Avontuur in Venezuela
Ö£PtiCHT,
WtóaaSsss
eoerlandsche regeering tot
itie van leger en vloot
worden Kapitein van Rijn, belast met de algeheele mobilisatie, verlaat het ministerie
Lord Halifax begeeft zich
naar Dowingstreet 10, waar
de Engelsche regeering in
de afgeloopen dagen de
boodschap van Hitier be
studeerde
an Algem. Zaken te den Haag, waar hij Maandag den ministerraad bijwoonde
ëklatm
f de mi m wrkelijken dienst zijnde
gewone dienstplichtigen, die fes*;
- hoeren tot één dór lichtingen t$24
tot en met 1939.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
40)
Ga weg! fluisterde hij. Zijn stem was
zwak en beefde. Iemand heeft ons verraden.
Ze weten alles!
Roddy uitte een kreet van woede en even
joeg een twijfel door hem heen.
En jij, vroeg hij, waarom ben jij hier?
Vicente las den achterdocht in zijn oogen
en hief zijn handen omhoog; het gebaar was
sprekend genoeg. In diepe ringen om zijn
polsen liepen versche, rauwe wonden.
Ze probeerden het uit me te krijgen, fluis
terde hij. Ze denken dat je met de boot komt.
Jij en de anderen. Toen ik geen antwoord
wilde geven hebben ze me hier gebracht. Dat
was hun grap. Je moest mij vinden in plaats
van den ander. Ze wachten op de wallen bo
ven ons. tot jij met de boot komt. Ze weten
niets van de tunnel.
J Roddy's oogen waren vol afschuw op de bloe
dende polsen gevestigd.
Ze hebben je gemarteld! riep hij.
Ik ben bewusteloos geworden. Toen ik
bijkwam fluisterde de dokter was ik hier opge
sloten. In Godsnaam, red jezelf l
En Rojas? vroeg Roddy.
Niet meer mogelijk! Hij is in een andere
cel, de laatste in deze gang.
In deze gang! zei Roddy.
Vicente strekte met inspanning zijn arm
uit en greep Roddy's arm.
Ik zal er uit komen, op dezelfde manier
als ik er in kwam. Kun je Ioopen?
Vicente mat met zijn oogen den afstand
naar de opening in den muur.
Help me, smeekte hij.
Roddy hielp hem opstaan en leidde hem
naar de tunnel, met zijn arm om Vicente's
schouders geslagen. Hij gaf hem brandewijn
uit zijn flesch en Vicente knikte dankbaar.
Verderop, legde Roddy uit. zal je Seno-
rita Rojas vinden. Zeg haar, dat ze dadelijk
weg moet gaan. Vertel haar niet, dat ik haar
vader ga zoeken.
Het is razernij! riep Vicente. De cipier is
in de gang en ze kunnen ieder oogenblik ko
men om Rojas te vermoorden.
Dan heb ik geen tijd te verliezen, riep
Roddy uit. De Senorita en jij moeten de tim
nel uit gaan en liefst zoo vlug mogelijk.
Roddy ging snel terug naar de plaats waar
Mc. Kildrick de reserve voorraad springstoffen
had opgeborgen. Daarmee en met de boor, den
hamer en met zijn hoed vol klei, klom hij
weer door de opening in de cel. De kracht van
den aanval op het fort had zich verdubbeld en
om hem af te slaan was de heele bezetting
naar de wallen gecommandeerd zoodat, voor
zoover Roddy door de tralies zien kon. de gang
onbewaakt was. De deur van de cel hing op
drie hengsels en onder het onderste hengsel
had het gewicht van de deur het lood en ce
ment. los gebrokkeld, waarin hij vele jaren
geleden vastgeklonken was. Met zijn boor
maakte Roddy de opening zoo groot dat hg er
zijn hand in kon steken en schoof er toen een
staafje dynamiet in. Daaraan maakte hij een
slaghoedje en een lont vast stak de lont aan en
vluchtte de tunnel in. Hij had de lont door
midden gesneden en hoefde dus niet lang te
wachten. Met een slag die de cel deed schud
den en die weergalmde door de gang, werd
het stuk van den muur waarin de hengsels
vastzaten, uit elkaar gerukt en de celdeur viel
als een reusachtig verbogen rooster in de gang.
Roddy kon zich niet weerhouden om in zijn
eentje een hoeraatje aan te heffen. Met een
lading dynamiet kon ook de laatste cel in de
gang geopend worden en Rojas zou vrij zijn.
Maar het was Roddy niet langer gegund om
zich ongehinderd een weg naar het succes te
banen. Bijna nog voor de ijzeren deur op den
grond van de gang was neergekletterd dook de
forsche gestalte van den cipier op in de ope
ning. In zijn eene hand hield hij een revolver
in de andere een lantaren. Hij hield zichzelf
in evenwicht op het gevallen traliewerk, ter
wijl hij de lantaren omhoog hief. Roddy zag
een bos sleutels aan zijn gordel hangen. Het
gezicht van die sleutels steeg hem naar het
hoofd als snelwerkend vergif. Het stof hing
in een dichte wolk tusschen de twee mannen
en voor de cipier zich op een aanval had kun
nen voorbereiden, had Roddy zich op hem
geworpen en hem de revolver ontwrongen door
zijn polsen om te draaien. Met zijn eene hand
aan de keel van de cipier, schoof hij de revol
ver omhoog onder zijn kin tot de stalen mon
ding in zijn vleesch wegzonk.
Houdt je mond, fluisterde Roddy. Doe wat
ik je zeg, of het is met je gedaan. Breng me
naar de cel van Generaal Rojas!
Hoe dapper de man een oogenblik geleden
ook geweest ws, de aanraking van het koude
staal koelde zijn moed bedenkelijk af. De
wensch te blijven leven overheerschte in ster
ke mate zijn andere gevoelens. Snakkend, hij
gend, met angstig-rollende oogen, knikte hij
toestemmend. Met de revolver tegen zijn rug
liep hij de gang af en morrelde onderwijl, zon
der eenig verder bevel van Roddy, zenuwach
tig aan zijn sleutels. Aan het einde van de
gang nam hij een sleutel en ontsloot met be
vende hand de celdeur, die hij daarna open
duwde.
De cel was volkomen donker. Roddy gaf den
cipier een duw, zoodat hij naar binnen tui
melde en zijn vrije hand klemde zich om den
sleutel in het slot.
Generaal Rojas! riep hij. Kom naar bui
ten. U bent vrij!
Een vage gestalte stond plotseling voor hem;
uit de duisternis antwoordde hem een stem,
waaruit niet de minste vrees klonk:
Wat verlangt u van me? Is dit het einde?
Bent u mijn beul?
Goeie hemel nee! riep Roddy. Vierenvijf
tig, vier! Ik ben degeen, die u gewaarschuwd
heeft. De tunnel! riep hij. De tunnel is open.
Hij schoof de kolf van zijn revolver naar de
gestalte toe.
Hier, als ik u een leugen verteld heb, mag
u me neerschieten. Maar kom in vredesnaam
mee!
Rojas stapte de cel uit en Roddy wierp de
ijzeren deur met een kreet van verlichting
voor het gezicht van den cipier dicht en sloot
de cel af. Dit scheen den ouden man gerust te
stellen en toen het licht van de lamp in de
gang op Roddy's gezicht viel, stak hij Roddy
met een gerusten blik in zijn oogen, de revol
ver weer toe.
Ik verwachtte vast dat ik vermoord zou
worden, zei hij. Kunt u mij vergeven?
Kunt u hardloopen? was Roddy's eenig
antwoord.
Met een vroolijken, bijna jongensachtigen
lach draaide de Generaal zich om en rende
met Roddy de gang af, zonder den arm, dien
hij hem aanbood, aan te nemen. Toen hij de
gevallen celdeur zag, liet hij een uitroep van
genoegen hooren en op het zien van de ope
ning in den muur slaakte hij een kreet van
innige voldoening.
Dat is prachtig! riep hij. Schitterend ge
daan!
Roddy had de lantaarn van den cipier op
genomen en hem aan Generaal Rojas gege
ven. De oude krijgsman liet die tot dicht bij
den grond zakken, klom handig over den sta
pel metselwerk heen en volgde Roddy de tun
nel in.
Op hetzelfde oogenblik flitste opeens een
straal licht in de oogen van den Generaal;
hij hoorde een jubelenden roep, vol wilde
vreugde. Het licht, dat hem even verblind hud
viel kletterend op de steen en; in de duister
nis voelde hij plotseling een paar sterke jonge
armen om zich heen.
Vader, snikte een meisjesstem, Vader!
Als een treiner langs de zijlijnen, als een
slavendrijver, die zijn zweep hanteert, joeg
Roddy hen voor zich uit, naar de uitmonding
van de tunnel en door de laurierboschjes naar
de boot. Nu eens holde hij, om hun aftocht
te dekken, terug met zijn revolver in de hand,
dan weer werkte hij zich door de bosclijes
heen om een mogelijke hinderlaag uit den
weg te ruimen. Somr gaf hij Vicente, die zich
bij hen gevoegd hed. een arm; dan weer den
Generaal; en voortdurend stortte hij een
stroom van smeekbeden en aanmoedigende
kreten over hun hoofden uit.
(Slot volgt.)
In het vaderland terug. - De drukte op Liverpool Street station te Londen bij De nieuwe onderzeeër 0. 20 is Maandag te Schiedam aan de Nederlandsche v 'o ot" trf N e™ e r I a n d f ^e k o n'di^ d*
de aankomst der boottreinen, die de Engelschen bij honderden naar hun land Marine overgedragen. Deze overdracht geschiedde met de gebruikelijke ceremoniën Allerwege werde^Maandag^eXsbe^
terugbrengen treffende oproepen aangeplakt
Het requireeren van paarden door de Belgische militaire overheid geschiedde in
de afgeloopen dagen op groote schaal, waarbij in de openlucht de keuring der
viervoeters plaats had. Het keuren te Brussel
De Amsterdamsche politie in
actie bij het per proclamatie
bekend makenvan de mobili
satie van leger en vloot
-
ws&srx»*
,U-
spoedig 'r*w 1
