VOORBEREIDINGEN VIERDAAGSCHE.
Avontuur in Venezuela
De Koning en de Koningin van Engeland hebben
een bezoek gebracht aan de traditioneele races
van Sandown Park. De vorstelijke bezoekers bij
het verlaten van het paddock
Een goede rust ishet halve
marcheerwerk, De voorbereidingen
voor de vierdaagsche atstar.dsmarschen
te Nijmegen zijn in vollen gang.
.Wandelende stroozakken" op weg
naar de slaapplaats in de Koloniale
Kazerne
Prinses Josephine Charlotte en Prins Boudewijn van
België hebben een bezoek gebracht aan Eecloo, waar
zij de vlaggen voor de scholen uitreikten en bloemen
bij het monument voor de gevallenen legden
Snelheids-impressie bij de Europeesche Nijmegen komt weer in het teeken der internationale vierdaagsche afstands
motor-kampioenschappen, welke te marschen. Op het terrein van de Koloniale kazerne worden reeds de noodige
Francorchamps verreden zijn voorbereidingen getroffen
Baumgarten won de 400 meter bij de internationale athletiek- Vietto. de drager van de gele trui in de étappe Nantes— Royan Voor het te Amsterdam geplaatste personeel der Koninklijke Marine zijn Maandag in het Oosterdok en
wedstrijden, welke te Brussel werden gehouden. Het van den Tour de France, peddelt in straf tempo naar het IJ.gpacht bij de Prins Hendrikkade in de hoofdstad roeiwedstrijden gehouden, waarvan hierboven
oogenblik der overwinning einddoel van de dagroute een moment
FEUILLETON
Naar bet Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
4)
Er was heel wat tijd voorbij gegaan sedert
ae twee vrienden elkaar in het gezicht had
den gezien.
Roddy, verklaarde Peter koeltjes, als ik
me kon voorstellen, dat jij dat kanaal had
aangeiegd, dan zou ik loopend naar huis terug
gaan, heelemaal over land.
Dacht jij soms, dat ik daar niet van die
diepzeeboeien neer zou kunnen poten? vroeg
Roddy.
Je kunt zelfs geen aardappelen poten! zei
Peter. En als je in Broadway lantaarnpalen
moest neerzetten met de straatnamen erop,
zou je het bordje met „Union Spuare" in „Co
lumbia Circle" zetten.
Als je maar weet, schreeuwde Roddy, dat
er in deze haven over niets anders gepraat
wordt dan over mijn boeien. De menschen
hier zijn dol op mijn boeien, vooral op de
rooie. Ik zal morgen een boei in de haven
zetten, zei hij uitdagend. Dan zal je het zien.
Dat zul je me zeker moeten laten zien,
zei Peter.
Peter was nu eeen week in Porto Cabello
en had er zich buitengewoon vermaakt met
Roddy aan het werk te zien. lederen morgen
gingen de twee vrienden in de motorbarkas
van de Mij. een tochtje maken buiten de
J»ven, waar Roddy peilingen deed voor zijn
boeien en Peter, op zijn gemak over de ach
tersteven geleund, visschen probeerde te van
gen.
Op een avond tegen zonsondergang, toen
zij op den terugtocht waren, weigerde de ma
chine van de boot opeens in de schaduw van
het fort. Terwijl de neger uit Trinidad het
euvel onderzocht, trachtte Peter bij Roddy
eenige belangstelling op te wekken voor het
typische Hollandsche eiland Curasao, dat
honderd mijl ten Oosten van hen lag. Hij wil
de over Curacao praten omdat het schip, dat
hem uit de Vereenigde Staten hier had ge
bracht, daar had aangelegd en dat van Roddy
niet. Dat ergerde Roddy en dus zocht Peter
natuurlijk het oogenblik uit(, waarop de mo
tor boot het opgegeven had en Roddy boven
dien rammelde van den honger en het hem
dus dubbel irriteerde om over Curacao te pra
ten.
Dat ie Curacao niet gezien hebt, zuchtte
Peter. Je moet er toch heusch eens naar toe
gaan. Met zoo'n kalm zee als vanavond zou
je het in twaalf uur kunnen doenHet is
een plaats, die je moet gezien hebben.
Echt weer iets voor jou! riep Roddy ver
ontwaardigd uit. Ik ben hier nu al vier
maanden en jij pas een week en je wil mij
over Curacao vertellen. Daar komen de re-
volutionnairen van daan. Alle bannelingen
uit Venezuela wachten daar tot er hier een
revolutie uitbreekt en dan komen ze weer
hier naar toe. Jij hoeft mij heusch niets van
Curagao te vertellen. Ik hoef niet naar een
plaats toe te gaan om er alles van af te we
ten.
Ik wed, zei Peter vinnig, dat je niets weet
van die moeder met haar twee dochters, die
uit Venezuela verbannen zijn en op Curasao
wonen en die eiken dag bij zonsondergang
hier naartoe zitten te staren.
Roddy lachte verachtelijk.
Dat is warempel het allereerste dat ze je
hier vertellen, riep hij. De administrateur
wijst ze je aan van het schip af en vertelt
je.... -
Vertelt je, ja! riep Peter triomfantelijk.
Maar ik heb ze gezien. Toen we de haven uit
gingen, stonden ze op de rots drie vrouwen
in het wit die naar Venezuela stonden te
turen. Ze hebben me verteld, dat de vader van
die twee meisjes hier in de gevangenis zit. Hij
was
Hebben je verteld, ja! deed Roddy hem
na. Ze hebben je verteld dat hij in de gevan
genis zit. Ik heb hem gezien. Daar is de ge
vangenis.
Roddy wees naar het platte, gele fort, dat
zich ver boven hen verhief. Achter de kaap,
waarop het stond, lag de stad, ervan ge
scheiden door een strook water, zoo smal dat
een golfspeler als hij de kade van het douane
kantoor als uitgangspunt nam, zijn bal tegen
de gevangenismuur zou kunnen drijven.
Van de stad uit had Peter dagelijks over de
smalle haven naar het stukje kalkrots geke
ken, dat naar de gevangenispoort leidde en
had de armzalig geboeide gevangenen zien
baggeren door de plaatsen, die bij laag water
bleven staan; hij had hen elk een ton met
versch water zien vullen en hij had hen, be
waakt door de soldaten met bloote voeten en
roode petten op, hun ketenen weer naar de
gevangenis terug zien sleepen.
Nu zag hij, op slechts een bootlengte afstand
van hem, de voorkant van het fort steil uit de
onbekende diepten der zee oprijzen. Het
maakte een allerdroevigsten indruk op hem.
Het zag er meer uit als een verwaarloosd graf
dan als een fort. De voorkant was door wind
en, golven gegriefd, gevlekt en verweerd en er
zit een dikkelaag zout en doode mossels op.
Iedere golf, die opkwam en weer terugspoelde,
bracht tallooze krabben en rotschorpioenen in
beweging en kruipende, op bloedzuigers lij
kende dingen, die zich aan de kalkzandsteen
hadden vastgeklampt en op de waterlijn dein
de het zeewier, dat zich begeerig aan den
muur had vastgezogen»op en neer, zoodat het
leek of zijn lange armen zich draaiden en
kronkelden als de voelarmen van ontelbare
poliepen.
Peter huiverde van walging over wat hij zag
of misschien van de koorts, die de verstandi
ge bewoners van Venezuela zich na zonson
dergang achter hun gesloten luiken doet te-
terugtrekken.Een oogenblik zaten de twee jon
ge mannen met ernstige gezichten stil voor
zich uit te staren en trachtten te beseffen,
hoe het leven achter die verroeste tralies en
bemoste muren zou zijn.
Daar ergens begraven, zei Roddy, is Ge
neraal Rojas, de Leeuw van Valencia, een man
voegde hij er met zekere plechtigheid bij,
waar het volk veel van hield. Hij heeft alle
portefeuilles in het ministerie gehad en is
gezant in Europa geweest en Alvarez is ban
ger voor hém dan voor iemand anders in Ve
nezuela. En waarom? Om de eenvoudige
reden dat hij een fatsoenlijk man is. Toen
het volk er achter kwam wat een schurk Alva
rez was. smeekten ze Rojas zich in zijn plaats
als president te laten kiezen en Rojas beloofde
dat als het volk dat bij de volgende verkiezing
nog verlangde, hij him wensch zou vervullen.
Dien nacht heeft Alvarez hem van zijn bed
laten lichten en hem daar gebracht. Hij is er
nu al twee jaar. Er zijn ook wel gezonde ge
vangenissen, maar Alvarez heeft Rojas daar
in gezet omdat hij hoopte dat hij er zou ster
ven. Hij dorst hem niet openlijk te vermoor
den, omdat het volk op hem gesteld is. Toen
ik hier voor het eerst was heb ik met Vicenti,
den gevangenisdokter, het fort gezien op een
tochtje door Porto Cabello. Hij wees me Rojas
aan door de tralies. Rojas zat aan een tafel te
schrijven met een sjaal om zich heen. Zijn
cel was verlicht door een kaars en terwijl het
buiten snikheet was, was het daar zoo vochtig
als in een ijskelder. Toen we onze lantaarns
omhoog hielden stond hij op en heb ik hem
goed kunnen zien. Het is een kleine, mage
re, zwakuitziende man, met wit haar en
groote treurige oogen met een vreeselijk ver
laten uitdrukking er in. Dat leek me tenmin
ste en ik schaamde me dat ik daar zoo naar
hem stond te kijken dat ik achter de tra
lies een beleefde buiging maakte. Hij groette
terug of hij nog gezant was en ik een prins,
die bij hem op bezoek kwam. De dokter heeft
in New-York gestudeerd en daarom praatte hij
misschien openhartiger tegen me dan hij wel
mocht. Hij zegt, dat hij den commandant
van het fort heeft gewaarschuwd, dat Rojas
binnen zes maanden dood zal zijn als hij
niet naar één van de cellen boven de water
lijn wordt gebracht. Maar de commandant zei
hem dat hij zich niet met staatszaken moest
bemoeien en dat de orders van den president
waren dat Rojas „nooit meer de zon mocht
zien".
Peter de Peyster stootte een vloek uit.
Zijn er geen mannen in dit land? bromde hij.
Waarom halen z'n vrienden hem er niet uit?
Dan zouden ze zich zelf er eerst uit moe
ten halen, legde Roddy uit. Alvarez heeft
groote opruiming gehouden en zelfs de vrouw
en de dochters van Rojas, die je hebt gezien,
heeft hij verbannen. Ze zijn toen naar Cura
sao gegaan. Ze hebben geld genoeg en zou
den in Parijs of Londen kunnen wonen. Hij Is
in alle twee die plaatsen gezant geweest
en heeft daar vrienden genoeg, maar al kun
nen ze hem niet zien of schrijven, toch zijn ze
in Curacao gaan wonen om dicht bij hem
te zijn. Op den avond dat z'n vrouw 't land uit
moest, hebben ze afgesproken dat zij iederen
avond bij zonsondergang naar Porto Cabello
zouden kijken en hij naar Curacao. Ze heb
ben een huis op de rotsen gekocht links van
de haven als je in Willemstad aankomt en de
heele bevolking, de Hollanders, de Spanjaar
den en de negers, kennen het verhaal en
zeggen, dat als je die drie vrouwen op de rots
ziet staan, het is of je 't Angelus hoort luiden
en dat de heele bevolking dan bidt, dat die
drie hem terug mogen zien....
(Wordt vervolgd.)
