HISTORIE HERLEEFT.
Het Nichtje van buiten
Te Belgrado is een internationale luchtvaart
tentoonstelling geopend, waaraan 146 fabrieken
uit 10 landen deelnemen. De autoriteiten tijdens
den rondgang op de expositie
Het prachtige, boschrijke landgoed
„Amstelrust" te Amsterdam zal inge
richt worden tot wandeloord met thee
tuin, zwemgelegenheid en openlucht
theater en waarschijnlijk met de Pinkster
dagen voor het publiek worden open
gesteld
Het huwelijk van Prinses Eugénie van Griekenland met Prins De verbreeding van het Rokin tusschen Munt en Spui te Een paukenpaar'd, het geschenk der Leidsche burgerij aan t 6e regiment veldartillerie;
Dominique Radziwill te Parijs. Het bruidspaar na de huwelijks- Amsterdam nadert haar voltooiing. De drie tramsporen zijn js Dinsdag officieel overgedragen, waarna een marsch door de stad werd aemaakt
voltrekking gereed 3
Osusky, de Tsjechische gezant te Parijs
had onmiddellijk na zijn terugkeer uit
Praag in de Fransche hoofdstad een
onderhoud met Bonnet. Osusky op
het Quai d'Orsay
In een historisch vehikel langs statige heeren
huizen. Cees Laseur en Ank v. d. Moer tijdens
de opnamen te Amsterdam voor de nationale
film „40 jaren*
De minister van Waterstaat, mr, dr. ir. J. A. M. van Buuren, bracht Dinsdag
een bezoek aan Monnikendam. De minister tijdens een onderhoud op een
werven
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
35)
„Van Nick?" Linet was zoo onder den in
druk dat hij plotseling in Carrie's flat was,
dat zijn woorden ternauwernood tot haar
doordrongen.
„Ja,. Hij vertelde me, dat u hier was. Hij
wil u direct spreken".
„Nu? Met een?"
Torquil knikte.
„Dr. Letzbourg is vandaag uit Weenen ge
komen en het onderzoek zal mogenochtend
om negen uur plaats hebben", deelde hij Li-
net mede. „Maar Nick heeft zich zoo opge
wonden dat hij niet kan slapen en hij hoopt,
dat hij als u komt om wat met hem te pra
ten. want kalmer zal worden. Een wonderlijke
eigenwijs is het", zei hij met een veront
schuldigenden glimlach. „Maar hij moet op
het oogenblik wat ontzien worden. Wilt u ko
men, Miss Seton?"
Linet begreep het nu. Zij was blij en
trotsch dat Nick haar op dat oogenblik van
spanning', noodig had en door hem, kon zij
Torquil een dienst bewijzen.
„Ik zal even mijn hoed halen, Lord Ro-
want", zei zij. „Ik kom zoo".
Bovengekomen vond zij het een oogenblik
vervelend dat zij niet iets beters aan had
voor dit onverwachte bezoek aan Rowant
H A^haar avondjaponnen waren ingepakt en
zii droeg een eenvoudig blauw linnen rokje
en een dun wit jumpertje met korte mouwtjes
die haar armen bijna tot aan de schoudeis
ongedekt lieten.
Toen schaamde zij zich over die gedachte
iets anders aan te willen hebben. Zij trok
haastig een linnen jasje aan en zette een wit
ten hoed op. Wat kwam het er op aan, wat zij
aan had? Zij ging daar toch alleen maar naar
toe om Nick te helpen. Nergens anders om.
„Ik zal het ditmaal niet onplezierig voor je
maken en je op een scène tracteeren", be
loofde Nick, die op zijn rug in de kussens lag
in een groote kamer, boven in het huis. „Ik
kan alleen maar niet slapen van avond en ik
dacht, dat als jij een beetje bij me wou ko
men zitten en me een en ander vertelde, het
me misschien kalmeeren zou. Maar ik had
nooit gedacht dat je echt zou komen", eindig
de hij terwijl hij zijn blikken niet van haar
afwendde en een geruststelling trachtte te
lezen in die lieve, blauwe oogen.
Er bestond een hechte band tusschen Linet
en den jongeren broer van Torquil Rowant,
en omdat hij haar zoo heel graag mocht lij
den. had zij een zekere macht over hem.
„Natuurlijk ben ik gekomen en ik ga voor
eerst niet weer weg. Laten we de bovenlich
ten uitdraaien, Nick dan ga ik in deze makke
lijken stoel zitten en dan kan ik je allerlei
vertellen en je wat opkikkeren
Nick knikte.
„Doe het licht alsjeblieft uit, Tor".
Linet keefc naar de slanke, bruine hand, die
het licht uitdraaide. Toen kwam Torquil Ro
want op het bed toe en boog zich over zijn
broer heen.
„Ik geef je een half uur", zei hij met dien
teederen klank in zijn stem, dien hij speciaal
voor Nick bewaarde. „En dan kom ik Miss
Seton weghalen".
„Waarom noem je haar toch Miss Seton?"
vroeg Nick met een grijns. „Zij is heelemaal
niet zoo'n stijf meisje. Zij is alleen maar
Linet".
„Mooi. Ik zal er aan denken".
Maar Torquil verliet het vertrek zonder acht
te slaan op het kleine figuurtje, dat in den
grooten stoel bij het bed zat. „Zijn houding
was nog precies dezelfde", overpeinsde Linet
treurig. Hij zou wel nooit anders zijn. Hij.
was haar komen halen om zijn broer een ple
zier te doen en om dat er niemand anders
was om haar te halen.
Toen dwong zij zich om alleen aan Nick te
denken en aan het vreeselijke dat hem den
volgenden dag te wachten stond. Op een of
andere wijze moest zij dezen opgewonden
jongen trachten te kalmeeren. Voorzichtig
nam zij zijn hand in de hare en zei:
„Ik ga morgen naar Thatched House terug.
Zal ik je 'vertellen, wat voor cadeautjes ik voor
iedereen heb meegenomen? Er zijn men-
schen die nog nooit van hun leven in Londen
geweest zijn, maar zij vinden natuurlijk al
les wat hier gekocht is, honderdmaal mooier,
dan wanneer het in een of anderen winkel in
de provincie gekocht is."
En Linet begon haar verhaal en bedacht
intusschen hoe wonderlijk het was, dat deze
rijke jongen zich zoo interesseerde voor de
wereld die hij niet kende. Zij zag, hoe hij
glimlachte, toen zij hem beschreef, hoe die
oude brombeer van een Redway, alleen in het
bosch woonde en altijd zoo onaangenaam
was, dat zij er werkelijk tegenop zag hem den
warmen sweater te geven, die zij voor hem
gekocht had.
„Hij zal wel zeggen: „dat is niets voor mij
Miss Linny", en zij zag, hoe de oogleden van
den jongen werden en dat hij slechts zoo nu
en dan de oogen opende. „En dan zeg ik: „O
toe,draagt u hem toch, Mr. Redway en als
hij dan toevallig heel goed gehumeurd is, zegt
hij misschien: „Daar heb ik niets op tegen".
Eenige minuten later werd Nick bijna door
den slaap overmand, doch hij zei: „Ga ver
der". en Linet hield haar stem dus zoo wlak
en eentonig mogelijk en ging gehoorzaam
verder met haar verhaaltje, hoe de kleine Li
net eens van haar gouvernante was weggeloo-
pen in zich een heelen middag in het bosch
had schuil gehouden.
„Oude Redway heeft me toen gevonden",
zei zij op het oogenblik dat Torquil de kamer
binnenkwam en een snellen blik op het bed
wierp. Nick's lange wimp,ers lagen als donke
re waaiertje op zijn bleeke wangen. „En hij
was eenvoudig woest. Hij zei: „jij hebt een
pak ransel noodig, jongedame en ik denk, dat
ma daar ook wel voor zal zorgen. Maar dat
deed Mammie natuurlijk niet. Ze zei alleen
maardatmoetje.... nooit
weerdoenlievelingIk denk, dat
hij nu slaapt", zei ze zacht tot de lange ge
stalte die naast het bed stond en haar gade
sloeg.
„Goed", zei hij zacht en hij draaide het
licht naas het bed uit. Samen verlieten zij
het vertrek, terwijl Nick rustig verder sliep en
het maanlicht zich als een zilveren deken
over het voeteneind uitspreidde.
Beneden in de groote bibliotheek, waar Tor
quil haar heen leidde, was het licht ge
dempt en op een tafeltje stond een groot blad
met sandwiches.
„Ik wil je bedanken, Linet", zei Torquil,
terwijl hij haar naam slechts aarzelend over
zijn lippen bracht, alsof hij zich herinnerde,
dat Nick hem bevolen had, haar zoo te noe
men en alvorens hij sandwiches voor haar
ging halen en een glas limonade .inschonk.
„Zou die dokter werkelijk iets voor hem
kunnen doen?" vroeg Linet, die blij was, dal
zij een neutraal onderwerp van gesprek had
terwijl zij bovendien werkelijk bezorgd was
over Nick.
Torquil knikte. „Ik denk het wel. Ik heb
mijn moeder niet vertelt, hoeveel we er ons
eigenlijk van voorstellen, om haar een al te
groote teleurstelling te besparen; maar ah
Nick de behandeling kan verdragen, denk
deze nieuwe dokter, dat hij binnen een jas
weer gezond zal zijn. Dat zou geweldig ziji
vind je niet?"
„Reusachtig" zei Linet, die voelde ho- h-
zijn verwachtingen gespannen waren. „Ik ben
er verschrikkelijk blij om".
Doch toen zij datgezegd had wist zij ook
niets meer en Lord Rowant scheen ook niets
meer te zeggen te hebben. Hij stond bij den
schoorsteen en daarboven hing een portret
van een vroegeren Lord Rowant in purperen
mantel en met een prachtige pruik en met een
schokje constateerde Linet dat de oogen de
zelfde waren als van zijn nakomeling, en
dat die strenge lijn om den mond ook het
zelfde was.
De pijnlijke stilte bleef en Linet draaide
haar glas om en om en bedacht, dat zij zoo
meteen weg zou moeten. Zij wilde niet weg,
uit dit rustige vertrek, zij wilde geen af
scheid nemen van den eigenaar daarvan,
doch zij vreesde dat hij in deze stilte het
bonzen van haar hart zou hooren, als zij nog
een oogenblik langer bleef en dat hij zou
merken, hoezeer haar hand trilde, toen zij
hem het glas aanreikte om weg te zetten.
Toen hij het glas op de tafel had gezet, zei
Torquil langzaam:
Torquil Rowant langzaam:
„Ik was heel verbaasd toen ik vanmorgen
in de krant zag, dat Marcus met Miss Clarke-
Davies gaat trouwen. Mag ik je zeggen, dat
het me heel erg spijt, als het je verdriet doet...
en dat doet het natuurlijk heel erg. Misschien
herinner je je, dat ik eens wist, dat het vrij
zeker was, dat hij jou in den steek zou laten".
Er klonk plotseling een zekere woede in zijn
stem.
Linet keek op. Nooit zou zij een betere kans
hebben om de dingen uiteen te zetten. Waar
schijnlijk zou zij hem nooit weer zien en nu
kon zij Torquil Rowant vertellen, dat zij nooit
an Marcus gehouden had. Niet dat het na-
uurüjk eenig verschil zou maken, maar zij
nd het een prettig denkbeeld, dat hij de
arheid wist.
(Slot volgt.)
