PRINS BERNHARD BEZOEKT DRENTE
Avontuur in Venezuela
FEUILLETON
Naar het Ainerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
1)
L
Eens op een dag pakte een leeuw een muis
in zijn klauw.
Laat me leven!, smeekte de muis, en
misschien zal ik op een dag hetzelfde voor u
kunnen doen.
Dat is zóó aardig gezegd, bralde de koning
der dieren, dat wij je zullen los laten. Wij
hadden nooit gedacht, dat muizen gevoel voor
humor zouden hebben.
En toen werd, zooals ge u herinneren zult,
de leeuw gevangen in het net van een jager
en hij worstelde en vocht en sloeg blindelings,
tot zijn moed en kracht gebroken waren en
hij hulpeloos neersloeg. En de muis, die daar
toevallig langs kwam, knaagde en knabbelde
aan het net en redde den leeuw het leven.
De moraal is dat waardeering van humor
iets kostelijks is en.dat „je het nooit kunt
weten".
Ten opzichte van deze fabel wordt wel eens
beweerd, dat het buitengewoon onwaarschijn
lijk is, dat juist op hetzelfde oogenblik dat
de leeuw gevangen en hulpeloos was, precies
dezelfde muis zou voorbijkomen. Maar de ver
klaring is eenvoudig en logisch.
Het is deze: dat de wereld zoo klein is.
Thuisblijvers gaan gelooven dat het dorp
v&axin zij wonen de geheele wereld Is. De
trekvogels beweren, dat als men maar ver en
lang genoeg reist, de geheele wereld als één
dorp wordt, dat men vroeg of laat met ieder
een er in vriendschap sluit; dat het eenige
verschil tussohen de thuisblijvers en de zwer
vers is, dat de eersten plaatselijke telefoon
gesprekjes voeren en dat de anderen ansich
ten krijgen. Ik ken een verhaal, dat de klein
heid van deze wereld schijnt te illustreeren.
Hier is het.
Toen generaal Don Miguel Roj as, die als
jonge man den bijnaam van „den Leeuw van
Valencia" had gekregen en die later Venezuela
met eere gediend had als minister van Bui-
tenlandsche Zaken, als minister van Oorlog,
als gezant aan het Hof van St.-James en bij
de Fransche Republiek, den leeftijd van zes
tig jaar bereikt had, bevond hij zich in een
kerker onder het fort, dat bij de haven van
Porto Cabello staat. Hij was daar toen twee
jaar geweest. De kerker was donker en vochtig
en bij vloed sijpelde het water door de poriën
van de muren van kalksteen. De lucht was er
als in een grafkelder.
Generaal Rojas zat ineengedoken op een
met zeildoek bespannen krib met een deken
om zich heen geslagen en een andere over
zijn knieën en las bij het licht van een kaars
de geschiedenis van Don Quichotte. Af en
toe viel er een druppel water in de kaars zoo
dat ze even sputterde en bijna geen licht meer
gaf. En ook vielen er soms zooveel druppels op
het witte hoofd van den Leeuw van Valencia,
dat hij eveneens zat te sputteren en zoo hevig
hoestte, dat pijn hem zijn zwakke handen
op de borst deed slaan.
Aan den anderen kant van den aardbol za
ten vier jonge Amerikanen met gekruiste bee-
nen en zonder schoenen op de matjes van het
Theehuis der Honderd-Een-Treden. Op hun
gebruinde gezichten lag de stralende zonne
schijn van de Yokohama Baai, in hun oogen
glansde het licht van de jeugd, van intelli
gente belangstelling, van avontuur. Ze had
den elk een kopje met bittere thee in de hand.
Drie van hen waren nog geen dertig en alle
vier droegen ze pakken van Chineesche zijde,
zooals C. Tom of Little Ah Sing, de Chinee
sche King, die binnen achtien uur voor ieder
een maakt die in het verre Oosten het ken
merk zijn van iedereen, die tot het genus der
toeristen hoort. Eén van die drie was Rod
man Forrester. Zijn vader (behalve dat hij
de „ouwe heer" was van .Roddy" Forrester,
vroeger de gevierde cricketer van Yale Uni
versity) stond lang niet ongunstig bekend bij
heel wat gouvernementen als bouwer van sky
scrapers. pieren, bruggen, kaden en vuurto
rens, welke laatste hij gewoonlijk oprichtte op
de glibberige rotsen aan onbereikbare kusten.
Bij zijn mede-industrieelen stond hij bekend
als de Forrester Construction Company, of
kortweg, de F. C. C. In die kwaliteit deed Mr.
Forrester nu een poging om aan de Japanners
drie vuurtorens kwijt te raken, die de binnen
zee tusschen Kobe en Yokohama moesten
verlichten. Om het tot stand komen van deze
transactie te bevorderen, had hij „Roddy" re
gelrecht van de machinefabrieken naar Yoko
hama „verscheept".
Voor drie jaar, toen Roddy de universiteit
van Yale verliet, had zijn vader hem naar
Europa gestuurd om door reizen zijn blik te
verruimen en om een paar vuurtorens en pie
ren te inspecteeren aan allebei de kusten van
het kanaal. Terwijl hij van Dover naar Calais
overstak, inspecteerde Roddy de vuurtorens op
hoogstvluchtige wijze en berichtte, dat ze,
voor zoover hij bij daglicht zien kon, nog op
hun plaats stonden. Zijn vader, die zelf ook
niet van gevoel voor humor ontbloot was, trok
Roddy's credietbrief in, telegrafeerde dat hij
thuis moest komen en zette hem aan het werk
in zijn fabriek. Daar rapporteerde de bedrijfs
leider, dat hij zijn vijftien dollar per week niet
waard was, alleen had hij getoond een goed
„cocktailmixer" te zijn, had hij een picnic in
elkaar gezet voor de arbeidersvereeniging en
een base-ball negental samengesteld.
Toen Roddy bij hem werd geroepen, zei zijn
vader:
Het is zonde, dat jouw zeldzame aanleg
voor „mixer" achter een draaibank verknoeid
wordt. Callahan vertelt me, dat jij je een weg
zou kunnen redeneeren door gloeiend ijzer,
dus ik zal je de kans geven om zóó tegen de
Japanners te boomen, dat ze ons een contract
geven. Maar denk er aan, Roddy, vervolgde
zijn vader, de Japanners zijn niet gemakke
lijk. Wees beleefd, maar alsjeblieft niet te
happig. Als je dat doet zullen ze gaan pinge
len.
Misschien was deze afscheidsredevoering de
reden waarom Roddy van het oogenblik af
dat hij arriveerde in het land van de Rijzen
de Zon. zich geheel en al had gewijd aan de
theehuizen van Yokohama en het baseball
negental van het Amerikaansche marine
hospitaal. Hij probeerde, zei hij, niet al te be-
geerig te lijken. Hij hoopte dat zijn vader
tevreden zou zijn.
Met Roddy was, als gezelschap, vriend en
medetoerist, mee naar Japan gekomen Peter
de Peyster, die van de oevers van de I-Iudson
kwam en die, zooals Roddy het noemde, af
stamde van „een van onze ouwe families van
hazeharten". In Yale waren ze kamergenoo-
ten geweest, al was Peter Roddy twee jaar
voor en ze waren dikke vrienden geworden.
En nadat ze twee jaar universiteitsleven door-
gekibbeld hadden, stonden ze op zoo'n vol
maakten voet van vriendschap met elkaar, dat
ze onafscheidelijk waren.
De derde van het gezelschap was de „Orchi
deeën Jager". Zijn vader fabriceerde het bier.
dat volgens Roddy de heede stad katterig
maakte. Hij was geen echte orchideeën-jager,
maar op zijn reizen rond den aardbol had hij
er zich zoo over geschaamd, dat hij de men-
schen moest vertellen, dat hij niets anders te
doen had dan zijn vaders geld uit te geven, dat
hij besloten had te zeggen, dat hij orchideeën
verzamelde.
Dan kunnen ze zien dat je fantasie hebt,
legde hij uit, en ik heb genoeg geld verspild
aan orchideeën in Fifth Avenue, dat het niet
heelemaal een leugen is.
De vierde van het clubje droeg de uniform en
de onderscheidingsteekenen van luitenant van
de Amerikaansche marine. Hij heette Perry
en van het popperige balkonnetje van het
theehuis, dat als een vogelnestje tegen de rots
gedrukt stond, konden ze zijn slagschip voor
anker zien liggen. Het was Perry geweest, die
ze naar o Kin San en haar verrukkelijk thee
huis had geëscorteerd en 't was Perry, die aan
het woord was.
Maar het allerbelangrijkste lid van de be
manning op een onderzeeër, zei de zeeman,
vraagt heelemaal geen gage en hij krijgt geen
rantsoen, 't Is een muis.
Wat is ie? vroeg de Orchideeën-jager. Hij
had juist heel vaderlandslievend de aankomst
van het Amerikaansche eskader gevierd. On
der de lunch had het zien van de witte uni
formen in het hotel zijn vaderlandsliefde op
gewekt en na de lunch had het vertrek van de
Pacific Mail, die zoo veel „puike kerels" weer
meenam, 't verder opgewekt. Tot den vorigen
avopd in de billard-zaal had hij nog nooit één
van de puike 'kerels ontmoet, maar de ge
dachte, dat hij ze misschien nooit meer terug
zou zien, drukte hem. En de thee, die hij
dronk, maakte hem noch vroolijk, noch tipsy.
Dus toen de Orchideeënjager iets zei, was er
iets geprikkelds in zijn manier van praten.
Praat geen zeemanstaal tegen me, beval
hij; wat bedoel je met een muis?
Ik bedoel een muis, zei de zee-officier.
Een witte muis met roode oogen. Hij maft in
de machinekamer en als hij ergens ontsnap
pend zwavelgas ruikt, dan piept-ie en de chef
van de machinekamer vindt het lek en het
schip vliegt niet in de lucht. Soms redt
zoo'n kriel van een witte muis het leven van
dozijnen zeelieden.
Roddy en Péter zaten vol waardeering te
knikken,
(Wordt vervolgd).
sss
Ciano, de Italiaansche minister van
Buiteniandsche Zaken, tijdens het défilé
der phalangisten ter gelegenheid van
zijn bezoek aan Barcelona
Bij zijn aankomst op Le Bourget werd
Lord Gort, de chef van den Engelschen
generalen staf, door generaal Gamelin
(links) verwelkomd
Cloarec, Van Schendel en Gianello na hun ontsnapping aan het
peleton in de étappe Rennes-Brest van den Tour de France
Het m.s. „Algarve", dat door de N.V. Boele's Scheepswerven te Bolnes werd
gebouwd voor rekening van de N.V. Hammerstein's Reederij, maakte Don
derdag zijn proefvaart op den Nieuwen Waterweg. Een overzicht aan boord
Koning Boris van Bulgarije woonde persoonlijk de
gymnastiekfeesten bij, waaraan meer dan 30.000
sokols van Bulgarije, Yugoslavië, Polen en Rusland
te Sofia deelnamen
De groepNederlandsche volks
dansers, welke zal deelnemen
aan het te Stockholmte houden
3de Internationale Volksdans-
festival, gaf Donderdag een
demonstratie te Rotterdam
In den „strijd" om het schaakkampioenschap van Nederland speelden de
heeren J. A. O. v. d. Bosch (links) en G. R. D. van Doesburgh Donderdag
avond te Amsterdam, onder het critisch oog van schaakmeester Landau,
hun partij
Z. K. H. Prins Bernhard heeft Donderdag tijdens zijn bezoek aan Drente de demonstratie van fok-
vee te De Wijk in oogenschouw genomen. De hooge gast bij den rondgang op het expositie-terrein
De aankomst van Z. K. H. Prins Bernhard op het expositie
terrein te De Wijk, waar Hij tijdens zijn bezoek aan Drente
Donderdag de groote demonstratie van fokv^e in oogen
schouw nam
