DE DERBY TE EPSOM.
Het Nichtje van buiten
H. M. de Koningin bezocht Woe/isdag de jubileerende Marechaussée te Apeldoorn. Na Haar aankomst
inspecteerde de vorstin de manschappen en woonde vervolgens de rijproeven en demonstraties bij
Wlm. i
Traditiegetrouw woonde de Engelsche Koninklijke Familie
Woensdag de Derby te Epsom bij. Een kijkje in de
Koninklijke loge
De Zuid Afrikaansche oud-strijders, die een bezoek
aan Engeland brengen, tijdens hun marsch door
Londen bij het passeeren van de Big Ben
De Kon. Marechaussée te
Apeldoorn vierde Woensdag
haar zilveren jubileum. Com
mandant kapt. H. A. J. G.
Kaasjager tijdens zijn rede
bij de officieele herdenking
van dit 25-jarig bestaan
Douairière Gravin van Lynden van
Sandenburg, geboren baronesse van
Nagell van Ampsen, die wegens ge
zondheidsredenen ontslag heeft ge
vraagd als grootmeesteres van H. M.
de Koningin
Z. K. H. Prins Bernhard woonde te paard de officieele oprichting van het
tweede eskadron pantserwagens te Amersfoort bij
Prinses Eugenie van Griekenland en
Prins Radziwill op de huwelijksreis even
voor het vertrek van den boottrein uit
Parijs naar de „lle de France" voor
de reis naar Amerika
De oefeningen der genietroepen uit Utrecht te Loenen werden
Woensdag door Z. K. H. Prins Bernhard bijgewoond. - De Prins
volgt de verrichtingen bij het slaan van een brug
Een driewerf hoera voor H. M. de Koningin bij de oprichting van het
tweede eskadron pantserwagens te Amersfoort
FEUILLETON
LADY TROUBRIDGE.
36)
„U hebt nooit Iets begrepen van Marcus en
mij", zei zij, terwijl zij het vermeed hem aan
te zien.
„Van het eerste oogenblik af heb ik Marcus
graag mogen lijden. Ik ben bijna verliefd op
hem geworden, maar toen ik merkte, hoe hij
werkelijk was, heb ik nooit meer op die ma
nier aan hem gedacht. Tante Beatrice was
degene, die wilde, dat ik me met Marcus zou
verloven. Zij werd boos op me, toen ik dat wei
gerde. Zoo boos, dat ik ben weggeloopen. Maai
Marcus had het probleem al opgelost, door
zich met Luella te verloven en ik kan u niet
zeggen, hoe opgelucht ik me gevoelde, toen
ik dat hoorde".
Toen Linet die kleine speech gehouden
had, haalde zij diep adem, alsol haar een
pak van het hart was gevallen. Het was niet
zoo heel eenvoudig geweest precies de waar
heid te vertellen, maar dat was nu gebeurd en
hij kon haar nu niet langer beschouwen als
een meisje dat in den steek was gelaten en
dat dood ging van verdriet omdat de man met
een ander trouwde.
„Ben je dan nooit met Marcus Standish
verloofd geweest, zooals zij me verteld heb
ben?"
Torqui] Rowant's stem klonk bruusk en
scherp
Zij "schudde het hoofd-. Zij kon nu mets
meer zeggen. Er was iets in die stem, dat
haar den adem benam. Was hij boos?
„Waarom heb je me dat niet verteld, Li-
net?" Nu klonk er geen boosheid meer in zijn
stem. Die was heelemaal veranderd.
„Ik het u vertellen?" Haar blauwe oogen ke
ken hem verbijsterd aan. „Ik dacht niet, dat
het u iets kon schelen". Toen voegde zij er
eerlijkheidshalve aan toe: „Ik heb het een
maal geprobeerd, toen we, na die benzinepech
naar huis reden, maar toen kreeg ik geen ant
woord van u en daarom kon ik niet verder
gaan."
„Ik heb je wel gehoord", zei hij zacht.
„Maar ik dacht, dat het beter was geen ant
woord te gevendat dat loyaler was tegen
over hem. Wat ben ik een idioot geweest"
voegde hij er voor zichzelf aan toe.
Linet verstond die laatste woorden niet. Zij
dacht er slechts aan. dat zij weg moest en zij
trachtte haar stem zoo gewoon mogelijk te
doen klinken. Zij stak hem haar hand toe en
zei:
„Ik moet nu weg Lord Rowant. Mijn moe
der is uit het buitenland teruggekomen"
voegde zij er aan toe, „en we gaan morgen
naar huis terug, dus ik denk niet, dat we
eikaar meer zullen zien".
Ondanks al haai pogingen, trilde haar stem
toch, doch Torquil liet haar hand niet los.
Hij keek haar recht in de oogen en zei op
vreemden toon: ,Je kunt niet weggaan. Nu
nog niet".
Linet stond daar en wachtte tot hij haar
hand los zou laten.
„Je hebt me een massa dingen verteld, die
ik heel graag eerder had willen weten. Nu
heb ik jou iets te vertellen
Hij liet haar hand los en liep met onrustige
schreden op den schoorsteen toe. Toen kwam
hij weer terug. Zijn oogen stonden strak, toen
hy zei:
„Ik houd van je, Linet". En hij zei dat be
daard, alsof die wonderlijke woorden in het
minst geen verandering te weeg zouden bren
gen bij het meisje, dat zoo juist in haar hart
afscheid van hem genomen had en bijna ra
deloos was van ellende.
„Houdenvan mij Linet was ver
bijsterd door dit overgroote geluk.
„Ik ben verschrikkelijk verliefd op je", ging
diezelfden zachte, trillende stem verder, „het
begon dien eersten middag dat ik je zag
toen je mij zoo onhebbelijk vond.Maar ik
weet heelemaal niet, hoe jij over mij denkt....
zou je ooit van mij kunnen houden? Ik ben
bang voor je, Linet. Bang. voor datgene, wat
je zult zeggen. Want als het „neen" is, dan
zou ik het liefst naar het andere einde van
de wereld gaan en de eerste jaren niet terug
komen".
Zonder zich te bedenken, riep Linet uit:
„Oh neen, dat moet u niet doen". Een oogen
blik keek hij haar met vlammende oogen aan.
Toen sloot hij het meisje in zijn armen en
drukte haar aan zijn hart, dat onstuimig
klopte. „Heb je dan nu niet verschrikkelijk het
iand aan me?" vroeg hij, haar haren kus
send. „Wil je zoo gauw mogelijk met me trou
wen, liefste?"
„Ja, oh ja, als je me werkelijk wilt hebben...
ik ben heel anders dan het meisje waar je
eigenlijk mee trouwen moest, ik ben niet
knap, ik ben niet rijk en heelemaal niet in
telligent. Je moet iemand trouwen, die veel
meer schittert dan ik".
Linet gevoelde zich gelukkig, maar de
scherpe woorden van tante Beatrice en het
daarop volgende gesprek met mammy hadden
haar zelfvertrouwen ondermijnd en nu pro
beerde zij dezen aangebeden man bij te bren
gen dat zij in het geheel niet bij hem paste.
Doch Torquil drukte haar slechts dichter te
gen zich aan en zei:
„Ik trouw met een allerliefst meisje, het
liefste meisje van de heele wereld. Je bent
goed, je bent lief, je bent bekoorlijk. Wat kan
een man meer van een vrouw verlangen?"
„Maar wat zal je moeder zeggen, Torquil?"
Hij kuste haar opnieuw, toen zij voor de eer
ste maal aarzelend zijn naam uitsprak.
„Mijn moeder houdt van je", zei hij op tee-
aeren toon, „en Nick doet dat ook en ik aan
bid je. Je hebt dus de geheele familie Rowant
aan je voeten. Is je dat voldoende. Linet?
Lieveling.
„Het is veel te veel" zei Linet en haar oogen
glansden als sterren bij dit groote geluk.
Carrie Carstairs zat in haar kleinen salon en
keek nu en dan naar de klok, terwijl zij zich
afvroeg' waar Linet toch bleef. Zij vond het
jammer, dat het meisje den volgenden dag
weg ging en ze had zich voorgenomen haar
zelf bij Mrs. Seton te brengen. Had zich ook
voorgenomen haar geen oogenblik uit het oog
te verliezen.
„Ik hoop dat het Leven goed voor het kind
zal zijn" peinsde zij met eenige bezorgdheid.
Zij wist dat het leven, meestal niet al te
vriendelijk is voor gevoelige jonge meisjes, die
geen geld hebben. Toen hoorde zij, dat de
sleutel in het sleutelgat gestoken werd en een
oogenblik later keek zij in stomme verbazing
naar Linet. Een stralende, geheel veranderde
Linet haar hand in die van Torquil Rowant.
Elke andere vrouw zou het meisje met vra
gen overstelpt hebben, doch Carrie overzag de
situatie onmiddellijk.
„Oh wat is dat heerlijk" zei zij en kuste het
meisje hartelijk, waarna zij haar hand naar
Torqui] uitstak. Zij had niet het flauwste ver
moeden hoe dat gebeurd was, doch zij zag,
dat Linet Ingelukkig was en naar de uitdruk
king van Lord Rowants gelaat te oordeelen,
bevond hij het ook.
„Oh, Carrie, lieverd! Ik ben het gelukkigste
meisje op de heele wereld" deelde Linet haar
in extase mede. Toen voegde zij er snel aan
toe: „Ik moet meteen Mammy opbellen, als
het niet te laat is".
„Ik denk, dat Mrs. Seton er niets op tegen
heeft, dat je haar voor een dergelijk nieuwtje
uit haar slaap haalt", merkte Carrie practisch
op.
Zij glimlachte over de wijze, waarop Linet
Torquil verzocht mee te gaan.
„Alleen om Mammy je stem te laten hoo-
ren".
„Misschien zal zij heelemaal niet blij zijn"
protesteerde hij met een teederen blik op Li
net. Doch hij volgde haar de kamer uit en
Carrie hoorde, hoe zij om beurten spraken.
Plotseling schoot Carrie iets te binnen. Zij
voegde zich bij het tweetal, dat juist klaar
was en zei met een ondeugenden glimlach:
„Nu wil ik even teïefoneeren. Ik ga tante
Beatrice opbellen. Ik wil de eerste zijn, die het
haar vertelt".
„Oh Carrie..
Maar verder protesteerde Linet ook niet.
Tante Beatrice kwam er nu heelemaal niet
meer op aan! Er was voor het meisje slechts
één ding, dat er op aan kwam en dat was de
liefde van Torquil Rowant.
