Ik heb gekozen, Arkadi....
Prins Gustaaf Adolf van Zweden heeft in de omgeving van Stockholm de
groote militaire oefeningen bijgewoond, welke door de Zweedsche legeraf-
deeiingen werden gehouden
Militaire critiek op het „brandmateriaal van den sigarenwinkelier, die
zijn koopwaar op de Amersfoortsche markt had uitgestald
Om de oorlogsverklaring van Canada te herdenken heeft
de Canadeesche gezant te Parijs, kolonel Vanier, een krans
gelegd bij het graf van den onbekenden soldaat en zijn
handteekening geplaatst in het gouden boek
FEUILLETON
Een roman uit het hooge Noorden.
door
AGATHE POGNER.
(Nadruk verboden)
22)
Het was vanzelfsprekend, dat alle bewoners
y.an de nederzetting aan bet feest deelnamen.
Toen allen verzameld waren op het laat
ste oogenblik waren ook nog mijn metgezellen
gearriveerd begon de doop. Rodion sprak
met diepen ernst een kort. gebed uit en daar
na dompelde hij het kegeltje in een teil water.
De doopeling liet daarbij een zoo vervaarlijk
geschreeuw hooren, als wilde hij demons-
treeren welk een gezonde longen hij van zijn
ouders had meegekregen.
„Schreeuw toch niet zoo als een landrot!"
berispte hem zijn grootvoder. „Het zal het
eenige onvrijwillige bad ln je leven niet zijn.
Daar kan je staat op maken!"
Na den doop werd er flink gegeten en ge
dronken. Aanvankelijk keek ik wat vreemd
op, toen ik de groote stukken rendiervleesch
en de omvangrijke koeken met ongelooflijke
snelheid uit de schalen zag verdwijnen, maar
weldra liet ik me door dezen gezonden eetlust
aansteken en hielp ik dapper mee.
Ik zat tusschen Rodion en Pelka. De laatste
drukte af en toe heimelijk mijn hand Rodion
daarentegen sloeg me met kracht op m'n
schouder.
„Kom Arkadi". riep hij vroolijk .Laten wij
eens klinken! Je bent de peetoom van mijn
kleinkind en dus ook familie van mij".
,Zal ik je eens wat zeggen, Arkadi?" zei
Rodion, toen hij het eerste glaasje boven zijn
tax had gedronken, „zal ik je nu eens wat
vertellen?"
Toen ik je voor het eerst op de boot zag
en hoorde, dat je bij ons wilde overwinte
ren, zei ik tegen Wenjamin: Wat voor groot
heidswaanzin heeft dan dien kerel in onze
woestenij gelokt? Als de eerste de beste haai
hem niet verslindt, dan vreet de eerste de
beste beer hem beslist op. Waarheid, Wenja
min?"
„Waarheid!"
„Stepanida heeft je verdedigd. Ze is een
prachtvrouw, mijn dochter! Ze zei: Hij is
uit het goede hout gesneden; die zal zijn weg
wel vinden! En Stepanida heeft gelijk ge
had".
Wij dronken op de gezondheid van Stepa
nida. die daarbij lachend omhoog werd ge
tild.
„Hier zijn immers niet eens haaien", pro
testeerde Katja's echtgenoot, de Ham Semjon.
„Hier vind je alleen walvisschen en wal
russen. Als een daarvan hem had willen op
vreten, dan
„Pas maar op, dat hij jou niet inslikt",
waarschuwde Rodion. „Jij hebt zulk mooi rood
haai-. Daar kon hij nog wel eens zin in heb
ben!"
„Laat mijn roode haar met rust!" ver
dedigde Semjon zich. „Dat is een prachtige
lantaarn, als de zon er niet is!"
„Wij hebben geen zon en geen licht noodig!"
schreeuwde Rodion. „Wij dragen de zon in
ons hart! Waarheid grootmoeder?"
„Waarheid!"
De stemming werd steeds levendiger en
vroolïjker en aan het eten en drinken scheen
geen einde te zullen komen. Ik maakte van
een gunstige gelegenheid gebruik naar buiten
te wippen. Reeds een paar tellen later echter
stond Pelka naast mij. We liepen samen langs
de dichtgevroren baai en onderweg moest ik
haar den geheelen inhoud van „Prinses Daa
da's reizen en avonturen" vertellen. Toen ik
aan het eind was van mijn verhaal, nam ze
heel ernstig mijn hand in de hare en vroeg,
of ik ook een prins was? Een beitooverde na
tuurlijk! Ze voegde er aan toe, dat ze alle
prinsen ter wereld graag mocht en gaf me
een hartelijke zoen.
Toen we weer in Wenjamin's woning terug
keerden, zaten de mannen nog steeds bij
elkaar.
Stepanida was met haar moeder en Nil in
de kleine keuken gevlucht. Ik moest daar
met Pelka eveneens binnen komen en warme
thee drinken, omdat we zoo lang in den wind
hadden geloopen. 'Doch dit bleek tenslotte
slechts een voorwendsel te zijn; de vrouwen
hadden alleen maar behoefte aan een praatje.
Al spoedig kwam Rodion mij halen. Ik werd
op mijn sitoel naast den zijne gedrukt en moest
hem, of ik wilde of niet, helpen drinken.
„Ik ben trotsch op je", zei hij, terwijl hij
mij beide handen drukte. „Ik ben trotsch op
lederen goeien, flinken kerel. Wenjamin, mijn
zoon, waarheid?"
„Waarheid!"
Toen wij eenige uren later afscheid namen
om eindelijk den terugtocht te aanvaarden
vlijde Pelka zich vertrouwelijk tegen mij aan.
„Lees het schrift, dat ik je gegeven heb,
goed door, Arkadi! Daar staat alles in!"
Ik zit nu weer in mijn kamer en blader in
Pelka's schrift. Ik lees er precies hetzelfde uit,
wat zij er in heeft geschreven, want ik ben
nu zelf een kind geworden, dat met kinder-
oogen leert zien.
3 December
Het is donker, ongelooflijk donker! Ik had
nooit gedacht, dat het 'ergens op de wereld
zóó donker kon zijn. Binnenshuis kan men
geen hand voor de oogen zien, buiten versprei
den de sneeuwmassa's altijd nog iets. dat aan
helderheid of licht doet denken.
Vier dagen lang heeft het zonder eenige
onderbreking gesneeuwd. Vier dagen lang
zijn de sneeuwschoppen ons niet uit de hand
geweest. En toch mogen we ndet klagen! De
sneeuw zorgt voor werk en het werk zorgt
voor de slaap. Als je dan een paar minuten
pauzeert om even uit te rusten, bekruipt je
een vermoeidheid, zoo heerlijk en bedwel
mend, dat je al je wilskracht noodig hebt om
je er tegen te verzetten.
Het is een zeldzaam genot in die gilan-
zend-witte sneeuw te zitten en van bloeiende
roode rozen te diroomen. Of van ruischende
bosschen, murmelende beeken en rijk met
bloemen getooide weiden
Merkwaardig! Telkens weer droom ik van
mooie, bontgekleurde dingen, telkens weer
hoor ik verrukkelijk, betooverende melodiën.
Dat is de witte dood! Rij speelt op zijn
klankrijke harp!
Hij gaat slechts voorbij, om te groeten
Hun, die hem eeren en zijn witte banier hoog
houden, is hij welgezind. Hen ontziet en be
schermt hij.
Vandaag heerschbe er een geweldige op
winding. Putschock heeft zijn kameraad in
diens snuit gebeten. Ongelooflijk, zooals het
dier te keer ging. Wanneer het alle wanhoop
en smarten der menschheid in de wereld laad
willen uitschreeuwen, had het bezwaarlijk een
doordringender en hartverscheurender geluid
kunnen laten hooren.
Dobrez ging er heen om zijn sauiaritaans-
diensten aan te bieden, maar er weid hem
een zoo hartelijke ontvangst bereid, dat de
indruk daarvan zich de eerste jaren stellig
niet laat uitwisschen. Tot zoolang zal mijn bra
ve Dobrez elk nauwer contact met het beren
geslacht zeker zorgvuldig vermijden.
Ik streelde den hond over zijn mooien kop.
„Zie je wel, ouwe jongen", zei ik, „Ntikita
heeft laatst toch gelijk gehad: we beginnen
nu pas ervaringen op te doen. Daar kunnen
we ons niet aan onttrekken Dat hangt samen
met ons bloed en met ons hart, want de er
varing zijn wij zelf. Begrijp je dat? Jaj, met
je schrandere menschenoogen
8 December.
Den zesden December is de wind begonnen
de lucht te zuiveren en gisteren was de hemel
reeds getooid met ontelbare sterren. Toen
dan 's avonds bovendien nog de volle maan
boven de bergen rees, hebben we snel onze
ski's opgezocht, want na al die dagen van
gedwongen rust waren we dankbaar voor
elke mogelijkheid om ons wat te bewegen.
Met uitzondering van een paar jachthonden,
lieten we het geheele koppel viervoeters ach
ter en nadat nog het geweer over den schou
der was gehangen, ging het in een sneltrein
vaart over bergen en dalen.
Ik was van ons vieren de jongste en de
lichtste, misschien ook wel de behendigste en
zoo kwam het, dat ik steeds een stuk vooruit
was. Op een gegeven oogenblik bleek ik echter
- geheel tegen mijn wil mijn metgezellen
uit het oog te hebben verloren. Ik nam mijn
geweer van den schouder en loste drie scho
ten, ons signaal, in de lucht. Door slechts een
echo antwoordde.
De lust om verder te gaan, liet mij plotse
ling in den steek en ik besloot dus alleen den
terugtocht te aanvaarden. Als een kleine,
zwarte dobbelsteen stond mijn houten blok
hut in de glanzende sneeuw. De ramen waren
nog onverlicht; de anderen waren dus nog
niet teruggekeerd.
Ach, als ik nu maar hout had gehad!
Zoo'n blok of tien overbodig hout! Dan zou
ik in de open lucht een vuurtje hebben ge
stookt en mij daarnaast in de sneeuw hebben
gevleid om de maan in zijn loop te volgen.
Maar een groot deel van den strengen winter
moest nog komen en het zou onvergeeflijke
lichtzinnigheid zijn geweest zelfs mar een
enkel blok van onzen toch al niet te ruimen,
houtvoorraad voor mijn genoegen te gebrui
ken.
Wordt vervolgd).
Zeven en dertig officieren en manschappen van het Engelsche s.s. „Winkleigh werden midden op den Oceaan gered door d#
bemanning van den „Statendam" en aan boord liefderijk ontvangen. Bovenstaande foto werd door een der opvarenden van hel
Nederlandsclie schip gemaakt
Op weg naar
Frankrijk. Britsche
troepen op weg
door Londen voor
hun vertrek naar
het vasteland
Prof mr M. H. Bregstein is benoemd
tot hoogieeraar in het handelsrecht
aan de Gem. Universiteit te Amsterdam
Te den Haag heelt de installatie plaats gehad van den
Centralen Raad van voorlichting voor het te vormen comité
voor lichamelijke opvoeding en ontspanning der militairen
