DE „TROMP" TE DEN HELDER.
LW-Jr: ™*h* .w.
Avontuur in Venezuela
gedoopt zal worden Zaterdag a.s. van Nieuwediep naar de Oost zal vertrekken
De nasporings-werkzaamheden op de plaats, waar Dinsdag het Engelsch Lockheed-Electra verkeersvliegtuig nabij de
brug over den Storström in de Oostzee stortte. Vijf personen kwamen bij dit ongeluk om het leven
Aan boord van den flottieljeleider „Tromp" wordt in de haven van Nieuwediep
thans alles in gereedheid gebracht voor de aanstaande reis naar Ned. Indië,
welke Zaterdag zal aanvangen
De nieuwe brug over den IJsel te Deventer groeit gestadig. De pijlers
op den linker oever zijn bijna gereed. Een kijkje op de werkzaam
heden
Voor de leerlingen der lagere scholen
te Amsterdam begon Woensdag weer
het nieuwe schooljaar. Een, die eerst
het terrein wilde verkennen
De hechtenis van Serge Bogoussiavsky,
die „ITndifférent uit het Louvre ont
vreemdde, is verlengd. De jeugdige
schilder na een der jongste verhooren
door den rechter van instructie
Een interessante tentoonstelling is in de Abdij te
Middelburg door de Vereeniging tot Behoud der
Zeeuwsche Kleederdrachten georganiseerd. De
finishing touch
Kerk op den Dam te Amster
dam, waar in September a.s.
de doop van H. K. H. Prinses
Irene zal plaats hebben. Een
overzicht in het historisch
kerkgebouw
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
30)
Hallo, jongens, hier ben ik, riep deze
jonge man opgewekt, verwachtend dat zijn
enthousiasme door het drietal zou worden
gedeeld. Maar Roddy draaide zich om en keek
naar zijn vrienden, alsof hij wilde zien voor
wie die begroeting bedoeld was.
Mc. Kildrick, niet bepaald op zijn gemak,
stond op.
Wel, Roddy, riep Sam Coldwell joviaal,
hoe staan de zaken?
Roddy fronste de wenkbrauwen.
Roddy? herhaalde hij, als hij hem niet
goed verstaan had, Bedoel je mij?
Sam Coldwell merkte dat er in de zaal een
plotselinge stilte viel. Een kellner, die haastig
met een blad vol rinkende glazen kwam
aanloopen werd door een onzichtbare hand bij
zijn voorschoot gepakt en tot stilstand ge
bracht. Het leek Sam Coldwell, alsof hij in
de onnatuurlijke stilte Roddy's stem als door
een scheepsroeper hoorde. De blanke, gladge
schoren wangen var. den derden vice-presi
dent, die zoo sterk afstaken bij de donkere,
bruinverbrande gezichten om hem heen,
werden langzaam donkerrood.
Wal; mankeert jou? vroeg hij,
Je hebt me een telegram gestuurd naar
Curasao, antwoordde Roddy onverstoorbaar,
om me te vertellen dat ik me alleen met mijn
eigen werk moest bemoeien.
Sam's kleine varkensoogjes keken Roddy
minachtend aan.
Ja. zei hij hoonend, in opdracht van je
vader.
Kijk eens. vervolgde Roddy, mijn werk
uren zijn van acht tot vijf. Als je mor
gen naar den vuurtoren komt zul je me daar
kunnen zien als ik me met mijn eigen za
ken bemoei en een troep negers aan het werk
houdt tegen het royale honorarium van twin
tig dollar in de week. Buiten mijn werkuren
kies ik mijn eigen gezelschap.
Coldwell kwam dichter bij hem staan en
liet zijn stem dalen.
Ben je wel nuchter? vroeg hij.
Volkomen.
Coldwell staarde hem grimmig aan.
Je bent lastiger te temmen dan we dach
ten, verklaarde hij. Ik heb een paar mooie ver
halen over jou gehoord. Zijn die waar?
Je houdt er je eigen methoden op na om
dat uit te vinden, nietwaar? Dus je kunt mijn
inlichtingen missen.
Hij wuifde met zijn hand naar het tafeltje.
Als je je bij deze heeren wilt voegen, zal
het me buitengewoon aangenaam zijn me
terug te mogen trekken.
Coldwell verwijderde zich een paar stappen
en kwam toen nijdig weer terug!
Ik moet morgen eens een onderhoud on
der vder oogen met je hebben, zei hij, en
van avond zal ik je vader nog seinen wat jij
hier uitvoert.
Roddy sprak zeer luid opdat iedereen in de
zaal hem hooren zou.
Als je er in slaagt mijn vader belang
stelling in te boezemen in iets dat zijn zoon
betreft, zal Ik je zeer dankbaar zijn.
Terwijl Coldwell naar de deur liep en Roddy
zich met een verontwaardigd gezicht in zijn
stoel liet terugvallen, brak er een algemeen
gezoem en gefluister los. Zelfs voor hen, die
geen Engelsch verstonden, was de panto
mime duidelijk genoeg geweest. De geheime
agenten var. Alvarez verdwenen zoo onop
vallend mogelijk in den nacht. Een half uur
later was het in Caracas bekend dat de zoon
van Mr. Forrester den vertegenwoordiger van
zijn vader, den aartsvijand van den president,
in het openbaar beleedïgd had en zich blijk
baar openlijk aan de zijde van Alvarez ge
schaard had.
Tot nu toe was de „Dos Hermanos" vrij geble
ven van alle politiek, maar toen Roddy het
café verliet, vonden de officieren van het le
ger dat een geschikt oogenblik voor een de
monstratie. Er zat revolutie in de lucht en
dat werkte op hen als champagne. Ze stonden
op. hieven him glazen omhoog en riepen:
Bravo! Bravo! Viva Alvarez!
Roddy haastte zich, naar alle kanten bui
gend en knikkend en dankend, naar buiten.
Onder de lampen van de Alameda keek Mc.
Kildrick hem schelmsch aan.
Wat beteekende die comedie eigenlijk?
vroeg hij.
Wel, ik dwing Sam zich bloot te geven,
verklaarde Roddy en ik sta zelf niet langer op
de zwarte lijst. Let eens op het record dat ik
geslagen heb! Ik heb iedereen beleedigd. Ik
heb Rojas beleedigd, Vega beleedigd, Cold
well beleedigd, allemaal vijanden van Alva
rez. Dus nu zal die bende van Alvarez wel dol
op me zijn! Nu vertrouwen ze me! Als ze me
er op het oogenblik op betrapten dat ik de
tunnei aan het openmaken was en ik vertelde
ze dat ik een vuurtoren bezig was te bouwen,
zouden ze me gelooven.Als ik er nog een paar
menschen bij beleedig, geven ze me de orde
van Simon Bolivar
Den volgenden morgen ging Roddy naar de
kerk. Hij ontdekte Senorita Inez Rojas
pas, toen de kerkgangers waren opgestaan om
weg te gaan. Roddy vond dat ze nog nooit zoo
mooi was geweest als nu, in haar zwart sa
tijnen kleed en met de zwarte kanten man
tilla om haar gezicht heen.
Ze liep in gezelschap van haai} moeder en
haar zuster en toen ze toevallig opkeek ont
dekte ze hem. Ze gaf geen teeken van her
kenning. maar plotseling uitte ze een lichten
kreet en maakte een gebaar alsof ze dat ver-
geten of verloren had en ging haastig terug.
Senora Rojas en haar oudste dochter liepen
door naar de deur, telkens opnieuw begroet
door kennissen, die ze voor het eerst ont
moetten na een afwezigheid van twee jaar.
Inez merkte dat ze niet op haar letten, stond
stil en keek Roddy aan. Haar blik was niet
onvriendelijk en Roddy, die maar weinig aan
moediging noodig had, haastte zich om haar
op een afstand te volgen. De kerk was heel
donker. Er viel alleen wat zonlicht naar bin
nen door de opgetrokken gordijnen bij den
versten ingang en de misdienaren waren al
bezig de kaarsen uit te doen, die het altaar
hadden verlicht. Terwijl Inez zich in het,
schip van de kerk tusschen de bidstoelen
voorthaastte, liep Roddy door de zijbeuk, ver
borgen achter de pilaren.
Inez bukte en bleef besluiteloos om zichheen
staan kijken, nadat ze een waaier en een ge
bedenboek had opgeraapt. Roddy kwam voor
zichtig te voorschijn uit de zijbeuk van achter
de laatste pilaar. Inez liep vlug naar hem
tie.
ter de groote pilaar stonden, die hen verborg
voor allen, die vóór in de kerk waren. De
oogen, die in de zijne keken, waren ernstig en
berouwvol.
Het spijt me zoo vreeselijk, smeekte ze,
kunt u me vergeven?
U vergeven! fluisterde Roddy.
De opgetogen klank in zijn stem was al ant
woord genoeg. Inez trok met een lichten glim
lach haar hand terug en stak hem een klein
stukje papier toe; dat ze uit den binnenkant
van haar handschoen haalde.
Ik heb dit voor u meegebracht, zei ze.
Roddy greep het verlangend.
Voor mij riep hij verrast uit. Hoe wist
u dat ik hier zou zijn?
Het meisje keek hem een oogenblik strak
aan. Toen vloog een blos over haar gezicht en
haar oogen begonnen te schitteren. Ze glim
lachte hem toe op dezelfde plagende en tege
lijk lieflijke manier, die hem al twee keer eer
der had getroffen.
Hoe wist u dat ik hier zou zijn? ant
woordde ze schalksch daarop. Toen liep ze
vlug weg. Roddy liet haar een poosje den tijd
om weg te komen en kortte zichzelf den tijd
door alle geldstukken die hij in zijn zakken
vond in het armenbusje te stoppen, omdat hij
dat voor het oogenblik de meest voor de hand
liggende wijze vond om uiting te geven aan
zijn gevoelens. Van de kerk haastte hij zich
naar een leege bank in de Alameda en opende
het briefje. Tot zijn verrassing zag hij dat
het van Mrs. Broughton kwam. de vrouw van
den Engelschen consul in Porto Cabello, ook
een Amerikaansche van geboorte en veel jon
ger dan haar man. Sinds Roddy in Porto Ca
bello was, kwam hij geregeld bij hen aan
huis. Hij kon urenlang met hun kinderen in
den tuin spelen, zonder het noodig te vinden
hun vader of moeder mee te deelen dat hij op
't tooneel aanwezig was en de Broughtons en
hij hadden heel wat avonden in zijn „patio"
gezeten en Amerikaansche tijd schriften ge
lezen, zonder dat een van hen een overbodig
woord had gesproken als ze elkaar goeden
nacht zeiden. Maar sedert zijn terugkomst
uit Curacao was Roddy teveel door de ge
beurtenissen in beslag genomen om aan zijn
oude vrienden te denken.
Het briefje luidde:
Beste Mr. Forrester. Mijn man en1
ik hebben u in geen tijd gezien en de kin
deren jammeren om oom Roddy. Wilt u
met mr. de Peyster overmorgen komen
theedrinken? De eenige, die nog méér
komt, zal u dit briefje geven.
De Broughtons waren al vijf jaar in Porto
Cabello en Roddy zag wel in, dat het vanzelf
sprak dat de twee Amerikaansche meisjes
elkaar goed kenden. Hij vond zichzelf een ezel
dat hij daarop uit zichzelf niet gekomen was.
Maar veel tijd voor een dergelijke overweging
gunde hij zich niet;; hij sprong jubelend
overeind en voerde een dans uit op het
grindpadJHij scheurde 't briefje tn kleine stuk
jes en gooide die de lucht in.
(Wordt vervolgd.)
