Een- goede zakenvrouw
Drie dooderi zijn te betreuren bij een ernstige botsing tusschen een luxe-auto en
een vrachtwagen nabij Montlucon (Fr.). De plaats Yan het ongeluk
De burgemeester van Ermelo, de heer C. W. T. baron Mackay, heeft Dinsdag afscheid uit zijn functie
genomen. Wethouder H. L. Rikkers speldt den scheidenden functionaris de Kon. onderscheiding van
Officier in de Orde van Oranje Nassau op. Links: mevrouw mr. F. Mackay Katz
Ook de krententuinen te Dwingelo en
omgeving komen in bloei. Een hoekje
van de kleurenpracht
FEUILLETON
door HEKMAN ANTONSEN.
De ploeg van tien man werkte als razen-
den. Ze moesten het gat afdekken, de groote
afvoerbuizen dichtstoppen, voor nieuwen af
voer zorgen en dat alles met de grootst mo
gelijke snelheid. Ze waren nu bezig de P°mp
weg te halen, een stalen gevaarte van dertig
voet lengte.
Plotseling klonk er een gil uit de menigte
toeschouwers. Door de giftige gasnevels heen
keek Jonathan naar den boortoren Een dei-
mannen, die bij den toren werkzaam waren,
was op den vloer er van neergevallen. Het
zag er uit, alsof hij zijn been gebroken had.
Hij lag tegen den grond en het eene uitein
de van de zware pompbuis dreigde dwars
over hem heen te vallen.
Jonathan greep in. Hij wist niets van pe-
troleumboren af, maar hij wist wel hoe hij
op dat oogenblik moest handelen en snel
handelen ook.
„Jonathan", klonk het doodsangsbig uit
den mond van Valentine, „Jonathan.In
•minder dan geen tijd had hij de vijftig me
ter afgelegd, gleed over den glibberigen vloer
van den boortoren, stortte zich op den voor-
overliggenden werkman, sleepte hem van
den vloer af en legde hem op den grond neer.
Op zijn buik voortkruipend volgde hij hem
en nog' geen seconde later stortte de zware
pompbuis met een doffen smak vlak naast
hem neer tegen den grond. Hij ging moei
zaam, hijgend naar adem recht overeind zit-
t-a-n or \let geloei van de uitbarsting der olie
bron verdoofde hem bijna.
„Hè daar!" gilde een der boorlieden. „Maak
dat je hierheen komt!"
Jonathan zag er echt uit als een arbeider,
vol modder en olie, zijn gezicht was onher
kenbaar van het vuil en zijn kleeren waren
één vettige zwarte massa.
Maar hij krabbelde overeind en nam de
plaats van den gevallen man bij de werk
ploeg van Kitty Sour Nummer Een in. Hij
had er niet het minste idee van, wat hij nu
eigenlijk i#iovst uitvoeren. De geheele werk
wijze bij het afsluiten van een petroleumbron
was aan Jonathan Blair totaal onbekend.
Daarom deed hij precies hetzelfde, wat hij de
andere werklieden doen zag. Hij greep een
stang beet en zwoegde mee in het rond, tel
kens uitglijdend in de glibberige vette massa
om samen met de anderen de oude, nu nutte-
looze sluitplaat te verwijderen.
Valentine kon hem tusschen de anderen
niet meer onderscheiden, Hij was verloren
gegaan tusschen die ploeterende arbeiders,
die met eigen levensgevaar het dreigende
onheil trachtten te voorkomen.
Opeens stond Ned aan haar zijde. Hij wierp
haar een dekmantel om en trok haar een
rubber hoed diep over het hoofd heen. Hij
trachtte haar te bewegen, nog een honderd
meter achteruit te gaan.
„Maar hij is daar!" Haar stem klonk be
nauwd, gebroken en overspannen. „Hij is er
bij en elk oogenbli'k kunnen ze de lucht in
vliegen, Ned!"
Heete tranen stroomden langs haar wan
gen.
Jonathan zelf had zooveel pijn in al zijn
spieren, alsof hij met een stuk hout was af
geranseld. Het kostte hem de grootste moeite
nu en dan eens flink adem te halen, omdat
de olie hem in neus en mond liep. Overigens
voelde hij zich best. Hij zou alleen graag ge
weten hebben, wat hij eigenlijk doen moest
en waarvoor hij zoo met de anderen rond-
ploeterde. Het was nu een praohtgelegeiiheid
om verstand te krijgen van petroleumboren.
Eindelijk hadden ze de oude afsluiting
verwijderd. Er werd een nieuwe aangevoerd
van een der andere velden en nog een bui
tengewoon zware uit de voorraadloods. Die
werd met een kraan opgeheschen en Jona
than Blair keek omhoog naar de duizenden
kilo's smeedstaal die boven zijn hoofd hin
gen en onder den geweldigen druk van olie
en gas heen en weer schommelden. Geen
oogenblik kwam het bij hem op, dat het heele
gevaarte ieder oogenblik op zijn hoofd kon
neerkomen. Langzaam daalde het omlaag,
gevaarlijk zwaaiend, terwijl de werklieden
van de hefkraan met gespannen aandacht
stonden te wachten op het oogenblik, dat ze
het gevaarte boven de opening konden bren
gen.
Valentine stond naar hun moeizamen ar
beid te kijken, waarbij ze in olie en slijk tel
kens uitgleden en vlakbij den met donderend
geloei om hoog' spuitenden straal, die zich
hoog in de lucht verhief en den grond die 10
meter in den omtrek oversproeide, moesten
werken. De breede rubber rand van haar hoed
belette, dat ze zelf pikzwart in haar gezicht
werd, maar ze kon nauwelijks hooren of zien
en zich slechts voorstellen, wat die tien man
daar op den rand van dien kokenden af
grond moesten doorstaan. Jonathan Blair
was er bij! Corry Blairvan St. Paul
van Princeton„Kinderen met het haai
en de oogen van hun moeder en met mijn
optimisme
Het kostte hun een uur van ontzaglijke»
arbeid, om het zware sluitstuk op de ijzeren
bekisting der wel te bevestigen. De laatste i
bouten moesten nog worden aangedraaid.
.Draaien!" schreeuwde de ploegbaas. „Voor
uit dan toch!" i
Jonathan greep zijn ijzeren stang beet en|
begon mee te werken. Hij spande al zijn
krachten in: zijn handen gleden er door de
vettigheid af en hij viel voorover op zijn ge
laat, terwijl de vailende stang met geweld
op zijn achterhoofd terecht kwam. Met de
uiterste krachtsinspanning hief hij zijn
zicht uit het slijk op, schudde duizelig zijn
hoofd heen en weer en krabbelde weer over
eind. Een gezellige bezigheid, als je. ergens te
gast bent.
Langzaam, heel langzaam werden de
schroeven van het nieuwe sluitstuk aange
zet in de hoop, dat ze het zouden houden.
Dat hoopte iedereen, behalve Jonathan, om
dat hij alleen niet wist, dat daaraan nog'
eenige twijfel mogelijk was. Feitelijk wist hij
heelemaal niets af van de bestemming van
dat smerige, malle ding. Al wat hij wist was,
dat hij tegen een stang stond te duwen en
dat deed hij met alle macht.
„In orde!"
Het sluitstuk zat vast. Het hield. Pijpen
werden aangeschroefd, kranen bevestigd. De
stroom kon worden afgevoerd naar de voor-
raadtanks. Kitty Som- Nummer Een was tot
de orde teruggeroepen.
Overal op de velden liepen mannen in van
olie druipende werkpakken, plonsend door
slijk en olie. Aardig verblijf zoo'n olieveld,
als er zoo'n uitbarsting komt.
Valentine herkende hem gewoonweg niet.
Hij doemde plotseling' voor haar op als een
van olie doordrenkt en druipend wezen.
„Olie of geen olie", zei dat onherkenbare
ding. „Ik heb je lief!"
Hij werd bijna omvergetrokken door een
slanke, stevige jonge vrouw, die haar beide
armen om zijn hals sloeg en zich vast tegen
hem aanklemde. Hij voelde haar hart klop
pen en het trillen van haar geheele lichaam.
„Wat een kerel ben jij!" riep ze luid jui
chend uit.
„Ben jij het, Jonathan?" vroeg Ned Rail-
some, naar den man starend, die door zijn
zuster omhelsd werd.
Drommels, die oliebron heeft me nog goed
gedaan ook, zou ik zoo zeggen", zei Jona
than. „Ik ga heusch gelooven. dat de jonge
dame nog met me zal trouwen!"
„Met jou trouwen?" vroeg Valentine naar
adem hijgend. ,Maar schat, dat is al maan
denlang mijn eenige droombeeld!" Ze keek
hem glimlachend aan. „Je kunt me toch niet
kwalijk nemen, dat ik een beetje achterdoch
tig tegenover je was, 11a dat je me met die
volmacht er zoo tusschen had genomen, is
het wel, jou kleine zeeroover?"
Ze keek hem ernstig aan, zocht in haar
zakken naar een zakdoek en veegde zorgvul
dig de olie en modder van zijn mond. af.
„Daar
Ze sloeg haar armen weer om zijn hals
en haar lippen vonden de zijne. Een troep ar
beiders, sjouwerlui, boorlieden, geologen in
genieurs en opzichters bleef verwonderd
staan kijken. Was dat niet de dochter van
den „ouden heer?"
Ned Ransome bleef er gelaten bij staan.
Hij veegde zijn polshorloge af, keek er op
staarde naar den hemel en keek dan verle
gen naar de menigte rondom zich heen
„Met jou trouwen!" zei Valentine eindelijk
buiten adem„Och, liefste, ik wou alleen
maar de overtuiging hebben, dat jij net zoo
veel van mij hield, als ik van jou. Toen jij
vanmorgen mijn kantoor binnen kwam, had
ik je zoo wel 0111 je hals kunnen vallen. Maar
ik deed het niet, want als jij had geweten,
hoe gemakkelijk ik te winnen was, clan zou
jij ijouw liefhebbende Valentine niet half zoo
veel gewaardeerd hebben!"
-ei};,r 1 zou *e me n°g eens een kus
willen geven? vroeg Jonathan Blair. ,jjj
doet alles, wat je doet, zoo uitstekend!"
EINDE.
Lord Perth, de Engelsche ambassadeur te Rome*
teekent in het Palazzo Chigi het Engelsch
Italiaansch accoord
Aan het bord. In het oude stadhuis in de Hoogstraat te Rotterdam zijn schoolschaakwed-
strijden gehouden, waaraan door ongeveer 200 leerlingen werd deelgenomen. Aandacht
gedurende een der partijen
De begrafenis van den beroemden zanger Chaliapin. Het stoffelijk overschot
wordt uit de Russische kerk te Parijs gedragen
Sylver Maes geeft hand-
teekeningen voor den start
Yan den wegwedstrijd
Parijs Roubaix
Tijdens het bezoek van het
Nederlandsch Marine eskader
aan Priok, maakte de landings-
divisie een marsch door de
stad. De manschappen trekken
door Batayia-Centrum
