De gebroken Bokaal
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
Gelukkig, hijgde Mortimer een paar minu
ten later, terwijl hij achterover zonk in de kus
sens. De eer van de Paigntons is gered, Bruce
en jij bent het, die haar gered hebtjij
en Marian. Wil je Marian bij me sturen, dat ik
het haar "kan vertellen?
Bruce trok zich terug en Marian nam zijn
plaats aan het bed in.
De zieke strekte zijn handen naar haar uit,
zijn "koude handen, en zij nam ze in de hare. Er
was een glimp van geluk op haar gezicht iets
van den ouden glans was in haar oogen een
glans, die er in lange weken niet in geweest was.
Ze wist al dat alles goed was. Maar het was haar
man, die haar de bijzonderheden vertellen moest.
Je kunt nu allen angst wel van je afzetten.
Marian, zei hij. Musgrave kan ons geen kwaad
meer doen. Ik heb hem weer in mijn macht: hij
is een lafaard en hij zal doodsbang zijn voor zijn
hier zien verschijnen en op zijn knieën om ge-
dierbaar hachje. Binnen een paar uur zal je hem
nade smeeken. Je kunt dat gesprek rustig aan
mij overlaten, want om met hèm af te rekenen,
heb ik kracht genoeg!
Hij zweeg en leunde terug in de kussens, ter
wijl hij een diepen zucht slaakte.
Daarna ging hij voort, daarna, Marian,
is mijn taak volbracht. Dan kan ik in vrede
heengaan. En misschien zul je me dan niet meer
zoo haten. Misschien zul je dan zachter over mij
denken. Want als ik gezondigd hebik heb
getracht het kwaad dat ik gedaan' heb, te her
stellen en dat ik jou slecht behandeld heb, dat
is in dwaling gebeurd en.... door mijn groote
liefde voor je. Wees mild voor me, Marian, en
laat me niet sterven in de overtuiging dat je me
haat.
Je zult niet sterven, Owen, riep ze geagi
teerd. Je mag het niet denken en je mag het
alles heb ik je ook nooit gehaat. Je bent mijn
niet zeggen. En ik haat je nieten ondanks
man!
Ze boog zich over hem heen en kuste hem
op het voorhoofd.
Mortimer had gelijk in zijn voorspelling om
trent Musgrave. Nog dienzelfden middag ver
scheen de advocaat, een erbarmelijke, beklagens
waardige figuur; bleek, vei-vallen en met bloed-
beloopen oogen. Hij tierde tegen Bruce, toen hij
dezen, op zijn weg naar Mortimer's kamer, in
de gang passeerde.
Waarom heb ik je niet neergéschoten als
een hond, grauwde hij, toen ik je in mijn macht
had, jou en mijn dochter, die duivelin? Het was
een gemeen complot tusschen jelui beiden; ze is
altijd half-gek van verliefdheid op je geweest.
Ik had het moeten merken; het was onvergeef
lijk stom van me! En wat ben je nu met haar
van plan, nu ze van me is weggeloopen? Ik wil
het weten; zul je met haar trouwen?
Bruce keurde hem geen antwoord waardig en
hij zag den man nooit terug.
Laat in den middag ging Musgrave heen, ver
nederd en geïntïmeerd en Mortimer was in staat
mee te deelen dat hij alles verkregen had wat
hij had gewenscht, dat alle moeilijkheden volko
men uit den weg waren geruimd.
Musgrave had er in toegestemd een behoor
lijke „schadevergoeding" aan te nemen, waar
mee hij buitenaf zou gaan en hij had zich ver
bonden zich nooit meer in Londen te vertoo-
nen. Wat er met zijn dochter gebeuren zou,
scheen hem niet te kunnen schelen; „ze mocht
voor zijn part naar de maan loopén", had hij
met vaderlijke minzaamheid verklaard. Het was
niet moeilijk te raden wat ze te verduren zou
hebben gehad als Bruce haar niet uit de klau
wen van haar vader had bevrijd!
Het zal een poosje duren voor alles heele-
maal weer in orde is, verklaarde Mortimer, na
dat zijn vroegere compagnon vertrokken was.
Ik tel niet mee op het oogenblik, maar we kun
nen alles veilig aan Bruce overlaten. Die heeft
wel getoond wat hij waard is.
Hij wendde zich tot zijn zwager en vervolgde:
Als je den boel onderzoekt, zul je gauw ge
noeg wegwijs zijn. Je zult wel merken dat er
een groot kapitaal ismisschien nog wel
meer dan ik op het oogenblik weet. Er is ruim
schoots voldoende om het tekort van het fonds
aan te zuiveren en aan de heele familie Paign
ton haar oude glorie weer terug te geven. En
wat mezelf betreft.... ik maak nergens aan
spraak op. Jullie moeten met mij doen zooals
jelui zelf 't het beste vindt.
Owen Mortimer stierf niet. Ofschoon hij voor
zich zelf met het leven had afgerekend, over
won zijn ongeschokte vitaliteit. Hij had een fei
len strijd gestreden met den dood en hij was over
winnaar gebleven. Maar hij was kreupel en
kreupel zou hij moeten blijven tot het eind zijner
dagen.
Maar Marian was van hem gaan houden. Op
een vreemde wijze had het lijden, dat haar man
had uitgestaan, den strijd, dien hij tegen den
dood had aangebonden om zijn belofte maar te
kunnen vervullen, haar dieper gevoel voor hem
gewekt. Het was of zijn pijnen en zijn berouw
zijn zonde hadden uitgewischt.
Basil was weer voorgoed in Londen terugge
komen, een man met een schitterende reputatie
als schilder en een nog schitterender toekomst.
Hij had Marian vermeden, ofschoon hij wèl één
of tweemaal op Charlton Park was geweest. Het
was op uitnoodiging van Marian zelf dat hij
haar in haar huis op Eaton Square kwam opzoe
ken.
Het onderhoud was pijnlijk voor allebei. Het
was htm eerste ontmoeting na den dag dat Ma
rian hun verloving had uitgemaakt.
Zij was nu in staat om hem alles duidelijk uit
te leggen, en daar was ze blij om, want ze was
altijd bang geweest dat hij kwaad van haar ge
dacht had en haar voor harteloos zou houden.
En langzamerhand begon zij zich ook gelukkig
te voelen. Want na eenigen tijd had Basil zich
met Amy verloofd.
Marian ging met haar man op Charlton wo
nen; zij kon dan ook beter voor haar vader zor
gen en nu had zij haar „twee lieve patiënten",
zooals zij ze noemde, bij elkaar.
Want de andere vogels waren uit het nest ge
vlogen. Sir Mark Thorndale had ingezien dat
hij verkeerd had gedaan. Aan het kwaad dat
over hem gekomen was, had Lord Paignton ze
ker schuld gehad, maar iedereen wist dat Lord
Paignton een man zonder verantwoordelijkheids
besef, een groot kind was, die niemand bewust
een stroobreed in den weg zou leggen. En zoo
kwamen de twee oude vrienden weer tot elkaar.
Sir Mark was gespaard gebleven voor wat hij
't meeste gevreesd had een vervolging. De
zaken van de Deep Hanger Mijn waren spoediger
geregeld dan hij had durven hopen en de com
missarissen bleken vrijuit te gaan.
Ik was te oud voor het Parlement, zei Sir
Mark, en ik heb geen spijt dat ik mij terug
getrokken heb. Ik geef mijn zetel over aan
Bruce.
En Bruce stond op de lijst voor de volgende
algemeene verkiezing en er was alle kans dat
hij gekozen zou worden.
Bruce en Doreen waren man en vrouw; ze
woonden op Wandsborough House, maar waren
gaarne geziene gasten op Charlton, evenals op
het huis in Surrey, dat altijd aan de Thorn-
dales had behoord en door den rijken schoon
zoon, Henry Coverdale, voor de familie terugge
kocht was.
Toen Amy van Charlton wegtrok, ging zij met
Basil in Londen wonen en Marian kreeg Agnes
Musgrave bij zich voor gezelschap en hulp bij
haar invaliden. Agnes beweerde dat zij nooit
trouwen zou en dat haar eenig verlangen was
om bij Marian te mogen blijven. Maar Marian
was daarvan niet zoo heelemaal overtuigd. Er
was een jonge dokter in de buurt van Claybo-
rough komen wonen, die meer naar Charlton
kwam dan absoluut noodzakelijk was. En Agnes
was altijd erg blij als hiukwa®,. alhoewel z;i het
idee dat hij om haar kwam, beslist van de hand
wees.
Ongeveer een jaar na het huwelijk van Bruce
gebeurde er iets heel eigenaardigs. Lord Paign
ton had den laatsten tijd een onweerstaanbare
behoefte om door het huis te zwerven, op zol
ders rond te scharrelen en alles en nog wat over
hoop te halen. En op een van zijn tochten deed
hij een groote ontdekking.
In een kast op de bovenste verdieping van het
huis ontdekte hij een bokaal, precies dezelfde
zooals hij op dien fatalen avond gebroken had.
En in die bokaal lag een stuk papier, waarop
zijn vader iets geschreven had.
Het was ongeloofelijk, maar het was waar.
De laatst overleden Lord Paignton, die altijd
bang was geweest dat de kostbare bokaal bre
ken zou. had haar veilig en wel opgeborgen en
een getrouwe copie er voor in de plaats gezet.
Hij had vermoedelijk wel het voornemen gehad
om zijn zoon daarvan óp de hoogte te brengen,
maar had dat misschien uitgesteld. Hij was door
een ongeluk plotseling om het leven gekomen.
De bokaal werd in triomf naar beneden ge
bracht en onder de glazen stolp op ,de oude
plaats neergezet. Er werd ter gelegenheid van
deze ontdekking een groot diner gegeven, een
diner, waarbij de heele familie Paignton tegen
woordig was, zelf Owen Mortimer werd in een
invalidenwagen aan tafel gerold. Lord Paignton
hield een toast, die met algemeene instemming
begroet werd en er gebeurde ditmaal geen on
geluk met het legendarische glas.
Zoo was het „geluk" der Paigntons tenslotte
niet gebroken en de eer der Paigntons was on
bevlekt en zal nooit in gevaar zijn, zeker niet
zoolang Bruce leeft.
EINDE.
De feestelijke intocht van H. M. de Koningin in Brussel. De stoet op weg naar het koninklijk paleis
Feest in Brussel ter gelegenheid van
het koninklijk bezoek. Er wordt druk
gevlagd
Bij Haar aankomst op het station te Esschen werd H. M. de Koningin De autoriteiten begroeten H. M. de Koningin bij Haar aankomst op
begroet door Z. K. H. Prins Karei van België (links) Belgisch grondgebied. Een snapshot op het station te Esschen
