Drie mannen en hun Noodlot
De nog in ons land vertoevende Indische vorsten brachten Vrijdag een bezoek aan de Koninklll
Militaire Academie te Breda. De hooge gasten werden rondgeleid door den göuverneu* i
Academie, H. C. G. baron van Lawick er
De kroon op het werk van Neville Chamberlain in dienst van den vrede. Het oogenblik, waarop de Engelsche premier zijn
handteekening onder de te München gesloten overeenkomst zal zetten
Een serie van 28 diesel-locomotieven
wordt te Amsterdam gebouwd, bestemd
voor de ondergrondsche steenkolen-
treinen bij de Nederlandsche Staats
mijnen
De burgemeester
van Vrouwenpol
der (Z.) heeft Vrij
dag als zoodanig
afscheid genomen
Het gebouw van den Hoogen Raad te Den Haag is grondig
vernieuwd en Vrijdag opnieuw in gebruik genomen
De nieuwe gezant van Peru, Z. Exc. dr. Ricardo Boza
Aizcorte, heeft Vrijdag op Huis ten Bosch zijn geloofs
brieven overhandigd. Rechts de kamerheer-ceremonie
meester jhr. A. G. Sickinghe
In een plechtige zitting is Vrijdag het gerestaureerde gebouw van den Hoogen Raad te
Den Haag in gebruik genomen. Tijdens de rede van den minister van justitie, mr. C. M.
J. F. Goseiing (op den rug gezien)
Z. Exc. Nevile Bland, de nieuwe Engelsche gezant, heeft Vrijdag te Den
Haag aan H. M. de Koningin zijn geloofsbrieven overhandigd. De nieuwe
gezant bij het verlaten van Huis ten Bosch
FEUILLETON
20)
Naai tiet Engesch
door
A. J. HUISMAN.
(Nadruk verboden).
Een gegrom dat de diepste walging uit
drukte, kwam over O'Malley's lippen.
„Ik deed mijn best om net zoo kalm te
zijn als hij, ofschoon ik inwendig van hem
gruwde", ging Louise verder. „Ik bedankte
hem voor de eer die hij mij aandeed, maar
verklaarde uitdrukkelijk dat dit buiten de
kwestie was, omdat ik, zooals ik hem al her
haaldelijk verzekerd had, niet de minste ge
negenheid voor hem voelde. Het was uitslui
tend een zakelijke aangelegenheid waarvoor
ik gekomen was, zei ik en vroeg hem nogmaals
of hij. uit oude vriendschap, vader niet wilde
helpen".
„En wat was zijn antwoord?", viel O'Malley
in, toen Louise niet voortging.
„Hij staarde me een oogenblik aan, stak
toen de hand uit en drukte op een bel. „Mijn
waarde miss Chester", hij noemde me nu
niet meer bij den naam en sprak met een
ijskoude hoonende stem ,,als dit een uit
sluitend zakelijke aangelegenheid is, gaat u
dan naar huis terug en zeg aan uw vader
dat ik niet van plan ben goed geld naar
kwaad geld te smijten. Want dat is niet
zakelijk. Goedenmiddag".
Ik probeerde iets te bedenken om op zijn
gemoed te werken. Maar geen vijf seconden
later ging de deur open en kwam een man
binnen. Schenk beval hem op barschen toon
mij uit te laten. En ik keerde mij om en
ging. Ik weet niet wat ik méér had kunnen
doen, Terry".
„O'Malley veerde met een ruk overeind;
zijn vuisten gebald.
„Wil je zeggenbegon hij. En zich
zelf onderbrekend: „Die gluiperige schooier!
Ik zal hem
„Neen!", riep zij met een dringenden klank
in haar stem. „Je moet je er niet in men
gen. Het kwaad is immers al geschied. Zijn
grofheid tegenover mij komt er niet op aan...
het is mijn vader, Terry!"
O'Malley drukte haar hand in troostende
sympathie.
„Ga door Louise", verzocht hij, nu weer
met beheerschte rustige stem.
„Nu dan", vervolgde ze; „ik ging dadelijk
naar huis en vertelde mijn vader wat hij ge
zegd had. Hij maakte mij niet bepaald ver
wijten, maar hij werd doodsbleek en er kwam
een uitdrukking van namelooze wanhoop in
zijn gezicht. Ik probeerde hem te kalmeeren,
maar hij luisterde nauwelijks en ging naar
zijn kamer. Dat was vóór het diner.
Hij kwam niet beneden om te eten. Ik ging
nog even naar hem toe hij was op bed
gaan liggen en ik bleef een poosje bij hem
zitten. Hij zei niet veel, werd kalmer alsof de
felle innerlijke storm van straks zijn krach
ten had uitgeput en ten slotte was hij zoo
rustig dat ik op zijn aandringen aan tafel
ging. Hij zei dat hij later op den avond nog
wel wat zou eten. Toch had ik rust noch duur
en nog voor het dessert liep ik weer naar
boven om te zien hoe het met hem was. En
ik vond hem" even stokte haar stem in een
drogen snik „nog op zijn bed liggend
stil en vredig. Ik zag met één oogopslag dat
het afgeloopen was. Hartverlamming, heeft
de dokter gezegd. Zijn hart was de laatste
jaren al niet sterk meer. En de emoties van
de laatste dagen moeten te veel voor hem
zijn geweest".
Met een hijgenden, smartelijken zucht
zweeg ze.
„Wat moet dat een afschuwelijke gewaar
wording voor je zijn geweest, Louise! Ik zal
hier een paar dagen blijven om je door het
ergste heen te helpen. Wat Schenk betreft,
dat komt later aan de orde. Wil je nu niet
naar bed gaan en probeeren wat te slapen?"
O'Malley voegde er niet bij dat haar ver
haal, hoe Schenk haar bejegend had, genoeg
was om hem het vaste besluit te doen nemen
dat hij ontdekken zou welk aandeel Schenk
in den diefstal had, al kostte het hem een
jaar werken. O'Malley wist dat Schenk de
hand erin gehad had en daardoor was hij
indirect, moreel aansprakelijk voor Chesters
dood.
Maar Louise had hem nog meer te vertel
len.
„Wacht, Terry", riep ze toen hij opstond om
weg te gaan. „Ik kan nu toch niet slapen;
dat zal ik straks wel probeeren. Maar er is
iets anders dat je weten moet en het is pijn
lijk om het te zeggen. Ik heb je vanmiddag
niet alles verteld. Ik zei dat er geruchten
gingen dat mijn vader een van de mannen
was die mr. Barrett senior hadden geruïneerd
Maar, Terry, dat was niet heelemaal de waar
heid en het was ook niet alles. Vader heeft
toegegeven dat hij en twee anderen in een
groote transactie met mr. Barrett gewikkeld
waren en op het laatste oogenblik zagen zij
alle drie de kans om een groot vermogen in
de wacht te sleepen door hem te bedriegen.
Ze sloegen hun slag door hem op een ge-
meene manier onmogelijk te maken verder
zaken te doen en zich dus door een tegenzet
te verweren, zei vader en hij overleefde zijn
ruïne niet. Hij stierf ten gevolge van hart
verlamming, zooals ik je vertelde. Dus als
dit wraak is dan is het in zekeren zin
afschuwelijk rechtvaardig de vergelding
van een hoogere gerechtigheid. O. Terry, het
is vreeselijk dat ik zoo over mijn eigen vader
spreek
O'Malley knikte langzaam.
„Dus het was waar Louise? En jij denkt
dat Barrett
Zij wendde zich nu naar hem toe en greep
heftig zijn hand.
„Ik weet het niet! Hoe kan ik het zeggen?
Ik kan het niet gelooven en toch Wat
moet ik doen, Terry?" hijgde ze. „Ward Barret
wist dat mijn vader dat geld in huis had,
dat zei vader ten minste. Waarschijnlijk
wist hij wat het verlies ervan voor hem be-
teekenen zou".
O'Malley staarde haar een oogenblik aan.
„Doen?", vroeg hij rustig. „Je doet heele
maal niets. Laat dat deel van de zaak aan
mij over, Louise. En vertel me nog iets. Wat
is er van de andere mannen geworden, die
Barretts vader hebben geplunderd?"
„Ze hebben alle drie veel geld verdiend.
Terry. Het was voor hen allen het begin van
hun succes. Het maakte mijn vader, die on
bemiddeld was, tot een vermogend man en
zoo ging het ook met de anderen"
„Wie waren de anderen, Louise?"
Er was verbazing in haar vochtige oogen
toen ze de vraag beantwoordde.
„Terry! Dat is het vreemdste van alles!
Een van hen was een zekere Bindles. Ik ge
loof dat hij nu stil leeft, als een vrek in zijn
groote huis. Maar de ander was Schenk!"
O'Malley keek haar verbijsterd aan.
„Deze Schenk?"
Louise knikte langzaam.
„Ja, de man bij wien ik vanmiddag ge
weest ben!"
O'Malley floot, zachtjes.
„Wel, van alle verwarde raadselen ter
wereldmompelde hij. Maar hoe ver
ward hij de situatie ook vond, zijn blik was
op zijn vriendin gevestigd en hij zag tot zijn
geruststelling dat ze rustiger was geworden
en haar zelfbeheersching eeniszins had terug
gekregen. Na een oogenblik van stilte stond
hij cp.
„Ik ga Bates nu zoeken, Louise", kondigde
hij aan, „om mij mijn slaapplaats te be
zorgen. Neen, bekommer je niet om mij,
red me wel. Jij gaat nu direct naar bed en
probeert te slapen en morgen praten we ver
der. Beloof je het mij?"
Louise maakte even tegenwerpingen, maar
gaf toen toe. En opgelucht, voor zoover het
haar betrof, wenschte O'Malley haar wel te
rusten en ging de kamer uit.
Maar toen hij Bates gevonden had en deze
hem naar de logeerkamer had gebracht, dron
gen zich de verwikkelde problemen van den
diefstal, den brief en Chesters dood opnieuw
aan hem op. Hij stapte in bed en trachtte den
slaap te vatten. Maar hij lag urenlang wak
ker, starend in den slapendon. tuin, peinzend
wikkend en wegend
HOOEDSTUK X.
Julian helpt een handje.
Op het dringend verzoek van Chester's
zuster regelde O'Malley alles voor de oe*
grafenis, die was vastgesteld om drie uur den
volgenden middag en hij was geheel in beslag
genomen door de vele details, welke <he mee
bracht. Tegen drieën was hij er mee g«'
reed.
Chester's zuster had zich eenigszins van
den schok hersteld. Louise was het gfOOKW
deel van den morgen in haar kamer gebleven
Maar ze kwam beneden om te lunchen,
een bleek en vertrokken gezicht en none
oogen.
Daar alles voor de begrafenis in orde wa&,
ging O'Malley den volgenden morgen eve
voor een haastig bezoek naar New York
(Wordt vervolgd).
