdediger mede. dat het een
vaststaande meening onder de journalisten
was om, wanneer iemand iets hoort, den zegs
man niet te noemen, tenzij deze nadrukkelijk
zijn toestemming daartoe geeeft.
President: „Natuurlijk, wanneer het een in
discretie betreft, maar ook als men voor dén
rechter-commissaris in strafzaken gevoerd
wordt?"
De heer Elout: „Het zou een verraad jegens
ons beroep zijn, als enen zijn zegsman, tegen
wien ook, zou noemen".
De heer van Bolhuis deelde als zijn meening
mede, dat een journalist alleen zijn zegsman
mocht noemen, wanneer hij het slachtoffer
was geworden van een geraffineerden leuge
naar. In de kwestie Hansen was dit niet het
geval.
Nadat de officier van justitie, mr. P. R. Blok
in zijn requisitoir in het kort een uiteenzet
ting van den gang van zaken had gegeven,
kwam hij op de kwestie van het vei'schoonings
recht van den journalist.
Spreker bestreed ook de meening, dat de
beroepseer van den journalist aangetast zou
worden, wanneer hij aan zijn verplichting tot
spreken voor den rechter-commissaris zou vol
doen. Rechtsorde en rechtszekerheid in ons
land eischen, dat die plicht tot spreken ge
handhaafd blijft.
Ten slotte kon spieker dit geval
niet als een principieele zaak bezien
en rekening houdend met den in gij
zeling doorgebrachten tijd al stond
die gijzeling geheel buiten de onder
havige strafzaak vorderde spreker
een geldboete van f 300 subs. 100 da
gen hechtenis.
Kardinaal Innitzer naar Rome.
WEENEN, 5 April. (Reuter-A.NiP.) Kardi
naai Innitzer bevindt zich op weg naar Rome,
waarheen hij door het Vaticaan is ontboden.
Vliegramp in Engeland.
LONDEN 5 April. Een bombardementsvlieg
tuig, dat een nachtvlucht maakte, is heden
morgen vroeg te Tipthorpe nabij Driffield in
Oost Yorkshire neergestort.
Vijf personen zijn hierbij om het leven ge
komen.
Mej. v. Bueren.
Een der succesnummers van Haarlem's Marionetten Theater is het optreden van de
band. Aanvankelijk, bestaande uit een kleine bezetting is deze later uitgegroeid tot een
dans-orkest dat onder de marionetten reeds 'n uitstekende reputatie bezit.
Een Treinavontuur.
door
K. RAUWERDA.
heerschte een ongekende drukte op
het perron van het anders nogal
rustige Zuid-station te Brussel. De
trein voor Amsterdam werd bestormd
door een gezelschap vroolijke feestgangers,
waardoor Frank de Groot zich geamuseerd
trachtte heen te werken.
Het deed hem goed, na zijn verblijf in Italië
zijn eigen taal weer eens in al zijn kernach
tigheid te hooren spreken.
Een oogenblik stond hij nog in tweestrijd
om zich bij het gezelschap aan te sluiten,
maar na eenige vergeefsche pogingen zag hij
van dit voornemen af. Er klonk een doorrdin
gend signaal, portieren werden dichtgewor-
pen, de trein stond op het punt te vertrek
ken.
Vlug meneer, hierinriep een con
ducteur.
Iemand pakte zijn koffer aan, een sprong....
Frank stond in de coupé. Over het perron
klonk tot afscheid de nationale hymne „wij
zijn niet bang", terwijl de trein zich in be
weging zette.
Frank schoof zijn koffer in het bagagenet,
ontdeed zich van jas en hoed en keek om zich
heen. De coupé was bezet met een viertal
druk gesticuleerende heeren, daarachter bij
het raampje zat een meisje.
Het eerste wat hem opviel waren een paar
mooi gevormde slanke beenen in snoezige
donkergrijze schoentjes. Dan kwam een re
genjas in dezelfde kleur en daarboven, half
verborgen in den kraag een frisch gezichtje
niet een uitdagend neusje. Een slappe, don
kere vilthoed waaronder een weelde van
bruine lokken schuilging, vormde het eind
punt van zijn onderzoek.
Juist wendde zij het hoofd naar hem toe
en Frank keek in de mooiste oogen die hij ooit
gezien had. Het speet hem geweldig dat het
toeval deze vier drukke heeren in de coupé
had gebracht, het liefst zou hij alleen met
haar geweest zijn. Om zich een houding te
geven haalde hij een krant te voorschijn,
maar noch de gebeurtenissen in Oostenrijk,
noch de verklaring van Engeland's eerste mi
nister, waren in staat zijn belangstelling te
boelen; telkens dwaalde zijn blik af naar het
meisjes aan den overkant.
Verstrooid sloeg hij de bladen om totdat
zijn oogen eensklaps wijd open gingen van
verbazing. Hij staarde op een foto: keek naar
het meisjeer was geen twijfel mogelijk,
de gelijkenis was sprekend. Snel las hij het
onderschrift: Joan Durban, verdacht van
mëdepuigtigheid aan den juweelen-diefstal te
Brussel. Het is de politie nog niet mogen ge
lukken haar te arresteeren.
Een oogenblik bleef Frank bewegingloos
zitten. Kon het mogelijk zijn dat iemand
met zulke oprechte, eerlijke oogen een die
vegge was? In zijn verbeelding zag hij haar
reeds tusschen agenten weggevoerd, naar de
gevangenis.... het was afschuwelijk.
Hij bespeurde een hevig verlangen haar te
beschermen, een verlangen dat hij niet pro
beerde te onderdrukken. Intussehen raasde
de trein voort naar Antwerpen en Frank ver
bleekte bij de gedachte wat er aanstonds zou
kunnen gebeuren of 'anders wel bij het pas-
seeren van de Hollandsche grens.
Het meisje scheen zich niet in het minst
van haar gevaarlijke positie bewust, rustig
zat ze in haar hoekje een tijdschrift te lezen.
In Antwerpen verlieten de vier heeren de
coupé en met een zucht van verlichting con
stateerde Frank dat de trein zich weer in be
weging zette. Nu zou hij haar met een ernstig
woord kunnen toespreken, haar waarschuwen
voor het dreigend .gevaar. Hij haalde zijn si
garettenkoker te voorschijn en vroeg veront
schuldigend of ze bezwaar had.
De vraag klonk een. beetje overbodig: de
coupé stond nog vol rook van de pasvertrok-
ken reizigers.
Weineen, zei ze. een beetje meer of
minder, dat maakt geen verschil.
Frank besloot er nu maar geen gras over te
laten groeien; de grens zou over luttele mi
nuten bereikt zijn en voor dien tijd moest hij
haar spreken. Hij schoof een eindje in haar
richting, kuchte eens en begon. Neemt u
mij niet kwalijk dat ik mij met uw particu
liere aangelegeheden bemoei, maar éh... ik
zou u graag iets vragen.
Ze zag hem zoo rustig aan dat hij een
beetje van zijn stuk raakte.
Kan het mogelijk zijn dat ik uw foto
in het avondblad gezien heb?
Er blonk een guitig lachje in haar oogen
terwijl zij antwoordde: Dat kan
Juist, hernam Frank snel terwijl hij nog
een beetje dichterbij schoof. Ik wilde u
graag ernstig waarschuwendat werk
lijkt mij absoluut ongeschikt voor u. Zou u
het niet liever opgeven, het is toch veel te
gevaarlijk.
Haar mooie oogen bleven met dezelfde
onbevangen blik op hem rusten.
Bedenk toch, ging Frank verder. den
een of anderen dag loopt het misen wat
dan? Hebt u daar wel eens over nagedacht?
Zeker wel, verklaarde ze. Zeker heb
ik dat. Maar dat is nu eenmaal het risico
dat elk beroep met zich meebrengt. En dar,
vergeet u nog iets, namelijk waar zou ik
van moeten leven als ik het opgaf?
Inderdaad, Frank moest toegeven dat hij
daar geen moment aan gedacht had. Maar
u zou allicht een andere werkkring
Ze maakte een snelle beweging met haar
hand. Uitgesloten. Er zijn duizenden veel
beter onderlegd dan ik, die niets kunnen vin
den.
Het was een hopeloos geval. Nog enkele
minuten en de grens zou bereikt zijn. De
douane zou de passen controleeren, natuur
lijk was haar foto daar ook bekend en dan.
hij moest er niet aan denken.
Maar is er dan geen enkele kans om
dat verwenschte werk te laten schieten, vroeg
hij wanhopig. Het klinkt u misschien een
beetje dwaas in de ooren, maarwerke
lijkik zou wenschen dat u het liet.
al deed u het maar alleen voor mij. U lijkt
mij niet het geschikte type voor zoo'n leven.
Opgaande in zijn verlangen dit meisje te
beschermen had hij' onbewust haar hand ge
grepen en zag haar smeekend aan. Plotseling
verhelderde zijn gezicht. Laat mij u een
kans geven, ging hij snel verder. Ik trek
aan de noodrem en zoo spoedig de trein
stilstaat tracht u ongemerkt te verdwijnen.
De rest laat u maar aan mij over.
Waarom wilt u in hemelsnaam dat ik de
trein verlaat....?, vroeg ze verbaasd.
Frank stond preplex.
Omdat uw signalement natuurlijk aan
alle stations bekend is. Wilt u dan met alle
geweld gearresteerd worden?
Met een haastig gebaar trok hij de krant
te voorschijn en duwde haar het bericht on
der den neus. Zoo goed als ik kan een an
der dat ook lezen
Hij stond op en rukte aan de noodrem
Vlug, voor het te laat is. Hier is-'mijn adres in
Rotterdam.... telegrafeer mij onmiddellijk.
We kunnen dan verder zien.
Knarsend en steunend minderde de trein
vaart.
Maar dat is een vergissing, riep ze wan-
honig. Kijk maar in deze krant.
En daar zag de verbaasde Frank eenzelfde
foto met het onderschrift: Helena Duncan,
die duizenden in verbazing brengt met haar
gewaagde acrobatiek, is gisteren voor de laat
ste maal in Brussel opgetreden
Dus u bent niet
Weineen. Er moet iets niet in orde met
die foto zijn, klonk het hem lachend tegen.
De trein stond nu geheel stil, er klonken
van alle kanten vragen en uitroepen. En toen
de conducteur even daarna het portier open
de zag hij tot zijn verbazing 2 lachende men
schen, die het schijnbaar heelmaal niet er
vonden dat hij proces-verbaal opmaakte
Maar zijn verbazing kende geen grenzen toen
hem ook nog een fooi in de handen werd ge
stopt die buitensporig hoog was.
Enfin. hij was genoeg menschenkenner
nm te be°Tiioen wat die fooi beteekende.
En rif;"- tou hij voor zorgen.
(Auteursrecht voorbehouden.
W,adruk verboden).
DAMES-HOCKEY.
WALES—NEDERLAND (0-1)'
Uit Neath: Maandagmiddag kwart voor zes
alhier de landenwedstrijd Dameshockey ge
speeld tusschen de ploegen van Wales en Ne
derland. welke in een welverdiende 10 over
winning voor de Nederlandsche dames is ge
ëindigd. nadat zij reeds bij rust een 10 voor
sprong hadden verkregen.
Na voorgesteld te zijn aan den burgemees
ter van Neath, stelden de volgende ploegen
zich op:
Wales:
Doel: Smith.
Achter: J. Da vies en James.
Midden: G. Davies, Edwards en Bowden.
Vóór: Rose, Jones, Williams, Thomas en
Edmunds.
Nederland:
Doel: Heutink (P. W.).
Achter: Roos (B.D.H.C.) en Rollin Couquer-
que (H.O.C.)
Midden: De Vletter (B.D.H.C.), Vreede
(Rood Wit) en Offerhaus (H.D.M.).
Vóór: S. Kruize (Amsterdam), S. Broese van
Groenou (Kieviten), Van Bueren (B.D.H.C,),
E. Kruize (Amsterdam) en Exalto (H.H.IJ.C.).
Dadelijk na het begin oefenden de gast
vrouwen een zwaren druk uit op het Neder
landsche doel. De Nederlandsche speelsters
hadden in den beginne groote moeite, het
ware spel te vinden. Zij bleken ook de ver
moeienissen van de reis naar Wales nog niet
geheel te boven, te zijn gekomen. Bovendien
was het terrein, dat overigens in zeer goeden
staat verkeerde, eenigszins hellend; de Ne
derlandsche dames moesten in de eerste helft
tegen, de glooiing op spelen.
Langzamerhand werd het evenwicht tus
schen de ploegen echter hersteld; toen kwam
Nederland in den aanval.
Typeerend was het evenwel, dat, na de in
Folkestone opgedane ervaringen, de Neder
landsche aanval zich ook ditmaal strikt hield
aan de W-formatie, waar
door de gastvr uwen ge
spaard bleven voor een groo-
tere nederlaag. Nog in de
eerste helft, bij een der Ne
derlandsche aanvallen, ver
oorzaakte de verdediging
van Wales een straf corner,
welke op fraaie wijze werd
ingeschoten door mej. Van
Bueren (01).
Zoowel m de resteerende minuten van de
eerste helft, als in de tweede helft wist Ne
derland dezen voorsprong te behouden.
De partijen wogen geheel tegen elkaar op;
beide verdedigingen waren de voorhoedes vol
komen de baas, al dient gezegd te worden, dat
de Nederlandsche aanvalslinie meer kansen
gehad heeft, dan die van Wales.
-Een mooie kans kreeg mejuffrouw Van Bue
ren in de tweede helft, toen zij geheel alleen
voor de doelverdedigster van Wales kwam te
staan, doch de bal ging recht op de doelver
dedigster af.
Met onveranderden stand kwam het einde
van dezen wedstrijd.
Bij de gastvrouwen was vooral de doelver
dedigster Smith zeer goed, evenals trouwens
de beide achterspeelsters. De meeste Neder
landsche aanvallen strandden op dit sterke
trio, waaraan grootendeels te wijten is, dat de
Nederlandsche voorhoede niet meer doelpun
ten kon scoren.
De middenlinie van Wales maakte een zwak
ken indruk. De voorhoede van Wales speelde
evenals Zaterdag j.l. de Engelsche, op één lijn
aanvallend; hierbij blonk vooral de midden
voor mejuffrouw Williams uit, die het spel
zeer goed open wist te houden en een flinke
snelheid bleek te kunnen ontwikkelen. Van
de beide vleugels was de linker, bestaande uit
de speelsters Thomas en Edmunds, het ge
vaarlijkst.
Het spel van de Nederlandsche ploeg is over
het algemeen niet meegevallen, vooral niet
ten aanzien van de voorhoede. Wie gedacht
zou hebben, dat onze aanval zijn spelwijze zou
hebben herzien, nadat toch te Folkestone ge
bleken was, dat de gebruikelijke Nederland
sche tactiek tegen de Engelsche dames niet
gemotiveerd was, kwam bedrogen uit.
Wel werd door wisselen van de dames S.
Kruize en Broese van Groenou de aanval
eenigszins versterkt, doch deze omzetting
bleek toch nog niet voldoende.
In de voorhoede was het spel van de dames
Exalto en Broese van Groenou het meest be
vredigend. De overige drie speelsters toonden
wel het noodige enthousiasme, doch in den
slagcirkel traden zij niet doortastend ge
noeg op.
In de middenlinie trad mej. Vreede niet
zoozeer op den voorgrond als in den wedstrijd
tegen het Engelsche elftal. Mejuffrouw Of
ferhaus was Maandag beter dan Zaterdag,
terwijl mejuffrouw De Vletter ditmaal de
beste speelster van de half-
linie was. De achterhoede in
haar geheel was zeer goed
voor haar taak berekend.
Mejuffrouw Heutink kan op
een goeden wedstrijd te
rugzien; mejuffrouw Roos
was ditmaal beter dan mej.
Mej. De Vletter. Rollin Couquerque, doch als
geheel heeft dit drietal op 'volkomen afdoende
wijze weerstand kunnen bieden aan de tal
rijke aanvallen.
Tegen het einde werd goed spel nogal be
moeilijkt door de invallende duisternis.
Woensdagavond zal de Nederlandsche ploeg
van haar trip naar Engeland in Nederland
terugkeeren.
ZWEMMEN.
Nieuw wereldrecord 500 M.
borstcrawl.
Ralph Flanagan.
Uit New-York: Te Coral Gables in den staat
Florida verbeterde de bekende Amerikaansche
zwemmer Ralph Flanagan het wereldrecord
over 500 meter borstcrawl, door dezen afstand
af te leggen in 5 min. 56.5 sec. Het oude we
reldrecord stond op naam van zijn landge
noot Jack Medica met een tijd van 5 min. 57.8
sec., geyestigd op 1 Juni 1933 te-Seattle.
