i
Op eenzamen post...
Het hotel de „Hirschen" te Hondrich in Zwitserland, waar H. M.
de Koningin thans vertoeft
Het verblijf van het Prinselijk gezin te Grindelwald. Vol belangstelling volgt
H. K. H. Prinses Beatrix, in den kinderwagen gezeten, alles wat rondom haar gebeurt
FEUILLETON
door
KURT SIODMAK.
22)
„Vader.
Hij leefde! Alle smart was vergeten. Een
booze droom was voorbij. Zoo dadelijk zou
zij wakker worden. Zij klemde zich aan haar
vader vast en luisterde naar zijn hartslag.
Behoedzaam droeg De Bottberg haar naar
zijn legerstede. Hij zette zich naast haar
neer, en streelde haar over het hoofd, dat zij
kinderlijk tegen hem aanleunde.
Langen tijd zaten zij zoo. Af en toe klonk
de roep van een schildwacht.
Langzaam verscheen een zacht licht en
wierp een helle witte vlek in de cel: de
maan, het gevaar van vele eenzame uren in
den kerker
„Ben je niet bqos op me?" vroeg Ysot
zachtjes.
Zij had het hoofd in de handen gesteund:
het was haar alsof ze heel ver weg vloog, in
een heerlijk mooi land, steeds verder en
Verderx
„Boos?" vroeg De Bottberg en zocht in
het donker haar gezicht. „Wat zou ik jou nu
kunnen verwijten? Dat je die kwelling niet
hebt kunnen uithouden?"
Ysot knikte.
„Het is te laat", zei ze eenvoudig en schoof
met een lichte beweging van de hand, de toe
komst van zich af. „Ik heb u er ook ingehol-
pen". Zij streelde zijn hand. „Als wij sterven,
dan zullen wij samen sterven, vader. Ik zal
een dapper soldaat zijn".
Ze probeerde te lachen.
sterven?" De Bottberg lachte, hoewel zijn
hart dreigde te breken. „Wie spreekt er nu
van sterven, dom kindje! Zij zullen zich wel
bedenken en je morgen naar huis sturen. En
ik zal wachten, tot onze vrienden er mij met
een machinegeweer uithalen. Je moet zulke
domme gedachten niet uitspreken en nog
veel minder denken, dom
Zijn stem was zwak geworden, alsof hij de
laatste woorden niet meer kon uitbrengen.
Ysot knikte.
„Je wilt mij moed inspreken? Ik heb niet
meer moed noodig, dan ik al heb. Denk je
dat ik niet weet hoe ik sterven moet? Ik zal
rechtop staan als een oude veteraan en mij
ook niet eens laten blinddoeken
Ze schoof dicht naar haar vader toe. „Ik zal
me ook niet laten blinddoeken", fluisterde
^De Bottberg bleef zwijgend zitten. Hij luis
terde ingespannen.
„Schenk mij deze uren, tot de zon opgaat",
bad hij in stilte, „neem het meisje niet van
mijn zijde weg!"
Ingespannen bleef ze luisteren, terwijl hij
duizend angsten doorstond.
Inderdaaddaar naderden voetstap
pende ketting aan de deur rinkelde
zachtjes. Kwamen ze nu al?De Bottberg
stond op en greep een stuk hout, dat in
den hoek lag. Gemakkelijk zouden zij het
meisje niet krijgen!
Langzaam opende de deur zich tot op een
kier en iemand trad binnen.
Hoog en donker teekende de figuur van een
man zich af tegen het maanlicht. Hij bewoog
zich niet. Nauwelijks hoorbaar vroeg hij:
„Ysot?"
Ysot sprong op. In het donker breidde zij haar
armen wijd uit, rende de cel door en hing
om de hals van den man.
„Ysot", fluisterde Hauser en sloeg de armen
zoo vast om haar heen, dat zij bijna dreigde
te stikken. Hij voelde haar mond brandend
op zijn lippen. De wereld vloeide als water
aan hen voorbij. Zij stonden op een klein
eiland, dat alleen van hun was. Heinde en
ver waren geen menschen. Hun lippen beef
den, toen zij elkander kusten. Hun zielen
smolten tesamen
„Je bent gekomen", fluisterde zij gelukkig
en streelde zijn gezicht, dat zich verlangend
tot haar overboog, „ik wist, dat je zou ko
men
Midden in den nacht werd O'Murphy plot
seling wakker. Een onverklaarbare onrust
overviel hem. Onrustig woelde hij heen en
weer. Eindelijk kon hij het niet langer uit
houden en sprong van zijn brits. Hij wierp
een blik op Achilles, die sliep en mompelde
voortdurend in zijn droomen. Zachtjes sloop
hij naar de deur en wipte de gang in. Hij
was halverwege de gang, toen zijn voet tegen
een leeg zeepblik stootte.
Geschrokken bleef hij een oogenblik staan,
maar toen verder niets de stilte verstoorde
vervolgde hij haastig zijn weg.
Maar het geluid, hoe gering ook, was vol
doende geweest om Achilles wakker te maken.
Met een ruk zat hij overeind en in één oog
opslag zag hij, dat het bed van O'Murphy leeg
was.
Zijn oogen begonnen vuur te schieten, zijn
vuisten balden zich. Hij siste van woede, zijn
witte roofdiertanden schitterden
Hij zou O'Murphy wel afleeren, om hem te
bedriegenom alleen naar dat meisje te
gaan
gaanom
Hij hoorde O'Murphy ergens schreeuwen.
Achilles sprong van zijn brits en rende de
gang in, waar O'Murphy raasde en brulde,
zoodat de wanden ervan schudden. O'Mur
phy kwam groot en kolossaal op den kleinen
Achilles toegestormd, bleef staan en zwaaide
met zijn armen, als molenwieken. Achilles
stond kleintjes voor hem en staarde naar dien
grooten mond, die schreeuwde en schreeuwde,
tot de Griek hem aanstootte. O'Murphy ver
slikte zich, verstomde en keek Achilles aan,
„De cel is leeg!" stamelde hij en was ineens
verdwenen, even plotseling als hij gekomen
was. Achilles hoorde hoe hij de trappen naar
Hauser's kamer oprende. Een kort oogen
blik stond Achilles als versteend. Toen keerden
zijn gedachten terug.
Een valsch glimlachje krulde om zijn lip
pen
Afscheid.
Zonder merkbare kenteekenen slingert de
groote karavaanweg zich door de onafzien
bare vlakte. Zij vertakt zich in twee richtin
gen: Naar Ben Schiorsch en Sidi Malekesch.
De weg wordt aangegeven door beenderen,
schoongeslepen door het woestijnzand, ver
droogd door de zon, die hen verbrandt, voor ze
tot stof uiteenvallen.
Overste De Bottberg hield zijn paard in en
keek om. Ysot en Hauser galoppeerden achter
hem aan. De paarden snoven en zogen den
wind door hun bevende neusgaten. Zij rooken
water
De overste wachtte tot de sidderende dieren
wat rustiger waren geworden.
„Over vier uur zijn wij in Ben Schiorsch".
Nadenkend keek hij naar Hauser.
Hauser hield het hoofd gebogen; hij had
zijn tropenhelm verloren, zij haren hingen
voor zijn gezicht. Met eiken stap die de paar
den in Oostelijke richting deden was zijn
onrust gestegen. Zij benam hem bijna den
adem. De zon ging op, na een oneindig
langen nacht, lang als een geheel leven, vol
smarten en vreugden. Als een raket schoot
zij in den hemel en zette de woestijn in vuur,
zoodat het zand losliet en zachtjes begon te
rollen en roffelen.
De Bottberg hield zijn paard nog meer in;
nadenkend keek hij den karavaanweg af.
„Gelooft u dat wij alle posten gepasseerd
zijn? Het zou niet prettig zijn, nu nogmaals
naar het fort terug te moeten gaan".
„Niet prettig", mompelde Hauser, „het zou
den dood beteekenen. Het is de dood.En
luchtigjes zei hij: „Ik hoop dat wij den laat-
sten post gepasseerd zijn, maar het is mo
De laatste hand wordt gelegd aan den
kostbaren ring, dien de nieuwgekozen
Paus zal dragen. Slechts de naam.
moet nog gegraveerd worden
gelijk, dat men U toch nog zou kunnen aan
houden, ik zal dus nog een half uur mee
gaan".
Ontzet keek Ysot in zijn oogen, die den
horizon afzochten. Een half uur? Wat be
doelde hij? De dagen lagen achter haar, af
gesloten door een ijzeren gordijn, als een
tooneel, waarop zij een come die gespeeld had,
een stuk vol ontzetting en dood. Maar nu was
het voorbijzij keerde terug in het werke
lijke leven. En niet alleenZij bracht een
nieuw mensch mee in dit leven bracht hem
uit de hel in het aardsche paradijsZij had
een mensch gewonnen! Wat dat niet grootsch
en heerlijk?Nog drie uurdan zou de
kleine Devilliers met zijn groote sabel klet
teren en Berrier zou zijn snor opdraaien. De
generaal zou wel de noodige stappen voor
Hauser's invrijheidsstelling doen. En terwille
van haar vader, zou hij het, vlug doen, ter-
wille van haar ook. In dien tusschentijd zou
zij met een apéritif in het woestijncafé zitten,
met de laatste Parijsche krant op haar schoot.
„Verder!"
De Bottberg leidde zijn paard op den weg,
die naar Ben Schiorsch leidde.
„Een half uurmompelde hij, „een
half uurEn dan geeft de rebellenleider
den strijd opKan liefde zooveel tot stand
brengenAch, wat kan liefde niet?"
De Bottberg zuchtte en dacht aan een vroe
gere romantische liefdesgeschiedenis in den
Elzas, waarin hij de held was geweest, en
Ysot's lang overleden moeder, de heldin
Alles zou goed komen! Hij bracht een ge
vangene mee. Hij zou ervoor zorgen, dat deze
gevangene snel naar Europa verdween. Ysot
zou met hem mee gaan. Dat was na de
gebeurtenissen van dezen nacht de na
tuurlijkste zaak ter wereld. En haast met
tegenzin had hij geluisterd naar de hoogdra
vende woorden van Hauser: dat hij wilde vol
houden, dat hij het commando niet uit han
den kon geven, dat hij zijn vaandel niet in
den steek wilde laten.
XWprjJt vervolgd)
Het Permanent Hof van Internationale Justitie
behandelde Maandag te Den Haag de kwestie |n Amsterdam-Noord zijn Maandagavond uitgebreide luchtbeschermings-
Srii^tLftTi^cL't^inïïgTn^ oefeningen gehouden. De manschappen bij hun arbeid
garije,
van Bulgarije aanhangig gemaakt
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H.
Prins Bernhard behoorden tot de be
langstellende toeschouwers tijdens den
Zondag te Grindelwald gehouden ge-
costumeerden optocht. De Prins filmde
menig aardig tafreeltje
N*i de Gooische Tramweg Mij. tot bus-exploitatie zal overgaan, wordt getracht
aan het materiaal een andere bestemming te geven. Maandag werd met een
tramtrein een proefrit gehouden op de lijn Amsterdam Bovenkerk Uithoorn
Nieuwersluis
H. M. de Koningin bij Haar aankomst te Spiez, vanwaar onze vorstin zich per
auto naar Hondrich begaf, om Haar intrek te nemen in het hotel de .Hirschen"
tijdens het verblijf in Zwitserland
De terugkeer van Léon
Bérard te Parijs. Bérard na
zijn aankomst omringd door
nieuwsgierige reporters
