De gebroken Bokaal
Cor Blekemolen, de bekende oud-stayer, maakt een rondje op de
Rijswijksche wielerbaan, die Woensdag voor de training der renners
is opengesteld
Flatteuze mode bij de R.A.C.-ralley,
waarvan de start deze week te
Londen plaats had
Jong Nederland aan den arbeid bij de voorbereidingen van hf»f ;a, m
bloemenfeest, dat te Noordwijk begonnen is. - De jeuqd als kunct
het samenstellen van kleurrijke tafreelen e"ares in
De haringvloot in de Scheveningsche haven ligt geheel gereed, om in
afwachting van het besluit der regeering, uit te varen. Een over
zicht
De Lahn-brug in den nieuwen Duitschen auto-weg Frankfurt Keulen
nadert haar voltooiing. Ze is 65 meter hoog en meer dan 500 meter
lang bij een breedte van ongeveer 19 meter
Voor de Noord- en Zuidhollandsche Redding Maatschappij^ zijn te
Alkmaar twee reddingbooten in aanbouw, <Je .Prins Bernhard en da
„President Steijn"
Bloesempracht in de boomgaarden op Zuid Beveland. - Een
interessant detail in de omgeving van Goes
FEUILLETON
8)
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
Zij slaakte een zucht van voldoening. Maar
toch zullen er wel enkelen geweest zijn, insi
nueerde zij, laten we zeggen meisjes, die op
jou verliefd zijn geweest, Bruce. Dat zijn er vast
een heeleboel geweest!
Dus je wilt dat. ik opbiecht, is het niet zoo?
Je moet me eens alles vertellen, Bruce. Ik
ben niet jaloersch, want ik weet nu dat je van
mij bent. Maar ik zou het afschuwelijk vinden
als er iets gezegd werd nadat we getrouwd wa
ren en je er met mij nooit over gesproken zou
hebben. Daarom alleen is het dat ik het vraag.
Zij vouwde haar handen met een aardige be
weging in elkaar en hij legde er zijn hand over
heen.
Heusch, lieveling, vervolgde de jonge man
na een oogenblik; ik heb mij nooit bezondigd
aan flirtations. Maar één kleine geschiedenis heb
ik gehad, die ik maar beter vind om je te ver
tellen en 't is heel eigenaardig, dat ik er van
morgen ineens weer aan herinnerd werd.
Aan herinnerd? Hoe zoo?
Doreen rilde en keek hem met haar groote
oogen aan.
Ilc zal je alles er van vertellen; dat is het
beste.
Hij haalde diep adem en krulde zijn lippen
alsof hij niettegenstaande zijn luchtige manier
van doen, er toch tegenop zag om er over te be
ginnen. Maar Doreen stiet hem even aan en
zonder aarzeling begon hij zijn verhaal.
Het gebeurde vier jaar geleden.
Dat was lang voordat je er over dacht op
mij verliefd te worden, zei Doreen. Daar ben
ik blij om-
Wel, dom gansje, toen speelde jij nog in
de kinderkamer, antwoordde hij op vaderlijken
toon. Maar als je me telkens zoo in de rede valt,
kom ik niet verder, Dorrie.
Goed dan, zei ze gehoorzaam, ik zal het
niet meer doen. Laten we dan aannemen dat
het heel lang geleden is en dat je heel, heel jong
en heel, heel dom was.
Het gebeurde vier jaar geleden, herhaalde
hij, toen ik mijn vacantie in Brighton door
bracht bij Reggie Haines. Ik had daar een saaien
tijd! Reggie was van de soort dat om den an
deren dag op een ander meisje verliefd is en
hij kende dan ook vreeselijk veel meisjes. In het
paviljoen stelde hij mij aan een van zijn kennis
jes voor. Daar ik in die weken met mijn tijd
geen raad wist, heb ik dat kind herhaaldelijk
ontmoet. Eerlijk gezegd, trok ze me toen ge
weldig aan.
Hij pauseerde even en vervolgde toen:
Ilc zou er ook niet zoo gauw een eind aan
hebben gemaakt, als ik haar familie niet had
gezien. Haar vader was niet veel zaaks en de
menschen, waarmee ze omging evenmin.
Hij lachte in zichzelf.
Ik vraag mij af, wat Moeder gezegd zou
hebben als ze dat stel had gezien. Moeder leef
de toen nog.
En was daarmee de zaak uit? vroeg Doreen.
Heb je later nog wat van haar gehoord?
Zoo eenvoudig is het niet gegaan, zei Bruce.
Ik heb er werkelijk ernstig over gedacht om
alles op te geven voor Agnes. En dat heb ik haar
ook gezegd, Dorrie. Hoewel ik achteraf be
schouwd nooit écht van haar gehouden heb,
was ik toentertijd tot over mijn ooren verliefd.
Het ergste was dat zij wèl van mij hield. Ze
huilde erg toen ik het uitmaakte, maar het heeft
een haartje gescheeld of ik had mij zelf wegge
gooid!
En heb je niets meer van haar gehoord,
Bruce? Heeft ze je nooit meer geschreven?
Ja; ze heeft me geschreven dat zij mij al
lerlei leugens over haar hadden verteld. Maar
ik wist positief dat alles waar was dus heb
ik haar brieven nooit beantwoord en deed mijn
best om haar te vergeten. En daar ben ik uit
stekend in geslaagd! Haar vader was een ad
vocaat, die alle moeite had om de eindjes aan
elkaar te knóppen.
En heb je haar ook nooit meer terugge
zien?
Neen. Maar is het niet eigenaardig: al die
jaren heb ik niets meer van haar gemerkt en
vanochtend zag ik haar in eens weer. Daardoor
schoot me de heele geschiedenis weer te binnen.
Heb je haar vanochtend gezien?
Er klonk iets angstigs in Doreens stem.
Ja; ze schijnen er bovenop gekomen te zijn;
ze zaten tenminste in een auto; de oude Mus-
grave zoo heette hij en zijn dochter. Het
was een prachtwagen, maar ze kunnen haar
natuurlijk ook wel geleend hebben. Ik was op
weg naar Clayborough en ilc geloof niet dat ze
me gezien hebben, want. ze hadden een reuzen-
vaart; maar ik kan me toch niet vergist hebben.
Denk je dat het in verband staat met jou,
dat ze hier in de buurt zijn? vroeg Doreen. Ze
hield de hand van Bruce stevig vast; alsof ze
bang was dat ze hem verliezen zou.
Hij lachte en verzekerde haar dat Agnes hem
nu ook wel vergeten zou zijn, evengoed als hij
haar. En nu praten we niet meer over dat
onverkwikkelijke onderwerp, zei Bruce. Je
hebt me dat gevraagd en ik heb je eerlijk ant
woord gegeven. Je hoeft heusch niet bang te
zijn, dat er iemand of iets zich tusschen jou en
mij plaatsen kan.
Het meisje glimlachte weer en ze bleven nog
een poosje over alles en nog wat doorpaten.
Even later kwam Amy snel het rotspad af-
loopen. Zij riep haar broer en Doreen.
Bruce, vader vraagt naar je. Er zijn on
verwacht vreemde bezoekers gekomen en hij
wil je voorstellen.
Wat vervelend; zulke vreemde menschen,
mopperde Bruce. Zeker de familie Manse. Ik
wou dat ze maar weggebleven waren.
Het zijn vrienden van Mr. Mortimer, legde
Amy uit, terwijl zij het kronkelende rotspad te
rugwandelden. Ze kwamen hem halen, maar
vader heeft het heele stel te dineeren gevraagd.
Vervelende hè! Maar ik geloof dat het vaders
nieuwe advocaat is die hij voor Mozeley in
de plaats heeft genomen.
Hoe ziet hij er uit? vroeg Bruce.
Ik heb hem nog maar even gezien. Maar
hij staat me niet erg aan, antwoordde zijn zus
ter, evenmin als die Mr. Mortimer en ik ben er
van overtuigd, dat zijn docther, hoewel zij heel
rijk gekleed is, niet ons genre is. Dat kan iedere
vrouw dadelijk zien. Zij kwamen in een groote
gele auto.
Bruce vermoedde nog niet wat hem te wach
ten stond. Toen hij echter op het grasveld stap
te, waar het kleine gezelschap bijeen was en
Lord Paignton hem op zijn luchtige manier
voorstelde, had hij een gevoel alsof hij een klap
in het gezicht kreeg.
Mr. Musgrave, hier hebt u mijn zoon,
Bruce. Bruce, het doet je zeker genoegen mr.
Musgrave te ontmoeten, die tegenwoordig mijn
zaken behartigt. Mr. en Miss Musgrave komen
uit de stad met hun auto en doen ons het ple
zier te blijven dineeren.
Lord Paignton praatte maar door en het ont
ging hem dat Bruce, met een ontstelde uitdruk
king op zijn gezicht, een stap achteruit deed
en ternauwernood een kreet van schrik kon in
houden. Maar Mr. Musgrave gaf hem een hand
en zei beleefd: Aangenaam u te ontmoeten,
Mr. Paignton.
Bruce moest de aangeboden hand wel aanne
men; toen keerde hij zich naar het slanke, over
dreven-weelderige gekleede meisje, dat naast
haar vader stond, terwijl Mr. Musgrave hem
formeel voorstelde, alsof zij vreemden voor
elkaar waren.
Een oogenblik keken zij elkaar in de oogen
en Bruce mompelde iets hij wist ternauwer
nood wat. Zijn hart klopte in zijn keel toen
Doreen werd voorgesteld.
Hij beet zich op de lippen. Waarom ter we
reld had hij Doreen die geschiedenis moeten
vertellen en waarom moesten de wegen van die
twee meisjes elkander in 's hemelsnaam kruisen?
HOOFDSTUK VIII.
Het „geluk" Is gebroken.
Bruce kon zich niet herinneren, dat hij ooit
in zoo'n netelige positie was geweest. Het was
ook wel afschuwelijk toevallig, dat hij juist dat
verhaal aan Doreen had gedaan en dat zij direct
daarop met zijn vroegere „vlam" van aange
zicht tot aangezicht moest komen 'te staan!
Doreen zag er ontdaan uit. Na een paar koude
beleefdheidsbetuigingen had ze zich terugge
trokken en was naar Marian en Amy gegaan, die
wat terzijde stonden. Bruce voelde da* haar
oogen onafgebroken op Agnes Musgrave gericht
waren.
Het verheugde hem, dat de Musgrave's klaar
blijkelijk niet over hun vroegere kennismaking
wenschten te spreken, maar hij was woedend
dat ze, om welke reden ook, naar Charlton Park
waren gekomen. Voor zoo'n onuitsprekelijke
brutaliteit was geen excuus. Het was vooral
hoogst onaangenaam na wat hij tegen Doreen ge-
zegd had. Bruce nam zich voor om als ze weg
waren een hartig woordje met zijn vader»
spreken. Op het oogenblik kon hij natuurlij
niets doen zonder op de wetten der gastvrynei
een gruwelijk inbreuk te maken.
Er was nog iets wat Bruce verontrustte, was
deze Musgrave de man om zoo'n vertrouwensp -
sitïe bij zijn vader te vervullen? vroeg Bnice
zich af. Hij herinnerde zich dat vier jaar g
den de reputatie van dezen heer verre van v -
keloos was geweest. Dat moest zoo gauw m g
lijk maar eens goed uitgezocht worden.
De conversatie vlotte niet erg en het was
opluchting, toen Lord Paignton voorstelde een
wandeling door het park te maken voor net
lemaal donker werd,
Ik geloof dat onze rotstuin Miss Musgrave
wel interesseeren zal, Bruce, opperde hij
onschuld. Laat haar dien maar eens zi
is nog tijd genoeg voor.
{Wordt vervolgd!'