Het Nichtje van buiten
Een schip op een schip. Aan boord van de „Mapia" der Stoomvaart Mij.
„Nederland" werd Maandag een olietankboot van 37 meter lengte, bestemd
voor Genua, geheschen. Het gevaarte in de takels
De heer B. J. van Trotsen-
burg, voorzitter van den
Kon. Ned. Schaakbond, is
overleden
Ter gelegenheid van het 10-jarig be
staan der luchtverbinding met Praag,
werd de bemanning van het Maandag
op Waalhaven aankomende Tsjechische
vliegtuig feestelijk begroet en werden
den gezagvoerder bloemen aange
boden
Het nieuwe marktterrein aan de Herman Costerstraat te Den
Haag is Maandag officieel in gebruik genomen
Op Buitenveldert is Maandag met militaire eer het stoffelijk overschot ter aarde besteld van officier
vlieger W. Dusseldorp, die Donderdag bij het vliegongeluk te Eelde om het leven kwam
De groote lichtkroon in den Stads
schouwburg te Amsterdam is in ver
band met de restauratiewerkzaamheden
neergelaten en wordt thans grondig
schoongemaakt en van nieuwe lampen
voorzien
De president-oprichter van de „Club Artistique et Sportif de la Publicité" te Parijs, de heer
P. G. Bastide, die Woensdag a.s. voor de „Club van Veertig" een lezing zal houden over
„geschiedenis, ontwikkeling en organisatie van het Fransche publiciteitswézen" arriveerde
Maandagavond te Den Haag, waar hij door het bestuur van genoemde club werd verwelkomd.
Derde van links de heer Bastide
Het bezoek van Mussolini aan Genua.
De Duce na zijn groote rede
FEUILLETON
door
*.\DY TROUBRIDGE.
23)
Dergelijke opmerkingen werden alom ge
hoord en Pamela Omerod stond met haar
jongen echtgenoot aan haar zijde de ge-
lukwenschen in ontvangst te nemen, kuste de
een en schudde den ander de hand, tegen een
achtergrond van witte lelies.
Pamela had een kleur van opgewondenheid
toen zij Linet de hand schudde en haar harte
lijk bedankte, dat zij zoo bereidwillig was ge
weest dc plaats van het zieke bruidsmeisje in
te nemen.
„Jullie zagen er allemaal eenig uit", zei zij,
„en ik geloof heusch, dat blauw iedereen
even goed kleurde".
In het vertrek, waar de cadeaux waren uit
gestald, liep Linet regelrecht in de armen
van Marcus. Zijn donkere oogen begonnen te
schitteren, toen hij haar ontdekte en zonder
een enkel woord over hun laatste samenzijn,
begon hij haar complimentjes te maken <"ver
haar uiterlijk.
„Mag ik een roos voor mijn knoopsgat?"
vroeg hij en tikte even tegen de geurige bou
quet, die zij in haar armen droeg.
„Natuurlijk". Doch Linet maakte geen aan
stalten een der rozen voor hem te breken en
ontweek zijn blik.
„Nog boos op me lieveling?" vroeg hij zacht.
De anderen praatten te luid om dat te kunnen
hooren.
„Noem me geen lieveling. Marcus". Linet
verbaasde zich over de scherpte van haar
eisen toon en over het verontwaardiging
dat hij dat geliefkoosde woord zoo, zonder
meer, gebruikte.
„Het heeft geen zin om boos op me te zijn.
Linet", zei Marcus onverstoorbaar en liet
zijn hand onder haar elleboog glijden om
haar door de menigte heen te voeren naar de
plek, waar de juweelen lagen uitgestald, die
door een detective bewaakt werden. „Je zult
eindelijk toch weer goed op me moeten wor
den, waarom dan nu niet meteen maar?"
„Ik ben niet boos op je, Marcus. Het is al
leen
Doch Linet vermeed het nog steeds hem aan
te zien en trachtte zich los te maken van
zijn hand, die op haar arm rustte.
De zelfverzekerde houding van den jongen
man onderging een kleine verandering. Hij
keek haar een oogenblik weifelend aan en
zei toen bijna smeekend:
„Je keert je toch niet heelemaal van mij af,
Linet, omdat ik in die Dilly Daily een beetje
te veel gedronken heb? Je ziet er vandaag
zoo schattig uit, dat ik me niet kan voor
stellen dat je die ijzige houding tegenover je
nederige dienaar zult blijven volhouden".
„Ben jij ooit wel eens ernstig?" vroeg zij
peinzend.
„Ernstig?" zei hij nadenkend, terwijl zijn
zwarte oogen zich vernauwden. „Ik begrijp je
niet precies, Linet. Waar moet ik ernstig
voor zijn?"
„Als je dat zelf niet begrijpt heeft het
geen zin er over te praten", zei Linet koel en
staarde naar een beeldigen juweelen hanger,
die tot de vele geschenken behoorde, die Pa-
mala van haar vader gekregen had.
„Dat is werkelijk een dot van een hanger",
klonk de stem van Luella Clarke Davis, met
een tikje Amerikaansch accent.
„Hallo Marcus", vervolgde zij. „Voel je er
iets voor. een van honger bezwijmende jonge
came van wat voedsel te voorzien? Als dat
het geval is. breng me dan maar naar het
buffet"
Een oogenblik aarzelde Marcus Standish
terwijl zijn oogen van het eene meisje naar
het andere gingen. Toen haalde hij zijn
schouders op en zei:
„Ga maar mee, Luella", en volgde het Ame-
rikaansche meisje na een licht spottenden
blik op Linet te hebben geworpen. Een blik,
die scheen te verklaren, dat als zij zijn ge
zelschap dan niet op prijs stelde, er toch
altijd nog andere meisjes waren, die dat wel
deden.
Hoe vreemd ook, het vertrek van Marcus
maakte niet den minsten indruk op Linet.
Was zij niet vatbaar meer voor zijn charme?
Als Marcus zooeven ook maar geprobeerd had
zich te verontschuldigen, dan had zij hem
grif vergeven en dan zou het niet zoo moeilijk
geweest zijn, iets van die oude charme terug
te vinden. In plaats daarvan had hij haar
alleen maar nietszeggende complimentjes ge
maakt.
Eenigszins afwezig staarde zij naar de
prachtige juweelen, tot zij eensklaps tot de
ontdekking kwam, dat de zaal bijna leeg was
en zij veronderstelde, dat de gasten naar be
neden gegaan waren, waar de bruidstaart aan
gesneden werd en waar zij, als bruidsmeisje,
aanwezig behoorde to zijn.
In de overvolle eetzaal, waar een lang buf
fet was opgesteld, zwaarbeladen met allerlei
heerlijkheden, zooals cakes en sandwiches en
groote schalen aardbeien met slagroom, was
Pamela juist, bezig het hooge bouwwerk van
suike en gebak met het zwaard van haar
echtgenoot door te snijden.
Linet bevond zich te midden van de menig
te en werd opzij geduwd toen er eenige ruim
te gemaakt moest worden voor een rolstoel
En in dien stoel zat Nick Rowant.
Zijn ernstig knap, jeugdig gezicht stond
somber en bedroefd, ondanks de vroolijke
bloem in zijn knoopsgat en de feestvierende
menschen om hem heen Doch toen hij Linet
in het oog kreeg glimlachte hij haar toe.
„Ben jij daar! Net op tijd om me een glas
champagne te brengen en een stuk van de
bruidstaart Hei pjjt- me dat ik je met zulke
karweitjes lastig moet vallen, maar ik weet,
dat je hel prettig indr om iemand een beetje
te verwennen."
Toen zij een glas schuimende champagne
en een stukje taart voor hem en zichzelf ge
haald had, keek hij op en vroeg met een
flauwen glimlach.
„Waarom ben je me nooit op komen zoe
ken? Ik heb Torquil meer dan eens gevraagd
je mee te brengen, maar hij beweerde altijd,
dat je daar wel geen zin in zoudt hebben. Ik
snak er naar, wat meer over Lower Hartnell
te hooren en om weer eens te lachen. Het is
den laatsten tijd vrij beroerd geweest," ein
digde hij bitter. „Een beetje lachen zou een
welkome afleiding voor me zijn".
„Natuurlijk kom ik", beloofde Linet spon
taan en een gevoel van groot medelijden over
viel haar voor dezen verwenden jongen, die
hoezeer men hem ook mocht verwennen, toch
nooit iets zou kunnen veranderen aan het
feit, dat door dat vreeselijke ongeluk zijn
leven verwoest was. „Alleenik kon toch
bezwaarlijk bij je thuis komen, zonder een
uitnoodiging van je moeder, wel?" eindigde
zij, terwijl zij zijn leege glas aannam.
„Die is gemakkelijk genoeg te krijgen".
En Nick Rowant keerde zich om en wenkte
gebiedend naar Lady Rowant, die zich aan
het andere einde van de zaal bevond.
Toen zij bij zijn stoel gekomen was, zei
hij: „Moeder, dit is Miss Linet Mary Margaret
Seton en zij beweert, dat zij niet op Rowant
House komt, als zij geen uitnoodiging van jou
heeft. Vraag haar nu meteen maar, dan kan
ze met ons mee gaan theedrinken.als zij
daar tenminste zin in heeft."
Een oogenblik aarzelde Lady Rowant en zei
toen glimlachend:
„Kan ik u daartoe overhalen. Miss Seton?
Het zou heel prettig zijn als u deed, wat
Nick voorstelt en we u, als Pamela vertrok
ken is, mee kunnen nemen".
Linet keek eengszins schuchter naar de
groote vrouw met het treurige, mooie gelaat
en het grijze haar. dat even onder haai stroo
hoed uitkwam. In haar ooren droeg zij groote
paarlen en ook om haar hals iag een prachtig
snoer. Nick's moeder zag er inderdaad wel
heel voornaam uit en ondanks den vriende
lijken, vluchtigen glimlach, waarmee zij
haar uitnoodiging vergezeld deed gaan, was
Linet een beetje bang voor haar.
„Ik zou het heerlijk vinden. Lady Rowant.
Maar ik moet het eerst aan mijn tante vra
gen, ingeval zij mij noodig heeft".
„Uw tante? Oh juist. U bedoelt Mrs, Wins-
ley. Ja. vraagt u het haar maar. Ik geloof,
dat zij juist hierheen komt".
Dat was inderdaad het geval. Mrs. Winsley
had het kleine groepje in het oog gekregen en
stevende, daar nu, met haar beminnelijksten
gezelschapsglimlach recht op af.
Lady Rowant vroeg haar persoonlijk Miss
Seton een uurtje te willen afstaan „om Nick
gezelschap te houden". Vroeg het uiterst
vriendelijk, doch op een toon die geen tegen
spraak duldde.
„Oh, natuurlijk, als u haar werkelijk noo
dig hebt. Mijn Tanis heeft onlangs uw jong-
sten zoon in Hurlingham ontmoet en koestert
een groote sympathie voor hem. Zij kan bij
zonder goed met invaliden omgaan".
Nick Rowont hoorde deze laatste woorden
en fronste dreigend zijn voorhoofd.
„Ik ben geen invalide", zei hij ruw. „Ik kan
alleen niet loopen, dat is alles".
„Hush, jongen", kalmeerde Lady Rowant.
..Mrs Winsley begrijpt dat heel goed". Doch
de toon. waarop zij nog even met Mrs.
Winsley verder praatte, was iets meer gere
serveerd.
„Tactlooze vrouw", dacht zij. „Nu vervalt
Nick waarschijnlijk weer in een van zijn
buien".
Teen zij een half uur later op den terug
weg waren naar Rowant House, was het dui
delijk, dat Nick inderdaad weer een van zijn
buien had en ditmaal een heel erge. Hij zat
in zijn stoel in den rood met goud versierden
salon die op het park uitzag, staarde naar
buiten en rageerde absoluut niet op de po
gingen van Linet en van zijn moeder om hem
in het gesprek te betrekken.
(Wordt vervolgd.)
