JMië,
Duitschland blijft hopen
op spoedigen vrede
H
„Het uur van
Versailles
verstrijkt".
het vraagteeken in de
Europeesche crisis,
Anthony Eden:
I',
DINSDAG 12 SEPTEMBER 1939
„Qezu compxwiLs
met 'tnatianaal=sociatisme
Htoqefófk"
Ons geweten is zuiver en wij hebben
een goed geheugen, verklaart de
nieuwe Britsche minister
Anthony Eden, de nieuwe Britsche minister
voor de Dominions, heeft Maandagavond een
radiorede uitgesproken, die uitgezonden is o.a.
naar de Vereenigde Staten en naar het geheele
Britsche rijk.
In deze rede zeide Eden o.a. het volgende:
Sinds een week bevindt dit land zich in oor
log met de nationaal socialistische heerschap
pij in Duitschland en thans zijn wij een eensge
zind volk, dat nauwer onderling verbonden is
in onze gemeenschappelijke vastberadenheid
dan ooit in onze geschiedenis. Eensgezinder,
zoo dat mogelijk ware en zeker niet minder vast
beraden dan toen wij ons ongeveer 25 jaar ge
leden verbonden om voor de goede zaak te
strijden. Voor een dergelijke zaak strijden wij
thans met een hart en een geest.
Eden besprak vervolgens de redenen van
deze opmerkelijke eensgezindheid, zeggende: in
de eerste plaats hebben wij een goed geweten,
omdat, gelijk het Witboek aan het licht heeft
gebracht, het relaas der tien dagen, die vooraf
gingen aan het uitbreken van den oorlog, het
boven iederen twijfel duidelijk heeft gemaakt
dat de regeering er niet alleen naar heeft ge
streefd den vrede te bewaren, maar ten be
hoeve van den vrede groote risico's op zich heeft
genomen. Thans valt het feit op dat wij voor de
oorlog uitbrak, alles deden wat woorden konden
doen om onze houding ondubbelzinnig duide
lijk te maken aan de Duitsche heerschers, op
dat en hier maak ik gebruik van de eigen
woorden van den eersten minister er geen
„tragische dubbelzinnigheid" zou kunnen be
staan. Noch deze Duitsche regeering, noch eenige
andere Duitsche regeering zal ooit een recht
vaardiging hebben om te zeggen, dat er twijfel
bestond ten aanzien van de actie die wij moesten
ondernemen.
Alle beweegredenen zijn Hitier aan
geboden, aldus vervolgde Eden, om
den weg te betreden van vreedzame on
derhandelingen en de Poolsche regee
ring had dit beginsel aanvaard. Maar
Hitler heeft opzettelijk en met vaste be
doeling de onderhandelingen onmogelijk
gemaakt. In plaats daarvan verkoos hij
zich te begeven in een oorlog van zui
vere agressie en dit land en Frankrijk
zijn bijgevolg hun beloften aan Polen
nagekomen.
De Duitsche rijkskanselier ging zoover, dat hij
eindelijk Polen binnenviel omdat Polen in ge
breke bleef de vredesvoorstellen te aanvaarden,
die het zelfs nooit van de Duitsche regeering
had ontvangen. Er heeft nooit een meer fla
grante bespotting van de internationale goede
trouw bestaan.
Hitier verkoos geweld. Hij heeft de
keuze gemaakt èn moet de beslissing
ondergaan. Voor ons is er thans geen te
rugkeer. Wij hebben geen twist met het
Duitsche volk, maar er kan geen blij
vende vrede zijn vóór het nationaal so
cialisme en alles wat het vertegenwoor
digt aan onderdrukking, geweld en ge
broken trouw, van de aarde is verban
nen. Dit is een zaak, die geen com pro -
mis toelaat.
In de eerste plaats dus zoo herhaalde Eden
is ons geweten zuiver maar in de tweede
plaats hebben wij een goed geheugen.
Na vervolgens de reeks van Hitler's gebro
ken beloften en ter zijde geschoven verbinte
nissen te hebben opgesomd, vroeg Eden hoe
het mogelijk was aan de conclusie te ontkomen,
dat het verdrag van Versailles geen grief was
De Popoio d'Italia:
Het Italiaansche persbureau Stefani meldt:
Alle Italiaansche bladen publiceeren een arti
kel, dat onder het opschrift „Italië en zijn lots
bestemming" cursief gedrukt in de „Popoio
d'Italiè" was verschenen. In dit artikel wordt
met name verklaard:
Op de wijzerplaat der geschiedenis gaat een
groot uur voorbij, een van die verschrikkelijke
en beslissende uren, welker voorbereiding bij
wijlen tientallen jaren vergt. Dit is het uur van
Versailles, welks voorbereiding teruggaat tot 23
Maart 1919, toen de eerste fascistische groep
werd gesticht, die om Mussolini een handjevol
overlevenden vereenigde, die zoo juist den strijd
hadden geëindigd, niettemin weer tot den strijd
werd geroepen. Deze eerste fascistische strijd
groep vormde de eerste onmiddellijke reactie
van de troepen, die uit het bloedbad waren ge
komen en de illusie hadden gevonden, dat de
overwinning, waarvoor Italië een enorme bij
drage in bloed had geleverd, was verminkt ge
worden en verijdeld, door vier vampyrs, die aan
een operatietafel hadden plaats genomen alsof
het een diner betrof. Wij allen gevoelden de
woede voor de wijze, waarop Italië behandeld
was geworden. En wij zwoeren de herovering
daarvan om Italië terug te geven wat aan dit
land was ontstolen.
Sedert 23 Maart 1919 gelooft en gehoorzaamt
het Italiaansche volk aan den Duce in den strijd
tegen Versailles. Het is met deze trouw, dat het
Italiaansche volk het keizerrijk heeft heroverd
en het zal verdedigen. Het is met deze zelfde
trouw, dat het fascistische Italië vandaag, zoo
als het dat gisteren deed, de orders van Musso
lini afwacht. Het fascistische Italië weet, dat
het zich op dit oogenblik voor zijn eigen lots
bestemming geplaatst ziet en geïóoft daarom
meer dan ooit aan den Duce.
1 die herstel behoefde, maar een voorwendsel
voor het gebruik van geweld.
Eden legde er, voortgaande, den nadruk op,
dat in de laatste tachtig jaren de heerschers
van Duitschland vijf malen onder slechts een
gering voorwendsel een agressie-oorlog waren
ingetrokken waarna hij zeide: Hitier en zijn na
tionaal socialistische deelgenooten wilden niets
te maken hebben met vreedzame besprekingen,
maar den spot drijven met alle lessen der ge
schiedenis. En zelfs de ervaring van hun eigen
land ten aanzien van het Britsche karakter over
het hoofd ziende of bespottelijk makende, ver
kozen zij toch nog eens den weg der wetteloos
heid, ellende en bloedvergieting en den weg der
anarchie en van het gebrek.
Laat de nationaal socialistische leiders zich
thans afvragen naar welk lot zij het Duitsche
volk leiden.
Sprekende over wat hij vreemde waanvoor
stellingen onder de nationaal socialistische lei
ders noemde, welke het best onmiddellijk op
geheven kunnen worden, verklaarde Eden:
Onze vastberadenheid om dezen oorlog tot
het einde toe door te zetten, is ongeschokt en
wij moeten het den nationaal socialistischen lei
ders duidelijk maken, en wanneer wij kunnen
ook het Duitsche volle, dat dit land, zooals de
eerste minister reeds gezegd heeft, niet ten oor
log is getrokken om het lot van een verafgele
gen stad in een vreemd land maar om te too-
nen, dat agressie niet loont en dat het Duitsche
volk moet begrijpen dat dit land van zins is
voort te gaan met den strijd totdat het doel is
bereikt.
Een snelle overwinning in Polen zal
niet gevolgd worden door onverschillig
heid of capitulatie van de westelijke de
mocratieën.
Het volk van dit land is bereid een
zeer langen oorlog te voeren tot het bit
tere einde, wanneer dat noodig mocht
zijn om de wereld te bevrijden van het
Hitlerisme en van alles wat dit Hitle-
risme met zich mede brengt.
Besluitende verklaarde Eden:
Door Hittler's eigen beslissing moet onze
nieuwe beschaving opgebouwd worden door een
in oorlog zijnde wereld, maar in die nieuwe be
schaving zal vrijheid en gelegenheid en hoop
voor allen gevonden worden.
ZAL ENGELAND
WAARBORGEN
VOOR DE
ITALIAANSCHE
NEUTRALITEIT
VERLANGEN?
ROME 6 September 1939.
OpmetkeUfk
optimisme
ondec het
voik
Officieele kringen houden vast
het „locale conflict"
aan
Men schrijft ons uit Berlijn:
ET behoeft geen betoog, dat Engeland
op het oogenblik door de Duitsche
pers en de Duitsche openbare mee-
ning niet met fluweelen handschoen
tjes wordt aangepakt. Hoe paradoxaal het
ook moge klinken, de toon van de Duitsche
pers is tegen Engeland beslist minder scherp
dan in de afgeloopen maanden. En ook de
vijandschap van het Duitsche volk tegenover
het Britsche en vooral tegenover de Londen-
sche regeering, is, zouden we haast zeggen,
belangrijk minder spontaan en vooral niet
meer zoo agressief. Meer en meer hoort men
zelfs de stelling verdedigen, dat de Engel-
schen, wanneer ze eenmaal aan het front ko
men, er even slecht aan toe zijn als de Duit-
schers en dat 't toch eigenlijk zoo dwaas is om
te trachten, elkander te vernietigen terwille
van 'n paskwil als Dantzig en de Corridor!
Heel de toestand is eigenlijk paradoxaal. En
geland en Frankrijk hebben Duitschland
den oorlog verklaard en nog steeds wordt er
geen groote slag gestreden. Duitschland
houdt niet op te verkondigen, dat het tot geen
enkelen offensieven maatregel zal overgaan.
Engeland wekt den indruk, dat het ook al wei
nig doet, omdat de Duitsche pers behalve
van den aanval op Wilhelmshaven en Cuxha-
ven en van het strooien van pamfletten
boven Noord-WestDuitschland, nog steeds geen
melding maakt van Britsch-vijandelijke da
den en zoo kan het gebeuren, dat de breede
massa er niets meer van begrijpt, terwijl de
„man in the street" den wensch tot vader der
gedachte verheft en dozijnen argumenten uit
de mouw schudt voor de aan zekerheid gren
zende waarschijnlijkheid, dat het weldra tot
een vergelijk zal komen.
Een Nederlander, die thans naar Duitsch
land zou komen en daar in gesprek raakte
met dezen of genen, zou paf staan van diens
rotsvast vertrouwen, dat het huidig conflict
met een sisser zal afloopen en dat er in laat
ste instantie niets ernstigs te vreezen is. Aan
den eenen kant valt dit verschijnsel naar onze
meening hierdoor te verklaren, dat het Duit
sche volk jaren lang systematisch onkundig is
gehouden van hetgeen er in zijn land achter
de coulissen gebeurde. Op gezette tijden
kwam het tot een toespitsing der verhoudin
gen, die een conflict deden verwachten, maar
op het allerlaatste oogenblik werd er altijd nog
een uitweg gevonden en Hitier dreef onverzet
telijk zijn wil door. Men heeft het Duitsche
volk altijd maar ingepompt, dat het zich niet
al te zeer bekommeren moet om de dingen
van den staat. Als het maar gehoorzaamde,
vertrouwde en zijn plicht vervulde, dan kwam
alles wel in ordeOmdat inderdaad alles wer
kelijk in orde kwam, is het vertrouwen in
Hitler's goed gesternte onwrikbaar gewor
den. En het is bijvoorbeeld merkwaardig, dat
menschen, die positieve tegenstanders waren
van het nationaal-socialistisch bewind, tot
voor de rechtbanken getuigden, dat zij de
buitenlandsche politiek van den Führer voor
honderd percent onderschreven. Onder deze
omstandigheden is het logisch, dat men er,
vooral omdat men van de werkelijke stemming
met name in Engeland en Frankrijk, zoo goed
als niets afweet, vrijwel op rekent, dat de
Führer ook ditmaal een uitweg zal vinden.
Aan. den anderen kant heeft men nog heel
weinig het gevoel, dat er oorlog is. Ja, nieu
we paradox zelfs als neutrale buitenlander
ontkomt men niet aan den indruk, dat alles nu
veel beter is dan een week geleden, toen de
ondraaglijke spanning niet langer uit te hou
den was. En daar de oorlog in Polen eigenlijk
meer als een succesrijke strafexpeditie dan
als een werkelijke kamp om het bestaan van
een volk wordt afgeschilderd, daar er vervol
gens in het Westen nog altijd zooiets als een
gewapende vrede heerscht, terwijl bovenal de
felle perscampagne na alles, wat er op dit
gebied reeds ten beste gegeven is, eenerzijds
niet veel indruk meer maakt, anderzijds zelfs
een anti-climax beteekent tegenover hetgeen
we voor de Britsch-Fransche oorlogsverkla
ring beleefd hebben, is het eigenlijk maar al
te begrijpelijk, dat het volk als zoodanig den
ernst van het oogenblik maar heel weinig be
seft en gemakkelijk overhelt tot optimistische
verwachtingen, vooral daarin hebben de
nationaal-socialistische leiders volkomen ge
lijk omdat het Duitsche volk dezen oorlog
niet gewild heeft!
Men redeneert aldus: het is een kwestie
van dagen en hoogstens van enkele weken, dat
Polen volkomen murw zal zijn en dat de Pool
sche regeering zich geneigd zal toonen te Ber
lijn naar de Duitsche vredesvoorwaarden te
informeéren. Mocht dit uitblijven, dan wordt
Polen in zijn geheel veroverd, want Frankrijk
en Engeland 'kunnen hun bondgenoot op geen
enkele wijze daadwerkelijk te hulp komen. De
Führer heeft telkens en telkens weer ver
klaard, dat hij er niet aan denkt om Polen bij
het Duitsche Rijk in te lijven. Zijn eischen
zoo heet het verder zijn nooit verder
gegaan dan Dantzig, den Poolscjaen Corridor
en eenige „historisch en geografisch ty
pisch Duitsche gebieden" en hij voert dan
ook op het oogenblik geen veroveringsoorlog,
doch een zuiveren verdedigingsoorlog, die door
Poolsche aanvallen noodzakelijk werd ge
maakt. Het ligt voor de hand, dat de Duitsche
troepen de Poolsche militaire macht totaal
vernietigen, want anders zouden „Macedoni
sche toestanden" aan de Duitsche grens op
nieuw onvermijdelijk zijn. Heeft zoo rede
neert men door - Duitschland Polen echter de
finitief verslagen, dan is het niet meer dan
een consequente houding van den Führer, dat
hij zijn troepen terug trekt tot aan de „wer
kelijke" Poolsch-Duilsche grens, het Poolsche
volk een vriendschappelijke Duitsch-Pool-
sche samenwerking aanbiedt en in ruil voor
deze alleszins nobele houding natuurlijk de er
kenning van den nieuwen toestand door
Engeland en Frankrijk eischt. Dat de Wester-
sche democratieën een dergelijk voorstel van
de hand zouden wijzen, acht de „man van de
straat" al zeer onwaarschijnlijk. Immers, de
Italiaansche bondgenoot staat nog altijd ge
reed om toe te slaan, wanneer Hitier den tijd
gekomen zou achten om Mussolini aan zijn
verplichtingen te herinneren. In laatste in
stantie moeten Engeland en Frankrijk ook
nog rekening houden met verschillende
machten, die de mogendheden van de spil zeer
gunstig gezind zijn en op wie de snelle onder
gang van Polen ongetwijfeld een grooten in
druk heeft gemaakt, terwijl verschillende
met Londen en Parijs geallieerde staten zich
natuurlijk tamelijk onzeker zijn gaan voelen,
sinds zij de practische waarde der Engelsch-
(Van onzen correspondent).
w FSCHOON ook Italië, dat het
langst van alle Europeesche
staten den naderenden oorlog
in zijn openbaar leven heeft
trachten te negeeren, zich eindelijk aan
den nieuwen toestand in ons wereld
deel is gaan aanpassen, blijft zijn hou
ding toch voor velen onbegrijpelijk en
lijkt zijn naaste toekomst een boek met
zeven zegels.
Zooals men weet heeft de Duce in het Duitsch-
Poolsche conflict met goedvinden van den
Führer een neutrale houding aangenomen. De
opluchting, welke deze onzijdigheid bij velen
teweeg bracht, was evenwel niet van langen
duur, omdat de Fransche en vooral de Engel-
sche tusschenkomst onmiddellijk weer bij de
Italianen de vraag deden rijzen, of hun land
ook thans zijn neutraliteit zou kunnen handhaven.
Men merkt hier in de eerste plaats al op, dat de
Fascistische regeering feitelijk geen formeele
neutraliteitsverklaring heeft gegeven. Er is wel
de verklaring van den Italiaanschen minister
raad, dat Italië zijnerzijds geen enkel militair
initiatief van plan was te nemen. Verder stelt
men algemeen grooten prijs op het feit, dat deze
Italiaansche houding in geen geval zou kunnen
worden vergeleken met de ontwikkeling in het
eerste jaar van den wereldoorlog, toen Italië
ondanks zijn militair verbond met Duitschland
en Oostenrijk-Hongarije aanvankelijk neutraal
bleef en in 1915 zelfs aan zijn vroegere bondge-
nooten den oorlog verklaarde. Het verbond van
toen ziet men hier heden als „onnatuurlijk",
omdat de voormalige Donau-Monarchie feitelijk
niet als gealliëerde had moeten worden aange
merkt, maar eerder als de „erfvijand", die groote
gedeelten van Italiaanschen bodem in zijn greep
hield. De trouw aan het verbond met Hitier drukt
dan ook in weerwil van de geproclameerde
afzijdigheid en niet „onzijdigheid"! zijn
stempel op de geheele berichtgeving der
Italiaansche pers. Aan den anderen kant, valt
echter ook niet te ontkennen, dat de berichten
uit Poolsche of Engelsch-Fransch bron
eveneens hun weg in de bladen vinden. Met name
het Vaticaansche dagblad, dat weliswaar for
meel geen Italiaansch orgaan mag worden ge
noemd, echter in de praktijk een van de meest
gelezen couranten van Rome is, zorgt voor een
ruime toepassing van het „hoor en wederhoor".
Het gevaar voor Engeland.
Een ernstig gevaar voor het ongestoord v
duren van de Italiaansche neutraliteit, zooav
haar zooeven hebben gekenschetst, 'zou k'
kunnen schuilen in het groote nut, dat het v0
duren van een dergelijken toestand niet sta?"
voor Italië zelf moet afwerpen, maar ook
den oorlogvoerenden asgenoot. Vo°'
Het is volstrekt mogelijk, dat Enge
land geen genoegen wenscht te nemen
met een „neutraliteit", die
Fransche garanties in de practijk hebben lee-
ren kennen. Aldus de gangbare meening.
W E zouden op dit alles niet zoo uitvoerig
zijn ingegaan, als het niet méér was dan
politiek van de bittertafel. Het is namelijk op
het oogenblik bijna zoo iets als een menta
liteit! We zijn er niet in geslaagd, bewijzen
in handen te krijgen, dat het hierboven ge
schilderde optimisme door de bevoegde in
stanties in de hand wordt gewerkt. Daar staat
evenwel het niet onbelangrijke feit tegenover,
dat men de met zooveel zorg geleide open
bare meening in Duitschland in geen enkel
opzicht in een andere richting zoekt te be
ïnvloeden. Ja, wanneer men zonder zich vast
te leggen het Duitsche volk in deze verwach
ting zou willen sterken, dan kon men eigen
lijk nauwelijks een betere gedragslijn volgen
dan men thans doet.
Naar den buitenkant te oordeelen, denkt het
nationaal-socialisme er voorloopig niet aan
den handschoen op te nemen, dien de demo
cratie den totalen staat heeft toegeworpen.
Officieel stelt Duitschland de zaak nog altijd
voor als een locaal conflict, terwijl er hoog
stens nu en dan op gewezen wordt, dat En
geland Duitschland zoekt te vernietigen ter-
wille van het befaamde Europeesche even
wicht, „dat in werkelijkheid niets anders is
dan een Britsche suprematie". Nog nergens
vonden we den wil uitgedrukt om de eind
overwinning te behalen, dat wil zeggen: En
geland en Frankrijk te verslaan.
{Nadruk verboden).
®ea groot
gedeelte van de Britsche vloot voor den
duur van den oorlog in de Middelland
sche Zee zou binden zonder de moe?
lijkheid, hier welke actie dan ook tp
ondernemen. Engeland zou dus nader?
waarborgen voor een te erkennen neu
traliteit kunnen eischen en deze zouden
het land dan toch nopen, openlijk aan
den oorlog deel te nemen.
Intusschen toont men voorloopig een on
kenbaar optimisme, hetgeen zich o.a. daarft
in het vertrek van de „Rex", de trots van f'
Italiaansche handelsvloot en de Conté !n
Savoia". Naar Midden- en Zuid Amerika
eveneens verschillende reizen vastgesteld
als die van de motorschepen „Augustus»
„Virgilio". Men veronderstelt nu dat de Italian?
sche regeering nooit zou toestaan, dat het Dra?'
tige vlaggeschip der handelsmarine alsmede 3?
overige mooie booten op dit tijdstip nog een rei
over den Oceaan maken, indien voor de eer?
volgende drie weken met een mogelijke verwik
keling van Italië in den oorlog zou moeten wot
den gerekend. Ook het feit, dat de PauseliK
staatssecretaris na een kort verblijf in Vaticaan
stad weer naar zijn vacantieverblijf j',
teruggekeerd, wordt in de diplomatieke kringen
van Rome als een gunstig teeken beschouwd
Hiertegenover staat echter, dat Italië in de
laatste dagen met groote energie is begonnen,
zijn achterstand in de aanpassing van het open
bare leven aan een mogelijken oorlog weer in t»
halen. De oproepingen van de verschillende lich
tingen gaan stelselmatig verder, en de troepen
betrekken de wacht aan de grenzen en in het
geheele Italiaansche Imperium. De verduistering
van de steden wordt overal ijverig geoefend en
blijft dan maar meteen gehandhaafd. De parti
culiere auto's mogen geen benzine meer verbrui
ken, waarvoor de Italiaansche industrie echter
reeds een handig „Ersatz'-middel heeft gevon
den: de auto's krijgen een klein bijwagentje met
een vergassingsinstallatie voor gewoon brand
hout, zoodat zij weer kunnen rijden, zonder dat
de motor van de auto voor een later weer ge
bruiken van benzine ongeschikt wordt. Ook de
tot dusver niet erg gewaardeerde fiets is plotse
ling tot aanzien gekomen. Het gebruik van
koffise is nog slechts voor het leger gereserveerd
en kranten mogen in de toekomst nog maar vier
pagina's tellen. Ijzer, cement en gewapend beton
mogen voor geen enkel burgerlijk bouwwerk
meer worden gebruikt, waardoor het particuliere
bouwbedrijf met één slag is stilgelegd. Op de
eilanden en langs de kusten heerscht een inten
sieve, ofschoon kalme bedrijvigheid. Vooral in
Piemont, langs de Fransch-Italiaansche grens
worden zeer uitgebreide voorbereidingen ge
troffen.
Ongunstige strategische positie.
De noodzakelijkheid van deze voorbereidingen
is gemakkelijk in te zien, wanneer men bedenkt,
dat de strategische ligging van de Fransch-
Italiaansche grens voor de Italianen betrekkelijk
ongunstig is. De Savoysche Alpen stijgen immers
aan den Franschen kant geleidelijk, terwijl zij
aan de Italiaansche zijde vrij sterk dalen. Be
langrijke Italiaansche nijverheidscentra in de
Piemonteesche laagvlakte liggen op slechts
ongeveer vijftig kilometer van de Fransche
grens, die over de Alpen loopt. De langgestrekte
Italiaansche kustlijn met haar abnormaal on
gunstige vex-houdingen voor een verdediging
staat wel een ieder duidelijk voor oogen. En de
Italiaansche bezittingen in Afrika tenslotte, het
met zooveel liefde opgebouwd „Imperium", m
eveneens een gemakkelijke prooi kunnen vormen
voor een vijand, die over een wereldorganisatie
beschikt zooals Groot-Brittannië. Hieraan zou
ook de dapperste verdediging niet veel kunnen
veranderen, gelijk het lot van de Duitsche kolo
niën tijdens den wereldoorlog heeft getoond.
Het is dus verwonderlijk, dat een land met zoo
kwetsbare grenzen als Italië niet roekeloos het
risico van een grooten oorlog zal aanvaarden, al
moge het ook op een heldhaftigen verdedigings-
wil kunnen bogen en op een hoog opgevoerde
oorlogstechniek, zooals het Italië van Mussolini
zeer zeker bezit.
Ook op hun ochtendwandeling vergeten Neville Chamberlain en
zijn echtgenoote niet hun gasmasker mede te nemen, om op
elke eventualiteit voorbereid te zijn
Hitier aan het Oostelijk front.
Het Duitsche Nieuwsbureau meldt uit het
hoofdkwartier van den Führer: „Ook Maandag
heeft de Führer zich per vliegtuig naar de voorste
frontlinie begeven, waar op het oogenblik de
beslissing van den grooten slag in Polen zich
onweei-staanbaar voltrekt. Deze tweede vlucht
van den Führer leidde naar het centrum van het
operatiegebied tusschen Lodz en Warschau, waar
de ingesloten Poolsche troepen wanhopig trach
ten naar het Oosten door te breken. Evenals
Zondag landde de Führer op een der oorlogs
vliegvelden, enkele kilometers achter het front,
waar een formatie gevechtsvliegtuigen gesta-
tionneerd was. De commandant kon den Führer
begroeten met het mededeelen der resultaten
van den vorigen dag: vier en veertig Poolsche
vliegtuigen vernield en talrijke vliegvelden, ver
naar het oosten gelegen, vernietigd.
Gedurende den rit naar de voorste frontlinies
werd de Führer geestdriftig door de troepen toe
gejuicht. Terwijl de tocht aanvankelijk leidde
door een gebied waar hier en daar stukken
Poolsch geschut, munitiewagens, uitrustingsvoor-
werpen en ook eenige Poolsche tanks, stukge
schoten en immobiel, soms ook uitgebrand, lagen,
namen de teekenen, die op strijd wezen, weldra
toe. Op de velden stonden zware Duitsche batte
rijen, beschermd door afweergeschut, gereed tot
vuren. De Führer reed midden door de voorste
artillerie stelling. De divisiestaf, die in een half
vervallen boerenhuis was ondergebracht, meld
de, dat alle Poolsche pogingen met zware verlie
zen waren gestrand op het Duitsche vuur. Tod
de Führer den staf verliet, trokken juist Duit
sche pantserwagens, gevolgd door artillerie en
licht veldgeschut voorbij. Eerst des namiddags
verliet de Führer de voorste linie om naar zijn
hoofdkwartier terug te keeren."
Ook Goering naar het froni-
Goering heeft na als voorzitter van den minis*
terraad voor de defensie de meest dringende
werkzaamheden verricht te hebben, gisteravond
zijn hoofdkwartier verlaten en zich naar de
afdeelingen van zijn luchtwapen aan het front
begeven, aldus het N. N. B.
