BRUGBOUW IN NEDERLAND.
Ik heb gekozen, Arkadi....
- J
Generaal Mayrand (rechts) begroet den
gouvei neurvan Navarra bij de Spaansch-
Fransche vriendschapsbetuiging, welke
te Arneguy aan de gemeenschappelijke
grens dezer dagen plaats had bij de
officïeele vaststelling der grenslijnen
Voortdurende activiteit van de artillerie, luidde het oorlogs-
communique Een 150 mm kanon van een der Fransche
leger-afdeelingen in stelling
De hond in militairen dienst aan het Westelijk front. Door
de Fransche en Engelsche strijdkrachten worden de viervoeters
gebruikt voor het overbrengen van belangrijke mededeelingen
in de voorste linies
Bij den Sijsjesberg onder de gemeente Huizen worden duizenden kubieke meters zand afgegraven, om
dienst te doen bij den aanleg van schuilloopgraven op verschillende plaatsen in Nederland
.Wie de zee beheerscht, zal vroeg of laat de overwinning behalen", aldus Daladier
in zijn laatste redevoering Fransche oorlogsbodems op patrouille langs de kust ter
bewaking van de territoriale wateren en ter controle van de koopvaardij
De bouw van de groote verkeersbrug
over den IJssel te Deventer vordert
gestadig. Een kijkje op de werk
zaamheden
'--TTrZS,
Het Hoog Militair Gerechtshof te den Haag
herdacht Dinsdag zijn 125 jarig bestaan, ter ge
legenheid waarvan bovenstaande foto gemaakt
werd in het gebouw van het Gerechtshof aan het
Korte Voorhout in de Residentie
De drie slachtoffers van het bij Terschelling op een
mijn geloopen Finsche houtschip Jndra" zijn Dinsdag
te Amsterdam in een gemeenschappelijk graf ter
aarde besteld op de Oosterbegraafplaats. - De een»
voudige plechtigeheid aan de groeve
FEUILLETON
tien roman uit tiet booge Moorden,
door
AGATHE POGNER
(Nadruk verboden)
42)
Daar was in de eerste plaats de reis. Ze
was eenvoudig verschrikkelijk. Alle coupé's
tjokvol. De hitte en de stof twee plagen,
waarvan ik het bestaan bijna vergeten was
deden het overige om deze reis alle bekoring
te ontnemen en ik was dan ook dolblij, toen
ik na ander halven dag sporen eindelijk de
plaats van bestemming bereikt.
Straat en huisnummer waren spoedig ge
vonden en daar stond ik nu met een, van
zonderlinge agitatie bonzend hart voor de
woning, die Wadim's moeder en dochter her
bergde. Nog vóór ik echter mijn vinger op den
knop van de electrische schel had gelegd, werd
de deur van binnen met een ruk geopend en
de volgende seconde hing een jonge vrouw,
schreiend van blijdschap aan mijn hals.
„Ik hoorde, hoe je de trap opsloop, vadertje.
Dat doe je elk jaar zoo en sinds gisteren heb
ik al op je gewacht!"
Met deze woorden trok Wadim's dochter mij
van het donkere portaal de kamer in. Daar
bleef zij echter als aan den grond genageld
staan, toen ze haar vergissing bemerkte. In
plaats van haar vader stond daar een wild
vreemde man dien ze nooit eerder gezien had
Haar verbijstering duurde echter niet. lang
„Ik verwachtte mijn vader", zei ze uiterlijk
nakomen kalm. „Bet blijkt, dat ik me vergist
heb, maar ik hoop, dat de man, die ons in zijn
plaats bezoekt, geen slecht nieuws brengt".
„En als dat inderdaad het geval was? Wan
neer hij u, tegen zijn wil, nu eens leed zou
moeten berokkenen?"
Zij antwoordde niet, maar keek mij onder
zoekend aan. Ik maakte van de gelegenheid
gebruik ook haar wat beter op te nemen. Ze
was nog veel bekoorlijker dan op de foto,
die Wadim had nagelaten.
„Wie bent u?" vroeg ze eindelijk, eenigszins
onzeker en met onmiskenbare angst in haar
oogen.
„Uw vader en ik hebben twee jaar lang
samengewerkt"
„Waar is mijn vader nu?"
„Hij verzocht mij u zijn groeten over te
brengen".
„Had hij daarvoor een vreemde noodig?"
„Hy zendt u ook zijn zegen".
„Omdat hij het zelf niet meer kan?"
„Zoo is het
Het jonge meisje schreide niet en jammer
de niet. Zij vouwde slechts stil haai- handen
en staarde bedroefd naar buiten. Daarop stak
ze mij met een bemoedigend lachje haar hand
toe.
„Als mijn vader u heeft gezonden, moet ik u
ook welkom heeten. Neemt u plaats en ver
telt u mij alles, wat u weet".
Ik voldeed aan haar wensch en met tranen
m haar oogen luisterde ze naar mijn droef
relaas.
„Wilt u, ais u eind Augustus weer naar de
Kruisbaai terugkeert, een krans van mij op
het graf van mijn vader leggen? Het is het
eenige. dat ik hem
Zij zweeg plotseling en keek verschrikt
naar den anderen kant van het vertrek, waar
Wadim's bejaarde moeder in de deuropening
stond en zich. als steun zoekend, met een
hand aan den knop, met de andere aan de
deurpost vasthield. Voor haar kleindochter
haar te hulp kon snellen wankelde zij en het
volgende oogenblik zakte zij, een zwakken
kreet slakend, tewusteloos ineen.
Wij tilden haar op en legden haar op bed.
Bijna twee volle weken verkeerde zij in le
vensgevaar. Al dien tijd stond ik het zwaar
beproefde meisje zoo goed mogelijk terzijde,
Mijn eenige ontspanning bestond uit het
schrijven van brieven aan Maria. Intusschen
ontving ik van haar slechts zelden een paar
regels, die dan meestal nog in telegramstijl
waren gehouden. Zij begreep of wilde niet
begrijpen, hoe ik de dagen, welke mijn geluk
nog in den weg stonden, telde.
Het weerzien met mijn moeder kenmerkte
zich door oprechte hartelijkheid. Slechts met
moeite maakte ik mij los van deze gezellige
omgeving om tijdig aan boord van de boot te
kunnen gaan, welke mij, voorloopig voor een
laatste bezoek, naar de Kruisbaai zou brengen.
In mijn geboorteplaats gebruikte ik het mid
dagmaal weer bij mijn vrienden. Tit wijdde
daarbij een dronk aan mijn spoedigen. be
houden terugkeer.
Toen wij afscheid namen, hield ik Maria's
hand lang in de mijne en ik vroeg haar, of ik
haar na mijn terugkomst een belangrijke
vraag mocht stellen.
Maria trok haar hand terug en liep, zonder
mij een antwoord waardig te keuren, de
kamer uit. Tit echter klopte mij bemoedigend
op den schouder.
„Alleen dwazen stellen nog vragen, waar
alles reeds lang beantwoord is", zei hij
lachend.
„Ik spoede mij nu naar huis, nam mijn
koffer en reed naar den aanlegsteiger. Mijn
hart klopte onstuimig; ik voelde mij zeer on
rustig en iik wist niet waarom.
Toen wij reeds een heel eind buitengaats
waren, zag ik tot mij groote verbazing Maria
op het voordek zitten. Zij wilde ook een krans
op het graf van Waddm leggen, aldus ver
klaarde ze haar verrassende aanwezigheid;
dat kon ik toch wel begrijpen!
Ik begreep er weliswaar niets van. maar
ik was buiten mijzelf van blijdschap. Jammer
genoeg, was deze vreugde echter van korten
duur. Weldra toch stak een hevige wind op,
die binnen zeer korten tijd overging in een
woedenden stonn.
Maria bleef, als slachtoffer van de zee
ziekte in haar kooi en zij wilde niet, dat ik
haar bezocht. Zoo zat ik al dien tijd alleen
op het voordek, waar de wind om mijn ooren
gierde en de regen mij doorweekte.
Na drie dagen arriveerden we in de Walvisch-
baai Bij onze aankomst bleek de storm ook te
zijn uitgeraasd, zoodat we overal konden
heen trekken. Ik liet Maria de vroegere wo
ningen van Rodion en Wenjamin zien en ook
de grot, waarin ik met Pelka „Koning en Ko
ningin" had gespeeld.
„Men moet zoowel innerlijk als uiterlijk heel
sterk zijn om in deze ijzige pracht te kunnen
levenzei Maria. Maar zij begreep de
groote bekoring, die dit eiland in zijn onge
repte schoonheid en droomende eenzaamheid
op het menschelijk hart uitoefende.
Wij hadden ons aan land moe geloopen en
toen de boot full speed verder naar het Noor
den stoomde, zocht Maria weldra haar hut
op. Ik volgde haar voorbeeld en viel onmiddel
lijk in slaap. Ik wist niet, of ik lang of kort.
had geslapen, maar toen ik mijn oogen open
de, schrok ik hevig. Onze boot lag stil en
ook de machines schenen tot rust te zijn ge
komen.
Ik keek door de patrijspoort en een kreet
van blijdschap ontsnapte mijn mond. Daar
lag de Kruisbaai! Mijn baai!
In vijf minuten was ik geheel gekleed en
daarna stormde ik mijn hut uit om Maria te
gaan zoeken. Een matroos vertelde mij echter,
dat de juffrouw met de lichtgrijze bontjas reeds
met de eerste boot aan land was gegaan.
Ik holde naar het middendek en liet mij
eveneens aan land brengen, waar onze honden
uitgelaten keffend tegen mij opsprongen en
Rodion en Wenjamin mij m'n botten bijna
fijn drukten.
„Ik zoek een dame", zei ik, toen de eerste
spontane begroeting voorbij was, „een dame
in een grijze jas".
„Die is allang boven bij de kruisen", ant
woordden beiden vrijwel gelijktijdig. „Nikita
en een matroos zijn met haar meegegaan.
Zij had zooveel te dragen en Dobrez heeft
haar bijna omver geloopen van blijdschap".
Met groote stappen snelde ik den welbe
kenden heuvel op.
Daar zag ik Maria voor Wadim's graf staan.
Zij hing een mooien, grooten krans aan het
kruis.
„Ik moest toch eerst naar hem toe gaan
om hem te bedanken, dat hij jou het leven
heeft gered, Arkadi. Als ik er aan denk, dat
jij hier had kunnen liggen
„Zou je dat heel erg hebben gevonden?"
„Vraag je dat nog?"
Haar oogen verrieden echter meer dan haar
lippen.
„Maria, is het waar?"
Zij knikte. Dat deed de laatste phase van
mijn schroom verdwijnen. Ik breidde mijn ar
men uit en zij aarzelde geen oogenblik aan
deze veelzeggende uitnoodiging gevolg te
geven
„Maria?Hier heb ik twee jaar lang
hartstochtelijk naar je verlangd!"
Zij keek mij aan met een lieven glimlach
en iets van den ouden spotlust in haar mooie,
trouwe oogen.
„En dat, terwijl ik mijn keus allang be
paald had, Arkadi
Toen tilde ik haar op en hier, in de een
zaamheid van mijn geluksoord, droeg ik haar
juichend de zon tegemoet.
EINDE
