Het Nichtje van buiten
Hore Belisha, de populaire Engelsche minister pe bouw der derde en laatste electrische basculebrug over de Oosterdoksluis te Amsterdam
van XJorlog, na zijn aankomst op net vliegveld
Le Bourget te Parijs, op terugreis naar Engeland ,s zoover gevorderd, dat Maandag de drie bruggen tegelijk konden „proefdraaien
Greote boschbranden woedden nabij Durance (Fr.). Een sug
gestieve opname tijdens het nachtelijk blusschingswerk
In den in aanleg zijnden nieuwen snelverkeersweg Amsterdam Schiphol-Den Haag wordt te
Sassenheim over de spoorlijn Amsterdam-Rotterdam een brug gebouwd. Kijkje op den stand der
werkzaamheden
Op de Keizersgracht te Amsterdam
geraakte Maandag een auto, die ge
parkeerd stond, in beweging en reed
te water. Persoonlijke ongelukken
kwamen niet yoor
FEUILLETON
LADY TROUBRIDGE.
5)
Heimelijk was Linet het met haar eens.
Wat voor zin had het om de deur te openen en
haar eindelijk een beetje beleefdheid te be
wijzen, nadat hij van te voren het ideale beeld,
dat zij zich van hem gevormd had, volmaakt
te niet had gedaan; het ideale beeld dat haar
de foto had doen uitknippen en mee naar
Londen nemen, ingeval zij hem eens zou
ontmoeten!
Nu, zij had hem ontmoet en zij zou zoo snel
mogelijk die dwaze opwelling vergeten, die
haar tot zooiets had gebracht. Hij had dui
delijk laten merken, dat hij haar een boersch
kind vond, dat over geen enkele charme be
schikte. Hij had want daar kwam het toch
op neer haar gezelschap heelemaal niet
noodig.
„En ik", dacht Linet trots, „ik heb hem niet
noodig.
„Werkelijk", zei tante Beatrice op goedkeu
renden toon, „je ziet er alleraardigst uit".
Linet was al vroeg klaar en wachtte m clen
grooten salon, waar mrs. Winsley in een glin
sterende zwarte japon met een grooten tak
orchideeën en veel juweelen voor de komst
van haar gasten haar beide meisjes inspec-
teerde.
Zij begon bij Linet en zij was werkelijk ten
zeerste getroffen. Die mislukte modeljapon
yan Tanis, van een eenvoudige gele stof
scheen de natuurlijke bekoorlijkheid van het
meisje nog te verhoogen. Haar bruine haren,
in het halve uur dat er over was tusschen de
thee en het diner, haastig opgemaakt door
monsieur Jean, haar Fransche kapper, hadden
een gouden glans en vormden een charmante
omlijsting voor het aantrekkelijke gezichtje.
Wie had kunnen denken, dat een beetje zorg
aan coiffure en kleeding zooveel verschil zou
maken?
„Het kind is geen schoonheid", dacht mrs.
Winsley met een scherpen blik, „doch zij zal
heelemaal geen slecht figuur maken".
Toen gleden haar oogen naar haar schoone
Tanis, gehuld in een gewaad van roode tulle,
dat haar uitdagende charme nog sterker
deed uitkomen. Aan haar slanke, elegante
voetjes droeg zij Etruskische sandalen met
heele hooge hakken en.over het geheel bood
zij een beeld van uiterste geraffineerdheid.
Mrs. Winsley was niet heelemaal gerust op
dit punt, doch zij wist heel goed, dat Ta
nis zich niets liet zeggen. Tanis behoorde
niet tot het type dochter dat zich eritiek laat
welgevallen.
Zij nam dus het roodleeren ovaal ter hand,
waarin zich de dinerkaarten bevonden en de
ze door haar schildpadden lorgnon bestu-
deerend (geen onflatteuse bril voor Beatrice
Winsley) begon zij de meisjes te vertellen,
waar zij zouden zitten.
„Lord Rowant zit aan jouw linkerhand, lie
veling", zei zij op veelbeteekenenden toon te
gen Tanis, „maar ik zou graag, willen, dat je
er niet zoo op stond Eldred Byrne aan je
andere zijde te hebben. Ik mag dien man ab
soluut niet lijden, hoewel jij me gedwongen
hebt hem te inviteeren".
Tanis' mond toonde opstandigheid,
„Oh, praat daar toch niet over, moeder", zei
zij kribbig. „Dat is alles geregeld".
Mrs. Winsley zweeg, maar Linet kreeg den
indruk dat zij het heelemaal niet prettig
vond.
„Ik heb jou tusschen Bobbie Vereker en
Marcus Standish gezet", deelde zij Linet
nog even snel mede, toen de deur openging en
de eerste gasten, elegant en druk pratend,
binnenkwamen. Allen werden vlug aan Linet
voorgesteld en knikten even voor zij verder
gingen, terwijl de meisjes druk converseerden
en lachten met de jongemannen, die bij
groepjes van twee of drie arriveerden.
Linet stond in een boekje bij de piano en
werd getroffen door de buitengewone zelf
verzekerdheid en het gedecideerde optreden
van al deze jonge meisjes. Toch was het voor
verscheidene van haar het eerste seizoen, dat
zij meemaakten.
„Zoo zal ik nooit kunnen zijn", dacht Li
net en haar minderwaardigheidscomplex
scheen haar te machtig te zullen worden. Zij
had nooit geweten, dat zij er een bezat tot het
oogenblik, waarop lord Rowant haar meis
jestrots een slag toebracht, maar nu dook zij
letterlijk weg in haar hoekje en deed geen
moeite zich te mengen in het gepraat en ge
lach, dat den L-vonnigen salon vulde.
Er waren zeven paren, waaronder een ge
neraal van middelbaren leeftijd, die nu met
de gastvrouw stond te praten.
Linet keek tersluiks eens naar de jonge
mannen en glimlachten een beetje nerveus
toen haar tafelheer Marcus Standish door
Tanis aan haar werd voorgesteld. Hij was een
knappe jongen, met gitzwarte haren en don
kere oogen; in zijn soort minstens even knap
als lord Rowant en veel gemakkelijker om
mee te praten.
Van het eerste oogenblik af scheen hij zich
over mrs. Winsley's nichtje te ontfermen en
zij betrapte zich er op, dat zij met hem heel
gezellig liep te babbelen en zelfs met kleine
teugjes van den cocktail genoot, die hij haar
bezorgd had, „want, daar moet u natuurlijk
zoo gauw mogelijk aaai wennen".
„Maar mijn hoofd is niet heel sterk", pro
testeerde Linet. die hem liever niet vertelde
dat dit haar allereerste was.
Marcus Stanrish glimlachte.
„Charmant", antwoordde hij vroolijk. „Ein
delijk heb ik dan eens een „rozenknopje" ge
vonden, dat nog niet al de antwoorden kent".
En zijn glimlach werkte zoo aanstekelijk,
dat Linet meelachte, zonder dat zij eigenlijk
begreep wat hij bedoelde.
„Vertelt u me eens" vervolgde hij, toen zij
naast elkaar de groote trap op liepen, die naar
de eetzaal leidde, en daar langs de lange, met
rozen versierde tafel hun plaatsje zochten,
„u speelt toch geen comedie?"
„Comedie?" vroeg zij verbijsterd.
„Dat doen zooveel meisjes", legde hij uit,
toen zij gezeten waren en de soep werd rond
gediend. „Zij denken, dat wij de voorkeur ge
ven aan het onschuldige madeliefje en dan
doen zij, alsof zij nog nooit ergens geweest
zijn en nog nooit iets gezien hebben.
Maar ik ben werkelijk nog nooit ergens ge
weest en ik heb heusch nog niets gezien", ant
woordde Linet met een verlegen glimlachje,
„ik kom regelrecht van het platteland".
Marcus Standish zei: „En ik kom regel
recht uit de wereldstad. Wij zouden dus
reusachtig goed met elkaar moeten kunnen
opschieten."
Na deze ontboezeming praatten zij als oude
vrienden en Marcus bracht haar op de hoogte
van alles was hij wist omtrent de verschil-
nende gasten. Linet zette groote oogen op bij
al die cynische opmerkingen, maar amuseerde
zich uitstekend. Ook over zichzelf was hij
zeer openhartig. Hij was een van de meest on-
gewenschte partijen in Londen, deelde hij
haar mede, en hopeloos arm, doch daar
scheen hij zich niets van aan te trekken. In
ieder geval had het geen invloed op zijn eet
lust.
Aan haar andere zijde zat Bobbie Vereker,
een blonde jongen met een babygezichtje en
een beetje verlegen, maar heel goedig. Linet
praatte met hem op het oogenblik, dat haar
blik getrokken werd naar de leege plaats aan
Tanis' linkerzijde. Haar blik volgend merkte
Bobbie op:
„Torquil Rowant is natuurlijk weer te laat.
Ik wou, dat ik zoo rijk en 200 onafhankelijk
was als hij en pas halverwege een diner durfde
opdagen."
Gedreven door dat vage gevoel van erger
nis, dat haar sedert dien middag was bijgeble
ven, klonkt Linet's zachte stem, plotseling
scherp:
„Het is onhebbelijk van hem zoo laat te
komen en ik denk, dat tante Beatrice wel heel
boos zal zijn."
Op dat moment kwam lord Rowant, volko
men op zijn gemak de eetzaal binnen, prevel
de een woord van verontschuldiging tegen
tante Beatrice, die, naar Linet opmerkte, dit
met een beminnelijken glimlach aanvaardde.
Snel trok de butler den stoel achteruit en
de bediende kwam haastig de soep brengen,
terwijl Tanis zich van den interessanten man
met het jeugdige gelaat en de grijze haren,
met wien zij tot nu toe geganimeerd had
zitten praten, afwendde en zich geheel aan
den nieuwen gast wijdde.
Zijn laatkomen werd geheel over het hoofd
gezien en terwijl hij naar enkele anderen
knikte, glimlachte een ieder en knikte terug,
alsof hij de spil was, waar alles om draaide.
Een oogenblik boog hij zijn blonde hoofd in
de richting van Linet, maar zij wendde op
kinderachtige wijze het hoofd af en gaf voor
druk bezig te zijn met haar eten. Zij was niet
van plan, dat neerbuigende knikje te be
antwoorden, al schenen de anderen daar zoo
verschrikkelijk op gesteld.
Wat deed het er in vredesnaam toe, dacht
zij opstandig en vergat heelemaal, dat er bo
ven een foto lag, die zorgvuldig tusschen haar
mooiste zakdoeken in een doos was gepakt.
Marcus, die deze onbeantwoovdde groet ge
zien had, vroeg:
„Hebt u Rowant al ontmoet? Dat is iets
waar heel veel „rozenknopjes" u hartgrondig
om zullen benijden, dat verzeker ik u. Het is
maar zelden, dat hij zich voor haar interes
seert'
„Hij interesseert zich voor mij ook niet", be
kende Linet. „Ik vond hem nogal verwaand."
(Wordt vervolgd.)
