Avontuur in Venezuela
Het voetba'tournooi om den Zilveren Bal is Zondag te
Rotterdam begonnen. Spelmoment uit den wedstrijd
Sparta - Heracles
Vice admiraal J. C. F. Hooykaas is
eervol ontheven van de betrekking van
hoofd der atdeeling Hydrografie bij het
Departement van Defensie
De 110 meter
horden tijdens de
atletiekwedstrij
den om den Prins
Hendrik-beker op
de sintelbaan te
Amsterdam werd
gewonnen door
Brasser (3de van
links)
Een groote locomotief, het laatste rollend materiaal voor de spoorwegtentoonsiemng xe Amsterdam,
is in den nacht van Zaterdag op Zondag van het Haarlemmermeerstation naar de plaats van b*
stemming vervoerd. Het transport verliep vlot
De leden van het Amsterdamsche Korps Vrouwelijke Vrijwilligers zijn reeds bij de verschillende diensten in functie getreden
In verband met den ernstigen toestand der laatste dagen. Zandzakken worden door ijverige handen gevuld
De Duitsche gezant te Den Haag, graaf Julius von Zech
von Burkersroda, bij het verlaten van het departement van
Algemeene Zaken, waar hij een onderhoud had met minis
ter Kleffens. H. M. de Koningin ontving den gezant
daarna in audiëntie
Ook in de Fransche hoofdstad worden door de militaire overheid allerhande
particuliere voertuigen gerequireerd in verband met de defentiemaatregelen
Sir Nevile Henderson, de Britsche ambassadeur te Berlijn, verlaat het Foreign
Office te Londen, waar hij zijn regeering op de hoogte stelde yan het
jongste voorstel van kanselier Hitier
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
39)
Maar hij ontsnapt! zei de eerste stem
weer en op hetzelfde oogenblik flitste er iets;
een schot ging af en een kogel floot over hem
heen. Er volgde een heele kogelregen, maar
het gepuf van de machine bleef gelijkmatig
doorklinken en toen het geluid zich steeds
verder verwijderde, hield ook het schieten op.
Roddy liet het stuur in den steek, bukte zich
en trók Inez in zijn armen. Achter hen leken
de stad en de hemel erboven één roode gloed.
Van het fort gaven sissende en loeiende vuur
pijlen allerlei signalen aan de kazernes; van
de kanonneerboot flitste het snelvuur met
vlugge, scherpe stralen door de duisternis. In
verschillende deelen van de stad waren brand
stichters aan het werk geweest, de roode vlam
mentongen kronkelden onheilspellend om
hoog en groote wentelende vonkenbundels
spatten uiteen in de stille nachtlucht. Voort
durend ratelde het geweervuur.
Met zijn arm om haar heen en haar ge
zichtje tegen het zijne gedrukt, staarden
Roddy en Inez naar dat schouwspel. Zoo zaten
ze een poosje. Toen bewoog Inez en maakte
zich van hem los als iemand die uit een
droom ontwaakt.
Waar gaan we naar toe? fluisterde ze.
Naar de tunnel, antwoordde Roddy met
iets plechtigs in zijn stem.
Het meisje zuchtte tevreden en liet zich weer
glijden in zijn beschuttende omarming.
Ze voeren met een wijde bocht om het fort
heen en wendden toen het stuur naar den wal.
De stad lag nu een heel eind rechts van hen en
het rumoer van het gevecht drong nog maar
vaag tot hen door.
Waarom ben je eigenlijk naar den steiger
gekomen? vroeg Roddy.
Het leek hem toe, of hij sprak van iets dat
heel ver weg in het verleden gebeurd was, van
iets dat flauw in zijn herinnering was blijven
hangen.
Met tegenzin verbrak Inez de stilte, die hen
omringde.
Ze kwamen bij ons huis en arresteerden
Pedro zei ze. (Ook haar scheen het onderwerp
van weinig belang toe. Ze sprak, alsof ze zich
de details nog maar met moeite kon herin
neren). Ik wist dat je hem noodig had om er
vader van de overtuigen dat jullie vrienden
waren. Dus, toen hij niet kon komen, kwam
ik. Was dat goed?
Alles wat je doet is goed, antwoordde
Roddy. We kunnen ons leven wel beginnen
met dat als grondbeginsel.
En wil je me wel bij je hebben? fluisterde
het meisje.
Of ik je bij me wil hebben? riep.Roddy
uit op quasi-geërgerden toon. Daag me als
jeblieft niet uit, riep hij. Ik probeer mijn
plicht te doen, terwijl ik het liefste de boot de
andere richting zou uitsturen, jou schaken, en
naar Curasao varen. Dus als je van je vader
houdt, help me dan om me goed te houden,
anders loop ik met je weg!
Inez lachte, zacht en gelukkig en kuste
hem-
Zoo help je me niet! protesteerde Roddy.
Het is de laatste keer, zei Inez, tot vader
weer vrij ls.
Dat kan nog wel maanden duren! riep
Roddy plagend.
Het is de laatste keer, herhaalde Inez
onverbiddellijk.
Roddy verborg de boot in de kleine inham
bij El Morro en ging haar voor, den heuvel op,
nadat hij uit de kist een flesch brandewijn en
een extra lantaarn had meegenomen. Toen ze
het fort naderden liet hij Inez wachten uit
vrees voor een mogelijke hinderlaag en ging
zelf verder om de zaak te verkennen. Maar
El Morro was rustig en alles was nog precies
zooals hij en Mc. Kildrick het verlaten had
den. Hij ging terug om Inez te halen en wees
bij den ingang van de tunnel op een plek. waar
ze zich goed zou kunnen verbergen.
Hier moet je op me wachten! beval hij.
Nee, antwoordde het meisje kalm, ik ga
met je mee. Je vergeet dat ik bij vader je borg
moet zijn en voegde ze er zachtjes bij,
behalve dat ben ik ook nog wat anders. Waar
jij gaat ga ik ook.
Terwijl ze nog sprak schoot van den steiger
van het douanekantoor, die een halve mijl ver
der lag, een vurige flits omhoog. Er volgden
meerdere en dadelijk, als een echo gaven de
kanonnen van het fort antwoord.
Granaten! riep Roddy. Ze hebben de ar
tilleriekazerne nu al veroverd en we hebben
geen oogenblik te verliezen.
Hij drukte met kracht op de hefboomen, die
de steenen in beweging brachten en wrong ze
uit elkaar. Toen gaf hij Inez een hand en
leidde haar de trap van de tunnel af.
Maar waarom, riep Inez, moeten we ons nu
plotseling zoo haasten?
Roddy kon haar niet vertellen, dat de aan
val op het fort misschien een poging om haar
vader te vermoorden, zou uitlokken.
Het geluid van de kanonnen, antwoordde
hij ontwijkend, zal wat wij doen, onhoorbaar
maken.
Roddy was nu goed bekend met de verschil
lende bochten in de tunnel en ze vorderden
vlug. Ze volgden de lichtbogen, die hun lanta
rens op de muren wierpen en liepen zoo hard,
dat ze allebei hijgden toen ze voor de afslui
ting stonden. Roddy hield zijn horloge in het
licht en slaakte een uitroep van ongeduld.
Nog tien minuten, riep hij, en elke mi
nuut
Hij hield nog tijdig op en wendde zich naar
den muur. Het dynamiet met het slag
hoedje en de lont lagen nog net zooals Mc. Kil
drick ze geplaatst had. Roddy schepte een
handvol klei van den bodem van de tunnel op
om als stop te gebruiken. Dat plakte hij stevig
vast over het slaghoedje, terwijl hij de lont vrij
lietHij bracht Inez op een veiligen af
stand van den muur en daar wachtten ze, hun
oogen onafgebroken op Roddy's horloge ge
richt. De seconden duurden eindeloos. Geen
van tweeën sprak en de stilte in de tunnel
drukte op hen als de stilte van een grafkelder.
Maar hoewel ze zich heel wat meters onder
de wallen van het fort bevonden, konden ze
toch boven zich de kanonnen hooren weergal
men.
Ze schieten met tusschenpoozen van een
halve minuut, fluisterde Roddy. Ik zal pro-
beeren het dynamiet te laten ontploffen ter
wijl ze schieten, dan kunnen ze dat tenminste
boven niet hooren. Als de ontploffing komt,
Inez, moet je wachten tot ik je roep en als ik
je roep dat je weg moet loopen, wacht dan
in 's hemelsnaam geen oogenblik, fluisterde hij
dringend, maar vlieg naar de opening van de
tunnel.
Toen Inez antwoordde, klonk diep verwijt
in haar toon.
Je spreekt tegen een dochter van Gene
raal Rojas. Je moet niet aan mij denken. Ik
ben hier om je te helpen. En we gaan hier sa
men vandaan of heelemaal niet.
Ik moet weg, fluisterde hij. Wensch me
succes voor je vader toe.
Ik smeek, dat God jullie beiden behoedt!
antwoordde het meisje.
Terwijl hij wegliep, draaide Roddy zich om
en liet zijn licht op haar schijnen, om haar
nog eens, misschien voor het laatst, te zien.
Roddy wachtte tot zijn horlogé op één mi
nuut voor negen stond. Hij wachtte nog een
halve minuut, stak, op het hervatten van het
konon-gebulder de lont aan, rende weg en druk
te zich tegen den zijmuur van de tunnel.
Na een wachten dat hem eindeloos leek,
klonk een doffe, rommelende slag en het la
waai van vallende stukken rotssteen. Roddy
ging weer terug naar het einde van de tunnel
en zag in den muur een gapend, zwart gat,
Daar doorheen, aan den anderen kant, sche
merde een vaag lichtschijnsel.
Na over den stapel gebroken steenen te zijn)
geklommen, stond hij in de cel. De ontploffing
had er, uitgezonderd het gat in den muur,
geen schade aangericht. De meubels stonden
waar ze altijd "gestaan hadden, het boek lag
precies op zijn plaats; in de tocht, die uit de
tunnel kwam stonden de kaarsen heftig te,
flikkeren. Maar van den man, dien hij zocht,j
voor wien hij zijn leven waagde, was geen!
spoor te ontdekken. Met een kreet van ver-;
bazing en schrik liep Roddy naar de ijzeren
deur van de cel. Die was gesloten en gegren
deld. Nu de muur de geluiden niet langer
doofde, klonk al het hevige lawaai van den,
strijd luid in zijn ooren. Door de steenen gang,
kwam het scheurende geluid van de kanonnen:
der belegeraars, het geratel van geweervuur,
het geschreeuw van de soldaten.
Hij begreep dat het geluid van de ontpoi-
fing verloren was gegaan in dat kabaal en dat
hij niet voor ontdekking behoefde te vreezen..
Maar wat beteekende zijn eigen veiligheid nui
het met verbijsterende ontsteltenis tot bem|
doordrong dat zijn bevrijdingspoging mislUPj
was? Hij draaide zich om en tuurde scherp Mij
alle hoeken van de cel. De wolken cement, die
door de ontploffing waren opgejaagd, waren
opgetrokken en Roddy zag nu, verborgen acn-
ter de tafel, in elkaar gedoken op den stee
nen vloer, het zijn rug tegen den muur, de ge
stalte van een man zitten. Met een kreet van
verlichting en schrik tegelijk liep Roddy op
hem toe, terwijl hij zijn lantaren aanknip».
Het was Vicente. Het gezicht van den jongen
dokter was volkomen bloedeloos, zijn oogen
staarden wild.
(Wordt vervolgd.)
