LUCHTVAART-OEFENINGEN
Het Nichtje van buiten
Op het vliegveld Eelde werd Dinsdag door ongeveer 50 militaire vliegtuigen een oefening gehouden als voorbereiding
voor den grooten Luchtverdedigingsdag te Groningen op 11 Mei a,s. Een overzicht op het vliegterrein
De voorronde om het wereldkampioenschap-voetbal. Het eerste doelpunt van
Zwitserland in den wedstrijd Zwitserland Portugal te Milaan
Jk ben reeds voorzien", zei de minister-president dr. H. Colijn
tot de cöllectrice, die hem Dinsdag bij het verlaten van zijn
departement opwachtte, om hem een bloempje der Emmabloem-
collecte te verkoopen
Met het s.s. „Djambi" zijn te Soerabaja
de eerste twee van de vijf voor de
luchtdiensten der K.N.I.L.M. bestemde
„Lockheed Super Electra14" toestellen
aangekomen. Het uitladen der machines
Dr. Von Dircksen, de nieuwe Duitsche
ambassadeur te Londen, bij aankomst
aan de Duitsche ambassade in de
Engelsche hoofdstad
De nieuwe tunnel voor voetgangers en wielrijders onder
het spoorwegemplacement te Bussum, welke officieel ge
opend is
De eindwedstrijden der dressuurproeven van
Breda gehouden. -
de Koninklijke Militaire Sportvereeniging zijn Dinsdag te
Een der deelnemers in actie
Een der fotografen, die te Doorn vertoeven in ver
band met het huwelijksfeest maakt toilet aan den
kant van den weg, daarbij geassisteerd door een
hulpvaardig collega
LADY TROUBRIDGE.
12)
Het was duidelijk, dat zij zich niet langer
tegen de aanwezigheid van het meisje in
haar ouderlijk huis verzette en zij scheen er
zelfs een genoegen in te scheppen met Linet
ui't te gaan. Naast de eenvoudige Linet kwam
Tanis nog brillanter uit.
Het eenigen tegenzin herhaalde Linet on
geveer het gesprek met Mrs. Winsley en Ta-
nis lachte spottend.
„Net iets voor haar", merkte zij op. „Maar
stoor je daar niet aan hoor, tenzij je er na
tuurlijk net zoo over denkt. Ik heb een nieuw
tje voor haar, dat haar wel in een goed hu
meur zal brengen." Zij zweeg een oogenblik
en zei toen;
„Torquil Rowant komt vanavond in onze
loge. Hij heeft zoo juist opgebeld. En dat sluit
in, dat hij met ons naar het bal van de St.-
Keyne's gaat. Moeder zal dus wel gelukkig
zijn."
Linet keek haar verbaasd aan. Zij begreep
.nooit waarom Tanis op dien toon over Lord
Rowant sprak. Het was een minachtende,
uiterst cynische toon, alsof het alleen maai
de schuld van haar moeder was, dat hij zoo
dikwijls werd uitgenoodigd. En toch was het
Linet in het geheel niet ontgaan, dat als hij
aanwezig was. Tanis alles in het werk stelde,
om zijn aandacht te boeien en hem aan haar
zijde te houden.
„Geef je echt niet om Lord Rowant?" vroeg
zij plotseling in een opwelling om dit raadsel
op te lossen. Zij, Linet, mocht dien man nu
eenmaal niet, maar zij kon zich heel goed
FEUILLETON voorstellen, dat een ander meisje zich tot
hem voelde aan aangetrokken. Het leek haar
alleen niet heelemaal fair om achter zijn rug
op zoo'n minachtenden toon over hem te
spreken en in zijn gezicht zoo vriendelijk te
zijn.
Tanis ried haar gedachten. Zij nam haar
sigaret uit haar mond en keek Linet strak
aan.
„Ik ben een echte dochter van mijn moe
der", merkte zij cynisch op. „Waarmede ik
bedoel, mijn landelijke onschuld, dat ik niet
zoo onverstandig zal zijn den rijksten buit
van het seizoen door mijn vingers te laten
slippen, als ik de kans krijg."
„Oh Tanis, dat meen je toch niet echt?"
Linet's toon deed Tanis in lachen uitbar
sten.
„Natuurlijk meen ik dat", zei zij met na
druk. „Ik veronderstel, dat het niet geheel
en al tot je is doorgedrongen, dat moeder be
zig is, zich door haar kapitaaltje heen te wer
ken, om dat succes te verzekeren en dat wij
leelijk aan den grond zullen zitten, als ik
mijn kaarten verkeerd zou spelen. Dan zou
ik ergens mannequin kunnen worden of een
ellendig baantje als winkeljuffrouw moeten
zoeken. En daar bedank ik voor. En dat heb
ik Eldred ook gezegd", mompelde zij.
„Watbegon Linet.
Linet gevoelde, dat zij iets voorzichtig
moest vragen, doch Tanis was in een roeke-
looze bui en het kon haar niet schelen, wat
zij zei.
„Grootendeels bestaat het heele geval
alleen maar in moeders verbeelding", gaf zij
eenigszins aarzelend toe. „Maar hij schijnt
me wel te bewonderen en liij komt hier vrij
veel en dat zou hij niet doen. als hij er geen
bedoeling mee had. Bovendien is er niemand
anders. Dat weet ik absoluut zeker, hoewel
alle meisjes jacht op hem maken".
Linet glimlachte bij deze opmerking, hoe
wel zij geschrokken was van de openhartige
verklaring van haar nichtje..
„Daar is hij toch eigenlijk te goed voor",
dacht zij onwillekeurig. Om getrouwd te wor
den, alleen maar ter wille van zijn huizen,
zijn jacht, zijn rijkdom en zijn titelal
die dingen, die tante Beatrice en Tanis zoo
aanlokten en oorzaak waren dat zij zooveel
werk van hem maakten.
Hij zag er echter niet naar uit, alsof hij in
een dergelijke val zou kunnen loopen. Die
resolute mond en die rustige, doordringende
oogen wezen toch wel op een sterken wil en
het leek haar niet waarschijnlijk, dat hij
ooit iets tegen zijn zin zou doen.
Maar Tanis was nu eenmaal een schoon
heid en had haar zinnen er op gezet met hem
te trouwen. Het was dus niet geheel en al
uitgesloten, dat zij haar zin zou weten door
te zetten. Hardop zei Linet:
„Maar als die andere meisjes dan ook
jacht op hem maken, wat dan?"
En zij dacht aan de schattige tweelingen
Baba en Fenella Blake, met wie zij laatst
geluncht had. Een van haar had Linet toen
in vertrouwen meegedeeld, dat zij dol was op
Torquil Rowant en hem den knapsten man
vond van heel Londen.
Bij deze vraag trok Tanis de wenkbx-auwen
op; een beweging, die haar sterk op haar
moeder deed gelijken.
„Dan zullen ze merken, dat ze rekening met
mij moeten houden", antwoordde zij ernstig.
„Er zijn genoeg manieren om een man van
een meisje af te houden en die ken ik alle
maal. En die zal ik gebruiken ook, als ik ooit
mocht merken, dat- een ander me den loef
tracht af te steken".
Als Tanis zoo sprak, leek zij op een schoone
Medusa en was de uitdrukking van haar
knappe gezichtje onheilspellend en wreed.
Ondanks zichzelfhuiverde Linet, want nu
herinnerde zij zich weer de andere woorden,
die Tanis eens gesproken had: „En wat als
zij tracht Torquil" Rowant in haar netten te
verstrikken? En toen was het over haar, Li
net, als zij gesproken hadden:
Zij keek haar nicht je. eens aan en bedacht,
dat dat in ieder geval het laatste was wat zou
kunnen gebeuren. Toch bleef een vaag ge
voel van angst haar bij en dat werd zelfs niet
weggenomen, toen Tanis, weer geheel de
oude, haar verder meedeelde, wie er nog meer
in de loge zouden zijn.
„Voor jou is je vriendje Marcus er", plaagde
zij. „Daar heb ik voor gezorgd, net zoo goed
als ik er voor gezorgd heb dat Eldred Byrne
vanavond niet zal komen. Dan hebben we
Colonel Bratön voor moeder, en misschien
komt Carrie Carstairs met een Ameri-
kaansch meisje, dat op het oogenblik bij
haar logeert. Ik had die twee niet willen vra
gen, maar moeder stond er op; natuurlijk
alleen omdat Carrie op zoo'n goeden voet
staat met de St. Keyne's. Door haar bemid
deling hebben we trouwens laatst ook die
uitnoodiging voor het bal gekregen", eindigde
zij openhartig.
Dat was een goede eigenschap van Tanis.
Zij was volkomen eerlijk en'stak ook de slech-
,te dingen niet onder stoelen of banken.
Toen zij Linet dus een complimentje maak
te, wist Linet. dat dat eerlijk gemeend was
en deed het haar genoegen.
„Toen je voor het eerst bij ons kwam, vond
ik. dat je er absoluut hopeloos uitzag", merk
te'zij nuchter op. „Maar in dat tafzijden jurk
je met die bloemen zag je er uit om te ste
len, Een echt rozenknopje. Dat zou ik van
avond ook maar aantrekken, dan is Marcus'
avond zeker goed".
„Ik zal het doen, hoor" lachte Linet, „maar-
ik heb toch liever niet, dat je denkt, dat Mar
cus en ikik bedoel
„■Je bloost werkelijk", spotte Tanis. „Ik weet
heusch wel, wat ik er van denken moet. Je
zit midden in een veelbelovende geschiedenis
met een jongen man".
Voor Linet kon antwoorden, was Tanis met
nog een glimlach voor haar nichtje de kamer
uit
Linet zat met gespannen aandacht naar
het tooneel van de Opera te kijken. Geen noot
ontging haar van de prachtige stemmen en de
muziek, die haar ademloos deed luisteren.
Lohengrin in glanzende wapenrusting. Elsa,
met lang, los haar, de vreemde, fantastische
atmosfeer van Wagner's meesterwerk deden
haar haar omgeving absoluut vergeten. Zij
was zich vagelijk bewust, dat Marcus dicht
bij haar zat en dat Lord Rowant, achter Tanis'
stoel, met gevouwen armen stil zat te luis
teren, terwijl zijn profiel zich zwakjes aftee-
kende tegen het donkerrood van het gordijn
der loge.
Hij had zich bij aankomst bij hen gevoegd
doch geen woord met Linet gewisseld en ook
hij scheen geheel onder de bekoring van de
muziek, afwezig en in beslag genomen door
zijn eigen gedachten.
Toen haar blik toevallig op dat trotsche
mannenhoofd viel, schoot haar een vreem
de gedachte door het hoofd. In 'n glanzende
wapenrusting zou hij een veel romantism.cr
figuur zijn, dan de beroemde tenor, die de rol
van Lohengrin dien avond vervulde. Toen
drong zij die gedachte bewust terug, want
haar antipathie tegen dezen man belette
haar hem in een dergelijk, schitterende rol
te zien.
Plotseling werd de deur van de loge be
hoedzaam geopend en traden twee vrouwen
binnen. Een van haar was Carrie Carstairs,
die fluisterend groette en haar verontschul
diging aanbood. De mannen stonden op en
de plaatsen werden verwisseld.
Zoo kwam het, dat de stoel van Marcus nog
dichter bij Linet kwam te staan en toen van
het tooneel het ontroerende liefdesduet klonk,
stak hij in het donker voorzichtig zijn hand
uit en greep de hare, die naast haar hing,
met vasten, bezitnemenden greep en de be-
toovering van het oogenblik werd door dit
persoonlijke medeleven nog verhoogd.
Toen het licht opging, liet Marcus voor
zichtig haar slanke vingers los.
(Wordt vervolgd.).
