DE JEUGD VEROVERT ARTIS.
SSIIfr
Het Nichtje van buiten
t. Bij de Kon. Ned. Hoogovens en Staalfabrieken te
IJmuiden is een cokesoven-batterij in aanbouw.
Een kijkje op het werk
Op Hemelvaartsdag mag Artis te
Amsterdam zich immer op een druk
bezoek verheugen, waarbij speciaal
de jeugd zich best weet te amuseeren
De veterinaire afdeeling bij de lucht
beschermingsorganisatie heeft Woens
dag te Zunderdorp gedemonstreerd.
.Anti-flamm" smoorde iederen brand
in de kiem
Een spannend moment voor het doel van Heracles
tijdens de -big match" Heracles—Feyenoord, waarin
de Rotterdammers door een 2—0 overwinning den
nationalen titel veroverden
Op enthousiaste wijze werden de spelers van Feyenoord na afloop van den be-
slissenden wedstrijd tegen Heracles, waarin de Rotterdammers door een 2 0
overwinning den nationalen titel veroverden, gehuldigd
nu H-
iWf
ÉïÉPE
I»-l,
De vereeniging -Liefdadigheid naar Vermogen" heeft in Am
sterdam haar 50sten liefdadigheidsdag gehouden, waaraan een
wedstrijd was verbonden
Het zeebad te Scheveningen werd Woensdag geopend voor
het publiek. De stormloop naar het zilte nat
H. M. de Koningin sloeg Woensdag voor het paleis 't Loo het défilé gade van de derde compagnie
motordienst, welke voor het nieuwe garnizoen te Apeldoorn gelegerd is
FEUILLETON
.LADY TROUBRIDGE.
SI)
Linet was bezig haar gedachten te verza
melen. Zij kon toch onmogelijk haar familie
afvallen, zelfs niet tegenover dezen aardigen
jongen, en zij mocht hen toch niet berooven
van de vriendschap van de Rowants door de
zen te vertellen wat tante Beatrice allemaal
gezegd had. Maar zij moest toch wel iets zeg
gen.
„Ik ben weggeloopen van Ladogan Terrace"
zei zij eindelijk. „Ik heb verschikkelijke ruzie
gehad met tante Beatrice en ik kan daar on
mogelijk meer heen".
„Nick keek verbijsterd. Maar hij stelde geen
vragen naar de oorzaak van de ruzie. Hij keek
haar slechts aan en zijn bruine oogen waren
vriendelijk en 'begrijpend. Zijn eenige vraag
was een uiterst practische.
„Waar loop je naar toe. Linet?"
„Dat weet ik niet, Nick", zei zij een beetje
afwezig. „Ik heb er nog niet over nagedacht.
Ik kwam hier om alles eens te overdenken en
een plan te maken, maarmaar...."
En weer barstte zij in snikken uit. Nick stak
zijn bruine hand uit en greep de hare.
„En je moeder? Is dat niet de eerste, die er
voor in aanmerking komt?"
Toen hij hoorde, dat haar moeder de eerste
veertien dagen nog niet terug zou komen, beet
hij zich op de lippen. Ondanks al zijn buien
en oogenblikken van boosheid, had Nick Ro
want een warm hart en een goed stel hersens
als hij deze tenminste wenschte te gebruiken
en als zijn gedachten niet door zelfbeklag in
beslag genomen werden, kon hij practisch en
hulpvaardig genoeg zijn. Zijn egoïsme was
slechts een gevolg van de afgodische liefde
die zijn moeder hem toedroeg. Nu vergat hij
evenwel al het andere en dacht hij er alleen
aan, hoe hij het meisje, dat hij zoo graag
mocht lijden, en dat hij altijd zoo kalm en
zonnig gekend had, uit haar moeilijkheden
zou kunnen helpen.
„Houd nu op met huilen", beval hij, alsof
hij veel ouder was. „en laten we eens beden
ken. of er iemand is, waar je heen kunt. Ik
hoef je wel niet te zeggen, dat wij het heerlijk
zouden vinden, als je op Rowant House kwam,
maar moeder is in Schotland en Tor en ik
zijn alleen thuis".
„Oh neen". Linet schrok van dit voorstel.
„Het is erg lief van je Nick. maar dat gaat
onmogelijk".
„Neen, dat zou niet gaan", gaf Nick toe, „en
daarom moeten we iets anders verzinnen".
Door zijn sympathie en medeleven begon
Linet iets kalmer te worden en plotseling
schoot haar iemand te binnen, die haar had
aangeboden te helpen.
„Ik weet, waar ik heen zou kunnen", deelde
zij Nick plotseling mede. „Ik begrijp niet,
waarom ik daar niet eerder aan gedacht heb.
Waarschijnlijk was ik te ellendig om ook maar
aan iets bepaalds te denken".
„Wie is het?" vroeg Nick. die met gefronste
wenkbrauwen over Linet's toestand zat na te
denken en geen oplossing kon vinden.
„Je zult mijn goedkeuring moeten hebben,
weet je."
Linet glimlachte bijna over zijn houding
van „man van de wereld" en begon hem te
vertellen, hoe Carrie haar een logeerkamertje
had aangeboden in haar kleine flat, boven de
zaak, ingeval zij ooit eens in de knel mocht
°eraken"
„Net wat je noodig hebt" verklaarde Nick
Rowant. „Je gaat naar Carrie! Die kun je
vertrouwen ook En ie kunt rnii ook ver
trouwen. hoor, Linet. Het is wei een sterk
staaltje, dat je heb. uitgehaald, maar ik
neem aan dat je er gegronde redenen toe had
anders zou je dat niet gedaan hebben. En nu
zullen we je in 'n taxi zetten en je naar Car
rie laten brengen, zoodat je haar nog treft
voor zij begint haar japonnen en hoeden te
verkoopen".
Gebiedend wenkte hij zijn bediende en
spoedig daarop liep Linet naast den rolstoel
terug naar de Albert Gate, van waar zij ge
komen was.
„En hoe is het met jou, Nick?" vroeg zij en
zij schaamde zich, dat ze dat niet eerder ge
vraagd had.
„Beter", zei hij, „maar er is een mogelijk
heid, dat het nog beter gaat worden. Tor
heeft- een beroèmd Weensch specialist ont
dekt, die zich uitsluitend toelegt op zulke rug-
gegraatszïekten als de mijne en als ik moed
genoeg heb me onder behandeling te stellen,
gelooft hij wel, dat hij mij het gebruik van
mijn beenen terug kan geven."
„Oh Nick wat zou dat heerlijk zijn". Linet
legde haar hand op den rand van den rol
stoel. „Wanneer komt hij?"
„Volgende week en ik kan niet zeggen, dat
ik er erg naar verlang. Dat eerste onderzoek
zal wel vreeselijk zijn, denk ik".
Daarna wilde hij er geen woord meer over
zeggen. Hij vertelde, dat hij met Torquil naar
het kasteel Rowant ging, zoodra hij den dok
ter gesproken had en hij veronderstelde, dat
daar wel net als altijd, een feest gegeven zou
worden.
„Maar je laat wat van jc hooren, hoor Li
net" zei hij, toen ze een taxi hadden aange
roepen en Linet het portier geopend had.
„Ik beloof je, dat ik je bij Carrie vandaan
zal schrijven of ik bel je op. Ik zal nooit ver
geten, wat je vanmogen voor me gedaan hebt
Nicken Nickje spreekt er met nie
mand over, is het wel?
„Met geen sterveling" beloofde hij ernstig.
„Zelfs met Tor niet. hoewel ik hem bijna
iltijd alles vertel"
Linet gevoelde zich werkelijk eenigszins
getroost door deze onverwachte ontmoeting
met Nick en zij stapte in den wagen en gaf den
chauffeur het adres op van Carrie Carstairs.
Carrie ontving haar letterlijk met open ar
men. Ze liet de japonnen, die zij over haar
arm droeg, vallen en omhelsde Linet harte
lijk.
„Probeer me maar niet uit te leggen, waar
om je gekomen bent", zei zij, en onderbrak
daarmee een gestamelde poging van Linet om
haar de situatie uit te leggen.
„Heb je vanmorgen al ontbeten? Neen?
Dan krijg je eerst wat te eten en daarna kun
je me alles vertellen".
Doch toen Carrie, later op den dag. einde
lijk het geheele verslag te hooren kreeg en
ook de oorzaak van de scène met tante Bea
trice, keek zij heel bedenkelijk.
„Wij moeten Mrs. Winsley direct laten we
ten, waar je bent" verklaarde zij. „Denk er
om, lieverd, dat je moeder je aan haar zor
gen heeft toevertrouwd en als zij niet weet
waar je bent, geeft dat misschien nog meer
complicaties".
Doch Linet kwam nooit te weten, wat Car
rie tegen Mrs. Winsley gezegd had.
Zij wist alleen, dat na een heerlijken, rus-
tigen dag in bed, in het kleine logeerkamertje,
haar- koffers daar bezorgd werden, vergezeld
van een briefje met het puntige handschrift
van tante Beatrice. Linet had nauwelijks den
moed het briefje open te maken.
„Je had niet op zoo'n vreemde manier weg
moeten loopen", schreef Mrs. Winsley, „maar
nu Carrie me vertelt, dat je overspannen bent,
veronderstel ik, dat je een zenuwstoring ge
had hebt. Ik vindt het daarom wel goed, dat
je bij haar blijft, tot je moeder terugkomt. Zelf
gaan we de volgende week naar Schotland bij
de Rowants logeeren. Jij was ook uitgenoo-
digd, maar onder de gegeven omstandigheden
heb ik geweigerd en heb hun uitgelegd, dat
je nog niet sterk genoeg was om mee te ko
men."
Er was nog een postcriptum aan toegevoegd.
Marcus Standish heeft me verteld, toen ik
hem opbelde, dat hij op het punt stond naar
Amerika te vertrekken. Dat heb je me nooit
verteld, dus die geschiedenis kan blijven rus
ten tot hij terugkomt. Ik geef je den raad
intusschen wat voorzichtiger te zijn, en als je
beter bent, zoo weinig mogelijk uit te gaan,
tot dat ellendige schandaal, dat je veroorzaakt
hebt, in het vergeetboek geraakt is."
Zwijgend overhandigde Linet Carrie het
schrijven.
„Ik vroeg me al af, waarom ik niets van
Marcus hoorde", zei zij en er klonk verbazing
zoowel als opluchting in haar stem.
„Waarom denk jij, dat hij weggegaan is,
Carrie?"
„Gemakkelijkste oplossing" zei Carrie
wijsgeerig. „Je trekt het je toch niet aan,;
Linet?"
Linet's blik was voldoende, zelfs voor zij
antwoordde:
„Ik ben er blij om Carrie, het komt me al
leen zoo zonderling voor dit plotselinge ver
trek naar Amerika".
Toen stamelde zij, met een diepe blos: „Ik
hoop niet, dat dat, wat tante Beatrice hem
gezegd heeft, hem de vlucht heeft doen ne
men. Dat zou ik afschuwelijk vinden."
En zij verafschuwde inderdaad de gedachte
dat Marcus gedwongen zou zijn Engeland te
verlaten. 0111 te ontkomen aan haar zooge
naamde rechten op hem. Dat was een van de
manieren, waarop tante Beatrice haar ver
nederd had en wat zij haar het slechts zou
kunnen vergeven.
„Dat kun je wel uit je hoofd zetten,, Linet",
zei Carrie. „En nu geloof ik, dat het beter is,
dat ik je een en ander meedeel. Ik heb dat
niet eerder willen doen, omdat ik niet zeker
was hoe jij dat op zou nemen. Ik heb van
ochtend een radiogram van- Luella gehad. Zij
is op dezelfde boot als Marcus en zoodra zij
in New-York aan komen, trouwen zij."
(Wordt vervolgd.)
