Avontuur in Venezuela
Het Koninklijk Paleis op den Dam te Amsterdam onder bewaking van de
Vrijwillige Burgerwacht
Talrijke Engelschen keeren in verband met den ernstigen internationalen toestand op advies der
autoriteiten naar hun land terug. De geweldige drukte op het Liverpool Street Station te Londen na
aankomst der continentale treinen
Jhr. mr. D. J. de Geer, de minister-president, bespreekt
op het Buitenhof te Den Haag den internationalen toestand
met den minister van Buitenlandsche Zaken, mr. E. N. van
Kleffens, onder het genot van een kopje koffie.
Met zandzakken zijn de ramen van het Rijksmuseum te Amsterdam, Talrijke openbare gebouwen in Nederland zijn onder bewaking van de Vrij-
gebarricadeerd ter bescherming van de kunstschatten willi9e Burgerwacht gesteld, welke daartoe is opgeroepen. Een der posten
s voor het hoofdpostkantoor te Amsterdam
Het noodweer in België richtte ernstige schade aan. Vooral
de spoorlijnen in de omgeving van Brussel hadden het
zwaar te verduren. Op verschillende plaatsen werd de
rails losgeslagen en het treinverkeer ontwricht
Aan jhr. J. A. de Jonge van Zwijns-
bergen is eervol ontslag verleend als
intendant van het particuliere paleis en
domein Soestdijk
Particuliere vracht-
auto'sdoor de mili
taire autoriteiten
gerequireerd wor
den thans aller-
wege gebruikt voor
defensie-doel
einden
FEUILLETON
Naar bet Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
38)
Mc. Kildrick keek een beetje verslagen:
Jij zet meer op het spel dan een van ons. Ze
hebben me verteld dat we je feliciteeren kun
nen.
De oogen van den ingenieur straalden zoo
hartelijk, dat Roddy onwillekeurig de h&nd
uitstak.
Jij bent de eerste die het doet, zei Roddy,
prettig gehoor, Mac! Tk ben de gelukkig-
prettoig gehoor, Mac! Ik ben de gelukkig
ste vent op de heele wereld.
Mc. Kildrick onderbrak het vriendschappe-
pelijk gesprek door plotseling te roepen:
Luister eens! Zet de motor stop!
In ae stilte die nu volgde hoorden zij uit
de stad het roezemoezig gemompel van een
groote volksmenigte en het scherpe geknetter
van pistolen.
De poppen schijnen aan het dansen te
zijn geraakt, zei Mc Kildric. Dat kan een on
rustig nachtje worden.
Toen ze de punt van de landtong omvoeren
m de heele haven in het zicht kwam, zagen
ze dat de pakhuizen opengebroken waren en
dat kisten en balen naar de kade waren ge
sleept en tot barricades opgestapeld. Daar
achter en voor de ramen van het douanekan
toor stonden mannen In burgerkleeding, blijk
baar partijgangers van Rojas te schieten op de
kanonneerboot in de haven die hun geweer
vuur beantwoordde met een machinegeweer.
Toen Roddy de boot aan zijn steiger meerde
vroeg hij Mac Kildric naar binnen te gaan.
Vraag, zei hij wat er in de stad gebeurd
is en zeg Peter dat we nu de voorraden aan
boord zullen nemen. Ik zal bij de boot blij
ven tot we van avond weggaan. Er mocht
eens iemand lust hebben om ze te leenen!
Peter en Mac kwamen spoedig terug en
voorzagen de boot van alles wat op den tocht
naar Willemstad noodig kon zijn. Zevertelden
Roddy ook hét laatste nieuws. De aanhangers
van Rojas hadden de kazernes in de buiten
wijken genomen en het douanekantoor tegen
over het fort dat als steunpunt voor den aan
val op het fort zelf moest dienst doen. Maar
deze aanval kon niet worden ondernomen
voordat de rebellen over geschut beschikten.
Daarvoor moesten ze dus eerst de artillerie
kazerne die midden in de stad lag, veroveren.
Het begon ai te schemeren; binnen een half
uur zou de avond gevallen zijn en daarop
werd gewacht voor den aanval op de artillerie
kazerne. Van Vega en zijn aanhangers was
nog geen nieuws, maar de regeerlngstroepen
zaten hem vermoedelijk reeds vlak op de hie
len.
Vicente zal Rojas nu wel op de hoogte
hebben gebracht, zei Roddy een beetje ze
nuwachtig, en over een uur komt Pedro en
gaan we weg. Gaan jullie binnen eten en stuur
mij wat hierheen. Ik blijf bij de boot.
Mac Kildrick stelde voor dat ze hun horlo
ges met het zijne gelijk zouden zetten voor
het juiste moment van de ontploffing. Vicen
te had dat ook al gedaan.
Als mij wat gebeurt legde Mc. Kildrick uit,
moeten jullie het werk doen. Roddy is op de
hoogte en onder het eten zal ik het Peter ver
tellen.
Toen ze zich aan de gezellig-gedekte tafel
zetten, kwam juist een verdwaalde kogel in
een dakpan terecht en de roode scherven vie
len op de binnenplaats neer met groot ge
kletter. Opgewekt vulde Peter hun glazen met
roode wijn en zei:
Geslachten komen op en geslachten
gaan onder, maar dineeren doen de menschen
altijd!
Waarom niet? zei Mc. Kildrick. Napoleon
zei, dat een leger niets dan een verzameling
magen is. Waarom zouden jij en ik beter sol
daten zijn dan die van Napoleon?
Peter klapte in zijn handen, maar de be
diende, die kwam toeloopen, kwam tot zijn
verwondering niet uit de keuken, maar van de
straat. Hij. was bleek van schrik en wees hij
gend naar een man die hem volgde Deze was
in de uniform van een hospitaal-soldaat en
had een Roode-Kruisband om den arm. Hij
keek schichtig om zich heen en salueerde
vluchtig.
Dokter Vicentezei hij op geagiteerden
toon. Hij wil u zien. Hij is buiten op een draag
baar. We brengen hem naar het hospitaal,
maar hij wilde u eerst even spreken
Hij is stervende.
De eerste gedachte.van Peter en Mac. gold
Rojas.
Goeie hemel, stamelde Peter.
Stervende vroeg Mc. Kildric. Ik heb hem
een uur of wat geleden nog gezien.
Hij was op straat bezig gewonden te verbin
den en werd door een kogel getroffen. Hier!
De man wees naar zijn hart.
De gewonden aan het helpen? riep Pe
ter verontwaardigd. Waarom was hij niet
Hou je kalm, waarschuwde Mac.
Ze holden naar buiten. In het licht, dat door
ae open deur scheen, zag hij een draagbaar
staan, waarop onder dekens een man lag. De
soldaten, die de baar hadden gedragen en een
officier die het transport commandeerde,
stonden in de schaduw. Mc. Kildrick boog
zich met een uitroep van medelijden voorover.
Maar de man op de haar was Vicente niet. Om
zich daar goed van te overtuigen boog Mac.
zich nog verder voorover en plotseling sloeg
de „gewonde" op de baar zijn armen om Macs
hoofd en trok hem omlaag. Op hetzelfde
oogenblik vielen de dragers van achteren op
hem aan, wrongen zijn polsen op zijn rug.
waarop de officier hem de handboeien aan
deed. Hij hoorde Peter een woedende.- kreet
uiten en toen hij zich omkeerde zag hij hem
op het trottoir liggen met een stelletje sol
daten boven op hem. Toen Peter weer over
eind kwam, waren zijn handen ook geboeid.
Mc. Kildrick barstte uit in een woedenden
stortvloed van lieflijkheden, maar de officier
viel hem in de rede.
U hoeft me niet te vertellen dat u Ame
rikanen zijt, zei hij met een tergend lachje,
en als u rustig meegaat naar het „Cartel" zal
u niets gebeuren. Het is voor uw eigen veilig
heid, voegde de man er hoonend aan toe.
Hij gaf een teeken met zijn blanke sabel en
van den overkant van de straat kwamen nog
meer soldaten. Hij gaf ze opdracht om het
huis te doorzoeken.
De derde, Senor Forrester, moet ook ge
vonden worden. Zorg dat hij niet gewond
wordt. Onder geen voorwaarde.
Bij die woorden rukte Peter zich los van
den man die hem vasthield, holde 't huis in
met een waarschuwenden kreet, die hij hoop
te dat Roddy bereiken zou. Hij trok machte
loos aan zijn handboeien, terwijl de soldaten
hem achterna vlogen.
Roddy had zijn machine geïnspecteerd, maar
zat nog steeds opwacht bij de boot, verlan
gend naar zijn diner. Door de boomen en hees
ters in den tuin kon hij de lichten op de ge
dekte tafel zien en dat maakte hem nog hon
geriger. Om er de anderen aan te herinneren
dat hij ook wel wat lustte floot hij even. Zijn
fluitje werd dadelijk beantwoord, maar tot
zijn verbazing niet van uit het huis, maar van
een plek op ongeveer honderd voet afstand
aan den kant van de haven. Hij maakte daar
uit op dat Pedro was aangekomen en hij
zuchtte van verlichting. Hij was op het punt
zijn noodsein te herhalen, toen op de „patio"
een weldig tumult losbrak. De lichten doofden
ylotseling uit, er klonk een gerinkel van bre
kend glas en porselein en hij hoorde Peters
stem, die zijn naam riep. Hij sprong uit de
boot, holde den tuin in, maar hoorde een zwaar
lichaam op het grint vallen, terwijl vele hol
lende voeten over het pad voortbewogen.
Roddy scheeuwde Peters stem, ze heb
ben ons gevangen genomen en zitten jou
achterna. Maak dat je wegkomt. Als de weer
licht!
In de duisternis kon Roddy niets zien. Hij
hoorde een heele troep mannen heen en weer
draven en in de struiken slaan. Zijn eerste
gedachte was dat hij moest probeeren heil te
helpen. Hij trok zijn revolver en rende den
steiger af.
Peter hoorde hem aankomen en schreeuwde
in doodsangst:
Ga terug je kunt ons toch niet helpen.
Er is voor jou ander werk. Ga dat doen!
Het volgende oogenblik maakte aan Roddy's
aarzeling een einde. De soldaten hadden ook
zijn aanwezigheid gemerkt en renden onder
luid geschreeuw den steiger af. Roddy zag in*
dat hij onder deze omstandigheden Peter on
mogelijk zou kunnen bevrijden, terwijl hij,
als het moest, alléén Rojas zou kunnen be
vrijden.
Hij gooide de lijn van de boot los en duw
de uit alle macht van den wal af.
Op hetzelfde moment verscheen een witte ge
stalte op den steiger, die haastig op de boot
toe kwam. Bij 't eerste geluid van de draaien
de schroef hoorde Rodde een stem, die zon
derling zwak en zonderling bekend klonk.
Roddy! riep de stem. Ik ben het, Inez.
Met een uitroep van verbazing, vreugde en
ontsteltenis stuurde Roddy de boot naar den
wal en schoof op een afstand van roeiriem
breedte langs den steiger. Een kreet van ver
lichting, van vreugde, een geruisch van flad
derende rokken en Inez sprong in de hoot.
Roddy duwde haar op den bodem, vol angst
voor haar veiligheid.
Ga liggen! Ze zullen op je schieten!
Op denwal riep een opgewonden stem
't Spaansch:
Moet ik schieten, sergeant?
Nee! antwoordde de andere stem. Dens
aan je ordersI (Wordt vervolgd.)
